آزمايش نانولوله هاي كربني در بدن موجود زنده
|
|
گروه علمي فرهنگي - محققان دانشگاه رايس و مركز سرطان اندرسون در آمريكا نشان دادند كه نانولوله هاي كربني تزريق شده به جريان خون حيوانات آزمايشگاهي، اثرات ضد سلامت سريعي ندارند و پيش از آن كه توسط كبد دفع شوند، به مدت بيش از يك ساعت در بدن باقي مي مانند.
اين اولين مطالعه روي نانولوله هاي كربني اصلاح نشده به صورت شيميايي، در درون بدن حيوانات، است. اين آزمايش، بسياري از محققان را اميدوار كرده است تا در تشخيص و درمان بيماري ها از آنها استفاده كنند. رئيس اين گروه تحقيقاتي بروس وايسمن كه يك استاد شيمي است، در اين باره مي گويد: ما از دوازده عضو نمونه برداري كرده ايم و تنها در كبد ميزان قابل توجهي نانولوله يافت شد. كبد به طور طبيعي داروها و ساير مواد خارجي را از خون دفع مي كند و بنابراين نتيجه حاصل شده كاملاً قابل انتظار است. پس از گذشت 24 ساعت از زمان تزريق نانولوله ها، مقداري از آنها در كليه ها كه ديگر عضو معمول دفع داروها هستند، رديابي شدند. در ساير بافت هاي بدن، آثاري از نانولوله ها مشاهده نشد. نانولوله ها خواص نوري و شيميايي يگانه اي دارند و همين آنها را براي محققان زيست پزشكي بسيار جذاب مي سازد.
عضو ديگر گروه، پروفسور استيون كيورلي كه يك جراح تومور و رئيس بخش جراحي تومور معده و روده مركز اندرسون است، در اين باره مي گويد: نتايج اوليه براي محققاني كه علاقه مند به استفاده از نانولوله هاي كربني درفعاليت هاي زيست پزشكي هستند، اميدوار كننده است. به خصوص، تحت تأثير قرار نگرفتن اثر فلورسانت در اين فعاليت ها، ما را بسيار خوشحال كرد. زيرا اين امر رديابي نانولوله ها را آسان تر مي سازد و دري به روي كاربرهاي درماني و تشخيصي جديد مي گشايد.
به گزارش ستاد ويژه توسعه فناوري نانو، در مطالعه اوليه اي كه درسال 2002 توسط وايسمن و همكارانش در دانشگاه رايس انجام گرفت و مرحوم پروفسور ريچارد اسمالي در آن شركت داشت، ديده شد كه نانولوله ها نورفلورسانس و يا مادون قرمزِ نزديك، از خود منتشر مي كنند. چون نور مادون قرمزِ نزديك بدون هيچ گونه آسيبي از بدن عبور مي كند، محققان مايلند تا از نانولوله هاي كربني در تشخيص و درمان غيرتهاجمي بيماري هايي مثل سرطان و تصلب شريان استفاده كنند. در مطالعه كنوني وايسمن، و همكارانش، نانولوله هاي كربني تك ديواره محلول در آب را به حيوانات آزمايشگاهي تزريق كردند. نانولوله هاي مزبور در حالي كه پوشش زيست سازگار آنها توسط پروتئين هاي خون برداشته شده بود، در درون بدن حيوانات از خود نور فلورسانس ساطع كردند. اين محققان از خاصيت فلورسانس مذبور براي رديابي نانولوله ها در خون و تصويربرداري از آنها در بافت ها در زير ميكروسكوپ، استفاده كردند.
يكي از اين محققان مي گويد كه اسمالي، كمي قبل از فوتش در سال 2005، در همين زمينه چندين پروژه را پي ريزي كرد. در يكي از آنها، هم اكنون محققان روي روش هايي كه نانولوله هاي تزريقي را مدت زمان بيشتري در بدن و خون نگه دارند، مشغول به تحقيق اند. در اثر اين امر مي توان عضوهاي خاصي را به راحتي هدف قرار داد. در پروژه اي ديگر محققان روي رفتار نانولوله ها در يك چرخه طولاني حضور در بدن و تأثيرات آنها بر حيوانات آزمايشگاهي تحقيق مي كنند.
|