سهيلا قاسمي
ويسنته دل بوسكه از سال ۱۹۹۹ در راس باشگاه اسپانيايي رئال قرار گرفته و به راحتي توانسته با رختكن ستاره ها و روحيه آنها كنار بيايد. تيم او روز چهارشنبه در زمين منچستر يونايتد يكي از زيباترين بازي هاي اروپايي را به معرض نمايش گذاشت.
• • •
باز هم يك بار ديگر دل بوسكه در خاك انگلستان و در زمين منچستر، براي رسيدن به يك مرحله نيمه نهايي ديگر در جام قهرمانان به مبارزه پرداخت. ويسنته دل بوسكه ۵۳ ساله، كه چهار سال است مربيگري رئالي ها را به عهده دارد براي رسيدن به هر افتخاري در اروپا آماده است. هر موفقيتي براي اين مربي سرشار از آرامش افسانه اي طبيعي است.
شكم گرد و برآمده، لبخندي آميخته با شرم، سبيل جو گندمي و روحيه اي سرشار از شور و حرارت. دل بوسكه در ميان فوتباليست هاي باشگاه رئال مادريد كه پس از جلسات تمريني به سراغ خودروهاي باشكوه و مدرن خود مي روند، بيشتر به يك پدربزرگ مهرباني كه در ميان ستاره ها سردرگم مانده شبيه است.
اين تصوير او واقعاً فريبنده است. هيچ كس به خوبي اين مرد پنجاه ـ شصت ساله با وضعيت جسماني اي كه او را قادر به هر كاري مي سازد، با كاركرد خانه سفيد مادريدها آشنا نيست.

داستاني عاشقانه
بين ويسنته دل بوسكه و رئال مادريد داستاني عاشقانه با قدمتي ابدي در جريان است. از وقتي كه اين مرد استثنايي در سال ۱۹۵۰ در سالامانكا به دنيا آمد و در سن نوجواني، موقعي كه در حدود ۱۶ سال سن داشت براي داخل شدن در تيم ذخيره باشگاهي كه پرافتخارترين باشگاه اروپا به حساب مي آمد راهي پايتخت اسپانيا شد، اين داستان هم آغاز شد.
دل بوسكه، بهترين بازيكن مياني كه در باشگاه رئال پرورش يافت تنها دو بار آن هم در حد بسيار كمي نسبت به باشگاهي كه در قلبش جاي داشت، بي وفايي كرد: در سال ۱۹۶۰ يك فصل به كاستيون امانت داده شد. سپس دو سال به كوردوئه رفت و در سال ۱۹۶۳ به رئال بازگشت تا براي هميشه در آنجا بماند. يازده سال در كنار كاماچو، خوانيتو، اشتليكه و سانتيانا پيراهن سفيد بر تن كرد. ماريانو گارسيامون دروازه بان سابق اين تيم به خاطر مي آورد: «در آن دوران، دل بوسكه شخصيتي بود كه براي حل مشكلاتمان مي توانستيم رويش حساب كنيم. »
ويسنته دل بوسكه به محض اين كه كارش به عنوان بازيكن به پايان رسيد، مسئوليت تيم هاي جوانان باشگاه را به عهده گرفت. «تكنسين هايي مثل ميلان ميلژانچ و ووژادين بوسكوف تاثير زيادي روي من داشتند و انگيزه مربي شدن را به من القا كردند. . . »
دل بوسكه به همراه كانترا (تيم ذخيره) طي سال ها تبديل به يك تكنسين شايسته و كامل براي به عهده گرفتن كارهاي داخلي باشگاه مادريد شد. او كسي بود كه در سايه و پشت پرده كار مي كرد و اصلاً در فكر ظاهر شدن در خط اول نبود. اما زماني كه رئال افت كرد، فوراً براي نظم بخشيدن به خانه سفيد رئالي ها از او دعوت كردند. سال ۱۹۹۴ جانشين بنيتو فلورو شد و سپس دوباره پيش جوانانش بازگشت.
دو سال بعد، به جاي خورخه والدانو هدايت تيم اول را در دست گرفت. اين دو تجربه كوتاه در خط اول، مهر تاييدي بر استعداد بي نظير او در سازماندهي و آرام كردن بازيكنان بود.
نوامبر سال ،۱۹۹۹ رئال در بحران فرو رفت. جان توشاك ولزي به طور ناگهاني باشگاه را ترك كرد و يك بار ديگر ويسنته دل بوسكه در راس قرار گرفت. اما اين بار، اين مرد سبيلو ديگر از بازي در نقش يك منجي خوشحال نبود. او سعي كرد سيستم خود را به تيم تحميل كند.
فرناندو ردوندو واستيومك منمن را در ميانه زمين قرار داد و به روبرتو كارلوس و رائول نيز مسئوليت هاي جديدي محول كرد. شش ماه بعد، رئال او در برابر والنسيا و روي چمن زمين سن دوني قهرمان ليگ قهرمانان شد. آخرين پيروزي مادريد در معتبرترين جام اروپايي در سال ۱۹۶۶ به دست آمده بود. دل بوسكه پس از اين همه سال يك قهرماني ديگر در جام قهرمانان به برگ افتخارات باشگاه اضافه كرده و بعد شاهد حضور بزرگ ترين فوتباليست هاي جهان از زين الدين زيدان گرفته تا رونالدو ولوئيز فيگو به رئال محبوبش بود. ميشل سالگادو مدافع اين تيم مي گويد: «ويسنته فرد ساده لوحي نيست.
او مي داند كه در انتخاب بازيكنان جديد تصميم گيرنده اصلي نيست. به عنوان مثال دو سالي مي شود كه مدام بيهوده درخواست ورود يك مدافع مركزي بزرگ را مي دهد و به جاي آن مدام مهاجم استخدام مي شود. اين مسئله موجب مي شود كه دل بوسكه تمام سعي خود را بكند تا تيم را با تعادل و هماهنگي بيشتري اداره كند.»
ويسنته دل بوسكه مي گويد: «من خودم هم مثل يك كارمند هستم و به همين دليل هدايت همه چيز به عهده ام نيست. رئيس باشگاه به نقل و انتقالات بازيكنان مي پردازد و كار من اين است كه براي بازيكنان رئال بهترين شرايط ابراز استعداد را فراهم كنم. در ضمن تلاش مي كنم تا هميشه به قوانين تاريخي باشگاه احترام بگذارم يعني اين كه يك فوتبال تهاجمي را به نمايش بگذارم. »
او با اطمينان ادامه مي دهد: «من هميشه مراقبم كه جو حاكم بهترين شكل ممكن باشد. اما برخلاف شايعاتي كه در همه جا پيچيده و هدايت رئال را كاري فرسوده جلوه مي دهد، بايد تاكيد كنم زماني كه با حرفه اي هاي بزرگ و باهوشي كار مي كنيم همه چيز به آساني پيش مي رود. حقيقت تلخ و تحمل ناپذير اين است كه طي چندين روز زماني كه تيم ملي مشغول برگزاري مسابقات مهمي است، از چهارده بازيكن خوب تيم محروم شويم. »
يكي از ويژگي هاي مهم ويسنته دل بوسكه اين است كه فضاي بسيار آرامي را در داخل يك تيم متشكل از شخصيت هاي بسيار قوي حاكم ساخته است. فرناندو هيرو، كاپيتان رمزآميز تيم مي گويد: «او بي آنكه صدايش را بالا ببرد مي تواند همه ما را متقاعد كند» كلود ماكلله در ادامه سخنان او مي افزايد: «دل بوسكه شخص بسيار سخت گيري است. او از آن نوع شخصيت هايي است كه مي تواند احترام سايرين را به خود جلب كند. »
چنين ويژگي منحصر به فردي براي باشگاهي مثل رئال كه برخورد و اختلاف در آن كم نيست، بسيار ضروري به نظر مي رسد. دل بوسكه طي سال ها انتخاب هايي انجام داده كه برخي بازيكنان از آن بسيار ناراضي بوده اند. پس از ورود رونالدو، فرناندو مورينتس نيمكت نشين شد و اين امر به اختلاف شديدي ميان او و دل بوسكه دامن زد.
اما ويسنته دل بوسكه شايستگي هاي بسياري دارد. او اصلاً فرد لجبازي نيست. در آغاز ماه آوريل، رئال با رايو وايكانو مشكل داشت. فرناندو مورينتس كه حدود دو ماهي مي شود در تيم اول بازي نكرده بود و روي نيمكت ذخيره ها قرار داشت، عصباني بود.
دل بوسكه در هفت دقيقه باقي مانده تا پايان بازي رونالدو را بيرون آورده و فرناندو مورينتس را جايگزينش كرد. گل او در آخرين لحظات رئال را پيروز كرد. در نظر مردم دل بوسكه با اين كار يك بار ديگر ثابت كرد كه سرمربي زيرك و آرامش بخشي است.
دو سال پيش مدير باشگاه يعني فلورنتينو پرز گفته بود: «اگر ويسنته بخواهد مي تواند تا ۱۵ سال ديگر مربي رئال باشد. » اين مربي در مقابل لبخندي تحويل داده بود. همه مي دانيم كه دل بوسكه فرد ساده لوحي نيست. او همه چيز را پيش بيني مي كند. به همين دليل اخيراً با يك وكيل در مورد قراردادهاي بعدي اش مشورت كرده است. او مي گويد: «زمانه عوض شده است دنياي فوتبال حرفه اي تبديل به دنياي تجارتي شده كه بايد نسبت به تك تك جزييات آن دقت داشت. » البته آنچه كه واضح و روشن است اين است كه رئال مادريد متمول مربي افتخارآفريني مثل دل بوسكو را راضي نگه خواهد داشت.
با توجه به پول هاي هنگفتي كه باشگاه رئال بابت خريد لوئيس فيگو، زيدان و رونالدو پرداخته قطعاً رقم قرارداد دل بوسكه آن قدرها به سيستم مالي مادريدي ها فشار نخواهد آورد.
در واقع نبوغ ذاتي دل بوسكه براي جمع و جور كردن اين همه ستاره آن قدر راضي كننده بوده كه بعيد نيست باشگاه رئال براي حفظ او پول زيادي هم خرج كند. البته شرايط فعلي دل بوسكه با زماني كه فصل اخير لاليگا آغاز شده بود تفاوت زيادي كرده است. در هفته هاي اول فصل ۳-۲۰۰۲ وقتي رئال مادريد نتوانست در جمع سه تيم اول لاليگا قرار بگيرد، آشكارا انتقاداتي عليه وي به گوش مي رسيد. بسياري از كارشناسان فوتبال اروپا او را به مثابه دلقكي كه براي خوشايند ستاره ها فيگورهاي مختلف مي گيرد مي پنداشتند. آنها اعتقاد داشتند كه دل بوسكه كار خاصي در رئال انجام نمي دهد و هر باشگاه ديگري مثل رئال هم با داشتن اين همه ستاره مي تواند قهرمان باشد. اما دل بوسكه با صبر و حوصله هميشگي اش اين اظهارنظرها را شامل مرور زمان كرد و رفته رفته به پله هاي بالايي جدول و در نهايت صدر آن چسبيد.
شايد دو ماه قبل خيلي ها فكر مي كردند حالا نوبت قهرماني به رئال سوسيه داد رسيده باشد اما دل بوسكه با نفوذپذيري در روح و روان ستاره ها همه چيز را تغيير داد، حالا ديگر اميد اول قهرماني در لاليگا و ليگ قهرمانان اروپا رئال مادريد است. اين پيش بيني وقتي تقويت شد كه رئال در دو بازي مافوق تصور توانست منچستر يونايتد را شكست داده و به نيمه نهايي صعود كند.
صرف نظر از بازي رويايي رئال در سانتياگو برنابئو، تركيب جالب و در عين حال متفاوت اين تيم در اولدترافورد بود كه گوتي و مك منمن را در كنار يكديگر آزمايش مي كرد. اگر چه بازي اين دو زير سايه گلزني هاي رونالدو كم رنگ شد اما خود رونالدو هم مي داند كه تمام فضاهاي ايجاد شده براي حركات فريبنده او حاصل بازي اين دو در كنار هم بود.
به هر حال وقتي رونالدو و پس از گلزني دست هايش را مثل هميشه به سوي تماشاگران نشانه مي رفت دل بوسكه در كمال آرامش و در حالي كه دست راستش را زير چانه اش گذاشته بود به ديدار نيمه نهايي فكر مي كرد. گويي خواب گلزني هاي رونالدو را ديده بود.
لوموند

آران
سيستم
بازآفريني سيستم ورزش يكي از اولويت هاي اصلي كوبا از سال ۱۹۶۱ به اين سو بوده است. يعني زماني كه فيدل كاسترو، رهبر انقلاب، قانون شماره ۹۳۶ را به تصويب رساند كه به تمام كوبايي ها حق استفاده رايگان از خدمات ورزشي را مي داد.
براي رژيم تحت محاصره كوبا ورزش نقش راهبردي مهمي در كاناليزه كردن انرژي و منابع جامعه به منظور مواجهه جدي اما بي خطر با ايالات متحده داشته است.
«آنخل ايلگسياس» قائم مقام انستيتوي ملي «ورزش، تربيت بدني و بازآفريني» يا «INDER» ورزش را مايه افتخار مردم كوبا مي داند: «ما پيش از انقلاب نيز قهرمان هايي داشتيم، اما از ورزش به مفهوم كلي اش خبري نبود. ما يك سيستم منسجم و فراگير نداشتيم تا استعدادها را گسترش داده و به هر قهرمان كوبايي در هر نقطه از كشور امكان رسيدن به حداكثر توان و ظرفيت را بدهد. ولي حالا چنين ساختاري را ايجاد كرده ايم و البته آن را ارزان هم به دست نياورده ايم. اين كار هزينه در بر داشت اما به زحمتش مي ارزيد. حالا جوانان ما وارد فضاي ورزش شده اند كه آنها را از مواد مخدر و جنايت در امان نگه مي دارد. اين يكي از افتخارات انقلاب كوباست. »
البته به نظر مي رسد افتخارات و دستاوردهاي انقلاب كوبا رو به افول نهاده اند. از ۱۹۹۱ به اين سو يارانه سالانه ۴ ميليارد دلاري كه كوبا از اتحاد جماهير شوروي دريافت مي داشت قطع شد و خلائي بزرگ در اقتصاد كشور پديد آمد كه صنعت توريسم هم نمي تواند آن را پر كند. زير بيلبوردهايي كه به معنويت سوسياليسم رنگ و لعاب مي بخشند و شياطين امپرياليست آمريكايي را تكفير مي نمايند، شهروندان هاوانا تنها در ازاي ده يا بيست دلار آمريكا پذيراي توريست هايي از دنياي امپرياليسم مي گردند تا بتوانند مايحتاج اوليه شان را كه كوپن هاي جيره بندي، فروشگاه هاي دولتي يا واحد پول رسمي كوبا «پسو» پاسخگويشان نيست، تأمين نمايند.
«خانه مي خواهيد؟ رستوران؟ سيگار؟» اين ها رايج ترين عبارات انگليسي هستند كه بوميان هاوانا بر زبان مي آورند. فحشا چنان بيداد مي كند كه پليس كوبا خارج از محله ويژه توريست ها، رسماً مي تواند هر شهروندي را در حال گفت وگو با يك خارجي ببيند، بازداشت كند. «انقلابي گري» همچنان عقيده رسمي محسوب مي شود و مكان هاي ورزشي حكم معابد اين مذهب را دارند.
پيش از انقلاب مركز ورزشي كه امروزه «ويسنته پونسته كاراسكو» نام گرفته، يك استاديوم شيك و مدرن در مركز شهر هاوانا بود كه «جاي آلاي» ناميده مي شد.
ساختمان هاي نيمه مخروب، امكانات روشنايي ضعيف، ديوارهاي پوسته پوسته شده، زمين هاي چرك گرفته و راهروهايي كه بوي ادرار از آن به مشام مي رسد. اين چيزي است كه از استاديوم باشكوه دهه پنجاه باقي مانده. حالا اينجا تبديل به يك مركز بازپروري جوانان شده است. در سالن اصلي حدود پنجاه جوان دبيرستان به اجراي يك رقص ريتميك مشغولند در حالي كه كمي آن سوتر چندين كودك قد و نيم قد دور ۶ ميز پينگ پونگ شكسته گرد آمده اند. در طرف ديگر هشت كودك ديگر با بدمينتون بدون تور سرگرم هستند. آنسوتر يك رينگ خالي بوكس به چشم مي خورد كه طناب هاي فرسوده اش، شل و آويخته هستند و در يكي از گوشه ها ستون نگهدارنده شان شكسته.
«فرانسيسكو مارتينس» سي و شش ساله در چنين مركزي پنج روز در هفته جودو درس مي دهد.او كه كارگر يك كارخانه است مي گويد ورزش آماتور بر ورزش حرفه اي مقدم تر است: «اينجا، در ورزش آماتور قهرمان ارزش والاتري دارد. او به خاطر عشق و علاقه ورزش مي كند، همانطور كه مربيان او چنين انگيزه اي دارند. فشار كمتر است و ضربات و لطمات منجر به مصدوميت نيز كاهش مي يابند. اين ورزشي است بر پايه عشق نه براي حرص پول. مركز «پونسته كاراسكو» به روي همه گشوده است. هركس بخواهد مي تواند بيايد و تمرين كند. ورزش آزاد و حقيقي. ما همگي بايد در كنار ورزش كار هم بكنيم. اما در كوبا هيچ تناقضي بين اين دو وجود ندارد. در اينجا همه بايد كار كنند حتي قهرمانان. »
نيم بيشتر افتخارات كوبا در المپيك مربوط به بوكس است. از بازي هاي المپيك مونيخ ۱۹۶۲ تا به حال بوكسورهاي كوبايي ۲۶ مدال طلا دشت كرده اند آن هم در شرايطي كه كوبا دو دوره المپيك ۱۹۸۴ لس آنجلس و ۱۹۸۸ سئول را تحريم كرده بود.
منبع: only a game

• اكيپ عليه ژاكه
روزنامه اكيپ عليه «امه ژاكه» مربي سابق تيم ملي فوتبال فرانسه و سخناني كه عليه اين روزنامه به زبان آورده بود به دادگاه شكايت و اعاده حيثيت كرد.به گزارش خبرگزاري فرانسه از پاريس، اكيپ در دادستاني پاريس عليه ژاكه اقامه دعوا كرده است. اين دادستاني رأي خود را راجع به اين پرونده در تاريخ ۳۰ مه، ۹ خرداد، اعلام مي كند.امه ژاكه در شماره روز ۵ ژوئيه ۲۰۰۲ در روزنامه معتبر «لوموند» فرانسه در سرمقاله اي عليه اصحاب مطبوعات فرانسه به خصوص روزنامه معتبر ورزشي اكيپ نوشته بود: مطبوعات به ويژه اكيپ قبل از مسابقات جام جهاني از او تصوير يك مربي نالايق و ناتوان در اذهان مردم ساخته بودند (كه با كسب مقام قهرماني اين تصور از اذهان مردم محو شد). ژاكه به اين نوشته تند و كوبنده و مغرضانه روزنامه اكيپ اندكي قبل از آغاز مسابقات جام جهاني ۹۸ اشاره كرده است.ژاكه در اين سرمقاله نوشته بود: هرگز اين افراد نفرت انگيز و سبك را نمي بخشم.

• محروميت دونده زن دوپينگي
نتيجه آزمايش دوپينگ «ناتالي شابران» دونده و صاحب مدال برنز دو صحرانوردي زنان فرانسه مثبت اعلام شد و اين دونده براي سه سال از شركت در مسابقات محروم شد.به گزارش خبرگزاري فرانسه از پاريس، كميسيون انضباطي فدراسيون دو و ميداني فرانسه اين دونده را محروم اعلام كرد.اين حكم قطعي است و بعد از دوبار آزمايش از نمونه آزمايشي ورزشكار كه هر دو مثبت بوده، صادر شده است.

• غرامت نمي دهيم
شوراي جهاني بوكس به حكم دادگاه محكوم به پرداخت ۳۰ ميليون دلار غرامت به «گراسيانو روچيگياني» مشتزن آلماني است اما اين سازمان مي گويد كه ورشكست شده و توان پرداخت اين رقم سنگين را ندارد. به گزارش خبرگزاري فرانسه از واشنگتن، شوراي جهاني بوكس مدارك و پرونده هاي لازم براي اثبات ورشكستگي خود را به دادگاه سان خوان كه پرونده در آن مفتوح است، ارائه كرده است.روچيگياني سال ۱۹۹۸ مبارزه اي با مايكل نان بوكسور آمريكايي انجام داد و با امتياز مقام قهرماني نيمه سنگين جهان را از سوي شوراي جهاني بوكس به دست آورد. تا قبل از آن اين مقام در اختيار روي جونز مشتزن آمريكايي بود كه خود كمربند قهرماني را تحويل داد اما بعد از مدت كمي كه مشتزن آلماني بر اين مقام تكيه زد، جونز منصرف شد و اعلام كرد كه هنوز مي خواهد در نيمه سنگين مسابقه دهد و از عنوان خود دفاع كند. شوراي جهاني بوكس هم مقام قهرماني را از روچيگياني گرفت و به جونز واگذار كرد.مشتزن آلماني هم به دادگاه سان خوان آمريكا شكايت كرد و هفت ماه پيش رأي اين دادگاه را براي محكوم شدن شوراي جهاني بوكس به پرداخت ۳۰ ميليون دلار غرامت به دست آورد.