Hamshahri Newspaper

ياسر هدايتي
۱. ابرهاي آسمان آلوده تهران اين بار خيس تر از هميشه است. ابرهاي سياه ِخبر، از سوختن چشمها مي گويند و راستي چشم ها چه حكايت غريبي دارند. خصوصاً چشمهايي كه بايد باز باشند تا چشمهاي ديگر راحت تر بسته شوند. چشم ها دريچه هاي آگاهي هستند. هر چه قدر هم كه باراني باشند. دريچه هايي كه از آنها ياد مي گيريم، ياد مي دهيم، دل مي دهيم، دل مي گيريم و...
روزنامه نگار چشم جامعه اش است و چشم ْتر از آن كسي كه لنز بي روحش زنده تر از هر چشمي زير آسمان خداست.
و ظهر سه شنبه پانزدهم آذرماه چشم هاي مردم تهران! نه مردم ايران سوخت.
سوخت كه سوخت.
«سخت سردم شده اين سوز زمستاني بود»*
۲.پانزده روز ديگر تا زمستان مانده و سوزي سخت، از سوختن چشمهاي آگاهي شهر و كشورم هواي تب آلود روزنامه نگاران مظلوم اين سرزمين را سرد كرده. مي گويند دلت كه بگيرد همه جا خانه خداست و وقتي با قلم كه سوگند حق را تا هميشه برايت دارد دلت بگيرد، چشمهايت مشعرالحرامي است كه تو تمام آن را حلال زيسته اي.
۳. خبر مثل آتش بود كه چند سالي است جان بسياري از روزنامه نگاران را همزاد است.
از خانه همشهري نيز چشمي سوخت. چشمي كه در قامت عكاسي هنرمند همشهري همراهي بود براي شما، ما ،همكارانش، دوستانش و يقيناً خانواده اش. محمد كربلايي احمد چشم سوخته همشهري است كه در اين حادثه تلخ پرنده شد، پرنده اي از آسمان ديدن فراتر.
پرنده اي كه حتي در باد هم پلك نمي زد تا شما بعد از توفان بتوانيد پلك باز كنيد.
فضاي تحريريه همشهري پر از بهت است، بهت از دست دادن يك همكار ديگر. بهت از اينكه «هميشه پيش از آنكه فكر كني، اتفاق مي افتد» در گوشه و كنار تحريريه لحظه هاي با كربلايي احمد كلمه مي شود و روي كاغذ دل نوشته مي شود. كربلايي احمد از خيلي ها عكس گرفت كه ديگر نيستند و حالا خودش نيست و عكس هايش...
حتما الان كم و بيش هواي تحريريه هاي ديگري هم مثل هواي شهر است. كيهان، ايلنا، فارس، مركز خبر صدا، ايرنا و...
چند تا ضبط ودوربين براي هميشه خاموش شده اند .نه ،فشار دكمه قرمز ركوردي ونه صداي شاتري،فقط خاكستر ودود و داغ است كه انگاري هواي شهر همين راهم كم داشت .
۴. قنوت اين چند شب بچه هاي همشهري طلب آشيانه اي سبز براي اين پرنده است و آرزوي حشر او با سبزپوشان عالم علوي.
شب جمعه است چشمهاي سوخته چشم براه پروانه هاي قنوت شما هستند.

*آغاز غزلي از محمدعلي بهمني
محمد به آسمان پركشيد
۲۴ ساعت قبل از پرواز
عباس اسدي
در سالگرد زلزله بم در اواخر آذرماه سال گذشته با محمد كربلايي احمد عازم شهرستان بم شديم. به فرودگاه مهرآباد كه رسيديم رو به من كرد و گفت، چرا افسرده و حال نداري به او گفتم پيش از اينكه به فرودگاه بيايم به مطب پزشك رفته ام و او اصرار كرده است كه دست كم سه روز استراحت كنم، با اين وجود چون به سردبير پيشنهاد داده ام كه براي سالگرد زلزله بم گزارش و مطلب داشته باشيم راه سفر پيش گرفته ام و به اميد خدا حالم در طول سفر پنج روزه بهتر خواهد شد.
كربلايي احمد رو به من كرد و گفت: در شهر بم امكانات درماني نيست. اگر هم خيلي حالت خوب نيست بهتر است در تهران بماني و استراحت كني.به هر حال از او اصرار و از من انكار كه حالم خوب مي شود. در نهايت با هواپيمايي ماهان عازم بم شديم. هر چقدر از زمان سفر مي گذشت حال من بد و بدتر مي شد. اما محمد كربلايي احمد آنچنان از من تيمارداري مي كرد كه رنج و درد سفر را فراموش كرده بودم. مرا طي چند روزي كه در بم بوديم به چند مركز درماني سپرد و سفارش كرد پزشكان به عنوان يك ميهمان كه بنا دارد از درد و رنج بنويسد مرا مداوا كنند، به رغم آنكه هواي بم در آن زمان خيلي هم سرد نبود و بازشدن پنجره اتاق مي توانست هواي مطبوع بيرون را به داخل اتاق آورد اما كربلايي احمد، باملاحظه وضعيت جسماني من انتخاب را بر عهده مريض گذاشته بود و گوشزد مي كرد به موقع قرص هايم را بخورم و تيمارداري از مرا در اولويت كاري خود قرار داده بود تا ثبت تصاوير از شهر زلزله زده بم. سفر بم به انتها رسيد و مرا تا درب خانه همراهي كرد و حتي تلفني فرداي آن روز جوياي حالم شد. يكسال بعد روز قبل از حادثه سر ميز ناهار به من گفت مثل اينكه پنج شنبه باز هم همسفريم. البته بايد قول دهي كه تن مريض و رنجورت را دوباره به سفر نياوري!
من هم گفتم الان كه خدا را شكر خوبم تا پنج شنبه هم اميدوارم مشكلي پيش نيايد. عصر روز دوشنبه تلفن همراهم زنگ خورد و منشي تحريريه گفت برنامه سفرتان جلو افتاده و به جاي پنج شنبه ۱۷ آذر، بايستي سه شنبه ۱۵ آذر عازم سفر شويد. من كه خود را براي تاريخ و موعد مقرر يعني پنج شنبه آماده كرده بودم يكه خوردم و گفتم نمي شود فرد ديگري جايگزين من شود. گفتند: اسم شما را براي سفر از سردبيري روزنامه داده اند و خودت هم قبلا اعلام آمادگي كرده اي! زمان سفر هم فردا «سه شنبه» هفت صبح است.
شب هنگام به روزنامه بازگشتم محمد كربلايي احمد را ديدم كه مقدمات سفر را آماده مي كند. رو به من كرد و گفت به عنوان مدير برنامه سفر به روابط عمومي ارتش بگو كه زمان سفر پنج شنبه بوده و ما فردا آمادگي نداريم كه اعزام شويم.
گفتم بيا تا قبل از اينكه با آن ها تماس بگيريم مساله را پيش معاون سردبير مطرح كنيم. نزد آقاي قديري رفتيم و ايشان هم گفت: زمان سفر جلو افتاده و من هم مي پذيرم كه شما خود را براي پنج شنبه آماده كرده ايد از نظر من اشكالي ندارد مي توانيد فردا نرويد. من كه دنبال بهانه مي گشتم حرف آقاي قديري را سريع قاپيدم و عزم كردم از رفتن به سفر در روز سه شنبه پرهيز كنم اما به آقاي كربلايي گفتم شما هم تصميم با خودت ولي اگر رفتي من هم سعي مي كنم براساس قول و وعده اي كه داده ام پنج شنبه به شما ملحق شوم. احمدي كه حس مسئوليت شناسي بالايي داشت به رغم آنكه معاون سردبير روزنامه او را مخير گذاشته بود كه خود بين رفتن و نرفتن انتخاب كند، رفتن را برگزيد و در روز پانزدهم آذر با پرواز هواپيمايي ساها به آسمان پركشيد .
خدايا پدر من در اين هواپيما نباشد؟
علي منوچهرزاده
به خاطر دارم كه چگونه توصيه مي كرد با مرگ بايد مبارزه كرد و جنگيد، چون زندگي را بايد دوست داشت و تا آخرين لحظه شاد زندگي كرد. هرگز به فكر مردن و بيماري و از اين قبيل چيزها نبود.هميشه سرحال، سرزنده و شاداب به روزنامه مي آمد، هميشه شاكر بود كه خانواده سلامتي دارد و به آن افتخار مي كرد.هميشه مي گفت: «مي خواهم صد سال همين جوري عكاسي كنم و چهره ها را به تصوير بكشم.» براي خودش آرشيوي را فراهم كرده بود كه با تكميل شدنش آن را چاپ كند.اما...
***
ديشب (سه شنبه) بچه هاي سرويس عكس جاي دوربين او گل گذاشته بودند و اشك مي ريختند.دوربين او روي زمين مانده بود و چشم هاي عكاس ها همديگر را زيركانه در نظر داشتند كه چه كسي دوربين او را برخواهد داشت، مي خواهند دوربين محمد را براي طفل شش ساله اش نگه دارند تا او دوربين پدر را بر شانه بيندازد و دنبال راه پدر باشد.روز گذشته يك صحنه ديگر اشك را بر چشمانم جاري ساخت وقتي خانواده شهيد محمد كربلايي احمد آمده بودند روزنامه، ديدم دختري خردسال گوشه اي از اتاقك پذيرايي روزنامه زانوي غم در بغل گرفته و دست بر آسمان كه خدايا پدر من در اين هواپيما نباشد!
چرا تلفن همراهش جواب نمي دهد پس كي به خانه برمي گردد، كجاست پدرم و ناگهان زد زير گريه. خوب شد خيلي ها نبودند گونه هاي چنگ افتاده دختر خردسال محمد را ببينند وگرنه...
مرگ ديگري
فروزان آصف نخعي
مرگ ديگري، يادآور خودمان است. وقتي كه خبر سقوط هواپيما را شنيدم و اين كه كربلايي احمد و ديگر خبرنگاران نيز در آن بوده اند، حيران ماندم. فريادهاي خانواده او، من را بيشتر تكان داد، هيچكس را گريزي نيست. همين ديروز بود كه راه رفتن آرام و توام باوقار او را در تحريريه مي ديدم. به او سلام كردم، مانند هميشه با لبخندي متين، پاسخم داد. اما امروز تحريريه در ياد او گريست، در ياد او و ديگر همراهانش. امروز باز هم يادآوري ديگري براي همه ما بود. يادآوري كه براي همه دير يا زود دارد، اما سوخت و سوز ندارد. يادآوري كه مي تواند ما را نيز چون او آرام و باوقار سازد.
يادآوري كه مي تواند ما را نيز مانند او كه از لنز دوربين اش، مهمترين زيبايي و زشتي ها، تلخي ها و شيريني ها را ثبت مي كرد، ما را نيز به اين وادي بكشاند.
همگي خبرنگاران، با توجه به تحريم ها، از شرايط پرواز خبر داريم، ولي او با اين هم مانند بسياري ديگر، سوار، شاهين آهنين بال شد. آنچه او را به اين وادي مي كشاند چه بود. ثبت وقايع، براي درس آموزي ديگران زماني باقي نمانده، شايد ما نيز بر سر چهار راهي، خياباني، در مسافرتي و يا هنگام شنا و... خيلي زودتر از آنچه كه فكرش را مي كنيم، به جهان فراسو برويم. اي كاش مانند او بتوانيم در اين سفر عبرتي براي ديگران باشيم. اگر او حرمت دوربين را نگاه مي داشت، ما نيز حرمت قلم نگاه داريم.
آخرين سفارش محمد
محمدرضا منصوريان
در ساعت هاي انتهايي شب حادثه برخلاف هميشه محمد را در تحريريه ديدم. خوش وبشي با هم كرديم و با لحني تندتر از هميشه به من گفت: تو چرا با محمود و خانواده اش مدت ها است قطع رابطه كرده اي؟ محمود كربلايي احمد برادر بزرگتر محمد و از دوستان قديمي من در راديو است. او بلافاصله با نگاهي عميق تر از هميشه گفت: رضا، محمود تو را خيلي دوست دارد، او را تنها نگذار. از تو مي خواهم دوباره رفت و آمدهاي خانوادگي ات با محمود را شروع كني. او انگار مي دانست كه رهسپار سفري طولاني است و برادرش به زودي تنها مي ماند. شايد هم سفارش او را به من مي كرد. نمي دانم.
محمد يكي از صميمي ترين دوستانمان در روزنامه بود. خيلي اوقات گرفتاري هايش را با من در ميان مي گذاشت. او حالا در ميان ما نيست، اما ياد و خاطره اش هميشه در خاطرم باقي است.