وضعيت جسماني شاغل ها و بيكارها
گروه اجتماعي-پژوهشگران آلماني اعلام كردند كه برخلاف تصور عمومي، زنان خانه دار نسبت به زنان شاغل، بيشتر در معرض بيماري هاي مختلف قرار نمي گيرند.
اين در حالي است كه حدود 60درصد زنان شاغل از سردردهاي متناوب رنج مي برند و نسبت به زنان غيرشاغل بيشتر در معرض آسيب هاي روحي و جسمي هستند. در مقايسه با زنان، حدود 43درصد از مردان شاغل نيز دچار اين آسيب ها مي شوند، ولي زنان، بيشتر به درد شانه و كمر و روماتيسم و بي خوابي مبتلا مي شوند. همچنين زنان، بيشتر از سردرد شكايت مي كنند. از سوي ديگر كساني كه شغل آزاد يا درجه شغلي بالايي دارند، از ناراحتي هايي مثل اضطراب و فشار كار رنج برده و يك سوم آنها با خشونت و پرخاشگري، دست و پنجه نرم مي كنند. گرفتاري هاي شغلي و خانوادگي، شاغلان را بيشتر دچار استرس مي كند و جالب اين است كه مردان در اين مورد، حساس تر از زنان هستند. در ميان افراد غيرشاغل نيز يأس، فقدان انگيزه، ترس و اندوه، بيشتر ديده مي شود. البته احساس تنهايي، ماتم، افسردگي و احساس تهي بودن نيز در ميان آنها موج مي زند. در اين هنگام افراد بالاي 30سال با قدم زدن احساس آرامش مي كنند، ولي 14 تا 29ساله ها اين آرامش را با گوش دادن به موزيك و ورزش به دست مي آورند. البته تماشاي تلويزيون، مطالعه و صحبت با دوستان، براي آنها مي تواند بسيار مفيد باشد. در ميان اين افراد، فقط يك دهم آنها تمايل به صحبت با يك روان شناس دارند و 13درصد آنها كه بيشتر شامل زنان غيرشاغل و بالاي 30سال مي شوند، با اقدامات خودياري از قبيل مصرف داروهاي گياهي، سعي در حل مشكل خود دارند.
اختلال اوتيسم در كودكان
عباس نقي زاده- اوتيسم يك ناتواني طولاني مدت است كه منجر به اختلال عملكرد عصبي- رواني در فرد مي شود. گرچه به نظر مي رسد كه اوتيسم عارضه نادري است، اما اطلاعات اخير گوياي آن است كه شيوع اوتيسم در حال حاضر نسبت به گذشته هشدار دهنده است.
تحقيقات تاكيد زيادي بر منشأ زيست شناختي و عصب شناختي در مغز دارد. در بسياري از خانواده ها سابقه اوتيسم و يا اختلالات مربوط به آن وجود داشته است كه ريشه ژنتيك را مطرح مي كند. اگرچه تا به حال ژن خاصي كه مربوط به اوتيسم باشد شناخته نشده است. پژوهشگران در مورد نقش ژنتيك در علت شناسي اوتيسم اختلاف نظر دارند و عده اي از آنها تركيب چندين ژن را به عنوان علت اختلال مطرح مي كنند. محققان دريافتند ميزان بروز اوتيسم در كودكاني كه سن پدران آنان بالا بوده است درصد بيشتري را نشان مي دهد. سن مادر در ابتلاي فرزند به اوتيسم ظاهراً نقشي ندارد. وضعيت اقتصادي، اجتماعي، سبك زندگي و سطح تحصيلات والدين از عوامل تعيين كننده اختلال اوتيسم محسوب نمي شوند.
مشكلات باليني اختلال اوتيسم
افراد مبتلا به اوتيسم معمولاً حداقل نصف علايمي را كه در زير عنوان شده است نشان مي دهند. اين نشانه ها از خفيف تا شديد متغير هستند و رفتارهايي كه با سن كودك تطابق ندارد مشاهده مي شود.
*ا صرار به يكساني داشته و در مقابل تغيير مقاوم هستند.
* مشكلات شديد تكلمي دارند.
* در بيان نيازها مشكل دارند و از اشارات و حركات به جاي كلمات استفاده مي كنند.
* اغلب از ضماير استفاده معكوس مي كنند و به جاي استفاده از من از تو استفاده مي كنند.
* كلمات و يا جملات ديگران را تكرار مي كنند.
* خنده و گريه بي دليل دارند و يا بدون علت مشخص نگران و مضطرب مي شوند.
درمان اختلال اوتيسم
نكته مهم اين است كه در صورت مشاهده هرگونه رفتار غيرطبيعي در هر سني مراجعه به متخصص اولين قدمي است كه والدين بايد به آن بپردازند. در درجه اول روان پزشكان و روان شناسان راهنماهاي خوبي خواهند بود. بسياري از والدين هنگامي كه تشخيص اوتيسم براي كودكشان مطرح مي شود رويكرد مناسبي ندارند. گروهي كودك خود را نزد متخصص هاي مختلف مي برند به اين اميد كه تشخيص ديگري برايش مطرح شود. گروهي اميد و آرزويي را كه براي كودك شان داشتند نقش بر آب مي بينند و از هرگونه اقدامي نااميد مي شوند. گروهي مشكلات فرزندشان را انكار مي كنند. روش هاي مختلف براي درمان اين بيماري وجود دارد كه اهم آنها آموزش، رفتار درماني و كنترل رفتار و دارودرماني است. مهمترين اقدام براي كمك به اين كودكان آموزش والدين و خانواده است. آنها بايد بيماري را بشناسند، پس در اين مرحله بايد درك صحيحي از خصوصيات بيماري به والدين ارائه شود و برداشت هاي غلطي كه ممكن است در خانواده ديده شود از بين برود.
روش درماني ديگر رفتار درماني و كنترل رفتار است كه با فراهم كردن بعضي تسهيلات محيطي براي كودك انجام مي شود. دارودرماني نيز مي تواند نقش اساسي را در كنترل بيماري و جلوگيري از تشديد آن ايفا كند.
امروز اميد زيادي به پيشرفت كودكاني است كه درمان مناسب و موثري گرفته اند. حتي بسياري از كودكاني كه از نظر ذهني عقب افتاده اند در انجام كارهاي شخصي مثل پوشيدن لباس و كارهاي ديگر مهارت هايي را كسب كرده اند. گروهي ديگر مهارت هاي تحصيلي مانند خواندن، نوشتن و محاسبات ساده را به دست آورده اند. بعضي دبيرستان را تمام مي كنند و گروهي نيز به دانشگاه مي روند. گروهي از كودكان مبتلا به اوتيسم نيز در زمينه هايي مانند نقاشي و موسيقي توانايي خاصي دارند. حتي بسيار بيشتر از افراد طبيعي پيشرفت هاي چشمگير نشان مي دهند.