۲۷ خردادماه دو پيام مهم را به همراه داشت: نخست آنكه مردم ايران با مشاركت حداكثري خود در انتخابات نهمين دوره رياست جمهوري بار ديگر به جمهوري اسلامي و دست آوردهاي آن آري گفتند و پايه هاي نظام را تثبيت كردند. پيام دوم آن بود كه مردم ما بيش از اين كه رأي به شخصيت يك نامزد يا برنامه هاي او دهند، در پي صداقت او هستند و به صداقت او رأي مي دهند. اين پيامي است كه پيش از اين نيز در انتخابات مهم ديگر به گوشمان رسيده بود و البته همچون گذشته براي مدتي و تا انتخاباتي ديگر آن را فراموش كرده بوديم. اين حس پاك چنان در مردم ما قوي است كه ممكن است چهره تازه آشنايي را كه در ميان ديگر نامزدها حتي كمترين تبليغات را داشته است باور كنند و او را بر رقباي چهره آشناي ديگر ترجيح دهند. مردم ايران خواهان رئيس جمهور دردآشنايي هستند كه زبان گوياي آنها باشد، كسي از جنس مردم و براي مردم.
امروز مسأله اصلي مردم ايران عدالت اجتماعي است، عدالتي كه شكاف عظيم طبقاتي را كاهش دهد و بار سنگين گراني را از دوش آنها بردارد. كاملا طبيعي است كه مردم ما كسي را بر گزينند كه از ميان آنان و براي آنان برخاسته باشد، كسي كه فقر و شكاف طبقاتي را برنمي تابد و اسلام را آينه تمام نماي تحقق عدالت در جامعه مي داند.
اما جاي تأسف است كه برخي به عمد يا به سهو، سخن و شعار كسي را كه در واقع فرياد در گلو مانده قشر آسيب پذير و طبقه محروم ملت ايران است به كژي تفسير مي كنند و نسيم نويدبخش زندگي بهتر را چون توفاني تهديدكننده جلوه مي دهند. بسيار ساده لوحانه خواهد بود اگر تصور كنيم جلوه و نمود عدالت اجتماعي به جاي آنكه بر سر سفره هاي مردم باشد، در محدود كردن فضاي باز سياسي جامعه نمايان شود. عدالت برخاسته از اسلام فقر را، ثروت هاي بادآورده را، نابرابري ها را و... را تهديد مي كند، نه نهادهاي مدني و آزادي هاي اجتماعي را. عدالت اجتماعي نسيمي است كه با وزيدن آن بركت و وفور بر سر سفره محرومان مي آيد و با خود فقر و تباهي را مي برد. به خاطر داشته باشيم كه وقتي از يك در فقر به خانه راه يافت از در ديگر دين خارج مي شود.