جالب ترين نكته در قهرماني امسال سانتوز ميانگين سني اين تيم بود كه كمتر از ۲۳ سال را نشان مي داد و مربي تيم نيز كسي بود كه فقط ۱۸ ماه قبل با فضاحت از تيم ملي برزيل اخراج شده بود
آرمين كوثري
دو سال قبل بود كه سانتوز با نتيجه خردكننده ۰-۵ در مقابل رقيب سنتي خود يعني كورينتيانس در دربي منطقه سائوپائولو مغلوب شدند. طرفداران تيم پس از بي نتيجه ماندن تلاش هاي سانتوز جهت كسب يك جام داخلي، براي اعتراض پرچم هاي باشگاه را از ورزشگاه پايين آوردند و اعلام كردند تا وقتي باشگاه نتواند به عنوان قابل توجهي دست يابد، پرچم ها را به ورزشگاه نخواهند آورد.
كمي مانده به ساعت ۶ بعدازظهر روز ۱۵ دسامبر ،۲۰۰۲ در استاديوم موروبي سائوپائولو پرچم ها سر جاهاي خود برگشتند. در آن لحظه سانتوز موفق شده بود، سومين گل خود را در بازي برگشت فينال جام قهرماني برزيل وارد دروازه كورينتيانس كند و به پيروزي ۲-۳ در آن ديدار و در مجموع دو ديدار به برتري ۲-۵ دست يابد.
مدت زمان زيادي از آخرين باري كه اين تيم توانسته بود، قهرمان شود، مي گذشت و آخرين قهرماني نيز مربوط به جام پائوليستا سال ۱۹۸۴ بود كه البته امسال سانتوز علاوه بر قهرماني توانست خاطرات دوران باشكوهي را كه تيم تحت رهبري پله، اسطوره فوتبال جهان موفق شده بود دو جام قهرماني باشگاه هاي جهان را پشت سر هم فتح كند، زنده كند. البته جالب ترين نكته در قهرماني امسال سانتوز، ميانگين سني اين تيم بود كه كمتر از ۲۳ سال را نشان مي داد و مربي تيم نيز كسي بود كه فقط ۱۸ ماه قبل با فضاحت از تيم ملي برزيل اخراج شده بود. درست چند روز قبل از برگزاري بازي فينال، كانال تلويزيوني Golobo اقدام به پخش تصاويري از بازگشت تيم سانتوز در فرودگاه پس از بازي مرحله نيمه نهايي برابر گرميو كرد.
بازيكنان اين تيم درست مانند گروهي دانش آموز كه از سفر تفريحي برمي گردند، خوشحال بودند. وقتي به چهره كاپيتان تيم يعني پائولو آلميدا كه بازيش شباهت زيادي به سبك بازي دونگا دارد و به خوبي ميانه زمين را در اختيار مي گيرد، نگاه كنيد، احساس مي كنيد با يك نوجوان شاد و باروحيه مواجه شده ايد. و روبينيو كه با دريبل هاي فوق العاده خودش تمام مدافعان را عذاب مي دهد، آن قدر جوان است كه وقتي او را ساعت يك ربع به ده (كه اكثر مسابقات ميان هفته در برزيل در اين ساعت برگزار مي شود. ) در زمين فوتبال مي بينيم با خود مي گوييم، اين بچه الان بايد در تختخواب خود خوابيده باشد.
امرسون ليائو پس از حضور ناموفق در جام كنفدراسيون هاي سال ۲۰۰۱ به همراه تيم ملي برزيل از كار بركنار و به عنوان سرمربي سانتوز معرفي شد. زماني كه ليائو براي اولين جلسه تمرين با تيم به باشگاه رفت با گروهي نوجوان كه فقط سابقه بازي در تيم هاي پايه اي سانتوز و ساير تيم هاي پايه اي منطقه سائوپائولو را داشتند مواجه شد. در آن زمان بين بازيكنان جوان تيم نوعي نگراني از آينده به وجود آمده بود. با شروع مسابقات قهرماني و گذشت ۱۰ روز همه انتظار داشتند تا داستان تكراري بازي كردن بازيكنان جوان، در بازي هاي اوليه و سپس ورود بازيكنان جديد و با تجربه اجرا شود و بازيكنان جوان به تيم ذخيره منتقل شوند.
(باشگاه هاي برزيلي بيشتر تمايل دارند تا تيمشان را پس از شروع مسابقات تكميل كنند. )
ولي ليائو همه را متعجب كرد. وي اعلام كرد كه پيشنهاد مسئولان باشگاه را جهت تقويت كردن تيم رد كرده است و در نظر دارد با داشته هاي فعلي خود ادامه دهد و در مصاحبه با روزنامه Folha de saopaulo گفت: وقتي من خودم به عنوان بازيكن در زمين حاضر مي شدم همواره سعي مي كردم مربي را متقاعد كنم كه به من اعتماد كند. و در پاسخ به اين سوال كه بازيكنان جوان تيم در پاسخ به اعتماد وي چه رفتاري از خود بروز مي دهند، گفت: خوشحالي، هيجان، غرور و احساس مسئوليت. ليائو در يك قمار بزرگ شركت كرده بود. يازده نفر اصلي تيم او را بازيكناني تشكيل مي دادند كه اكثرا در بين باشگاه هاي معمولي سائوپائولو در حال جابه جايي بودند. دروازه بان جوليو سزار، مدافع راست مائورينهو، مدافع چپ لئو، هافبك رناتو و مهاجم آلبرتو. و بقيه مثل آندره لوئيس، پائولو آلميدا، ديه گو و روبينيو، همگي اكثرا فقط در تيم هاي پايه اي بازي كرده بودند.
ديه گو هافبك ۱۶ ساله تيم كه در كنار روبينيو تبديل به يكي از ارزشمندترين سرمايه هاي اين تيم شده است، مي گويد: «همه انتظار تقويت شدن تيم با بازيكنان معروف را داشتند، حتي من قبل از شروع مسابقات فكر نمي كردم كه به عنوان بازيكن اصلي تيم انتخاب خواهم شد، اين واقعا برايم افتخار بود كه به عنوان يك بازيكن اصلي در تيم مطرح شوم.»
شايد بازيكنان جوان از حضور در تيم خوشحال بودند، ولي با اين حال انتقادات زيادي در مورد انتخاب شدن آنها در تيم اصلي به گوش مي رسيد.
روزنامه ورزشي Lance پيش بيني كرد كه باشگاه در طول فصل ضربات سنگيني خواهد خورد، و نوشت: «تيم از بازيكنان متوسطي تشكيل شده است و چهره هاي ناشناسي در تيم حضور پيدا كرده اند. » و اضافه كرد: آلبرتو از جمله بازيكناني است كه طرفداران سانتوز نبايد هيچ اميدي به او داشته باشند.
و جالب اين است كه در پايان فصل، اين آلبرتو بود كه با به ثمر رساندن ۱۲ گل، بهترين گلزن تيم شناخته شد. همچنين در بازي رفت فينال در مقابل كورينتيانس با يك ضربه خارق العاده دروازه حريف را گشود.
خود ليائو نيز در اين مدت در معرض آزمايش و امتحان بود. اين دروازه بان سابق تيم ملي برزيل در جام هاي جهاني ۱۹۶۴ و ۱۹۶۸ كه در جام هاي جهاني ۱۹۶۰ و ۱۹۸۲ نيز به عنوان دروازه بان ذخيره حضور داشت، هشت ماه به عنوان سرمربي تيم ملي برزيل مشغول به كار بود كه با عدم دعوت از بازيكنان شاغل در اروپا و تنها استفاده از بازيكنان شاغل در برزيل براي جام كنفدراسيون هاي ،۲۰۰۱ باعث به وجود آمدن اعتراضات زيادي شده بود، با شكست ۰-۱ در مقابل استراليا از سمت خود اخراج شد.
مدت كمي پس از كنار گذاشته شدن از تيم ملي به يوونتود پيوست و به آنها كمك كرد تا از خطر سقوط نجات يابند. اكثر شهرت ليائو به خاطر صبر و حوصله وي در سروكله زدن با استعدادهاي جوان است. وي قبل از اين هم در سال ۱۹۹۸ سرمربي سانتوز بود، كه البته آن تيم هيچ شباهتي به سانتوزي كه همه انتظار دارند، نداشت، با اين حال آن تيم به مرحله نيمه نهايي جام قهرماني برزيل رسيد و جام كنمبل را كه اكنون ديگر وجود ندارد فتح كرد.
سانتوز سال ۱۹۹۸ مشكلات زيادي را در مسابقات به وجود آورد، به طوري كه در يك مسابقه حدود ۲۰ دقيقه بازيكنان اين تيم با گزارشگران راديو بر سر يك گل به جروبحث پرداختند. و در بين دو نيمه بازي رفت فينال جام كنمبل در مقابل روزاريو سنترال، مديران خشمگين سانتوز مشغول دعوا و تهديد داوران مسابقه بودند.
مسلما دوران طلايي باشگاه زماني بود كه در اوايل دهه ۱۹۶۰ تيم تحت رهبري پله، سلطان ۱۶ ساله باشگاه بود، در آن دوران سانتوز موفق شد دوبار جام ليبرتادورس و دوبار هم جام باشگاه هاي جهان را فتح كند، در ضمن يازده بار نيز جام قهرماني پائوليستا را كسب كرد.
|
|
|
در آن زمان جام قهرماني برزيل وجود نداشت ولي سانتوز ۵ بار موفق شد جام شبيه به آن يعني Taca Brasil را فتح كند. قبل از حضور پله در اين تيم، سانتوز يك باشگاه معمولي بود كه با قرار گرفتن در ۶۰ كيلومتري مركز شهر، تقريبا با باشگاه هاي بزرگ شهر ارتباطي نداشت و زماني نيز كه پله در سال ۱۹۶۳ باشگاه را به مقصد نيويورك كاسموس ترك كرد، سانتوز دوباره به حالت قبل خود بازگشت و تنها توانست دوبار طي ۱۸ سال جام پائوليستا را فتح كند. سال ۲۰۰۱ يكي از كم امتيازترين فصل ها براي اين تيم بود. سانتوز علي رغم قرارداد بستن با نام هاي بزرگ اصلا نتوانست در حد و اندازه هاي شهرتش ظاهر شود و تمام فصل را در ترس و اضطراب سقوط گذراند و تنها زماني كه طرفداران اين تيم به مركز تمريني King Pele حمله مي كردند و مانع انجام تمرينات مي شدند و به بازيكنان توهين مي كردند، تيتر روزنامه ها را به خود اختصاص مي داد.
اما سال قبل مسئولان باشگاه تصميم گرفتند رويه خود را عوض كنند و به بازيكنان جوان و دست پرورده خود اطمينان كنند. ديه گو كه پيراهن شماره ۱۰ و معروف اين تيم را به تن مي كند و روبينيو كه متخصص دريبل زدن است، به عنوان ستارگان تيم مطرح شدند. هر دوي آنها اولين فصل حضورشان به عنوان بازيكنان حرفه اي را تجربه مي كردند و هر دو طي مسابقات بازي هاي خوبي را ارائه دادند ولي كسي كه تمام نظرها را به خود جلب و به شدت مورد تشويق قرار گرفت، روبينيو بود كه با نمايشي بي نظير در بازي برگشت فينال ضمن به ثمر رساندن يك گل، دوگل بعدي هم روي تيزهوشي و پاس هاي به موقع وي به ثمر رسيد. ديه گو در جريان اين ديدار، در دقيقه ۲۰ مصدوم و از زمين خارج شد.
سانتوز براي رسيدن به مرحله نهايي مسابقات راه سختي را پيمود، اين تيم در مرحله گروهي با ۱۳ امتياز اختلاف نسبت به سائوپائولوي صدرنشين در مكان هشتم جدول قرار گرفت. اما در مرحله يك چهارم نهايي اين تيم روحيه خود را به دست آورد، و اين در حالي بود كه سائوپائولو كاملا از فرم ايده آل خود خارج شده بود.
سانتوز با يك برد خانگي ۰-۳ در مقابل گرميو در بازي رفت مرحله نيمه نهايي تقريبا حضور خود را در مرحله نهايي مسجل كرد، اما اين تيم در بازي برگشت در استاديوم پورتو الگرا به شدت تحت فشار قرار گرفت و حتي روبينيو، نيز جهت حفظ سلامتيش از بازي خارج شد، زيرا مدافعان گرميو با جديت قصد مصدوم كردن وي را داشتند.
حتي در بازي رفت نيز اين رفتارها از سوي بازيكنان گرميو ديده شده بود، به طوري كه دانرلي دروازه بان گرميو از ابتداي بازي سعي در ايجاد درگيري با ديه گو را داشت و حتي به روبينيو هشدار داد در صورت ادامه دريبل زدن مدافعان گرميو، بازي را با پاي شكسته به پايان خواهد رساند. با وجود اين جو مسموم در ورزشگاه، سانتوز بازي برگشت را با شكست خفيف ۰ـ۱ به پايان رساند و موفق به صعود به مرحله بعد شد. از طرف ديگر كورينتيانس نيز به رهبري كارلوس آلبرتو پريرا مشغول پيشروي به سمت بازي فينال بود. البته با اينكه نمايش اين تيم چندان جالب توجه نبود، اما نمي توان نقش پريرا را در رساندن اين تيم متوسط به جمع مدعيان قهرماني ناديده گرفت.
آنها در بازي رفت مرحله يك چهارم نهايي با نتيجه ۲-۶ آتلتيكو فييرو را خرد كردند كه ديويد به تنهايي چهارگل در آن ديدار به ثمر رساند و در بازي برگشت نيز ۱-۲ به پيروزي رسيدند تا گام به مرحله نيمه نهايي بگذارند.
در بازي نيمه نهايي، اين تيم به مصاف فلوميننسه رفت و بازي رفت را با نتيجه ۰ـ۱ و با گل روماريو به حريف واگذار كرد. (اين گل پانزدهمين گل روماريو در مسابقات اين دوره بود. ) ولي با پيروزي ۲-۳ در بازي برگشت و به لطف گل زده بيشتر در خانه حريف به بازي فينال راه يافتند.
در بازي رفت فينال، سانتوز توانست با گل هاي آلبرتو و رناتو، به پيروزي - برسد. اما در بازي برگشت جو بسيار بدي بر بازي حاكم بود و ديه گو نيز در دقيقه بازي به واسطه مصدوميت از زمين خارج شد ولي غيبت وي اصلا به چشم نيامد. روبينيو واقعا مدافعان كورينتيانس را عذاب داد و با گرفتن پنالتي در دقيقه ، تيمش را پيش انداخت و مجموعا - پيش افتادند.
ولي دقيقه مانده به پايان بازي ديويد بازي را به تساوي كشاند و سپس مدافع تيم يعني اندرسون نتيجه بازي را - به سود كورينتيانس تغيير داد. حالا كورينتيانس دقيقه فرصت داشت تا با به ثمر رساندن يك گل قهرمان مسابقات شود، تا اينكه روبينيو در دقيقه با يك فرار سريع و سانتر بر روي دروازه موقعيت خوبي را براي الانو ايجاد كرد و او نيز بازي را به تساوي ـ كشاند و در وقت اضافي نيز پاس گل ديگري از سوي روبينيو توسط لئو به ثمر رسيد. حالا همه روبينيو را شبيه ترين فرد به پله مي دانند. او علاوه برداشتن استعداد فوق العاده، فوتبال خود را مثل پله از سانتوز آغاز كرده و از نظر ظاهري نيز با جثه اي ظريف درست شبيه به پله در دوران جواني است. ولي با اين تفاوت كه روبينيو مثل پله يك تنه تيم را قهرمان نكرده است.
دروازه بان تيم، فابيو كاستا كه اكثر مسابقات فصل را به واسطه مصدوميت از دست داده بود با چندين واكنش عالي در بازي فينال نقش به سزايي در قهرماني سانتوز ايفا كرد.
رناتو بار در خط هافبك اين تيم به ميدان رفت و حتي يك كارت زرد هم دريافت نكرد.
آلميدا نيز در خط مياني با بازي مقتدرانه خود مجال حركت را به هافبك هاي حريفان نمي داد.
كشف ديگر سانتوز مدافع چپ تيم يعني لئو بود كه در سالگي خود را مطرح كرده است و حتي در بازي فينال با گل خود باعث پيروزي تيمش شده به طوري كه ليائو پس از بازي در حالي كه واقعا به وجد آمده بود لئو را مدافعي بسيار بهتر از روبرتو كارلوس معرفي كرد و در ادامه در مورد مدافع ساله تيمش الكس گفت: اگر شما بخواهيد مدافع مركزي برتر دنيا را معرفي كنيد بدون شك الكس نيز در جمع آنها قرار خواهد گرفت.
هيچ كس نمي تواند به شادي بيش از حد ليائو ايرادي بگيرد چون او چند ماه قبل به بدترين نحو ممكن از تيم ملي كشورش اخراج شده بود به طوري كه مسئولان فدراسيون فوتبال برزيل حكم اخراج وي را در همان فرودگاه توكيو به دستش دادند.
ليائو در اين مورد گفت: «اگر قرار باشد بار ديگر هدايت تيم ملي برزيل را برعهده بگيرم مسلما زماني خواهد بود كه تكسيرا (رئيس فدراسيون برزيل) حضور نداشته باشد.» و ادامه داد: اين بزرگترين پيروزي من پس از بيرون انداخته شدن از تيم ملي بود. من از اينكه باعث سربلندي مجدد سانتوز شده ام واقعا خوشحالم.
منبع: World Soccer
