بالاخره نجف سقوط كرد، نيروهاي آمريكايي وارد شهر شدند تا نيروهاي سپاه المهدي به خانه هاي خود بروند. در اين ميان رهبر زخمي سپاه المهدي با دست باندپيچي شده درحالي كه جمع بسياري از طرفدارانش او را همراهي مي كردند در صحن حرم علوي ظاهر شد و طي سخناني اعلام داشت، ترك مخاصمه فقط شامل شهرنجف مي شود. وي از طرفدارانش در شهرهاي ديگر خواست تا آمادگي خود را براي مقابله با تجاوز نيروهاي آمريكايي حفظ كنند. مقتدي صدر براي پايان دادن به درگيري هاي كنوني خواستار تنظيم جدول زمان بندي خروج نيروهاي اشغالگر از عراق گرديد. او همچنين از دولت موقت عراق كه آن را ديكتاتور ناميد درخواست كرد تا استعفاي خود را تقديم كند.
مذاكره براي نهايي كردن آتش بس همچنان ادامه دارد. هرچند كه گاهي خبر از شكست آن داده مي شود و گاهي ديگر رسانه ها خود را به پيشرفت آن دلخوش مي كنند. پاول وزير خارجه آمريكا وعده سركوب نيروهاي مقتدي صدر را مي دهد اما در همين حال مذاكرات آتش بس نمايندگان آمريكا در عراق يعني دولت موقت ادامه مي يابد. اين حالت نشان دهنده تناقضي است كه آمريكايي ها در آن گرفتارند. بحران كنوني عراق عميق تر از آن است كه به آساني راه  حلي براي آن يافت شود. دولت موقت عراق درصدد بازسازي حكومت صدامي، با الگو قراردادن نظام فروپاشيده است اما در ديگر سو اين معادله پتانسيل آزاد شده شيعه عراقي، پرقدرت تر و خروشان تر از آن است كه تن به چنين حالتي بدهد.
علاوي كه به دليل تولد در يك خانواده شيعه مذهب توانسته بر اريكه قدرت بنشيند، اينك با پشت كردن به شيعيان،خود خواسته كه مسئوليت حمله آمريكايي ها به شهر نجف و ويران كردن آن را برعهده بگيرد، حال آن كه هم او و هم ديگران به خوبي مي دانند كه وي از چنان موقعيتي برخوردار نيست كه چنين تصميم جسورانه اي را اتخاذ نمايد. زيرا تصميمات اساسي در عراق همچنان از سوي فرماندهي نيروهاي آمريكايي گرفته مي شود. مقتدي صدر و طرفدارانش با علاوي و شعلان نمي جنگند. چه كه اين دو ضعيف تر از آنند كه بتوانند نيرويي را بسيج كنند. مقتدي صدر و سپاه المهدي بطور مستقيم با نيروهاي آمريكايي روبرويند.نيروهاي ارتش عراق نيز فقط تا زماني قادر به باقي ماندن در شهر نجف هستند كه نيروهاي آمريكايي در آن باشند يا آن كه توافقنامه آتش بس مانع از هجوم نيروهاي مقتدي صدر به آنان گردد.
درحالي كه دامنه درگيري ها فراتر از شهر نجف ديگر شهرهاي شيعه نشين عراق اعم از سماوه، كوت، عماره، ناصريه، بصره و بغداد را دربرگرفته است، طرفداران مقتدي صدر در منطقه الخضراء در قلب بغداد تظاهرات چند ده هزار نفري برگزار كرده اند. در شهرنجف نيز گرچه نيروهاي آمريكايي حضور دارند،ليكن تمام شهر در اختيار نيروهاي طرفدار سيدمقتدي صدر است،چرا كه همه شيعيان اينك از سياست هاي سركوبگرانه آمريكا به تنگ آمده اند و خانه خود را پناهگاه همه مقاومان شيعه كرده اند. اشغال نجف براي آمريكاييان سودي نخواهد داشت همانگونه كه اشغال جنين براي شارون سودي نداشت. پيش بيني ناكامي قطعي سياست كنوني نيروهاي آمريكايي در عراق كار دشواري نيست، كافي است كه به فلسطين نگاه كنيم در آنجا نيز نيروهاي اسرائيلي با زحمت فراوان شهري را اشغال مي كنند و پس از مدتي به ناچار از كوچه ها و خيابان ها عقب مي نشينند. زيرا مقاومت مردمي است. آنچه در عراق مي گذرد تكرار اين صحنه هاست. آمريكايي ها از شارون الگو گرفته اند و عراقي ها نيز از فلسطينيان؛با اين تفاوت كه مشكلات و دشواري هاي آمريكا در عراق از اسرائيل در فلسطين بيشترخواهد بود. گذر زمان بهترين داور درمورداين ادعاست. به ويژه آن كه عراقي ها هنوز از اهرم عصيان مدني بهره نجسته اند.