هر واحد اقتصادي، از جمله خودروسازي ها، به دليل عرضه كالاي مشخص در قبال دريافت پول از مشتري از لحاظ حقوقي تعهداتي دارند كه بايد اجرا شود، در غير اين صورت مشتري حق دارد به دليل عدم اجراي اين تعهدات، موضوع را از طريق دستگاه قضايي پيگيري كند. در دهه هاي اخير به دليل فزوني تقاضا نسبت به عرضه در بازار خودرو داخلي اين قبيل تعهدات، محلي از اعراب نداشت. حتي تعدادي از خودروسازي ها در قبال خدمات پس از فروش، چنان مشتريان را در تنگنا قرار مي دهند كه شاكي خسته از پيگيري، به واقعيت زيانباري كه بر او حادث شده، تن در مي دهد.
به رغم اين جدي نبودن خدمات پس از فروش توسط بعضي از واحدهاي خودروسازي آن چنان چشمگير نبود كه به اعتراض هاي گسترده بينجامد. اما در لابه لاي اين گونه مسائل، نقص ساختاري در قطعه پمپ بنزين و شيلنگ و بست هاي متعلق به آن در يكي از خودروهاي معروف، ظرف سال هاي اخير چنان شهرتي به هم زده است كه ديگر، كودكان و نوجوانان هم از وجود اين نقص آگاهي يافته اند.
همين نقص ساختاري كه گويا در مرحله مونتاژ خودرو در داخل و استفاده از قطعه نامناسب و غيراستاندارد به وجود آمده، علاوه بر زيان هاي سنگين اقتصادي، باعث مرگ و جراحت عده زيادي از رانندگان اين خودرو و خانواده و وابستگان آنها شده است. اخلاق و خرد ايجاب مي كرد در همان آغاز بروز اين نقص، كارخانه توليدكننده ضمن اعلام مراتب به مشتريان، نسبت به جمع آوري سريع خودروهاي معيوب و رفع نقص فني آنها اقدام مي نمود تا ضمن جبران خسارات وارد شده به بعضي از مشتريان كه در آن مرحله هنوز در سطح حداقل قرار داشت، از وقوع حوادث ناگوار بعدي و زيان هاي سنگين آينده جلوگيري شود، اما متاسفانه چنين نشد.
در هفته هاي اخير كه شركت توليد كننده به صورت جدي و در قالب يك فراخوان از صاحبان دو نوع مشخص از خودروهاي اين كارخانه كه در قطعه پمپ بنزين داراي نقص ساختاري خطرناك اند، دعوت كرده است با مراجعه به مراكز مجاز، نسبت به تعويض قطعه معيوب اقدام كنند. اگرچه آمار دقيقي از قربانيان حوادث ناشي از اين نقص ساختاري و زيان ديدگان در دست نيست، اما آيا كاري چنين مهم و حياتي بايد اين قدر با تأخير انجام مي شد و سؤال اين است كه خسارات مادي، روحي و رواني به آسيب ديدگان حوادث ناشي از قطعه معيوب كه بيشتر به صورت آتش سوزي ناگهاني و غافلگيركننده موتور بروز كرده، چگونه قابل جبران است و اين حق مسلم مردم آسيب ديده، چگونه بايد پرداخت شود؟
ممتاز طاهري

آقاي جاويدان - تهران
در نامه مفصل و مشروحي كه براي صفحه سخنگاه ارسال كرده ايد، نكات دقيق و آموزنده اي را درباره يك يك صفحات و مطالب روزنامه همشهري خاطرنشان كرده ايد كه بسيار از اين بابت متشكريم. دو نمونه از نكات جالب و مورد اشاره شما را به همان صورت نقل مي كنيم تا خوانندگان عزيز همشهري و همكاران خودمان نيز آنها را بخوانند:
« - در مقالات شما رعايت ادب مي شود، اميدوارم اين روزنامه كه با ادب متولد شده، انتشار آن هم با همين رويه ادامه يابد.
- در مورد فارسي نويسي لغات زيبا و خوش ساخت فارسي را به كار ببريد. به عنوان مثال از رايانه به جاي كامپيوتر و «به ناچار» به جاي ناچاراً و.... استفاده كنيد.»
خانم ناهيد دالايي - تهران
شما به نوعي، همكار ناپيوسته همشهري محسوب مي شويد چون با تلاش و پشتكاري قابل تحسين، براي روزنامه، به ويژه صفحه سخنگاه مطلب ارسال مي كنيد كه اغلب قابل درج مي باشند و اما پاسخ سؤالات شما؛
۱ - نخستين شماره همشهري در ۲۳ آذر ماه ۱۳۷۱ منتشر شد. از نخستين شماره روزنامه همشهري، تعداد اندكي در روزنامه موجود است كه آن هم در آرشيو نگهداري مي شود.
۲ - هر سال در سالگرد انتشار همشهري، آيين هايي برگزار مي شود كه خوانندگان روزنامه همشهري هم در آن نقش دارند، از جمله برقراري ستون «خاطرات خوانندگان» در همشهري از دستاوردهاي همين مشاركت است.
۳ - همشهري به عنوان نخستين روزنامه رنگي صبح، به خانواده مطبوعات ايران پيوست و از همان آغاز بيشترين مطالب و محتواي آن، مبتني بر موضوعات و مسائل اجتماعي و فرهنگي و مورد نياز جامعه بود و به خصوص در حوزه محيط زيست، اطلاع رساني و تحليل مسائل زيست محيطي در رسانه هاي گروهي را پايه گذاري كرد.
آقاي دكتر فروغي - تهران
پيشنهاد شما در مورد جايگزيني معادل فارسي به جاي واژه خارجي «مترو» را درج مي كنيم:
- همچنان كه «تلفن همراه» به جاي موبايل و «دورنگار» را به جاي «فاكس» به كار برده ايم، نگارنده پيشنهاد مي كند به جاي «مترو»، معادل فارسي مثل «روان رو Ravan Rov» يا واژگاني با اداي صوتي راحت تر به كار برده شود.
آقاي غلامعلي ثمره  افسري - تهران
مطلب طنز آميزي كه جهت درج در همشهري ارسال كرده ايد داراي مضموني نو و جذاب است. اميدواريم در فرصت ممكن از نوشته شما استفاده كنيم.
خانم سولماز - شهرك انديشه
مطالب ترجمه شده اي را كه درباره رايانه ها فراهم كرده ايد مي توانيد به نشاني دفتر مركزي همشهري، گروه علمي فرهنگي ارسال كنيد تا امكان استفاده از آنها مورد بررسي قرار بگيرد.
خانم نوشين پرنگ - تهران
تاكنون آثار عكاسي شما را دريافت نكرده ايم. مي توانيد آثار خودتان را به نشاني دفتر مركزي روزنامه همشهري، صفحه سخنگاه ارسال فرماييد تا پس از بررسي در ستون تجربه هاي آزاد چاپ شود.

در سال ۱۳۷۸ طبق قانون احياي اراضي موات، زميني را براي فعاليت هاي كشاورزي دريافت كردم. در نتيجه تلاش خود و همسرم، اكنون آن زمين در يك بخش دور افتاده دماوند تبديل به مزرعه اي سرسبز شده است. اما با گذشت ۴ سال از بهره برداري، اداره منابع طبيعي از واگذاري قطعي زمين امتناع مي ورزد. شرايط طاقت فرساي كار در منطقه اي كه از هر سو، تا نزديك ترين آبادي فاصله بسيار دارد و تأمين امنيت آن نيز دشوار مي باشد نياز به تشويق دارد تا افراد ديگري به جاي غرقه شدن در فعاليت هاي دلالي و يا كارهاي خلاف با حمايت دولت، به اين گونه  كارهاي توليدي مفيد و تقويت كننده اقتصادي كشور روي بياورند.
سؤال اساسي آن است كه هنگام واگذاري زمين در شرايطي كه لم يزرع بود، همه گونه وعده همكاري داده مي شد، اما حالا كه در سايه كار شبانه روزي ما آباد گشته، از صدور مجوز كاربري كشاورزي اجتناب مي شود. اگر قرار به برخورد قانوني است بايد با واگذاري هايي انجام شود كه ظاهراً به بهانه دامداري زمين گرفته اند، اما در عمل هيچ گونه فعاليتي در آنها صورت نمي گيرد و حال كه در مديريت هاي جديد جهاد كشاورزي متوجه اين اشتباهات شده اند، به قول معروف تر و خشك را با هم مي سوزانند.
مشكل ديگر اين كه اداره راه و ترابري و اداره برق اگر در جايي چند خانوار زندگي كنند بهسازي جاده و برق رساني را انجام مي دهند، اما در محلي كه ده ها خانواده كارگر و دامدار فعاليت دارند، لزومي براي انجام اين كار نمي بينند! مسئله ديگر، قرار گرفتن خودروهاي توليدكنندگان محصولات كشاورزي و محصولات دامي در زمين در حيطه تعويض خودروهاي فرسوده است كه چگونه مي توانند، مثلاً به جاي يك خودروي قديمي كمك دار كه ۳ ميليون تومان در بازار خريد و فروش مي شود، حتي با دريافت وام ۵/۱ ميليون توماني (بابت جمع آوري خودروي فرسوده) يك خودروي كمك دار جديد ۲۰ ميليون توماني جايگزين نمايند تا اموراتشان در جاده هاي صعب العبور خاكي بگذرد!
و مسئله بعدي، استفاده از اتباع بيگانه به عنوان نيروي كار در اين قبيل واحدهاست، در حالي كه در بخش دولتي از اين نيروها استفاده مي شود، بخش خصوصي به دليل منع قانوني، نمي تواند از آنها استفاده نمايد.
در خاتمه، اگر قرار است از فرار مغز ها و مهاجرت  نيروهاي داراي انگيزه براي كار توليدي جلوگيري شود و كار براي عده زيادي از جويندگان كار فراهم گردد، بايد از نيروهاي مولد پشتيباني به عمل آيد. بخصوص فارغ التحصيلان كشاورزي كه مايلند با تحمل همه سختي ها، براي بيكاران شغل ايجاد نموده و براي كشور توليدكننده باشند.
علي خدابخشي- محبوبه ملكي

روزنامه را با ولع ورق زدم. اسم پذيرفته شدگان آزمون سراسري مثل پله هاي نردبان روي سر همديگر سوار شده بودند. هر اسمي بي اعتنا به ديگري به رشته تحصيلي خاصي ختم مي شد و اسم من به رشته ادبيات گره خورده بود. مثل پروانه اي كه از پيله كتاب هايش خارج شده باشد؛ براي تجربه هواي تازه مشتاق بودم، براي دختري كه كلاس هاي كسل كننده انشا را دوست داشت؛ رشته ادبيات بهشت آرزوها بود. آشنايي با ريشه هاي ادب فارسي و قواعد نگارش مي توانست مرا قدم به قدم جلو ببرد و روح تازه اي در نوشته هايم بدمد. نويسندگي، ويراستاري و روزنامه نگاري راه نقره فام آرزوهاي دانشجويان ادبيات است. برخي از داوطلبان، ادبيات را ايستگاه آخر مي دانند و آن را به اجبار برمي گزينند. آنها عامل نگاه نه چندان جدي جامعه به اين رشته تحصيلي هستند. در مقطع كارشناسي مبحث نويسندگان معاصر و ادبيات جهان بسيار كمرنگ است. هيچ گونه آموزشي براي رمان نويسي و شاخه هاي ديگر نويسندگي داده نمي شود. اما آغاز ماجرا زماني است كه شما فارغ التحصيل مي شويد و مي فهميد فاصله شما با رؤياهايتان از پشت در دانشگاه تا كره ماه است. نويسندگي شغل نيست، شما مي توانيد آثار ادبي خود را براي روزنامه ها و مجلات بفرستيد و كيفيت آثارتان را بالا ببريد. اما وارد شدن به جرگه نويسندگان سال ها زمان مي برد. پس به ناچار به سمت بازار كار مي رويد. دالان هزارتوي بازار كار شما را به ناكجاآباد مي كشاند. يكي از همكلاسي هايم كه فارغ التحصيل ادبيات و كارمند اداره ثبت اسناد و املاك است، مي گويد مهم نيست با چه رؤيايي در اين راه پا گذاشته ايد؛ مدرك ادبيات بازار خوبي ندارد. بايد چشم هايتان را به روي آرزوهايتان ببنديد و در آزمون هاي استخدامي مختلف شركت كنيد. برخي از آموزشگاه ها و دانشگاه ها نيز براي تكميل كادر دفتري خود به شما چراغ سبز نشان مي دهند.
مهم نيست كه منشي بودن و كارهاي دفتري شغل مورد علاقه شما نبوده است. دانشگاه ها و ديگر مؤسسات براي كادر فني خود از اساتيد مجرب با مدرك كارشناسي ارشد استفاده مي كنند و شما حق اعتراض نداريد.
يكي ديگر از همكلاسي هايم مي گويد: «متأسفانه آموزش و پرورش به علت تعداد زياد فارغ التحصيلان ادبيات، كمبودي در اين رشته ندارد و نمي تواند پاسخگوي فارغ التحصيلان جديد باشد. اما تدريس در مدارس غيرانتفاعي مي تواند يكي از گزينه هاي شما باشد.»
به راستي علت پذيرش بيش از حد نياز اين رشته چيست؟ مقصد دانش آموختگان ادبيات، ايستگاه متروكي در ناكجاآباد است. فارغ التحصيلان اين رشته در برهوت رها مي شوند و انگار هيچ سازماني به هنر آنها نيازمند نيست. داوطلبان آزمون سراسري به هر ريسمان پوسيده اي چنگ مي زنند تا خود را از زير نگاه هاي سرزنش آميز اطرافيان نجات دهند. آنها از آينده شغلي مبهم ادبيات بي خبرند. من از انتخاب ادبيات پشيمان نيستم، اما اگر علاقه اي به ادبيات نداريد، از روي اجبار اين رشته را انتخاب نكنيد. از روزي كه در آزمون ورودي دانشگاه پذيرفته شدم، سال ها مي گذرد. اما روزنامه پيك سنجش هنوز ميان خرت و پرت هايم جا خوش كرده است. نوشته هايش واضح است فقط كمي رنگ باخته است مثل آرزوهايم...
نسترن كبيري

فراواني اخبار مربوط به ربودن دختران و زنان توسط بعضي از خودروهاي شخصي در پوشش حمل مسافر، نگراني هايي را در جامعه و به ويژه در ميان خانواده ها دامن زده است. به طور حتم اكثريت رانندگان خودروهاي شخصي را كه به مسافركشي روي مي آورند، افراد زحمتكش تشكيل مي دهند كه براي جبران هزينه هاي زندگي و تامين معاش به اين حرفه روي آورده اند، اما وجود همان اقليت خلافكار، ايجاب مي كند كه خودروهاي شخصي مسافربر علاوه بر ترتيبات كنوني، با سازوكارهاي دقيق تري سامان يابند تا شهرونداني كه به هر دليل ناچارند با اين خودروها به سفرهاي درون شهري بپردازند، از سر اعتماد و با دريافت علائم و نشانه هاي قانوني سوار خودرو شوند.
اصولاً اگر سامانه اي تعريف شود كه به موجب آن كليه خودروهاي مسافربر علاوه بر علائم فيزيكي مشخص، از دفتر و اوراق هويت رسمي برخوردار باشند و اين هويت در مراكز ذي ربط ثبت شود، تا حد زيادي از وقوع تخلفات توسط رانندگان شخصي جلوگيري خواهد شد. اين قانونمندي مثل فراگيرشدن كمربندهاي ايمني يا تردد زوج و فرد خودروها، شدني است و در اين ميان رسانه هاي گروهي به ويژه تلويزيون مي توانند در اطلاع رساني و آگاه كردن مردم در اين زمينه نقش داشته باشند. البته در حال حاضر نيز در كنار تاكسي هاي رسمي اعم از خطوط و گردشي، خودروهاي شخصي رسمي هم وجود دارند كه با علائم و تابلوي مشخص به كار جابه جايي مسافر در شبكه حمل و نقل شهري مشغول مي باشند. منظور نگارنده آن بخش از مسافربرهاي شخصي است كه فارغ از هر پوشش رسمي، وارد اين كار مي شوند و زمينه هاي مختلف براي افراد خلافكار مهيا مي شود. بنابراين كار فرهنگي و هشداردادن به خانواده ها به ويژه خانم ها در خصوص خودداري از سوارشدن به خودروهاي فاقد علائم رسمي، بسيار ضرورت دارد. همچنان كه بسياري از قربانيان حوادث تاسف آوري كه توسط رانندگان خلافكار رقم خورده است، ناشي از عدم آگاهي مسافران بوده است. درخور يادآوري است كه ادارات آگاهي و دستگاه قضايي در شناسايي، جلب و مجازات آدم رباياني كه در پوشش حمل مسافر به اين عمل خلاف ضدانساني دست زده اند، بسيار سريع عمل كرده اند، اما بهتر است مجازات چنين جرائمي، فراتر از سپردن وثيقه منجر به آزادي متهمان باشد تا از تكرار جرم در جامعه جلوگيري شود.
مرتضي شادماني

در شهر پرجمعيت و پرترددي مثل تهران، نيروهاي پليس راهنمايي و رانندگي عهده دار يكي از سنگين ترين وظايف مي باشند و بروز آزمون و خطا در انبوه وظايف روزانه اين قشر زحمتكش اجتناب ناپذير است، اما امثال بنده به عنوان يك شهروند اگر برخي كاستي ها را يادآور شويم قطعاً به بهبود روند فعاليت ماموران راهنمايي و رانندگي كمك شاياني خواهد كرد. چندي پيش هنگامي كه در بزرگراه نيايش در مسير غرب به شرق با سرعت حدود ۱۰۰ كيلومتر در حركت بودم، پس از سبقت غيرمجاز، مامور راهنمايي و رانندگي خودروام را متوقف كرد.
در همان زمان، همين مامور اتومبيل ديگري را كه با سرعت مجاز از سمت راست خودرو پليس در حركت بود متوقف نمود و هر دو را به پاركينگ هدايت كرد. مامور محترم به ما يادآور شد كه حداكثر ظرف ۲۴ ساعت خودروهاي توقيف شده به اصطلاح ميهمان پاركينگ مي باشند و بعد، خود او در ترخيص آنها به ما كمك خواهد كرد. اما روز بعد كه به منطقه راهنمايي و رانندگي مراجعه كرديم، متوجه شديم كه نه تنها ۲۴ ساعته، خودروها ترخيص نمي شوند، بلكه، تشريفات مربوط به اين كار ۱۵ روز طول مي كشد. بعد از پرس و جو مشخص شد كه مامور اوليه، از نيروهاي گشتي بوده است و اطلاعات صحيح را به ما منتقل نكرده است. ضمن آن كه، به تخلف خود اذعان دارم و مجازات ناشي از آن را نيز بحق مي دانم، اما تقاضا دارم، ماموران محترم، در راهنمايي شهروندان ولو تخلفي مرتكب شده باشند، اطلاع رساني را درست انجام بدهند تا از سرگرداني احتمالي افراد جلوگيري شود.
رستمي - تهران

دوازده سال پيش مبادرت به خريد ۳۰۰ سهم از فروشگاه زنجيره اي دولتي كردم به اميد آن كه گرهي از مشكلات من و فرزندانم بگشايد و جوابگوي خواسته هاي به حق آنان باشم، اما امروز كه تعداد اين سهام به ۳۰۰۰ سهم افزايش يافته، به اين نتيجه رسيده ام كه كارم بيهوده بوده است، چون سودي كه وعده داده بودند، عايد من و ديگر خريداران اين قبيل سهام نشده است. يك موسسه اقتصادي كه به طور طبيعي بايد سودده باشد تا آن سود را به سهامدارانش منتقل كند، بايد بازار، نياز جامعه و راه هاي جلب مشتري را بداند، اما وقتي خودم به عنوان مشتري در ۲۷ اسفندماه ۱۳۸۴ از اين فروشگاه خريد كردم و ديدم كه كالاها از جمله پنير با كيفيت پايين چه قدر گران عرضه مي شود، تازه واقف شدم كه چرا فروشگاه به سوددهي لازم نمي رسد و موجبات بي اعتمادي سهامدارانش را فراهم مي كند. همچنان كه سهام من آن روز برايم ۳۰۰ هزار تومان ارزش داشت، اما امروز آيا همان ارزش را دارد؟!
زهرا- ع
بازنشسته آموزش و پرورش