نكته مهم انقلاب اسلامي آن است كه مشهورترين شخصيت آن، در عين حال ناشناخته ترين هم هست. امام خميني(ره) واقعاً شخصيتي است كه نمي توان براي آن زمينه هاي جامعه شناسانه يا روان شناسانه يا حتي زمينه هاي تاريخي تعيين كننده اي برشمرد. در برابر ظهور قدرتمندانه امام در عرصه سياست ايران و جهان، براستي همه آحاد جامعه علوم اجتماعي در سراسر جهان متحير شدند. حسب تصورات رايج در جامعه علمي علوم اجتماعي، امام خميني(ره) حتي نمي توانست به عنوان رهبر انقلاب ظهور كرده باشد، چه رسد به اين كه مؤسس دولتي جديد باشد. اين ظهور اصلاً قابل پيش بيني نبود اما آنچه كه سخت بعيد مي نمود، واقعيت يافت. اين واقعيت، واقعيتي معجزه گون و سخت قابل تأمل است.
امام خميني «ايران تاريخي» را قابل درك ساخت. خميني(ره) پديده اي است كه مضامين دروني اين تاريخ ويژه را از وضعيت بالقوه و نهفته خود خارج كرد و آن را فعليت بخشيد و ظرفيت هاي آن را به كمال رساند.
پيوستگي ويژه تاريخ ايران، اگر امام ظهور نمي كرد، قابل درك نمي شد. با گرايش ايرانيان به انقلاب و با تأسيس جمهوري اسلامي، امام خميني وجود يك استمرار معنوي در تاريخ ايران را فراتر از آنكه اثبات كرد، آن را در قالب خلق يك دولت ديني تبلور و تجسم بخشيد.
امام خميني(ره) همچون اكسيري در تاريخ چند هزار ساله ايران است كه وقتي بر آن ظاهر مي شود مضامين دروني آن را آشكار مي سازد و ظرفيت آن را به كمال مي رساند و جاري مي سازد.
داستان امام خميني داستاني براي حال و آينده است. گويي زمان به زمان، امام خميني نام انقلاب ايران را بيشتر بر روي روندهاي سياسي- فكري جهان حك مي كند.