ساخت سوپر صابون با فن آوري نوين
دانشمندان صابون جديدي را ابداع كرده اند كه به طور چشمگيري ميزان چسبندگي باكتري ها را روي پوست كاهش مي دهد. آنها اين دستاورد خود را طي يكصد و دومين نشست انجمن ميكروبيولوژي آمريكا ارائه كرده اند.
اين فن آوري به نام تكنولوژي ضد چسبندگي ميكربي (MAT) شناخته شده و توسط دكتر شميم انصاري و همكارانش در مركز تكنولوژي كلگيپالموليو در پيسكاتوبي نيوجرسي توسعه يافته است. دكتر شميم اظهار مي دارد كه «يافته هاي باليني حاكي از اين هستند كه پس از شست و شوي پوست با اين نوع صابون جديد، باكتري هاي چسبيده روي پوست به ميزان كمتري هستند. از آنجا كه باكتري ها ساعات مديدي روي اشيائي نظير دستگيره ها، تلفن ها، اسباب بازي ها و ... زنده مي مانند فن آوري كه ميزان سرايت ميكرب را به پوست كاهش دهد نه تنها سودمند به حال مصرف كنندگان خواهد بود بلكه موقعيت چشمگيري در كنترل و مقابله با ميكرب ها خواهد بود.»
در حال حاضر اين فن آوري در شركت كلگيت جهت ارائه صابون در سراسر آمريكاي لاتين به كار مي رود. مبناي MAT بر سه عامل تشكيل دهنده عمومي مواد بهداشتي آرايشي يعني پترولاتوم، دايمتيكون و پلي كواترينوم استوار است كه باعث جلوگيري از چسبندگي باكتري به پوست مي شود. پژوهشگران فرضيه اي را ارائه مي كنند كه عناصر تشكيل دهنده MAT لايه اي نازك روي پوست به جاي مي گذارند كه جايگاه هاي اختصاصي اتصال باكتري به پوست را بلوكه كرده يا خواص سطح تماس پوست را تغيير مي دهند.
پژوهشگران در تحقيقات خود در مورد MAT از نمونه اي باكتري به نام، سراتيا مارسنز، كه از خود كلني (رشد توده اي ميكرب) مجزا به رنگ سرخ توليد كرده و در حالت عادي روي پوست يافت نمي شود استفاده كرده اند.
در اين تحقيقات يك دست (شركت كننده) با صابون بخاري معمولي شست و شو و دست ديگر با صابون توليد به روش MAT شسته مي شد. پس از خشك كردن دستان را به آرامي روي سطحي پلاستيكي كه آغشته به باكتري بود فشار مي دادند و آلوده مي شوند.
باكتري هاي انتقال يافته روي دست ها را به روش هاي ميكربيولوژيك استاندارد، بازيابي و مورد شمارش قرار مي دادند. در سه مطالعه باليني مشخص شد كه ميزان چسبندگي باكتري ها به دست هايي كه توسط صابون حاوي مواد MAT نسبت به دست هايي كه با صابون هاي معمولي تجاري شسته شده بود به ميزان 50 تا 58 درصد كاهش داشت.
شستن دست ها (به روش مناسب) موثرترين راه جلوگيري از انتشار ميكرب هاست. دو روش صابون قالبي bar و مايع صابون دستشويي براي كنترل ميكرب روي پوست استفاده مي شود.
در شيوه نخست از تركيب دترجنت (ضد عفوني كننده) و حركات مكانيكي در دست داشتن استفاده مي شود. روش دوم، استفاده از يك ماده ضد باكتريال در پاك كننده ها جهت كمك به تضعيف رشد مجدد باكتري هايي است كه هنگام شست و شو برداشته نشده اند و نيز باكتري هايي كه هنگام شست و شو به پوست منتقل شده اند.
كفش هاي 2000 سال پيش طبي تر از كفش هاي كنوني
با كشف يك كفش 2 هزار ساله كارشناسان صنعت كفش سازي اعتقاد دارند اين كفش ها بهتر از كفش هاي امروزي هستند. اين كفش بسيار قديمي كه به گفته باستان شناسان انگليسي، قديمي ترين كفش كشف شده در انگلستان است تماما از جنس چرم است و با مقياس هاي امروزي، شماره آن معادل شماره كفش 10 مردان است.
كارشناسان در مورد اين كفش گفته اند كه چرمي و طبيعتا دست ساز است و به گونه اي طراحي شده كه دقيقا تمام پا را در بر مي گرفته و علاوه بر احساس راحتي، در تعادل شخصي هم موثر بوده است. امروزه اين خاصيت كفش، به خاطر توجه بيش از حد به مد در دنيا دچار فراموشي شده و زيبايي كفش مقدم بر وظيفه حفاظت و نگهداري آن است. مشكل ديگر كفش هاي امروزي، شيوه طراحي آنهاست. در اينگونه طراحي گويي پاي شخص روي كفش قرار دارد و نه در داخل آن و به همين خاطر كفش باعث بر هم زدن تعادل شخص مي شود. به همين خاطر است كه كارشناسان اين كفش باستاني را بهتر از برخي كفش هاي امروزي مي دانند.
اما نكته بسيار جالب، سايز كفش است. در طول قرن ها با بهبود وضعيت تغذيه بشر، پاي او به ترتيب بزرگ شده است و امروز پاهايي با سايز 15 ديگر چندان بزرگ نيستند، حتي سايز پاي خانم ها رشد زيادي داشته است و حتي در ميان خانم هاي ورزشكار كفش هايي با سايز 12 و 13 هم مورد استفاده قرار مي گيرند. اما كفشي با سايز 10 كه متعلق به انساني باشد كه 2 هزار سال پيش مي زيسته است واقعا شگفت انگيز است. به همين خاطر، بعضي از باستان شناسان احتمال مي دهند اين كفش متعلق به يك غير انگليسي بوده كه در انگلستان به جا مانده است. اين كفش قرار است به موزه سلطنتي آلبرت دراكستر انتقال يابد تا باستان شناسان تحقيقات تكميلي را روي آن انجام دهند. هنوز حيواني كه از چرم آن براي ساخت اين كفش استفاده شده مشخص نيست و سايز آن 30 سانتي متر است.
ناسا به مشكلات ترافيكي مي پردازد
به تازگي يك فن آوري ترافيكي بسيار پيشرفته اختراع شده است كه به موتورسواران نسبت به نزديك شدن خودروهاي امدادي هشدار مي دهد. اين سيستم كه به سامانه امنيتي هشدار دهنده نزديك شدن خودرويي معروف است با همكاري بخشي از آزمايشگاه پيش رانش جت ناسا اختصاصا براي نيروهاي پليس طراحي و ساخته شده است. اين سيستم، ماشين هاي امدادي را به فرستنده مايكروويوي مجهز مي كند كه در سطح وسيعي با گيرنده هايي كه در تقاطع ها نصب شده در تماس است. هنگامي كه خودرو امدادي به يك تقاطع نزديك مي شود چراغ راهنما ابتدا زرد و سپس قرمز شده تا راه براي عبور خودرو امدادي باز باشد و همچنين يك نمايشگر كه روي چراغ راهنما نصب است تصوير يك چراغ گردان را نمايش مي دهد تا راننده ها متوجه نزديك شدن خودرو امدادي شوند. اين نمايشگر كه با خودرو امدادي ارتباط از راه دور دارد، به ديگر رانندگان نشان مي دهد كه خودرو امدادي از كدام قسمت چهارراه يا تقاطع نزديك يا از كدام سمت دور مي شود.
جيم ديويدسون، رئيس تيم سازنده اين دستگاه در اين مورد مي گويد:«فقط از اواسط دهه 1980 تا سال 1995، 156 هزار مورد تصادف در تقاطع هاي سراسر ايالات متحده اتفاق افتاده است كه خودروهاي امدادي هم مشمول آنها مي شوند.» او همچنين اضافه كرد:«خودروهاي امدادي در واقع يك خطر جدي براي ترافيك شهري محسوب مي شوند. آنها هم براي خود، هم براي خودروهاي ديگر و هم براي عابران پياده خطر جدي و بالقوه محسوب مي شوند و هر ساله هنگام عبور از تقاطع ها، باعث ميليون ها دلار خسارت مي شوند.»
ديويدسون براي انجام اين كار انگيزه بسيار زيادي داشته است چون خود او هم يك بار هنگام عبور از يك تقاطع با يك كاميون آتش نشاني تصادف كرده و جراحت برداشته است.
بخش فعال آزمايشگاه پيش رانش ناسا در اين زمينه، يكي از بخش هاي ناسا ست كه همه گونه فعاليت را در همه بخش هاي صنعتي، شهري و... انجام مي دهد. از ديگر طرح هاي اين بخش مي توان به طرحي اشاره كرد كه در مورد ساختار ارتباطي شهري تحقيق مي كند. البته اين بخش يكي از بخش هاي مختلف آزمايشگاه پيش رانش جت است كه طرح هايي را پيش مي برد كه در زندگي روزمره كاربرد دارد.
باتري هاي 10ساله جديد
دانشمندان در دانشگاه نيويورك روي باتري كار مي كنند كه حداقل عمر آن 10 سال خواهد بود. از اين باتري مي توان در دستگاه هاي ضربان ساز قلب و ديگر دستگاه هايي كه كاربردي مشابه دارند و همچنين در اعماق دريا و فضاي بيروني جو استفاده كرد.
فيليپ فاوچت، پرفسور مهندس برق و كامپيوتر از دانشگاه روچستر در مورد اين باتري گفته است كه اين باتري براي توليد برق از روشي استفاده مي كند كه از دهه هاي گذشته مورد استفاده قرار مي گيرد، اما در اين مورد خاص فن آوري هاي نوين به گونه اي در اين روش مورد استفاده قرار گرفته اند كه ميزان توليد انرژي را بسيار بالا مي برند.
فاوچت و همكارانش روي يك ذره ميكروسكوپي سيليكون سوراخ هايي ايجاد كردند اين سوراخ ها ميزان انرژي را افزايش مي دادند زيرا آنها ميزان بيشتري گاز راديو اكتيو در خود جاي داده و اين گاز در واكنش با سيليكون باعث ايجاد الكتريسيته مي شود.
نمونه هاي اوليه اين باتري 10برابر بيشتر از نمونه هاي معمول فعلي ، الكتريسيته توليد مي كنند و بنا به گفته فاوچت اين ميزان به 160برابر هم مي رسد.
