در حاليكه هنوز چند روز از آغاز به كار دولت جديد نگذشته و انتظار مي رود همه كساني كه خود را دلسوز مردم مي دانند، تلاش كنند تا شعارهاي عدالت، مهرورزي، خدمت رساني و پيشرفت در جامعه محقق شود، و شهد گواراي نظام اسلامي كام مردم را شيرين كند، برخي زمزمه هاي ناخوشايند از سوي كساني كه وظيفه ديني آنها اقتضا مي كند تا از شتابزدگي بپرهيزند و ديگران را نيز به بردباري فراخوانند، با بيان نكاتي چون: «مفاهيمي نظير مردم سالاري و اعتقاد به جايگاه مردم در ميان عده  اي اصلاً مورد توجه نيست و نهايت توجه اين گروه به مردم مهرورزي به آنهاست و اين مساله نشان مي  دهد كه اين جريان مردم را صاحب حق نمي  داند» ،به مردم نشاني غلط مي دهند و زمينه تبليغ دشمن را براي ايجاد يأس و نا اميدي در بين مردم نسبت به راهي كه انتخاب كرده اند فراهم مي آورند.
چرا با مردم اينگونه سخن بگوييم؟ مگر عطوفت اسلامي و گسترش مهر و محبت حول محور اسلام عزيز چه ايرادي دارد كه برآن خرده بگيريم؟ مگر آموزه اليس الدين الاالحب؟ را اسلام عزيز به ما ياد نداده است؟ همين آموزه است كه انسانها را از تفرق، فردگرايي، خودكامگي و بي اعتنايي به حقوق مردم برحذر مي دارد و ريشه خدمت به مردم و اهتمام به استقرار عدالت را در اعماق قلب آنها مي كارد و آنها را به مشاركت در اداره حكومتي مبتني بر حق و عدل فرا مي خواند؛ و از آنها مي خواهد چه در مرحله تأسيس و چه در مرحله اداره امور از حق خود يعني انتخاب و نظارت و همكاري استفاده كنند.آيا اين همان مردم سالاري ديني نيست؟ پس مهرورزي يك شعار حداقلي نيست، مهرورزي جاده اي است كه مردم سالاري ديني در آن شكل مي گيرد؛ آن را پاس داريم و آب را گل نكنيم.