كارتن خوابي  هم از هداياي مدرنيته و زندگي بي احساس آدمهاي عصر حاضر است. خود شما در مسير رفت و آمد روزانه، آخر شب يا اول صبح با چند تا از اين نمونه ها در اين شهر درندشت تهران روبرو شده ايد؟ در گوشه اي از خيابان، زيرپله يا پل، لابلاي پستوها فراوانند و من و شما شايد بي تفاوت از كنارشان گذشته ايم. البته بي تفاوت بي تفاوت كه نه؛ حتماً لحظه اي هرچند اندك وضعيت آنها، و اين كه چرا چنين روزگاري دارند، ذهن ما را مشغول كرده است و سرانجام لحظاتي بعد اين سئوالها لابلاي ده ها دغدغه ريز و درشت روزمره فراموش شده اند.
اما اين فراموشي من و شما، با اين اظهارنظر مديركل امور اجتماعي استانداري تهران كه ماجرا را از اساس منكر بشود و بگويد: «هيچ كارتن خوابي نداريم» زمين تا آسمان فرق مي كند.
كارتن خوابي و بي خانماني در زندگي شهري امروز، واقعيتي است كه با حذف صورت مسئله آن، حل نمي شود. به جاي پاك كردن صورت مسئله، بايد به سراغ ريشه يابي و يافتن راه حل هاي كوتاه مدت و بلندمدت براي حل آن رفت.
گذشته از آثار سوء اجتماعي و اخلاقي اين پديده و برهم خوردن امنيت رواني شهروندان، كارتن خوابها به عنوان همنوعاني كه به دلايلي دچار آسيب شده اند، نيازمند توجه و ساماندهي هستند.
علاوه بر اين، پديده كارتن خوابي شايد در بسياري از كشورهاي توسعه يافته و متمدن ديده شود اما مشاهده چنين پديده اي در كشوري كه خود را به حفظ كرامت انسانها پايبند مي داند، پذيرفتني نيست. متأسفانه ساليان متمادي است معضل آوارگان شهرها همچون متكديان در ميان گرفتاريها و سوءمديريت اداري لاينحل باقي مانده و هيچ نهادي حاضر به پذيرفتن حل مسائل آنان نيست.
انتظار مي رود در دولت جديد و به دنبال تكميل طرح هاي موقتي همچون گرمخانه ها كه سال گذشته به اجرا درآمد، تمهيد شايسته اي براي حل اين مشكل انديشيده شود.