بدون شك ماهواره هاي ناوبري نظامي از پيچيده ترين ماهواره هايي هستند كه بشر تاكنون موفق به ساخت آنها شده است. گرچه بنابر آنچه تاكنون انتشار يافته، هدف اصلي از طراحي و ساختمان آنها براي كاربردهاي نظامي بوده، ولي هم اكنون مطالعات دامنه داري براي استفاده هاي غيرنظامي از آنها در جريان است. برنامه ماهواره هاي ناوبري و يا به گونه اي ساده تر جهت يابي در آمريكا با ماهواره هاي ترانزيت كه اسم ديگر آن نوست (Navsat) است، از سال 1960 آغاز شد و نتايج موثر تحقيقات آنها را در سيستم موقعيت ياب جهاني (GPS) مشاهده مي كنيم. در ابتدا براي يك سامانه قوي تصميم به پرتاب 18 ماهواره ناوبري بسيار پيشرفته به نام ناواستار بود كه فصلي تازه را در ناوبري نظامي گشود. ماهواره هاي نظامي ناوبري به صورت شبكه هايي متشكل از چندين ماهواره در حال فعاليت هستند.
ماهواره هاي ترانزيت
اين ماهواره ها را شركت آر.سي.اي آمريكا ساخت و تاكنون حدود 25 ماهواره از اين نوع به فضا پرتاب شده اند. نسل پيشرفته ماهواره هاي فوق كه آنها را هم شركت RCA ساخت، نووا نام داد. با استفاده از ماهواره هاي ناوبري نوست و نووا با گيرنده هاي نه چندان پيچيده و بزرگ كه در كليه يگان هاي شناور ايالات متحده نصب مي شود، (يگان هاي سطحي و زيرسطحي) آنها مي توانند موقعيت دقيق خود را در هر گوشه از آب هاي جهان و در هر گونه شرايط جوي پيدا كنند.
ماهواره هاي ناواستار
ماهواره هاي ناواستار را در ميان كليه ماهواره هاي نظامي جهان، مي توان شاهكاري دانست كه به يمن دانش پيشرفته و دانشمنداني كه زندگي خود را وقف علم و تحقيق كرده اند، حاصل شده است. اين ماهواره نه تنها يك ماهواره ناوبري ساده به آن گونه كه ترانزيت و نووا و يا ماهواره هاي مشابه روسي است، بلكه وظايف چندين نوع از ماهواره هاي نظامي ديگر را نيز به تنهايي انجام مي دهد. ناواستار را مجتمع عظيم هوا فضايي راكول ساخت، ضمن آنكه شركت مگ ناووكس مهمترين پيمانكار تجهيزات دروني و آلات دقيق اين ماهواره ها به شمار مي رود. تا سال 1987، 18 ماهواره از اين نوع براي تكميل پروژه GPS در مدار زمين قرار گرفت. آنها قادر هستند در يك زمان هم به شناسايي مواضع دشمن در سه بعد اقدام كنند و موقعيت آن را به نيروي خودي گزارش دهند و هم به اصلاح مسير موشك هايي كه به طرف دشمن شليك مي شوند، بپرداند تا مانع انحراف آنها بر اثر اخلال الكترونيكي دشمن شوند.
به اين ترتيب از يك هواپيماي فوق العاده پيچيده شكاري يا بمب افكن يا ترابري يا سوخت رسان و... در پهنه آسمان گرفته تا زير دريايي هاي غول پيكر هسته اي در اعمال آبها، از يگان هاي دريايي عظيم سطحي به ويژه ناوهاي هواپيما گرفته تا واحدهاي توپخانه و زرهي و حتي يك واحد پياده نظامي مجهز به يك كوله پشتي 12 پوندي حامل گيرنده ماهواره هاي ناواستار مي توانند دقيقاً از موقعيت دشمن در قلمرو خودآگاهي يابند و تاكتيك هاي حمله و دفاع را براساس اطلاعات دريافت شده، برنامه ريزي كنند. وظيفه مهم ديگر اين ماهواره ها، مشخص كردن دقيق محل ماهواره كش ها در فضا و جهت يابي دقيق سلاح هاي ضدماهواره اي خودي به سوي آنهاست.
شش ماهواره ابتدايي اين پروژه در مداري به ارتفاع 109000 مايل از سطح زمين و در دو دايره قرار دارند. به اين ترتيب كه ناواستارهاي شماره 1 و۴ و 5 در يك دايره و شماره 2 و 3 و 6 در دايره اي ديگر به دور زمين مي چرخند، چون اساس كار اين ماهواره ها بر زمان سنجي استوار است براي دقت بالا از ساعت هاي اتمي استفاده مي كنند. هر ماهواره ناواستار معمولاً سه ساعت اتمي از جنس سزيوم با خود دارد. جالب است بدانيم در آزمايش هاي گوناگوني كه تاكنون انجام شده است، پس از آنكه سيستم موقعيت ياب جهاني تكميل شد، در تماس هايي كه با اين ماهواره ها انجام مي شود، كمترين انرژي گسيل نمي شود تا رخنه اي در آن صورت گيرد. نسل هاي كنوني ناواستار از پنل هاي خورشيدي به منظور توليد نيرو استفاده مي كنند، ليكن بنابردلايلي كه در فوايد راكتورهاي هسته اي در ماهواره ها، نسل هاي پس از ماهواره هاي مذكور همگي از مولدهاي اتمي بهره برده اند. عرض هر ماهواره ناواستار 531 سانتي متر و وزن آن هنگام پرتاب 7/742 كيلوگرم است كه اين رقم در مدار به 8/449 كيلوگرم كاهش پيدا مي كند (زيرا راكت حامل از آن جدا شده است).
ماهواره هاي ناواستار توسط راكت هاي اطلس-اف ساخت شركت جنرال دايناميكز از پايگاه هوايي وندنبرگ در ايالت كاليفرنيا به فضا پرتاب شده اند. نسل هاي بعدي اين ماهواره ها توسط شاتل هاي فضايي، در مدار مستقر شدند. يكي ديگر از وظايف ماهواره هاي ناواستار كه تقريباً مشابه وظيفه ماهواره هاي جاسوس هشدار دهنده است، تشخيص انفجارهاي هسته اي است. سنجشگرهاي ويژه كشف انفجار اتمي متعلق به ماهواره هاي ناواستار در لابراتوار سانديا تكميل شد و ترمينال متحرك ولي پرقدرت مربوط به ماهواره ها كه بتواند علايم آنها را مربوط به كشف انفجار اتمي تشخيص و مورد تحليل قرار دهد نيز حدود سي سال پيش تكميل شد. سيستم كشف انفجار اتمي ماهواره هاي ناواستار به طور يكپارچه يونز خوانده مي شود كه متشكل از حروف اول عبارت (Integrated operational Nuclear Detection) است. شبكه ماهواره هاي ناواستار قادر است وظايف خود را در سه بعد زير سطح، روي سطح (زمين و دريا) و بالاي سطح (هوا و فضا) با حداكثر خطاي 16 متر انجام دهد. به صورت خلاصه شبكه ماهواره هاي ناوبري فوق قادر است وظايف زير را انجام دهد.
۱ - تعيين محل دقيق هدف و نقطه برخورد براي تمامي سلاح هاي هدايت شونده.
۲ - جهت يابي دقيق براي سفينه هاي فضايي، هواپيماها، موشك ها، وسايل نقليه زميني، يگان هاي درياي و زيردريايي، واحدهاي پياده و... و حتي تعيين محل دقيق سفينه هاي فضايي.
۳ - به عنوان كنترولر رفت و آمد هوايي.
۴ - هدايت گروه هاي تجسس و نجات براي يافتن گمشدگان و آسيب ديدگان نبرد.
۵ - آگاهي از وقوع انفجارهاي هسته اي.
۶ - انجام پاره اي از وظايف ماهواره هاي مخابراتي نظامي.