خوزستان چون رويايي دست نيافتني سربرآورده و فوتبال ايران را تحت تاثير گنجينه هاي بي كلام خود شكل مي دهد. آنها پس از سال هاي دفاع مقدس، اكنون ميدان هاي سبز فوتبال را به جايگاه ستيز خود تبديل كرده اند. اگر نسل هاي قبل صنعت نفت آبادان را نمونه كاملي از فوتبال سراسر حمله و هيجان انگيز خوزستان اين برزيل ايران مي دانستند، حالا در ابتداي دهه هشتاد فولاد خوزستان به مدد بازيكنان بي همتايش كه جواني و سرعت، قدرت و جنگ آوري و همچنين جنگيدن تا آخرين لحظه را سرمشق خود قرار داده اند، يكه تازي مي كند. فولاد صدرنشين شده است به فاصله پنج امتيازي از رقيب اصفهاني ذوب آهن. در اين جنگ آهن و فولاد تيم هاي تهراني چون استقلال و پرسپوليس در پي يافتن راههايي براي گريز از سقوط هستند. سقوط فوتبال تهران هشداري است جدي كه بايد قبول كرد. به مدد سرمايه گذاري تيم هاي صنعتي و سرمايه داران روي فوتبال خوزستان دو سهميه در ليگ برتر دارد. اما مگر با پول مي توان استعداد خريد و با پول مي توان اين همه شوق و شور و هيجان را پا به توپ كرد. فولاد اگر قهرمان هم نشود و حتي اگر نتواند به جايگاه واقعي خود در پايان فصل برسد، همين كه چندين استعداد چون كعبي و مبعلي و علوي به فوتبال ايران معرفي كرده است، همين كه مركزگرايي و مركزپروري و پايتخت نشيني را در فوتبال ايران منقرض كرده، همين كه بهترين فوتبال اين روزهاي ايران را به نمايش مي گذارد و همين كه خوب بازي مي كند حتي اگر ببازد لايق تشويق و سزاوار توجه است. از سرزمين نفت و حماسه حالا شعري ديگر سروده مي شود. فولاد آن سوي آتش چيزي است كه هم نمي شكند و هم مي برد. فولاد خوزستان، فولاد آبديده جواني است.

بوي بهمن و فجر از راه مي رسد و عطر تازه اي در شهر جاري مي شود به طوري كه هميشه بهمن ماه همراه خاطراتي است كه
در و ديوار شهر را پر مي كند.
اكثريت جمعيت جامعه ما را جواناني تشكيل مي دهند كه خاطره مستقيمي از انقلاب ندارند و آنچه كه در ذهنشان ثبت شده، بيشتر از هر چيز به شنيده هايي مربوط مي شود كه بزرگترها ـ آنهايي كه اين دوران را پشت سر گذاشته اند ـ برايشان نقل كرده اند.
اما از آن جايي كه هرگز نمي توان به تمام ابعاد چنين تجربه واقعي و زنده اي نزديك شد، نياز ما هم به دوباره ديدن و دوباره شنيدن و آشنا شدن با جنبه هاي ناگفته و فراموش شده اين انقلاب كه حركتي اساسي در تاريخ ما بود غيرقابل انكار مي نمايد؛ حركت مهمي كه در كوچكترين اجزاي زندگي ما هم تحولاتي ايجاد كرده و فضاي جديدي را براي زندگيمان فراهم آورده است، فضايي كه دوست داريم تا حد امكان سابقه اش را بيشتر بدانيم و بهتر لمسش كنيم. ما از هر نسلي كه باشيم ـ چه آنهايي كه انقلاب را ديده اند و چه آنهايي كه نديده اند ـ به تبع موقعيت خود دوست داريم كه آشنايي مان را با آن بازگو كنيم و يا اين كه از آن بشنويم و چنين ميل فراگيري است كه جشن هاي مربوط به انقلاب را شكل مي دهد.
همه ساله و به طور اخص در طول دهه فجر، شهرهايمان رنگ جديدي مي گيرند، جشنواره هاي فرهنگي و اجتماعي مختلفي برگزار مي شوند، خيابان ها رنگ و بوي جديدي مي گيرند و چراغ ها روشن مي شوند و حالا دوباره ما به اين ايام نزديك مي شويم و خودمان را آماده مي كنيم تا چيزهاي ديگري بگوييم و بشنويم و خاطرات مرور مي شوند تا لحظاتي از آن حركت بزرگ، از آن تغيير و انقلابي كه مي خواهيم لمسش كنيم براي ما زنده شوند.