باغ وحش لافونتن از سال 2001 از پروژه اي حمايت مي كند كه هدف آن محافظت مداوم از پلنگ برفي ، حيواني با موهاي پرطرفدار است
پلنگ هاي برفي حالا روزهاي خوشي را مي گذرانند. يكي از آنها با پوست فاخر خال خالي اش با بي قيدي در محوطه سرسبز باغ وحش لافونتن (در شرق فرانسه) گردش مي كند و از اين نظر هيچ تفاوتي با پسرعموي وحشي اش كه در دشت هاي محافظت شده مغولستان زندگي مي كند ، ندارد. اين روزها باغ وحش ها تنها به نمايش حيوانات نادر و درندگان غير بومي نحيف شده بسنده نمي كنند. برخي از آنها ماموريت تازه اي را دنبال مي كنند: تلاش براي محافظت از نمونه هاي درحال انقراض، در پارك ها و همچنين با سرمايه گذاري براي عمليات حفاظت از اين نمونه ها در اكوسيستم هاي اصلي شان.
باغ وحش لافونتن از سال 2001 از پروژه اي حمايت مي كند كه هدف آن محافظت مداوم از پلنگ برفي ، حيواني با موهاي پرطرفدار است. به لطف سوبسيدهاي اين موسسه ، تجهيزاتي براي خانواده هاي مغول فراهم شده كه مي توانند پشم چهارپايانشان را ببافند. فروش اين منسوجات براي مردم دهكده درآمدي 15 برابر فروش پشم خام دارد. در عوض اين چادرنشينان متعهد مي شوند كه از شكار قاچاق پلنگ يا بچه هايشان خودداري كنند و اين سياست تا به حال جواب داده است.
باغ وحش ها تغيير كرده اند. اين مساله در آمريكا زودتر از جاهاي ديگر و با گسترش اتحاديه آمريكايي باغ وحش ها و آكواريوم ها (AZA) اتفاق افتاد. سپس در اروپا و در پايان دهه 80 ميلادي ، 270 موسسه از 34 كشور متحد شدند و سازماني براي گسترش برنامه هاي محافظت از حيوانات تشكيل دادند (EAZA). ريشه اين انقلاب فرهنگي به دهه 60 بازمي گردد. در آن زمان جرالد دورل ، طبيعيدان و موسس پارك بي نظير جرسي، دام هايش را كنار گذاشت تا فلسفه جديدي را براي محافظت از حيوانات در پيش گيرد. بنگ هولست ، عضو كميته محافظت EAZA و مدير باغ وحش نيويورك مي گويد: «نه تنها شرايط آزاد گذاشتن حيوانات بهتر شده ، بلكه متوجه شديم كه نمي توان تنها جنبه نمايشي موضوع را در نظر گرفت.» امروزه باغ وحش ها نقش مديريت حيوانات دربند را برعهده دارند و آمار دقيقي را در مورد آنها جمع آوري كرده اند. پيرگي ، مدير باغ وحش لافونتن و رئيس كميته محافظت EAZA مي گويد: «ما منبعي بي نظير از ژنتيك حيوانات در خطر انقراض در اختيار داريم. مثلا تنها در ايالت تگزاس از يك نوع ببر نمونه هاي بيشتري نسبت به كل نقاط جهان وجود دارد.»
حتي برخي از حيوانات كه در باغ وحش به دنيا آمده اند ، با موفقيت در طبيعت رها شده اند. باغ وحش لافونتن هر ساله تخم هايي از مرغ منچوري را به كينگانسكي ، واقع در مرز روسيه و چين منتقل مي كند. 43 عدد از اين مرغ پس از اينكه يك سال را در حالت نيمه آزاد به تطبيق پذيري اختصاص دادند ، در طبيعت رها شدند.
با گذشت چند دهه ، برنامه هاي باغ وحش ها حجيم تر شده است؛ برنامه هاي بزرگ كردن ، بازگرداندن به طبيعت ، تحقيقات دامپزشكي و ... .گرفتن حيوانات از طبيعت در دهه 70 متوقف شد و جاي خود را به جابه جايي حيوانات ميان باغ وحش هاي جهان داد. كريس وست ، مدير مجموعه باغ وحش هاي لندن مي گويد: «باغ وحش ها در قرن بيستم تحول بي اندازه اي داشتند ، اما هنوز نتوانسته ايم به عموم مردم كه نسبت به برخورد با حيوانات حساس تر از قبل شده اند ، مسئوليت هاي جديدمان را بفهمانيم. حيوانات درون قفس تبليغ مناسبي براي ما نيستند.» اما در سمپوزيومي كه اخيرا در پاريس و تحت نظر يونسكو و موزه تاريخ ملي برگزار شد ، مشخص شد كه از نمونه هاي در خطر انقراض مانند 30 سال قبل محافظت نمي شود. كلارا هيدرون ، مدير موسسه اي براي حمايت از قاچاق حيوانات مي گويد: «در حالي كه مردم چيزي براي خوردن ندارند ، چگونه مي توان به فكر حفاظت از محيط زيست بود؟»
پيرگي در مورد تغيير سياست هاي محافظت از حيوانات مي گويد: «در دهه 70 گمان مي كرديم كه براي محافظت بايد طبيعت را محصور كنيم ، اما اين نظريه ديگر طرفداري ندارد. امروزه تلاش مي كنيم كه جمعيت بومي به طور مستقيم در محافظت ازحيوانات اكوسيستم اطرافشان دخيل باشند. تنها در صورتي مي توان از حيوانات يك منطقه محافظت كرد كه ارزش آنها به سرعت براي مردم آنجا آشكار شود.»
مثلا در نيجر ، باغ وحش لافونتن پروژه اي براي محافظت از آخرين زرافه هاي آزاد غرب آفريقا دارد. براي محافظت از آنها ، تلاشي براي بهبود وضع زندگي مردم منطقه آغاز شده است. بدين ترتيب ديگر زرافه ها و كشاورزان مجبور نيستند براي تصاحب اكوسيستم مشتركشان جدال كنند؛ نجات انسان ها براي نجات حيوانات.

آرش فرح زاد
جنگ 30 سال است كه به پايان رسيده، با اين حال تمام خاطرات و تصاوير آن زنده است. يك هليكوپتر نظامي آمريكا قصد دارد تا ديپلمات ها را در پشت بام سفارت آمريكا در سايگون ويتنام پياده كند. حالا چرا پشت بام؟ به اين دليل كه اطراف سفارت پر از تظاهركنندگاني است كه عليه جنگ و خشونت شعار سر مي دهند. در بين معترضان به راحتي مي توان افرادي را يافت كه هنوز آثار بمبهاي آمريكايي ها در ويتنام روي بدنشان باقي مانده است. اثرات اين جنگ تنها به نشانه هاي باقيمانده روي بدن ويتنامي ها ختم نمي شود. در جنگ ويتنام و آمريكا حدود 3 ميليون ويتنامي كشته شدند و آمريكايي ها نيز 58 هزار نفر تلفات دادند. با اينكه تصاوير و خاطرات آن جنگ در اذهان باقي مانده، اما از سوي دولتمردان دو طرف تلاش زيادي صورت مي گيرد كه روابط دو كشور آمريكا و ويتنام روز به روز بهتر شود. انگوئن تام چين، سفير ويتنام در آمريكا علاقه زيادي دارد تا سرمايه آمريكايي ها را جذب كند تا كشورش از وضعيت نامساعد اقتصادي نجات پيدا كند. از سوي آمريكايي ها نيز اقداماتي صورت گرفته است. خطوط هوايي آمريكا در حال حاضر 3 روز در هفته به هانوي و هوشي مينه پرواز مي كنند. اقدامات دو كشور در جهت عادي سازي روابط از حدود 10 سال پيش آغاز شد كه از عمده ترين اين اقدامات مي توان به ديدار بيل كلينتون از ويتنام در سال 2000 اشاره كرد. در آن زمان كلينتون روزهاي آخر رياست جمهوري خود را سپري مي كرد. در اين سفر همسر و دختر كلينتون نيز ساعت ها در بازار شهر با لباس سنتي ويتنامي ها به گردش و خريد پرداختند، اما مطمئنا بعضي از ويتنامي ها نسبت به آمريكايي ها احساس خوبي ندارند. بهتر است سري به مناطقي بزنيم كه از اين جنگ بيشترين صدمه را ديدند. روستايي نزديك هو كه نزديك مرز اصلي شمال و جنوب ويتنام است و نبرد آمريكا و ويتنام در اين منطقه بيشترين تلفات را داشت، جاي خوبي براي گفت وگو به نظر مي رسد. پيرزني 90 ساله كه در اين روستا زندگي مي كند، 6 پسر خود را در جنگ با آمريكا از دست داده است. "ما بايد بدي هاي آمريكا را فراموش كنيم، اما متاسفانه هيچ وقت نمي توان چنين كاري كرد." بسياري از فرماندهان آمريايي بابت شركت در اين جنگ و كشتار ويتنامي ها مدال شجاعت دريافت كردند كه از معروفترين آنها مي توان به جان كري، نامزد دموكرات كه در رقابت هاي انتخاباتي سال گذشته آمريكا از بوش پسر شكست خورد، اشاره كرد. كري در جريان مبارزات و تبليغات انتخاباتي خود، يكي از مدال هاي شجاعت خود را به بناي يادبود لينكلن در واشنگتن اهدا كرد. تا پيش از واقعه 11 سپتامبر، مردم آمريكا با افتخار از جنگ كشورشان مقابل ويتنام ياد مي كردند، اما پس از 11 سپتامبر تا حد بسيار زيادي نگرش مردم آمريكا نسبت به جنگ تغيير كرده و ديگر با افتخار از مدال هاي شجاعتي كه سربازان آمريكايي به خاطر كشتار ويتنامي ها دريافت كردند، ياد مي كنند، اما پس از گذشت 30 سال از جنگ، نظر مردم ويتنام نسبت به جنگ تغيير نكرده و با شجاعت از دلاوري هاي سربازانشان در جنگ ياد مي كنند. بسياري از مردم آمريكا جنگ در ويتنام را جنگي مي دانند كه ارزش نداشته است كه آمريكايي ها در آن شركت كنند. جان كري نيز در انتخابات آمريكا اميدواري زيادي داشت كه مردم آمريكا حداقل به خاطر مدال هايي كه بابت شركت در جنگ ويتنام گرفته، به او راي بدهند، اما جالب اينجا بود كه هرچقدر زمان انتخابات نزديكتر مي شد، كري كمتر از مدال هايش حرف مي زد. مثل اينكه خودش هم به خوبي متوجه شده بود كه ديگر دوران افتخار كردن به مدال هاي جنگي گذشته است؛ آنهم جنگي كه به عقيده بسياري از آمريكايي ها بيهوده ترين جنگ تاريخ آمريكا بود. پس از پايان يافتن اين جنگ بود كه بحث و جدلهاي بسيار زيادي در آمريكا بابت تعريف مجدد آزادي و زور ايجاد شد.آمريكايي ها به اين دليل با ويتنام وارد جنگ شدند كه حكومت كمونيستي وقت ويتنام روز به روز قدرتمندتر مي شد و ترس از گسترش كمونيسم به آمريكا آنها را وادار كرد تا دير نشده وارد اقدام شوند؛ جنگي كه 5 سال نبرد بي نتيجه و بيهوده را در پي داشت و علاوه بر كشته شدن 3 ميليون ويتنامي و 58 هزار نيروي آمريكايي، ده ها هزار معلول براي آمريكايي ها باقي گذاشت و كار به جايي كشيد كه صداي اعتراض مردم آمريكا به خاطر اين جنگ بلند شد و تازه اينجا بود كه نيروهاي نظامي آمريكا با سرافكندگي جنگ را به پايان بردند.
منبع: BBC

روز يكشنبه پنجم ماه مه، بزرگترين راهپيمايي بازماندگان آشويتز برگزار خواهد شد. به گفته سازمان دهندگان اين برنامه، دست كم 18 تا 20 هزار نفر در اين راهپيمايي شركت خواهند داشت.
اين افراد از 50 كشور مختلف هستند و قرار است در محل اردوگاه سابق اسراي آشويتز واقع در جنوب لهستان تجمع كنند. اين راهپيمايي كه در شصتمين سالگرد مرگ آدولف هيتلر صورت مي گيرد، راهپيمايي بازماندگان در يادبود قربانيان هولوكاست خواهد بود.
در كنار اين بازماندگان، هزاران جوان از سراسر دنيا نيز حضور خواهند داشت. آنها قرار است از آشويتز تا بيركناو حركت كرده و حدود 3 كيلومتر راه بروند.
آرون تامير، برگزاركننده اين مراسم از حضور بيشمار مردم ابراز خوشحالي كرده و مي گويد: «تصميم گرفتيم امسال تا جايي كه مي شود راهپيمايي را بزرگتر كنيم، چراكه با گذشت سالها از تعداد بازماندگان اين اردوگاه كاسته مي شود.» آريل شارون، نخست وزير اسرائيل، همتاي لهستاني او مارك بلكا و فرنك گيوركساني، رئيس دولت مجارستان در اين مراسم حضور خواهند داشت.
سازمان دهندگان مي گويند احتمال دارد شارون در مراسم حضور نداشته باشد و اين امر بيشتر به خاطر مسائل لجستيك و امنيتي خواهد بود. به گفته مقامات لهستاني، بين سالهاي 1940 تا 1945 حدود 1/1 ميليون مرد، زن و كودك كه بيشترشان يهودي و اهل كشورهاي مختلف قاره اروپا بودند، در اردوگاه توسط آلمان ها كشته شدند. همچنين 85 هزار لهستاني غير يهودي، 20 هزار كولي، 15 هزار روس و 12 هزار نفر افراد متفرقه نيز در اين اردوگاه قتل عام شدند.
پايان هيتلر
حدود 60 سال پيش يعني روز 30 آوريل سال 1945 آدولف هيتلر در برلين به زندگي خود پايان داد و اين درست زماني بود كه ارتش سرخ آخرين حمله خود را به شهر انجام مي داد. با مرگ او جنگ دوم جهاني در اروپا به پايان رسيد.
سربازان شوروي و آلمان در خيابان هاي برلين تن به جنگي كشنده داده بودند. اطرافيان هيتلر مي دانستند كه نبايد به او چيزي بگويند و به همين دليل زياد طرفش نمي رفتند. هيچ كس صداي شليكي هم نشنيد، اما زماني كه سكوت كشدار شده بود، كسي در اتاق او را گشود و هرگز نتوانست چهره هيتلر را كه غرق در خون خود بود، فراموش كند. هيتلر در زمان مرگ 56 سال داشت، اگرچه به گفته شاهدان در آخرين دوران زندگي قيافه اي خسته و تكيده پيدا كرده بود.
هيتلر در اوان جواني به وين، پايتخت اتريش رفت و سعي كرد در ميان نقاشان براي خود جايي باز كند، اما احساسات تند او در عالم هنر مجال بروز نيافت.
در سال 1913 به مونيخ، پايتخت ايالت باوارياي آلمان نقل مكان كرد و وارد ارتش رايش شد كه بستر مناسبي بود براي تجلي عقايد تند و افراطي او. هيتلر در سال 1914 به جبهه هاي جنگ جهاني اول پيوست و با سلاح در راه عقايد ميهن پرستانه خود پيكار كرد. او دو بار در جبهه زخمي شد.
نتيجه جنگ جهاني اول براي آلمان شكستي فاجعه بار بود. كشورهاي پيروزمند در «عهدنامه ورساي» شرايطي بس خفت بار را به اين كشور تحميل كردند. هيتلر مانند بسياري از همنسلان خود، تسليم آلمان را رد مي كرد، شكست آلمان را نتيجه اتحاد يهوديان و كمونيست ها مي دانست و خواهان جبران آن بود.
هيتلر پس از جنگ در 30 سالگي به فعاليت تشكيلاتي روي آورد و در سال 1919 به جريان فاشيستي حزب كارگري آلمان پيوست. در جريان فعاليت هاي تبليغاتي، استعداد بي نظير خود را در ايراد سخنراني هاي پرهيجان و تحريك آميز نشان داد. او شعارهاي ساده و تكراري را با لحني تند و آتشين بيان مي كرد و نفرت و كينه توزي را به جان هواداران مي دميد.
در سال 1921 هيتلر و هواداران افراطي او جرياني به نام «حزب سوسياليست كارگري آلمان» (با نام اختصاري حزب نازي) تشكيل دادند. اين حزب در سال 1923 در مونيخ دست به شورش مسلحانه زد. اقدام نازي ها به شكست انجاميد، هيتلر دستگير شد و 9 ماه به زندان افتاد.
در سال 1933 بحران سياسي عميقي آلمان را فرا گرفته بود. حاكميت راستگراي كشور بر آن شد كه با استفاده از هيتلر به بن بست سياسي خاتمه دهد و قدرت روزافزون نيروهاي چپ را مهار كند. هيتلر در راس دولتي ائتلافي صدر اعظم آلمان شد.هيتلر با رشته اي از عمليات خشن و توطئه هاي رذيلانه (مانند به آتش كشيدن رايش تاگ، پارلمان آلمان) به در هم شكستن مقاومت نيروهاي ليبرال، سركوب مخالفان و تحكيم قدرت خود دست زد. او آشكارا اعلام كرد كه براي رسيدن به هدف، يعني پيروزي «رايش سوم» از هيچ جنايتي روي گردان نيست.
حزب نازي براي سركوب مخالفان سياسي و عقيدتي، در پيگرد و كشتار يهوديان، يگان هاي ضربتي ويژه اي مانند اس اس، اس آ و گشتاپو را سازمان داد. اين باندها در گسترش رعب و وحشت در سراسر آلمان و سرزمين هاي اشغال شده و برپايي نظامي وحشيانه و خفقان آلود فعال بودند.هيتلر براي نيل به آرزوهاي جهان گشايانه خود، زرادخانه عظيمي تدارك ديد تا با آتش و باروت «برتري جهاني رايش» را تامين كند.هيتلر در سال 1941 به خاك اتحاد شوروي حمله برد. در آخر همين سال با ورود آمريكا به جنگ، ارتشيان هيتلر در برابر جبهه وسيعي از نيروهاي متفقين قرار گرفتند.ارتشيان نازي در سال 1943 در جبهه اتحاد شوروي (مقاومت استالينگراد) و در سال 1944 در جبهه غرب (پياده شدن نيروهاي متفقين در نورماندي) ضربات سنگيني متحمل شدند.از اوايل سال 1945، ارتش هاي متفقين راه خود را به درون سرزمين آلمان باز كردند. ارتش ايالات متحده از غرب و ارتش سرخ از شرق به سوي برلين، پايتخت رايش سوم پيشروي كردند. در ماه آوريل ارتش سرخ، برلين را به محاصره گرفت و به طرف ستاد فرماندهي رايش پيش رفت و به دنبال آن مهر پايان بر دولت نازي زده شد .

ايتاليايي ها حقوق زنان را رعايت نمي كنند
در حالي كه در مقدمه بخش رعايت حقوق بنيادي بشر سازمان ملل، احترام و رعايت ارزش انسان و نيز برابري حقوق زنان و مردان به عنوان يكي از مهمترين نكات شناخته  شده است، اما كشور ايتاليا كه در كنوانسيون رفع تبعيض عليه زنان عضو است، در برنامه هاي تلويزيوني خود از زنان به عنوان ابزار استفاده مي كند. معمولا به زنان در برنامه هاي تلويزيوني ايتاليا اجازه حرف زدن داده نمي شود و آنها تنها موظفند لبخند بزنند، درحالي كه در دهه 80 يك سند مهم در رابطه با تبعيض نژادي تصويب شد. در سال 1979 نيز كنوانسيوني درباره از بين بردن مقام تبعيضات عليه زنان از سوي مجمع عمومي سازمان ملل تصويب شد و در سال 1981 اين كنوانسيون به اجرا در آمد. در گزارشي كه در سال 2004 درباره توسعه انساني در كشورهاي مختلف تهيه شد و در آن گزارش نقش زن در زندگي سياسي و اقتصادي بررسي شده، ايتاليايي ها در رتبه سي و دوم قرار گرفتند.
جشن روز حيوانات در آرژانتين
آسوشيتدپرس تامي و بلانكيتا، دو ببر سفيد باغ وحش آرژانتين روز جمعه از قفسشان آزاد شدند تا با برخوردي غير منتظره رو به رو شوند. نگهبانان و كودكان به مناسبت روز حيوانات بسته هايي شامل استخوان، گوشت و توپ هاي كوچك به عنوان هديه تهيه كرده بودند. روز حيوانات در آرژانتين سنتي 79 ساله است و يكي از نخستين جنبش هايي است كه به منظور حمايت از حيوانات در آمريكاي جنوبي شكل گرفته است. در اين روز نگهبانان كيك هايي از ميوه و سبزي براي حيوانات ديگر تهيه كرده بودند. فيل ها، خرس ها و ميمون ها نيز از اين جشن بي نصيب نماندند و هدايايي از كودكان دريافت كردند.
يكي از 15 دختري كه در اين جشن شركت كرده بود، مي گويد: «براي آنها غذا درست كرديم تا آنها را شاد كنيم.»  او گفت ساختن سبدهايي كه شامل گلابي، انگور، هويج و نان بود حدود 2 ساعت طول كشيد، ولي تنها چند ثانيه بيشتر نگذشته بود كه دو خرس مشكي با دعوايشان اين سبدها را خراب كردند. اما مشكلي نبود، چون هر كدام توانستند به سهمشان برسند.
آرژانتين به مناسبت تصويب قانون حمايت از حيوانات، روز بيست و نهم آوريل را به عنوان روز حيوانات جشن مي گيرد. يكي از دامپزشكان بوئنس آيرس مي گويد: «يك روز قبل از اين جشن، مردم بيش از روزهاي ديگر براي حيوانات اسباب بازي مي خرند.» مدير باغ وحش بوئنس آيرس مي گويد  كه اين مواد غذايي جزو تغذيه هميشگي آنهاست، اما امروز كمي تزئين شده بودند. او اضافه كرد كه اميدوار است اين جشن درسي براي حمايت و احترام بيشتر به حيوانات باشد. «آنها هم مانند ما روي كره زمين زندگي مي كنند و بايد از آنها محافظت كنيم. اين پيام روز حيوانات است.»
جوان هاي علاقه مند به رنگ نارنجي
اين روزها دانشجويان روسيه هم در تب و تاب دانشجويان اوكرايني و صربستاني فرو رفته اند و به دنبال آن هستند كه عليه ولاديمير پوتين انقلابي نارنجي ترتيب دهند. جامعه شناسان روسي اين جريان را ورود كودكان به عالم سياست مي نامند. اين دانشجويان به اصطلاح كودك، نسل جواني هستند كه پس از دوران بي بندوبار زمامداري بوريس يلتسين با اشتياق كامل پا به عرصه مبارزه گذاشته اند. آنها روي خود نام «ابورنا» يعني شهروند گذاشته اند. گروه ديگري نيز به نام «ايدوچي بس پوتين» به معناي «آنهايي كه راهشان از پوتين جداست» نيز از اوايل ماه ژانويه كار خود را در سن پترزبورگ و مسكو آغاز كرده است و قصد دارد در همه روسيه فعاليتش را گسترش دهد. اين روزها ويروس انقلاب نارنجي همه منطقه قفقاز و اروپاي مركزي را در بر گرفته است و به نظر مي رسد جوانان بيش از همه تحت تاثير قرار گرفته اند. كارشناسان پيش بيني مي كنند كه تا سال 2007 يا 2008 روسيه هم به رنگ نارنجي درخواهد آمد.