محمدرضا منصوريان
نوشتن و سخن گفتن از ورزش وزنه برداري اين روزها مشكلات و ويژگي هاي خاص خود را دارد.تحولات موجود در اين ورزش تماما منبعث از يك جريان و يك حركت روشن و مشخص است.در يك سوي اين جريان گروهي بازمانده از دو سه نسل گذشته كه هنوز هم اين انرژي و توانايي را براي ماندن در خود احساس مي كنند و در سويي ديگر عده اي جوان و پراشتها كه مناسب با شيوه هايي نوين و مدرن تاثير غيرقابل انكار خود را نشان داده اند و روزها و ماه هاي آينده را فقط متعلق به خود مي دانند. به راحتي مي شود فهميد كه مديريت در چنين مجموعه اي تا چه اندازه بايد دورانديش، مدبرانه و باكياست و تدبير باشد. اما آيا چنين فضايي درحال حاضر وجود دارد؟
از نگاه آماري و تشكيلاتي امروز وزنه برداري ايران به دليل ويژگي هاي منحصر به فردش ورزشي عامه پسند و مورد توجه است. به هر دليل حضور قهرمان بزرگي نظير حسين رضازاده تقريبا پوشش مناسبي بر توجيه عمليات موجود در همه زمينه ها در اين ورزش است كه اتفاقا همين خود مهم ترين موضوع قابل بررسي در اين زمينه است.درحال حاضر، وزنه برداري ايران با مرد آهنين ورزش ايران حسين رضازاده جايگاه ثابت و محكمي در جهان دارد و مسابقات جهاني اخير در دوحه نشان داد كه اين وزنه بردار همچنان يكه تاز در جمع مردان درشت هيكل وزنه برداري در جهان است. اما آيا رضازاده مي تواند در ادامه اين مسير در كنار وزنه هاي سنگيني كه بالاي سر مي برد، بازهم توانايي تحمل اين همه زياده خواهي و مسئوليت كل ورزش را به دوش بكشد!؟ عملكرد او در دوحه نشان داد كه او هم مثل بسياري از ديگر قهرمانان سرشناس جهان دلش مي خواهد به صورت كاملا معمولي به روي صحنه بيايد و كارش را انجام دهد. به زعم ما اين مساله آنقدر جدي تر از اين حرف هاست كه دوستان ما در فدراسيون وزنه برداري حتي بايد زمينه انجام چنين عمل و فضايي را از خود نشان داده و به مرحله اجرا بگذارند.امروز در ويترين افتخارات وزنه برداري ايران حسين رضازاده چون نگين الماسي است كه مي درخشد و نبايد اجازه داده شود كه چنين موفقيت هايي در ميان جمعي كه اتفاقا واكنش آنها نيز قابل توجه است، به شكلي نه چندان دوستانه تجزيه و تحليل شود. همين بس كه در ميان گروه دوم هم از اينكه سير تحولات و برنامه ها تنها در يك نقطه متمركز بماند عكس العمل ها چندان دوستانه نيست.
ما و ايوانف بلغاري
عملكرد يوردان گئورگي ايوانف در حد و وسعت خودش در مسابقه هاي جهاني قطر تاثيرگذار و قابل توجه بود. او با همان رفتارها و خصوصيات اخلاقي منحصربه فردش درحال حاضر يكي از جدي ترين مهره هاي مورد بحث در جمع مردان وزنه برداري ايران است. ايوانف تقريبا خيال خودش را از بابت بسياري امور راحت كرده و در كنار مناسبات بسيار حرفه اي و حسابگرانه اي كه با خبرنگاران دارد، تقريباً در روابط في مابين فقط با علي مرادي و داراب رياحي به راحتي گفت وگو مي كند و در ارتباط با ديگران هميشه از موضع قدرت خود را نشان مي دهد ! در اينكه ايوانف بلغاري است و ما ايراني هيچ شكي وجود ندارد و او هم با فرهنگ روزمره ما بيگانه، دقيقا چيزي است كه ما به آن فكر مي كنيم و به وي اين حق را مي دهيم كه چنين رفتاري را داشته باشد. اما سئوال اينجاست كه آيا اصولاً ايجاد چنين فاصله اي ميان ايوانف و مربيان ايراني به صلاح است يا خير؟ اين درست است كه در مقطع فعلي وزنه برداري ايران شديداً نيازمند مربيان سرشناسي نظير ايوانف است، اما آيا مگر قرار است هميشه اين گونه باشد؟ آيا نبايد به اين مسأله كمي جدي تر هم فكر كرد كه اگر انحصارطلبي هاي اين مربي همچنان تداوم داشته باشد، ظرف چند سال آينده وضعيت عمومي آموزش در اين ورزش بسيار نامناسب تر از آن چيزي كه امروز ديده مي شود، درمي آيد!؟
بحث كلي تر ما با ايوانف و اعتراض به عملكرد و شيوه هاي اخلاقي او نيست؛ چرا كه مطمئنيم او با آگاهي و دورانديشي هاي لازم دوباره جذب شده است، اما مشكل اينجاست كه ديگر مربيان حاضر در صحنه وزنه برداري كه اتفاقا خيلي هم دلشان مي خواهد در گوشه اي از كارها سهيم باشند، چه سرنوشتي در آينده پيدا خواهند كرد؟ ايوانف در پايان مسابقه هاي جهاني دوحه فقط اين جمله را گفت كه امسال سطح مسابقات جهاني خوب بود و براي وزنه برداران ما تجربه اي بسيار مفيد. براي ما كه از شروع تا پايان اين مسابقه ها در كنارش بوديم اين نكته كاملا واضح بود كه او باتوجه به سطح ركوردهايي كه در اين ميدان ثبت شد، چندان هم از اينكه تنها با ۴ وزنه بردار ايراني شركت كرده است، نتوانسته خود را متقاعد به اشتباهش كند. اي كاش او قبل از انتخاب نفرات تيمش كمي صبورانه تر و پخته تر عمل مي كرد.
سجاد در اولين ميدان جهاني
در جمع سبك وزن هاي وزنه برداري ايران، سجاد بهروزي تنها وزنه برداري است كه فعلا توانسته است اعتماد لازم از سوي گئورگي ايوانف را به دست آورد. اين جوان مرودشتي روز به روز درحال پيشرفت است، اما شرايط فيزيكي و جسماني او هنوز در اندازه ها و استانداردهاي جهاني نيست. بهروزي دو ميدان آسيايي دوبي و جهاني دوحه را با ايوانف تجربه كرده است. خودش مي گويد: به كار ايوانف اعتقاد دارم و خودم را با او هماهنگ كرده ام. از مناسبات طرفين هم مي شود به اين نكته پي برد كه بهروزي مي خواهد با استفاده از تجربيات ايوانف به مدال جهاني برسد. اما اين جوان شهرستاني داراي مشكلات خاص خود است. او در يكي از مناطق اطراف مرودشت شيراز زندگي مي كند و براي رفت و آمد و حضور در تهران گرفتاري هاي زيادي دارد. او اگر بخواهد به صورت منظم در كنار ايوانف باشد بايستي زندگي در شهر بزرگ تهران را تجربه كند؛چراكه رفت و آ مدهاي طولاني هيچگاه به صلاح او نيست و بعيد است كه ايوانف چنين اجازه اي را هم به او بدهد. پس ابتدا به ساكن بايد به اين مشكل او رسيدگي شود. بهروزي در اولين حضور جهاني خود رتبه هشتم را به دست آورد. او با ۱۱۵ كيلوگرم در حركت يكضرب و ۱۴۰ كيلوگرم در دو ضرب و مجموع ۲۵۵ كيلوگرم توانست كارنامه قابل قبولي در وزن ۵۶ كيلوگرم بگيرد.
بهروزي در دوحه براي آنكه مجوز حضور در جمع ۵۶ كيلويي ها را بگيرد مشكل خاصي نداشت، اما به نظر مي رسد او براي ماندن در اين وزن در آينده نزديك دشواري هايي دارد.
شايد او در بازي هاي غرب آسيا هم در همين وزن به ميدان بيايد، اما شرايط ماندن در اين وزن را ندارد و بهتر هم اين است كه او در يك وزن بالاتر هم خود را آزمايش كند. سجاد در تمرينات بعد از مسابقات جهاني وزنه ۱۲۰ كيلويي در يكضرب را به راحتي بالاي سر برد و نشان داد كه بهترين وزن براي شكوفايي او در يكي دو سال آينده وزن ۶۹ كيلوگرم است.
در حال حاضر، آسيايي ها يكه تاز مطلق در وزن ۵۶ كيلوگرم هستند و اين فرصت بسيار خوبي است كه سجاد بهروزي در كنار آن ها تجربيات زيادي كسب كند.
دو جوان شايسته در يك وزن
در دوره اي قرار گرفته ايم كه وزنه برداري ايران مهره هاي قابل عرضه اي در بعضي از اوزان ندارد و در چنين اوضاع و احوالي حضور دو وزنه بردار جوان در يك وزن مي تواند نقطه اعتماد و اطميناني به تحولات آتي باشد. اصغر ابراهيمي و علي دهقانيان دو جوان خوب وزنه برداري ايران در وزن ۹۴ كيلوگرم هستند كه با چراغ سبز ايوانف بلغاري مجوز حضور در مسابقه هاي جهاني ۲۰۰۵ دوحه قطر را به دست آوردند كه دست بر قضا حضوري بسيار مناسب و مفيد هم از آب درآمد.
در ميان اين دو وزنه بردار درحال حاضر اصغر ابراهيمي نفر اول است. او امسال در مسابقات قهرماني آسيا در امارات ۳ مدال طلا براي تيم ايران به دست آورد و در دوحه نيز با افزايش ۷ كيلويي ركوردش خود را بسيار خوب نشان داد. ابراهيمي با ۱۷۷ كيلوگرم در يكضرب اگرچه به مقام ششم رسيد اما ركوردي مساوي با نفرات چهارم و پنجم داشت و تنها به دليل وزن بيشتر ششم شد. او در حركت دوضرب هم دچار همين بدشانسي شد و ركورد ۲۱۰ كيلويي اش مساوي با نفرات پنجم، ششم، هفتم و هشتم بود و به همين دليل هم در رتبه نهم ايستاد. اما در نهايت مقام پنجمي ابراهيمي در مجموع نتيجه بسيار جالبي است كه مي تواند برايش بسيار تاثيرگذار باشد. ابراهيمي حالا با تجربه حضور در بازي هاي المپيك آتن، آسيايي دوبي و جهاني دوحه داراي تجربيات فراواني است كه برايش در مسابقات آتي بسيار كارساز است.
علي دهقانيان ديگر وزنه بردار ما در اين وزن است كه به دنبال ابراهيمي چشم به آينده دارد. اين جوان شيرازي هم داراي استعدادهاي خوبي است و در مسابقات جهاني ۲۰۰۵ دوحه نيز در گروه B وزنه زد. او در مجموع هجدهم شد، اما ركورد دوضرب ۲۰۴ كيلويي او ركوردي تازه براي جوانان آسياست كه ثبت شده است. دهقانيان مي تواند خيلي بهتر از آنچه كه خود را نشان مي دهد ظاهر شود و با استفاده از تجربيات ايوانف سطح ركوردهاي خود را افزايش دهد.
اقتدار چيني ها
در هفتاد و چهارمين دوره مسابقات وزنه برداري مردان جهان كه با شركت ۱۹۳وزنه بردار مرد از ۶۳ كشور در دوحه قطر برگزار شد، تيم ملي وزنه برداري ايران با پنج پله سقوط نسبت به دوره گذشته اين مسابقات در ونكوور كانادا، در مكان دهم ايستاد.تيم ايران كه با چهار وزنه بردار گام به اين رقابت ها گذاشته بود، با كسب ۴/ ۲۱۵ امتياز در رده دهم قرار گرفت .
تيم چين با كسب ۸/ ۶۹۵ امتياز با اقتدار بر سكوي نخست ايستاد و تيم هاي روسيه و بلغارستان با ۸/ ۵۴۵ و ۵/ ۳۱۴ امتياز در رده هاي دوم و سوم قرار گرفتند.
