سوم شعبان حلقه تكامل انديشه شيعي است. انديشه شيعه بر محور امامت استوار است و سوم شعبان سالروز ولادت امامي است كه وجود ناپيدايي از انديشه امامت را آشكار ساخته است. اگرچه عاشورا بزرگترين حادثه غم انگيز تاريخ اسلام است اما به همين ميزان هم در تاريخ انديشه شيعه و بلكه انديشه اسلامي اثر گذار بوده است.
امروزه با فهم تاريخي آگاهانه اي كه براي ما فراهم است، مي توان ابعاد حماسه امام حسين (ع) را در زندگي امروز ايراني و حتي در عالم اسلام و در بيداري اسلامي به آشكاري ديد.
سوم شعبان سالروز ميلاد مولودي است كه احياگري دين را در قالبي آگاهانه، هويت بخش و با تمام وجود در عرصه تاريخ محقق ساخت. در انديشه شيعه، امامت محور جامعه اسلامي است تا جامعه نه در امور ديني و نه در امور دنيايي دچار كاستي نشود، امامتي كه ضامن بقاي روح دين است. امام حسين (ع) نشان داد كه اگر بقاي دين جز با فداشدن «امام» هموار نشود، اين فداشدن ، نه به اراده او بلكه تكليفي مانند تكاليف ديگر است و از اين روست كه شهادت به مثابه قاعده هرم انديشه شيعه و تاريخي پر از عزت و شكوه را رقم مي زند.
سوم شعبان يادآور نام كسي است كه با عاشورا شناخته مي شود و عاشورا مادر همه غم هاي ماست، اما عزتمندي و افتخارآميزي اين اندوه بزرگ، ويران كننده خانه غم است. سوم شعبان روز حضور مردي در تاريخ است كه به مرگ لبخند زد و به خاطر دين خدا آن را چون محبوب خويش در آغوش كشيد و هنوز صداي دويدن هاي كودكانه اش در كوچه هاي مدينه مي آيد كه دست در دست برادرش، به مسجد پيامبر مي رفت و بر روي زانوانش مي نشست تا حكمت شهادت را از او بياموزد و آن را شيرين تر از عسل ادراك كند، و در پيشگاه الهي، مايه مباهات شود.