ماندانا مشايخي 
بدون شك برگزاري مهمترين رويداد ورزشي در يك شهر نه تنها براي ساكنين آن شهر كه براي تمام مردم آن كشور اتفاقي مهم و البته غرورآفرين است. صدها هزار نفر براي ديدن اين بازي ها به آن شهر مسافرت خواهند كرد و توجه جهانيان به سوي آن جلب خواهد شد، صدها خبرنگار اخبار حاشيه اي شهر را مخابره خواهند كرد و نماينده هاي شركت هاي بزرگ دنيا عازم آنجا خواهند شد.
اخيراً لايپزيك، شهري كوچك در ايالت ساكسوني آلمان از سوي دولت اين كشور به عنوان نامزد ميزباني بازي هاي المپيك ۲۰۱۲ به كميته بين المللي المپيك معرفي شده است و حالا اين شهر بايد با رقباي گردن كلفتي چون لندن، پاريس، نيويورك، مادريد، مسكو، تورنتو و ريودوژانيرو برسر كسب عنوان ميزباني المپيك رقابت كند.
شايد بتوان براي برخي از شهرهاي نامزد، دلايلي براي احتمال رد درخواستشان از سوي كميته بين المللي المپيك آورد: نيويورك مهمترين و بزرگترين شهر ايالات متحده، ابرشهر شلوغي است كه برپايي المپيك در آن با اهداف اصلي برگزاري بازي هاي المپيك مغايرت دارد چرا كه اين شهر مدرن، دودزده و پيشرو در تجارت و تكنولوژي بيشتر مورد علاقه تجار بزرگ بوده تا طرفداران برپايي يك سنت ورزشي.
از طرف ديگر نگراني هاي امنيتي پس از حملات ۱۱ سپتامبر هنور در اين شهر برطرف نشده است و معلوم نيست در ۸ سال آينده اين نگراني ها كمتر خواهد شد يا بيشتر.
مادريد پايتخت كشوري است كه در دهه نود ميلادي يك بار ميزبان المپيك بوده و اين احتمال مي رود كه مسوولان كميته بين المللي المپيك به اين زودي ها دوباره سراغ اسپانيا نروند. مسكو نيز سابقه برگزاري المپيك را داشته است. گرچه المپيك در مسكو در اوايل دهه هشتاد برگزار شد، اما مسكوي امروز با مسكوي آن روزها فاصله زيادي دارد. مسكو ديگر پايتخت اتحاد جماهير شوروي قدرتمند نيست، بلكه مركز كشوري است كه با مشكلات اقتصادي بسيار عميقي دست و پنجه نرم مي كند. از سوي ديگر اين شهر نيز گرفتار دردسرهاي امنيتي است؛ همين يك سال پيش بود كه در مسكو، چندين چريك زن و مرد چچني تمام تماشاگران يك تئاتر را در همان سالن به گروگان گرفتند و ماجراجويي خود را به يك تراژدي خونين بدل كردند. حالا تصور كنيد چنين اتفاقي در يك استاديوم! با تماشاگراني از دهها كشور جهان بيفتد.
و اما ريودوژانيرو. اين شهر يكي از بزرگترين شهرهاي كشوري است كه گرچه تجربه ميزباني جام جهاني ۱۹۷۸ را دارد اما با اوضاع اقتصادي و سياسي اسف باري روبه رو است؛ در دو سال اخير آرژانتين، اولين كشور ورشكسته جهان، دچار تنش هاي شديد اقتصادي - سياسي بوده است و بارها مردم بيكار و فقير قابلمه به دست به خيابان ها ريخته اند. وضعيت كشور در زمستان ۲۰۰۲ به بحراني ترين حالت خود رسيد و كار به آنجا كشيده شد كه در كمتر از ۱۵ روز، چهار رييس جمهوري در اين كشور جابه جا شدند. شايد آرژانتين بخواهد با ميزباني المپيك نظر جهانيان را به خود جلب كند، سرمايه گذاران را جذب كرده و به اقتصادش سروساماني ببخشد، اما آيا كميته بين المللي المپيك ريسك برگزاري ناموفق بازيها را خواهد پذيرفت؟
در اين ميان لندن، پاريس و تورنتو مشكلات چهار شهر ديگر را ندارند و هركدام مي توانند از همين حالا خود را بخت اول ميزباني بدانند.
آلماني ها باوجود اينكه مي دانند سابقه برگزاري المپيك در مونيخ، آن هم در ايالت باواريا يعني قلب تپنده آلمان غربي، دليل خوبي براي انتخاب لايپزيك نيست،  اما آنها هم براي اين انتخاب خود دلايل قابل توجهي دارند. لايپزيك شهري است كه مردمش ۱۴ سال پيش با انقلابي آرام معروف به انقلاب مخملين، باعث برچيده شدن ديوار برلين و اتحاد دو آلمان شدند و با اين حركت پايه هاي دوراني نو براي آينده اروپا را رقم زدند.
علاوه بر اينكه اروپاي متحده سرنوشت امروز خود را به نوعي مديون لايپزيكي هاست، سپردن ميزباني المپيك به اين شهر هم همسو با اهداف برگزاري المپيك است، چراكه به اين عضو قديمي بلوك شرق و پيشرو در حركت به سوي دنياي جديد با مرزبندي هاي نو امكان عرضه توانايي هاي اقتصادي، فرهنگي، اجتماعي و ويژگي هاي محلي خود را داده است. در كنار اينها تنها يك احتمال موثر در تعيين شهر ميزبان المپيك ۲۰۱۲ ناگفته مي ماند و آن اينكه مشكلات سياسي اخير ايالات متحده با آلمان و فرانسه، شانس لايپزيك و پاريس را براي مزباني كاهش دهد و كفه ترازو را به نفع لندن پايتخت كشور متحد آمريكا و نيويورك شهر زخم خورده از حملات ۱۱ سپتامبر سنگين كند.
كوچك اما با اعتمادبه نفس 
خوشحالي مردم لايپزيك جاي تعجب ندارد چراكه اين شهر درحالي انتخاب شده كه هنوز آلماني هاي زيادي كه در غرب كشور زندگي مي كنند چشمشان به لايپزيك يا روشتوك نيفتاده است. در اين ميان بسياري در آلمان معتقدند كه انتخاب اين شهر آلمان شرقي به عنوان نامزد ميزباني المپيك تابستاني ۲۰۱۲ و روشتوك به عنوان ميزان مسابقات آبي اين المپيك تنها يك حركت سياسي نبوده، بلكه نمونه عملي بهره گيري از تاريخ و فرهنگ محلي در شناساندن آلمان پس از اتحاد است.
روز پس از تصميم گيري ولفانگ تيفنسي شهردار لايپزيك با غرور در مورد شهرش صحبت مي كند و مي گويد از اينكه مي شنوم مردم مي گويند به تصويري پرجنب و جوش تر از شرق (آلمان) نياز داريم ناراحت مي شوم، چون امروز شرق آلمان چيزي از غرب آن كم ندارد و نيازي نيست كه آلمان نگران اعتمادش در سپردن اين مسووليت به ما باشد. ممكن است بسياري فكر كنند مسوولان ورزش با انتخاب لايپزيك به جاي شهرهاي مهم ديگري چون هامبورگ، فرانكفورت يا دوسلدورف خواسته اند قدرشناسي خود را از «انقلاب مخملين» پاييز ۱۹۸۹، كه تظاهرات روز دوشنبه لايپزيك در آن طلايه دار سقوط آلمان شرقي شد، اعلام كنند. اما به هر حال لايپزيك و ايالت ساكسوني اميدوارند كه بتوانند از طريق بازي هاي المپيك حركتي تازه به سوي آينده داشته باشند. لايپزيك با جمعيت نيم ميليوني، كوچك ترين شهري خواهد بود كه ميزبان المپيك مي شود و براي پيروزي بر رقيباني نظير لندن، پاريس نيويورك و ... و تحقق چنين آرزويي اعتماد به نفس بسياري لازم است. اما اهالي شهر زياد نگران اين موضوع نيستند چرا كه اين ساكسون ها از قديم به نوآوري و خلاقيت و بهره گيري از امكانات و فرصت ها مشهور بوده اند. علاوه بر اين آنها نه تنها از همكاري و كمك هاي همه آلماني ها مطمئن هستند، بلكه به پشتيباني رئيس بلگرادي كميته بين المللي المپيك اميدوارند. لايپزيكي ها تلاش مي كنند تا به غير ساختن دهكده المپيك، هزاران منزل مسكوني، آپارتمان هاي قرن نوزدهمي و كارخانه هاي متروكه را براي بازي هاي المپيك مدرنيزه كنند. اين يك راه حل براي امكان ميزباني از صدها هزار مسافر است اما راه حل ديگري هم هست و آن اينكه ميهمانان در برلين، درسدن و حتي پراگ پايتخت چك، مستقر شوند و يك ساعته خود را به بازي هاي المپيك در لايپزيك برسانند. پروژه هاي ساختماني كه بايد تا سال ۲۰۱۲ كامل بشوند عبارتند از: يك تونل شهري كه ايستگاه اصلي راه آهن را به فرودگاه وصل مي كند. يك بزرگراه شش خطه، جاده اي با چندين پل جديد و امكانات بيشتري براي راه آهن. در واقع در لايپزيك براي تاسيسات زيربنايي ۱۶ ميليارد يورو سرمايه گذاري خواهد شد، يعني بيشتر از آن چيزي كه براي جام جهاني ۲۰۰۶ در آلمان خرج مي شود.
معماران بزرگ در لايپزيك 
در واقع رقابت بين شهرها فقط در چگونگي برگزاري نيست بلكه در نحوه ساخت و ساز دهكده المپيك و امكانات شهري هم هست و لايپزيك از همين حالا وارد رقابتي براي ساختن محل برگزاري بازي ها شده است، رقابتي كه نه تنها به ذهن هاي خلاق بلكه به گروه كثيري از متخصصان برجسته نياز دارد.
«پيترايزن مان»، يكي از معماران پيشرو معاصر از آمريكا و «پيتر كولكا» از معماران آلمان، در ساختن استاديوم المپيك با گنجايش ۸۲ هزار تماشاچي همكاري مي كنند. براي استفاده هاي بعد از اين ورزشگاه هم فكرهايي شده است. ورزشگاه به شكلي ساخته مي شود كه مي تواند بعد از المپيك چنان كوچك شود كه فقط بيست هزار تماشاچي را در خود جاي دهد. لايپزيكي ها نمي خواهند به هيچ وجه از خود ضعفي نشان بدهند چون به هر حال مي توانند ادعا كنند اين شهر كوچك به طور سنتي خانه ورزش بوده است. فدراسيون هاي فوتبال و دوچرخه سواري آلمان در اين شهر پي ريزي شده اند و اين شهر ده ها برنده المپيك داشته است. ضمنا اولين قهرمان ليگ فوتبال آلمان هم تيم لايپزيك بوده است.
كار ديگري كه اهالي لايپزيك و معمارانشان قصد انجام آ ن را دارند اين است كه زمين هاي بلااستفاده و اماكن متروكه را به مناطق آبادي براي برپايي المپيك بدل كنند. مثلا آنها ادعا مي كنند كه مي توانند يكي از معادن روباز قديمي جنوب شهر را به منطقه جذابي پر از درياچه هاي متعدد تبديل كنند طوري كه قايقرانان، بازيكنان واليبال ساحلي، تيراندازان و دوچرخه سواران كوهستاني در آن مكان با هم رقابت كنند.
با وجود همه اينها مردم لايپزيك زماني براي نشستن و قناعت به موفقيت هاي پيش آمده را ندارند. پيش از معرفي لايپزيك از سوي كميته المپيك آلمان، شهردار اين شهر گفته بود كه ما به معجزه دوم اعتقاد داريم. منظور او از معجزه اول انقلاب مخملي و آرام ۱۹۸۹ بود اما هنوز هيچ كس اعتقاد ندارد كه معجزه دوم نامزدي شهر به عنوان ميزبان بازي هاي المپيك باشد.

اوج شادي و شوق لايپزيكي ها از معرفي شهرشان به عنوان نامزد ميزباني المپيك را وقتي مي توانيد درك كنيد كه شهردارشان را روز اعلام خبر با كت وشلوار وكروات در يك برنامه زنده تلويزيوني درحال نواختن موسيقي ببينيد. در آن روز ۶۰ هزار نفر ازاهالي شهر در حالي كه در بازار شهر- كه به خاطر نمايشگاه هاي بازرگاني بزرگش شهرت دارد- جمع شده بودند منتظر شنيدن راي كميته ملي المپيك آلمان بودند. اين جمعيت وقتي شنيدند كه لايپزيك در رقابت با هامبورگ، دوسلدورف، اشتوتگارت وفرانكفورت پيروز و به عنوان نامزد ميزباني معرفي شده است جشن گرفته و همديگر را در آغوش كشيدند. شهردار در يك برنامه تلويزيوني قطعه اي از يوهان سباستين باخ، آهنگساز بزرگ لايپزيكي را بازساز چلو(cello) نواخت و جشن و پايكوبي تا نيمه شب ادامه داشت، درست مثل روزي كه تيم ملي فوتبال ايران به جام جهاني راه پيدا كرد.
درهمان روزها پيام هاي تبريك و جملات دلگرم كننده از بزرگان ورزش وسياست از گوشه و كنار آلمان شور و شوق اهالي شهر را بيشتر مي كرد آنچنان كه مردم به اين فكر افتادند كه از همين حالا قضيه را كاملا جدي بگيرند و آمادگي خود را براي ميزباني به رخ شهرهاي رقيب بكشند. ۵ عضو يك گروه موسيقي كه اولين دوره درس موسيقي شان را در مدرسه موسيقي لايپزيك گذرانده بودند وامروز در آلمان در صدر گروه  هاي موسيقي قرار دارند با شور و شوق عجيبي خود را براي لحظه تاريخي اعلام راي كميته بين المللي المپيك آماده مي كنند.
شركت هاي بزرگ و تجار آلماني دست به كار شده اند و از همين حالا سرمايه گذاري هاي كلاني براي احداث يك فرودگاه جديد و برپايي نمايشگاه هاي توليدات پورشه وBMW شده است. در اين ميان حرف هاي ژاكوس روژ رئيس كميته بين المللي المپيك به مردم سرخوش لايپزيك براي پيروزي بر رقيبانشان اعتماد به نفس مي دهد و لايپزيكي ها كلماتي كه روژ ادا كرده است را مو به مو به خاطر سپرده اند. او در سخنانش گفته بود كه هدفش خاتمه دادن به غول گرايي در انتخاب ميزبان المپيك است.
به نظر مردم لايپزيك، شهرشان شانس بيشتري نسبت به كلانشهرهاي ديگر دارد و آنها به قدري از اين نامزدي سرخوشند كه به نظرشان بهتر از اين وجود ندارد كه شهري را كه پيش از اين جايگاهي در ورزش دنيا نداشته و حمايت هاي مالي و اداري وسيعي از آن نمي شده، به ميزباني المپيك انتخاب كنند.
هرچند ظاهرا كوچكي بيش از حد لايپزيك نقطه ضعفي براي ميزباني چنين رويداد بزرگي به حساب مي آيد، اما اين ايراد به چشم اهالي شهر يك مزيت است. در حالي كه در صورت پذيرفته شدن اين شهر به عنوان ميزبان بازي ها، ۵۰۰ هزار نفر از گوشه و كنار جهان ميهمان ۵۰۰ هزار لايپزيكي خواهند شد، اما به نظر آنها مي شود كل شهر را به يك دهكده المپيك تبديل و نقطه ضعف را به مزيت بدل كرد.
گرچه مردم لايپزيك به اين موفقيت اوليه در آلمان قانع نيستند، اما همين پيروزي آنها بر رقيبان هموطن  شان آنها را سرذوق آورده طوري كه روز جشن براي شهرهاي رقيب اين سرود را مي خواندند: «براي هامبورگ واقعا دشوار است و اشك از چشمان اشتوتگارت بي نوا روان
و اين براي فرانكفورت و دوسلدورف شرمي عظيم است
چر ا كه لايپزيك
شهر كوچك و دوست داشتني ما
با پنج حلقه و پنج شاهزاده خواهد درخشيد.»

«به لايپزيك مي آيم، جايي كه مي تواني تمام دنيا را به شكل يك مينياتور ببيني- » گاتهولد اپرايم لسينگ (۱۷۲۹-۱۷۸۱). جمله مذكور هنوز هم واقعيت دارد و هر كس كه به لايپزيك سفر مي كند، به همين نتيجه مي رسد. لايپزيك شهري است تجاري كه نيم ميليون نفر جمعيت دارد و در بين دو جاده قديمي حمل و نقل اروپا واقع شده است: جاده شرقي - غربي معروف به امپراتوري از فلا ندر تا نينشي نووگورد كشيده شده و جاده شمالي - جنوبي يا سلطنتي، از روشتوك تا ونيز ادامه دارد. در ۱۴۰۹، پناهندگان اهل پراگ، دانشگاهي را در لايپزيك تاسيس كردند كه امروزه ۲۴ هزار دانشجو دارد. در ۱۴۸۱ اولين كتاب در آنجا به چاپ رسيد. آن زمان لايپزيك ۹ هزار نفر جمعيت داشت. در ۱۶۳۲، نيمي از ۲۰ هزار سكنه لايپزيك در اثر جنگ و طاعون از بين رفتند.در ۱۷۲۳ «يوهان سباستيان باخ» به رهبري اپراي كليساي توماس لايپزيك برگزيده شد. در ۱۸۲۶، «فريدريش بروكهاوس» با استفاده از نيروي بخار، اقدام به چاپ نشريات كرد. در آن زمان برخي از مشكلات بروز كردند. دست اندركاران نشريات كه توسط سيستم دموكراسي (حزب كارگر) حمايت مي شدند، با سانسور حكومت پادشاهي مواجه شدند. اين اقدامات در ساير نقاط اروپا هم عليه مخالفان پادشاهي اعمال مي شد. در ۱۸۶۵، با تشكيل انجمن زنان آلماني، آزادي زنان در لايپزيك مطرح شد. بعد از جنگ جهاني اول در ۱۹۲۳، لايپزيك تنها شهر آلمان بود كه تجارت انبوه با آمريكا را آغاز كرد. چند سال بعد نمايشگاه لايپزيك، بزرگترين در نوع خود بود. سال ۱۹۲۳ مصادف بود با اوج فشار. در ۱۹۳۳ ساختمان حزب دموكرات كارگران به دست نازي ها منهدم شد و صدها نفر از اعضاي آن به زندان ها و اردوگاه ها فرستاده شدند. لايپزيك هسته مقاومت در برابر نازي ها بود. بعد از ترور هيتلر، شهردار «كارل گوردلر» به عنوان صدراعظم رايش در رژيم جديد برگزيده شد. ترور نافرجام بود. گوردلر دستگير و در فوريه ۱۹۴۵ اعدام شد.در ۱۹۴۵ تنها ۲۰۰ يهودي از ۱۹۵۰۰ شهروندي كه در ۱۹۳۳ ساكن لايپزيك بودند، باقي مانده بودند. طي سال هاي ۱۹۴۴ و ۱۹۴۵ با انفجار حدود ۱۱ هزار بمب، نزديك به ۶ هزار نفر از شهروندان كشته و يك ششم از ساختمان ها تخريب شدند.
ساغر امير عظيمي 

شهر ساكسوني لايپزيك با ۵۰۰ هزار نفر جمعيت، مركزي تجاري و فرهنگي است. اين شهر برتري هاي ويژه اي در ميان شهرهاي نظير خود در اروپا دارد. راه آهن اصلي لايپزيك يكي از بزرگترين پايانه هاي اروپا را دارد. اين شهر در اروپا مادر تمام نمايشگاه هاي تجاري شناخته شده است.
گوته در لايپزيك تحصيل كرده و باخ در اين شهر آهنگ ساخته است.
اركستر مشهور و بزرگ گراندهاوس نيز در اين شهر است. اين شهر گرچه در خلال جنگ جهاني دوم لطمه هاي زيادي خورد اما خيلي زود روي پاي خود ايستاد.

شهر روشتوك براي نامزدي ميزباني بازي هاي آبي المپيك رقيبان مهمي داشت اما از آنجا كه قرار بود مقامات آلماني سنت شكني بكنند، روشتوك را انتخاب كردند.
اين شهر بسيار كوچك تنها ۲۰۰ هزار نفر جمعيت دارد و تا پيش از اين حتي تصور ميزباني را هم نمي توانست بكند.
ساختمان هاي سه چهارطبقه با معماري سنتي قرون وسطايي نشان دهنده ثروت تاجران شهر در آن زمان بوده است. خانه هايي با نماي آجر سرخ، مشخصه اصلي مركز تاريخي شهر است.
ساحل زيباي وارنه مونده هم از توابع اين شهر به شمار مي آيد.

لايپزيكي ها بلافاصله بعد از اعلام راي مقامات ورزش آلمان، از حمايت بزرگان ورزش و سياست برخوردار شدند.
ژاكوس روژ - رئيس كميته بين المللي المپيك - اعلام كرد كه از شهرهاي كوچك حمايت مي كند و آلمان با لايپزيك، شانس بيشتري نسبت به ساير نامزدها دارد. فرانس بكن بائر، چهره بزرگ فوتبال و ورزش آلمان و مدير برنامه ريزي جام جهاني ۲۰۰۶ اعلام كرد كه از هيچ كمكي به مقامات لايپزيك دريغ نخواهد كرد و مايكل شوماخر ستاره اتومبيل راني، كاتريناويت ستاره هاكي روي يخ و تعدادي ديگر از مقامات و ستاره هاي ورزشي در كنار دولت آلمان به مردم لايپزيك دلگرمي دادند