هر محدوديتي لزوما بد نيست. اين اعتقاد مديران امور ترافيك و حمل و نقل تهران است. محدود كردن پارك در حاشيه خيابان ها با طرح پاركبان، محدود كردن تردد در بخش هاي مركزي تهران با گسترش محدوده طرح ترافيك و محدود كردن تردد نيمي از خودروها در روزهاي زوج يا فرد، بخشي از محدوديت هاي مورد نظر مسوولان ترافيك است.
مشكل ترافيك تهران سال هاست كه گريبان شهروندان پايتخت را گرفته است، اما مسوولان اعتقاد دارند كه اين مشكل روز به روز بدتر مي شود. روزانه هزار و ۴۰۰ دستگاه خودرو به خودروهاي شهر اضافه مي شود در حالي كه كارشناسان مي گويند صدها كيلومتر اتوبان براي همين تعداد خودروهاي موجود كم داريم. از طرفي بار سنگين ترافيك به نابساماني وضع حمل و نقل عمومي، امدادرساني در مواقع اضطراري و بالارفتن مصرف سوخت و آلودگي هوا دامن مي زند. به اين دلايل و به دليل ارتباط مسايل ترافيك با سازمان ها و ارگان هاي دولتي مختلف، به نظر مي رسد تصميم گيري، مديريت و اجراي امور ترافيكي تهران به يك مديريت واحد و قاطع نيازمند باشد. چنانكه اگر لازم باشد طرحي مانند زوج و فرد كردن تردد خودروها به اجرا در آيد، يا هر طرح محدود كننده  ديگري به بهبود وضع ترافيك كمك كند، مديريت واحد با نظارت و اجراي خود مسايل مربوط ديگر ارگا ن ها و سازمان ها را هماهنگ كند.
هر محدوديتي لزوما بد نيست. مشكلات كلان دولتي و مديريتي كه در نهايت به نحوه زندگي شهري ما بازمي گردد مثل زنجيره اي به هم پيوسته هر روز يكديگر را به دنبال هم مي كشند.
كسري هنگفت بودجه دولت كه بخشي از آن به پرداخت يارانه ها مربوط مي شود، مصرف بالاي بنزين كه از كالاهاي يارانه اي هزينه بر به حساب مي آيد، آلودگي شديد هوا كه بخشي از آن ناشي از تردد بي شمار خودروها و معطل ماندن آنها در ترافيك سنگين تهران است، در كنار مشكلات بي شمار و هزينه هاي هنگفت ديگري كه ترافيك تهران به دولت و شهروندان تحميل مي كند، باعث مي شود تا سازمان هاي متولي ترافيك تهران به اين فكر بيفتند كه چاره اي جز اعمال محدوديت و باز گذاشتن خيابان ها براي سفرهاي ضروري ندارند.
آنچه كه با مطرح شدن طرح تردد نوبتي خودروها بارها بر آن تاكيد شده اين است كه اين طرح نه تنها دراز مدت نيست، بلكه در فصول خاص و در مواقع بحراني از نظر آلودگي و ترافيك اجرا مي شود. در واقع تهران براي بهبود وضعيت حمل و نقل و ترافيك نيازمند دو برنامه كوتاه مدت و درازمدت است كه اولي بايد به عنوان مسكني موقت و دومي به عنوان راه حلي موثر وارد عمل شود. اين تصور قطعا روي ايده آل سكه است، روي ديگر حاكي از آن است كه حتي اجراي طرح كوتاه مدت و موقت هم نياز به هماهنگي دستگاه هاي متعدد دولتي و انتظامي دارد و ناهماهنگي كوچكترين عضو موثر، آنچه كه بايد سامان دهنده اوضاع باشد را به مشكلي پيچيده  تبديل  مي كند. آنها به تصميم گيري و اجراي هماهنگ، حمايت دولت و پشتيباني مردمي نياز دارند.