اين كه زينب(س) دركدام روز و ماه و جغرافيا به مهماني خاك آمده است،بسا كه بيشتربه كار سيره نويسان و تاريخ پژوهان بيايد.اما آنچه سپهر «فرهنگ زينبي» را روشنا بخشيده است،نه تاريخ وجغرافيا،كه خودعين «فرهنگ» است؛فرهنگي كه زينب(س)درخطرخيزترين لحظات تاريخ،حماسي ترين پاره آن را مؤمنانه پاس داشته است؛فرهنگي كه انسان و نه فقط شيعه و مسلمان را درپيشگاه اين تعليم بزرگ قرار مي دهدكه «زن» ، آنگاه كه در خاستگاه تعاليم رباني قرار مي گيرد، نه «جنس دوم» ،نه «ناله» و نه «ضعيف» بلكه امتزاج شكوهمندي است از انديشه و احساس. و چنين است كه ميلاد زينب(س)نه فقط ميلاد طفلي است درخانه اي گلين در مدينه،بلكه آبروي آزادي و آزادگي و ميلاد زندگي است.
پنجم جمادي الاول سال ششم هجرت،علي و فاطمه به سومين مهرباني اندوهگين خودنگريستند؛همان زني كه سالياني بعددرمركزحادثه اي بزرگ مي نشيند،حق مظلوم را فرياد مي زند،اسلام جور وخلافت را فرو مي كوبد و سختي وسنگلاخ را بامنطق ايمان و عشق جز «زيبا» نمي بيند: «و ما رأيت الا جميلا» .
زينب(س)،حتي فراتر از خود،پاره اي ازمجموعه شگفت «خانواده» اي بود كه درسيرتاريخي شيعه به «اهل بيت» (ع)و آنگاه به مفهوم «امت» انجاميد.پس زينب همان رسالت راداردكه افرادديگراين حلقه:منش وروش جدش را استمرار مي بخشد،نقاب خلافت رسول الله(ص) وبيعت را از سيماي فريبكارباطل بر مي دارد،نور مبين است،مظلوم شجاع است و مظهري از آرمان اسلام.
...وچنين است كه زينب(س) اززمان عبور مي كند و ما را به جهان حقيقتي فرا مي خواندكه يك سوي آن در «شهادت» و سوي ديگرش درپس پرده «غيبت» به انتظار نشسته است.و اين حقيقتي است فراتر از آن كه بدانيم او در كدام روزوماه وجغرافيا به مهماني دنيا آمده است.