مريم دري منش: «مارچلو ليپي» مربي يوونتوس، مردي خوش برخورد و معاشرتي است. او در سرزميني كه همه اهميت زيادي به وجهه و نام خود مي دهند، يك سروگردن بالاتر از بقيه است. در پشت ظاهر دوستانه، جواني توسكانيايي از شهر كوچك بندري «ويارجو» قرار دارد. شهروندان آ نجا به صداقت و رك گويي مشهورند، همين طور به سرسختي و خودرأيي بيش از اندازه. خود وي اعتراف مي كند كه: «بله ما توسكانيها خيلي رك و صريح هستيم.» و در اين حال نمي تواند لبخندش را پنهان كند.
اين پدر بزرگ ۵۵ ساله، مربي يوونتوس- اين تيم در ايتاليا به نام بانوي پير معروف است- با صراحت ذاتي اش، ابداً نمي كوشد تا پنهان كند كه در اواخر ماه مه چقدر غافلگير شد، وقتي كه ميلان تحت رهبري كارلو آنجلوتي، در فينال جام قهرمانان اروپا، آن هم در ضربات پنالتي بر يووه غلبه كرد. «اين طور نيست كه بتوان گفت، خوب ديگر، ما فقط در ضربات پنالتي شكست خورديم. نه، نمي توان به قضيه اينگونه نگاه كرد. نه. ما بازي را باختيم.» اين يك پاسخ كلاسيك از سوي ليپي است. او آشكارا از اين شكست ناراحت شده و سعي در پنهان كردن ناراحتي خود نيز ندارد.
وي يكي از موفق ترين مربيان ايتاليايي در تاريخ فوتبال اين كشور است. در سال هاي اخير فقط «آريگوساچي» و «فابيوكاپلو» با آ.ث. ميلان جام هاي بيشتري را به خانه بردند. ليپي در طول هفت سال مربيگري در يوونتوس كه تا ۹ سال ادامه خواهد داشت، پنج عنوان قهرماني سري A، ليگ قهرمانان اروپا، جام بين قاره اي (اروپا- آمريكاي جنوبي) و جام حذفي ايتاليا را كسب كرده است. به علاوه سه بار ديگر نيز با يووه در ديدار پاياني ليگ قهرمانان حضور داشته است.
كليد موفقيت ليپي، القاي طرز تفكر صحيح به بازيكنانش است. «طرز فكر پيروزي، قبل از هر چيز از پيروز شدن مي آيد.» ولي آيا نبايد مربي به كادر تيم چنين تفكري را بدهد؟ وي به سادگي مي گويد:«نه، من مسئول اين كار نيستم. خود تيم بايد پيروزي را به چنگ آورد. براي مثال، تغيير دادن تيم برنده اشتباه است. فقط چون برخي تصور مي كنند كه اين بازيكنان نمي توانند در مسابقاتي در سطح بالاتر نيز ظاهر شوند. اين بدترين اشتباه است. اگر تصور شود كه فقط از طريق خريد مهمترين بازيكنان مي توان به بالاترين سطح تكنيكي دست يافت، تواني كه در دسترس است نيز از كف مي رود.»
وي توضيح مي دهد كه چگونه مي تواند بهترين بازي را از بازيكنان
يوونتوس بگيرد:«در اولين سال حضورم (در فصل ۹۵-۱۹۹۴) يووه از ده سال قبل از آن به هيچ مقامي دست نيافته بود، به طوري كه ما سعي كرديم كه كاملاً با شيوه ديگري بازي كنيم. پس از آن در سري A ، جام حذفي ايتاليا و جام اروپا، تقريباً در دوازده يا سيزده مسابقه پياپي پيروز شديم و اين زماني بود كه ما در آن به طرز تفكر پيروزي دست پيدا كرده بوديم، چون همه اعتقاد پيدا كرده بودند كه ما در ميدان هر كاري را درست انجام مي دهيم. همه به پروژه هاي تيم اعتماد داشتند.»
پس از دو بار ترك باشگاه در نه سال اخير، امروز ليپي معتقد است كه او بعد از آن ديگر هيچ گاه بانوي پير را در مضيقه قرار نداده است.«اگر آنها از من بخواهند كه بروم، از آنها تشكر خواهم كرد كه اين امكان را براي من فراهم آورده اند كه آرزوها و اهداف حرفه اي ام رنگ واقعيت به خود بگيرند، درآمد زيادي كسب كنم و يك زندگي فانتزي و رويايي داشته باشم.»البته اين امكان نيز وجود دارد كه او براي هميشه فوتبال را كنار بگذارد. او گاهي به موقعيت «چه مي شود، اگر...» فكر مي كند. چه مي شود اگر او بازيكن يا مربي نباشد؟ ليپي مي گويد: «احتمالاً آن موقع يك قنادي خواهم داشت. اين كاري است كه والدين من انجام مي دادند. اگر دقت كنيم مي بينيم كه در ايتاليا اكثر بچه ها پا جاي پاي والدينشان گذاشته و حرفه آنها را ادامه مي دهند. من هم به كيك و شيريني خيلي علاقه دارم.»