شان پن در مراسم اسكار سال ۲۰۰۴ در فوريه گذشته پس از آن كه بالاخره بعد از چهار بار نامزدي جايزه بهترين بازيگر، اسكار را به دست آورد، گفت: «من مي دانستم كه در عراق سلاح هاي كشتار جمعي وجود ندارد.» در آن زمان رسانه هاي جريان اصلي از اين هنرمند سازش ناپذير و ضدجنگ به خاطر سخنانش عليه حكومت ايالات متحده انتقاد كردند اما همين هفته كالين پاول وزير امور خارجه دولت بوش اعتراف كرد كه ترس از سلاح هاي كشتار جمعي در عراق هراسي بيهوده و بي اساس بوده است.
شان پن ۴۴ ساله، بازيگر، فيلمنامه نويس، كارگردان و تهيه كننده فيلم به خاطر نمايش فيلم «ترور ريچارد نيكسون» به كارگرداني نيلز مولر كه در آن نقش اصلي فيلم «ساموئل بايك» را بازي مي كند به جشنواره بين المللي فيلم تورنتو آمده است و پس از نمايش اين فيلم در روزهاي ۱۳ و ۱۴ سپتامبر در يك كنفرانس خبري شركت كرد و با سخنان افشاگرانه خود ضمن توضيحاتش درباره شخصيتي كه در فيلم بازي كرده و فعاليت هاي هنري اش بار ديگر مثل هميشه جورج بوش و سردمداران كاخ سفيد را به باد انتقادهاي شديد گرفت و جشنواره محافظه كار فيلم تورنتو را سياسي كرد.
شان پن در كنفرانس خبري خود گفت: «كالين پاول همان موقع (پيش از حمله به عراق) مي دانست از سلاح هاي كشتار جمعي در عراق خبري نيست (اما) به مردم آمريكا دروغ گفت. بقيه شان هم همين طور. هر كسي كه به اين موضوع توجه كرده باشد اين را مي داند و دولت بوش تكيه ما را بر شخصيت مان به عنوان يك كشور، منحرف كرد و نامردي خود را جايگزينش كرد و ستايش از نامردي به عنوان شجاعت آغاز شد. حال ما نامرداني مثل جورج بوش داريم و نامرداني مانند كوندو و ليزارايس و دونالد رامسفلد و همه آن فلان فلان شده هايي كه براي آن كه احساس قدرت كنند محتاج آنند كه جان وين بازي دربياورند. به اين ترتيب ما كشوري داريم كه براساس هويت هاي دروغين و تقلبي نامردها رهبري مي شود به جاي آن كه براساس منافع فردي يا ملي راه برده شود.»
بنابر نوشته پيتر هاول نويسنده تورنتو استار شان پن در حالي كه به سيگارش پك مي زد با صراحت و بي پرده اين سخنان را اظهار داشته است. شان پن سازش ناپذير بنابر نوشته گيل مك دونالد كه با او گفت و گويي براي گلوب اندميل انجام داده و در نشريه شماره ۱۶ سپتامبر به چاپ رسيده از ستاره هاي هاليوود و سينماي آمريكاست كه از لس آنجلس متنفر است. اين هنرمند روشنفكر سينماي آمريكا را مي توان به مارلون براندوي فقيد كه چندي پيش در ۸۰ سالگي درگذشت شباهت داد. مارلون براندو كه هاليوود او را به شهرتي جهاني رساند هيچگاه سيستم حاكم بر هاليوود و تسلط سرمايه داران و كله گنده هاي استوديوها را بر سينما قبول نكرد.
شان پن به روايت گيل مك دونالد نويسنده گلوب اند ميل، الان هشت سال است كه از زادگاهش بربنك Burbank از حومه هاي لس آنجلس به سانفرانسيسكو كوچ كرده و با همسر و دو فرزندش در آن جا زندگي مي كند. او در گفت و گوي خود به گيل مك دونالد گفته است: «من تعجب مي كنم مردم چگونه مي توانند در لس آنجلس زندگي كنند!»
آنگونه كه پيتر هاول گزارش مي دهد شان پن از رفتن به جشنواره ها و شركت در مراسم تشريفاتي متنفر است و پيش از اين براي فيلم هايي كه وي در آن بازي داشته مثل «۲۱ گرم» و «وزن آب» در سال ۲۰۰۰ به تورنتو نيامد. امسال پس از ۹ سال يعني بعد از آن كه در سال ۱۹۹۵ به خاطر نمايش فيلم The Crossing Gaurd كه آن را كارگرداني كرده بود و در زمان نمايش آن در جشنواره حضور يافت، دوباره به تورنتو آمده است. البته يك بار همسر هنرپيشه اش رابين رايت را در سال ۲۰۰۲ به هنگام نمايش فيلم وي White Oleander در جشنواره تورنتو همراهي كرده است.
با وجود آن كه شان پن به خاطر تنفرش از جشنواره مشهور است، باز با طنز خاص خود در پاسخ يكي از خبرنگاران در اين باره گفته است: «من اصلاً متوجه اين موضوع نبوده ام و احساس مي كنم تا به حال در ميلياردها جشنواره شركت كرده ام!»
شان پن روشنفكر ضدجنگ سينماي آمريكا زماني كنفرانس خبري جشنواره تورنتو را به عنوان تريبوني براي بيان نظرات سياسي خود عليه فجايعي كه دولت بوش و نو محافظه كاران حاكم بر قدرت سياسي به بار آورده اند، مورد استفاده اي بجا و هوشمندانه قرار داده است كه هنوز سياستمداران اتاوا در تلاشند تا روابط كانادا با همسايه جنوبي خود را كه به خاطر خودداري كانادا از شركت در جنگ و حمله به عراق در كنار آمريكا صدمات شديد ديده ترميم كنند و آن را بهبود بخشند. هنوز حل مسايلي مانند بسته ماندن مرزهاي آمريكا بر روي ورود محصولات گوشتي كانادا و دام هاي زنده صادراتي آن به بهانه هاي بهداشتي و عملاً به دلايل سياسي حل نشده باقي مانده است.
در اين ميان اما بيشتر كانادايي ها هيچ ترس و واهمه اي ندارند كه احساسات واقعي خود را در مورد سياست هاي آمريكا به ويژه سياست خارجي آن و قدرت طلبي هايشان بروز دهند. همين ۱۲،۱۰ روز پيش در يك نظرسنجي كه بر روي تارنماي گلوب اندميل انجام شده و نتايج آن هم در همان جا انتشار يافت گروهي از كانادايي ها در پرسش به اين پاسخ كه شما دلتان مي خواهد چه كسي رئيس جمهوري آينده ايالات متحده باشد ۳۹۱۱ نفر (۱۱درصد) جورج بوش، ۱۱۲۹۲ نفر (۳۱ درصد) جان كري و ۲۱۶۳۰ نفر (۵۹ درصد) رالف نادر را نام برده اند.
گيل مك دونالد در گلوب اندميل مي نويسد: شان پن جورج بوش را دروغگو مي داند و قسمتي از سخنان شان پن را نقل مي كند كه گفته است: «بوش تا به اين جا كه ما شاهد بوده ايم يكي از كساني است كه بيشترين ضربات و صدمات را بر شخصيت هاي آمريكايي وارد آورده و بزرگترين صدمه را به سلامت رواني مردم (آمريكا) زده است. در دولت بوش زشتي پذيرفته شده و ناجوانمردي شجاعت تعريف شده و به عنوان شجاعت به مردم عرضه مي شود.»
در قسمت ديگري شان پن از اميد در گفت وگويش با گلوب اندميل سخن گفته است: «در زمان جنگ ويتنام، بعد از اين كه ما پنج سال درگير جنگ بوديم چند صد نفر عليه جنگ به اعتراض و تظاهرات دست زدند در حالي كه اكنون پيش از حمله به عراق چند صد هزار نفر عليه حمله به عراق به خيابان ها ريختند و اعتراض كردند. پس هنوز اميد وجود دارد.» اما با اين وجود شان پن كه به قول نويسنده گلوب اندميل مدام به سيگار ماتينه خود پك مي زند، گفته است: «... اين حكومتي (حكومت بوش) كه بر سر كار است امكان اين آزمايش را فراهم آورده كه آيا يك حكومت مي تواند يك كشور را به طور كامل به نابودي بكشاند و اگر اين كار عملي باشد، اين حكومت آن را به انجام خواهد رساند.»
شان پن درباره اين نقش و تلاش ساموئل بايك براي رسيدن به روياي آمريكايي گفته است: «روياي آمريكايي هميشه رويا بوده است!» و خاطرنشان كرده بازي اين نقش براي او كاري دشوار و غم انگيز بوده اما حكايتي است كه بايد روايت مي شده است.
شخصيت ساموئل بايك شباهت هاي بسياري به «ويلي لومان» شخصيت اثر جاودانه آرتور ميلر نمايشنامه نويس مشهور آمريكايي در نمايشنامه «مرگ فروشنده» دارد و آمريكا،سرزمين فرصت ها،پر است از اينگونه شخصيت هاي ناكام ايده آليست (آرمانگرا).
شان پن به خاطر ژست روشنفكر مآبانه اينگونه سخن نمي گويد، او تاكنون دو بار به عراق سفر كرده تا اوضاع مردم عراق را در جنگ از نزديك ببيند و مشاهدات خود را با مردم در ميان بگذارد.
