كودكان امروز، گذشته هاي دور و نزديك ما هستند. ما نيز آنها را به خواست خود به دنيا آورده و مي آوريم؛ اما پس از رسيدن به اين خواسته، مي توانيم به خوبي پاسخگوي نيازهاي آنها از هر جهت باشيم...
آنچه در پي مي آيد، نگاهي است به درد و رنج بسياري از كودكان در سراسر جهان كه با هم مي خوانيم.
براساس آمار يونيسف، در حال حاضر چهارده ميليون نوجوان زير 15 سال در سراسر جهان حداقل يكي از والدين خود را (اغلب هر دو را) در اثر ابتلا به بيماري هاي سخت به ويژه ايدز از دست داده اند و اكنون بي سرپرست و يا با يك سرپرست بيمار خود زندگي مي كنند، كه اين تعداد تا سال 2010 ميلادي به حدود 25 ميليون نفر خواهد رسيد.
عمده ترين لطمه ناشي از مرگ والدين، فقر به جا مانده در خانواده است و كودكان پس از مرگ آنها در بدترين شرايط ممكن زندگي مي كنند.
امروزه، شايع ترين عامل آسيب رسان به خانواده ها به ويژه خانواده هاي فقير آسيايي، آفريقايي و حتي اروپايي و آمريكايي، مرگ والدين، ناشي از ابتلا به ايدز است. اين آسيب زماني شكل وحشتناكي به خود مي گيرد كه كودكان يتيم در معرض انواع آسيب ها، تبعيض ها و تعرض ها قرار مي گيرند.
آسيب ها و بيماري والدين
نخستين آسيب ناشي از بيماري والدين (به ويژه ايدز) از كارافتادگي آنها و به دنبال آن قرار گرفتن خانواده در وضعيت نابسامان اقتصادي است و كودكان براي جبران اين كمبود، راهي جز كاركردن ندارند. اما نكته قابل تأمل كار كردن دختران اين خانواده ها است، چرا كه اغلب كارفرمايان، دختران را زودتر از پسرها براي كار مي پذيرند.
ترك تحصيل، لطمه ديگري به اين كودكان است، چرا كه اشتغال به كار فرصت تحصيل را از آنها مي گيرد.
نگهداري از والدين و به دنبال آن خواهرها و برادرهاي كوچك تر (عموماً اين خانواده ها پرجمعيت هستند) بخش ديگري از مسئوليت تلخ و زود هنگام آنها است كه اگر به همه اين مشكلات، مسئوليت تأمين خوراك و پوشاك و... خانواده  را نيز بيفزاييم، به راحتي به عمق فاجعه پي مي بريم.
گذشته از مشكلات اقتصادي، كه بي ترديد بخش اعظمي از فكر و تلاش كودكان را به خود معطوف مي كند، از دست دادن والد يا والدين و افتادن در ورطه تلاش و كوشش سخت و بي وقفه براي تأمين معاش خانواده، كودكان را از نظر روحي- رواني و جسمي تخريب مي كند.
اكثر اين كودكان به سرعت از جمع دوستان طرد مي شوند و همسالان آنها ديگر حاضر به ادامه دوستي با آنها نيستند. اين فشارهاي روحي كودكان را تا معرض خودكشي و فرار از منزل پيش مي برد.
براساس آمار يونيسف، فرار از منزل يكي از شايع ترين رفتارهاي تدافعي اين كودكان است؛ اما فرار، زمينه ساز قرار گرفتن آنها در معرض انواع آسيب ها اعم از سوء استفاده جنسي (به ويژه دختران)، بيگاري؛ بهره برداري از آنها براي قاچاق انواع كالاها به ويژه مواد مخدر، قاچاق اعضاي بدن، كار در بدترين شرايط در مراكز توليدي و... است.
گزارش هاي دريافتي حاكي از آن است كه حتي كودكاني كه شرايط نابسامان اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و... خانواده خود را تاب آورده و از منزل نمي گريزند؛ در اثر ابتلا به ايدز، سوءتغذيه، كار بيش از حد توان خود، به هم خوردن تعادل روحي- رواني و... به تدريج و با مرگي دردناك از بين مي روند.
جهان در تلاطم
مروري بر بخشي از آمارهاي يونيسف بي هيچ توضيح بيانگر وضعيت نابسامان بسياري از كودكان، به ويژه كودكان متعلق به كشورهاي فقير است.
- در زامبيا بخش اعظمي از دختران خياباني (زير 15 سال)، متعلق به خانواده هاي فقير و يا خانواده هاي فروپاشيده ناشي از مرگ والد يا والدين است. اكثر اين دختران ناقل ويروس HIV و يا مبتلا به بيماري ايدز هستند.
- در اتيوپي، كودكان كار به ويژه در شهرهاي بزرگي چون آديس آبابا ،پايتخت اين كشور، متعلق به خانواده هاي فقير و يا كودكان يتيمي هستند كه والدين شان را در اثر ابتلا به ايدز از دست داده اند.
- دختران يتيم اوگاندايي به دو صورت مورد سوءاستفاده قرار مي گيرند؛ 1- سوء استفاده جنسي با فروش دختران به گروه هاي مورد نظر و 2- به كار گرفتن آنها به عنوان پرستار كودك، سالمند و يا كار در شرايط بسيار نامناسب به عنوان خدمتكار منزل، رستوران ها و... و يا كار در مراكز توليدي كوچك و كم درآمد با حداقل دستمزد و يا بدون دستمزد.
- پژوهش هاي انجام شده در مناطق مختلف آسيا نيز نشان مي دهد كودكان فقير و يتيم آسيايي نيز در شرايط بسيار نابسامان از جهت آموزشي، بهداشتي، اقتصادي، اجتماعي و... قرار دارند.
- در منطقه صحراي آفريقا، ايدز به عنوان بيماري اپيدمي يا همه گير شناخته شده است و اكثر خانواده ها حداقل يك يا دو و يا بيشتر، بيمار مبتلا به ايدز و يا ناقل ويروس HIV دارند. اين بيماري در منطقه صحراي آفريقا بحراني جدي است. نوزادان متولد شده در اين منطقه به طور مادرزادي ايدز داشته و يا در اثر ابتلا به ايدز به سرعت از بين مي روند.
- در سوازيلند: از هر 10 نوجوان (بيشتر دختر) يك نوجوان به دليل فقر، خانواده را ترك كرده و به جمع دختران خياباني يا كار مي پيوندد.
با ادامه اين روند، در دوازده كشور آفريقايي تا سال 2010 ميلادي تعداد نوجوانان فقير و يتيم زير 15 سال به پانزده درصد افزايش مي يابد.
طرح هاي پيشين
از آنجايي كه بين زمان آلودگي با ويروس HIV تا بروز بيماري گاه تا 10 سال زمان لازم است، بنابراين كودكاني كه اكنون به اين ويروس آلوده شده اند، 10 سال ديگر در زمره بالغين بيمار قرار مي گيرند. از طرفي به دليل فاصله زماني بين ابتلا به بيماري تا مرگ بيمار نيز زماني خاص وجود دارد، بنابراين امكان آلودگي اطرافيان از اين طريق نيز وجود دارد. از اين رو ميزان مرگ و مير ناشي از ايدز و كودكان آلوده به ويروس HIV حتي در كشورهايي كه از مدت ها پيش، مهار جدي ايدز را آغازكرده اند، تا مدت ها منتفي نيست.
در ژوئن 2001 ميلادي UN در گزارشي درباره ايدز و كودكان، شاخص ترين حركت سازمان هاي جهاني را مهار ايدز و در نتيجه كاهش تعداد كودكان بيمار، فقير و يتيم اعلام كرد. در اين گزارش آمده بود كه كشورهاي عضو UN، با برنامه ريزي و تخصيص بودجه اي خاص، به صورت جدي مبارزه با ويروس HIV را آغاز خواهند كرد و افراد در معرض خطر چون خانواده هاي فقير و نيازمند را نيز تحت پوشش حمايت خود درخواهند آورد.
اين برنامه در نخستين مرحله تا سال 2005 ميلادي به اجرا گذاشته شد و عمده اين برنامه ها روي حمايت از خانواده هاي نيازمند از جهت تامين نيازهاي تحصيلي، جلوگيري از سوءاستفاده از كودكان به شيوه هاي مختلف، امكان دريافت كمك هاي مالي و بهداشتي - درماني و تحت پوشش قراردادن كودكان پس از مرگ والدين به دليل ابتلا به بيماري هاي مختلف به ويژه ايدز متمركز شده  بود.
كودكان و تلاش هاي كنوني
اكنون بسياري از نهادهاي مسئول به ويژه يونيسف،UN و... عمده فعاليت خود را روي حمايت از كودكان نيازمند متمركز كرده اند؛ به اين ترتيب مي توان اندكي به آينده كودكان اميدوار بود.
- برقراري ارتباط مؤثر؛ يونيسف اكنون به عنوان سازماني شاخص در زمينه حمايت از كودكان نيازمند سراسر جهان با بسياري از دولت ها به ويژه دولت هاي ثروتمند مرتبط است. اين هماهنگي در زمينه وضع قوانين، برنامه ريزي براي حمايت كودكان در زمينه هاي مختلف و... است.
از سوي ديگر يونيسف با همكاري تشكل هاي غيردولتي (NGO) فعاليت هاي گسترده اي را جهت جلوگيري از آسيب به كودكان و ابتلاء آنها به انواع بيماريها به مرحله اجرا گذاشته است.
به طور مثال در منطقه جنوب شرقي آسيا، يونيسف با كمك گروهي از NGOهاي فعال در زمينه حمايت از كودكان، فعاليت هاي بسيار مثبتي بر افزايش حمايت از كودكان در مقابل ابتلا به ايدز و يا آلودگي با ويروس HIV و حمايت از كودكان يتيم ناشي از مرگ والد يا والدين در اثر ابتلا به ايدز و ساير بيماري ها، آغاز كرده است.
در زامبيا نيز يونيسف با همكاري تعدادي از NGOهاي مرتبط با مراكز مذهبي نظير كليساها، خدمات گسترده اي را در اختيار ميليون ها كودك نيازمند قرار داده است، از عمده اين فعاليت ها مي توان به آموزش كودكان در مقابل ابتلا به انواع بيماري ها به ويژه ايدز، امكان ادامه تحصيل كودكان نيازمند، ارايه خدمات بهداشتي - درماني و... اشاره كرد.
- كمك به والدين بيمار براي طول عمر بيشتر؛ يكي از شاخص ترين شيوه هاي جلوگيري از فقر كودكان و حفظ سلامت جسمي - روحي آنها، افزايش طول عمر والدين بيماري يا نيازمند آنها است. افزايش امكان دسترسي به داروها و حفظ بهداشت اين خانواده ها راهي جهت به تعويق انداختن فقر اقتصادي خانواده ها و بي سرپرست شدن كودكان است.
برنامه شاخص يونيسف در اين زمينه برقراري ارتباط با مراكز بين المللي توليد و عرضه دارو به منظور در اختيار قرار دادن داروي ارزان قيمت و كنترل سلامت داروها است. اين حركت راهي جهت تسهيل مصرف دارو و طولاني تر شدن عمر والدين است؛ در حقيقت مرگ زودهنگام والد يا والدين در اثر عدم دسترسي به دارو منتفي مي شود.
- تشكل هاي حمايت كننده؛ اعضاي يونيسف براين باورند كه كودكان فقير بايد به هر شكل ممكن از حمايت هاي مادي و معنوي برخوردار شوند و تا حد ممكن اين حمايت خود و خانواده آنها را تحت پوشش قرار بدهد. از طرفي سرپرستي مستقيم والدين از فرزندان بسيار موثرتر و كم هزينه تر از حمايت و نگهداري كودكان در مراكز مختلف نگهداري از كودكان است. در حقيقت كودكاني كه كانوني به عنوان خانواده داشته و از حمايت هاي تشكل ها و سازمان هاي مسئول در خانه خود نيز بهره مند شوند، از جهت روحي - رواني و جسمي در شرايط به مراتب بهتري قرار داشته و مي توانند مهارت هاي لازم زندگي را نيز بهتر بياموزند.با توجه به نكات ذكر شده، يونيسف با همكاري مجموعه اي از NGOهاي (تشكل هاي غيردولتي) فعال در زمينه حمايت از حقوق كودكان سعي دارد تا كودكان نيازمند و خانواده هاي آنها به طور همزمان تحت پوشش حمايت هاي خود قرار دهد. اين حمايت ها شامل برآوردن نيازهاي اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي، امكان كار و فعاليت والدين، حمايت هاي درماني- پزشكي: امكان ادامه تحصيل كودكان و حتي والدين آنها، پرداخت هزينه هاي درماني، پرداخت كمك هزينه تحصيلي كودكان، مشاوره هاي روانشناسي و... است.به طور مثال در اوگاندا ، امكان راه اندازي فعاليت هاي كوچك اقتصادي براي مادران به ويژه مادران سرپرست خانوار فراهم شده است.
و در نهايت اين كه يونيسف و ساير نهادهاي وابسته و همكار اين مركز، اعم از دولتي و غيردولتي قصد دارند تا با برنامه ريزي صحيح نه تنها سلامت كودكان فقير و خانواده هاي آنها را در سراسر جهان تضمين كنند، بلكه نيازهاي ديگر آنها شامل نيازهاي اقتصادي، فرهنگي، اجتماعي، تحصيلي و... آنها را نيز فراهم كنند تا اين نيازها زمينه ساز استثمار كودكان بي بضاعت به ويژه دختران نشود...
مهتاب صفرزاده خسروشاهي
منبع:http://www.unicef.org

فريدون صديقي
آنها مي آيند تا ما را امتداد دهند و تا روياهايمان محقق شوند، پس آنها مي بايد بهتر از ما باشند واگر نه آمدنشان حرمان و افسوس هميشه و همواره ما خواهد بود.
بچه ها پا به جهان مي گذارند تا جهان را معرفتي تازه بخشند، بار هستي را افزون تر كنند و ما را ارتقا دهند؛ بهتر از ما باشند، بيشتر از ما باشند و بيشتر از ما بمانند. اگر اين گونه نمي انديشيم، آمدنشان نه تنها ظلم به آنان كه ظلم به جهان هستي است، ظلم به تبديل و تعميق معرفت ها و به راهبردهاست، به زايش هاي نو به نو و به تقلاهاي تسلي بخش براي معني بخشي به زندگي است و به ارتقاي فرهنگ است و از اين منظر است كه مي بايد گفت و تاكيد كرد؛ خواستن ما بايد توانستن ما باشد و توانستن ما مي بايد تعالي بخش حيات فرهنگي جامعه باشد.
اما نكته اينجاست، خواستن ما و حتي توانستن ما تنها يك انگيزه و هدف شخصي نيست و نمي  تواند باشد. مديريت جامعه، مسئول برپاداشت و بزرگداشت اين هدف است. كودكان نه تنها در جامعه كه در خانه هم مي بايد در پرتو كنترل و هدايت مديريت جامعه باشند؛ همان گونه كه در مدرسه هستند. كودكان در خانه هم اگر در پرتو رهيافت ها و برون رفت هاي مديريت جامعه نباشند، گاه عواقبي تلخ و ناگوار در انتظارشان است. وقتي براي كودك شناسنامه صادر مي شود، از همانجا مي بايد مسئوليت و وظايف خود را در قبال  بودن و چگونه  بودن كودك تبيين و اعلام كند. مديريت جامعه از همان لحظه مي بايد در رشد، نمو و بالندگي كودك سهيم و سازنده باشد.
غفلت از اين نقش؛ رها كردن بچه ها تنها به اتكاي دلبندي و علاقه مندي اوليا، در واقع ناديده گرفتن مسئوليت محوري نهادهاي مسئول و موظف است. بچه ها قرار است قد بكشند، طولي و عرضي ببالند و بدوند نه آن كه فقط راه بروند. و از همين منظر، شايد بتوان آستانه مسئوليت و وظايف مراكز و نهادهاي مسئول را وسيع تر و عميق تر كرد، وظايف، مسئوليت و اختيارات تازه اي براي اين مراكز فراهم كرد تا ما بدانيم چرا بچه ها به دنيا مي آيند، چگونه به دنيا مي آيند و چگونه به بالندگي مي رسند تا فردا بدانيم از آنها چه مي خواهيم و آنان از ما چه مي خواهند و تا ما اميدوار باشيم آينده كشور را به دست صالحان سپرده ايم و تا ما بدانيم و مطمئن شويم باغ ها بي بر نيستند.

گروه اجتماعي - كريستين سالازار مدير يونيسف در ايران، پيرامون تعهدات يونيسف در ايران، تا 10 سال آينده با اشاره به تمركز اين آژانس بر روي 9 حوزه گفت: محروميت كودكان ، پيشرفت در مرگ و مير كودكان ، رفع سوء تغذيه ، آموزش ، تقويت خانواده هاي ايراني با استفاده از مشاوره و آموزش ، دادرسي نوجوانان ، جوانان ، مشاركت زنان و واكنش به حوادث و بلاياي طبيعي از جمله هاي محور مورد تمركز يونيسف در ايران است.
سالازار، با بيان اين كه در ايران كودكاني هستند كه دسترسي به آنها راحت نبوده و مشمول سياستهاي كلي دولت نمي شوند، يادآور شد: سيستم بهداشت عمومي در ايران وضعيت مناسبي دارد، اما با اين حال مرگ و مير كودكان در اثر بيماريهاي مادرزادي و تصادفات هنوز وجود دارد كه بايد با كمك دولت در مقابل آن ايستاد.
وي با بيان اين كه آمار سوء تغذيه در ايران به طور كلي پايين است، گفت: اما در برخي استانها اين آمار به صورت منطقه اي بالاست، لذا با راهنمايي و مشاركت افراد محلي و با ايجاد مراكز تغذيه جامعه محور درصدديم ميزان اين آمار را كاهش دهيم.
نماينده يونيسف در ايران، بهترين محل براي كودكان را فضاي خانواده دانست و با اشاره به تغييرات ايجاد شده در خانواده هاي ايراني اين خانواده ها را نيازمند آموزش براي يادگيري مهارتهاي والدين بهتر بودن دانست و افزود: همچنين در زمينه دادرسي نوجوانان همكاري با قوه قضاييه جزو بهترين همكاريهاي ما بوده است تا با آموزش قضات و نيروي انتظامي استانداردهاي بين المللي نحوه برخورد با كودكان متعارض با قانون ارائه شود؛ . در اين مراسم،  همچنين پارسي، مدير پروژه آموزش يونيسف در پاسخ به سؤال يكي از خبرنگاران مبني بر اين كه آموزش ابتدايي در مورد 5 درصد دانش آموزان ايراني اجرا نشده است، بيان كرد: در برخي از مناطق اين آمار بيشتر به چشم مي خورد لذا در اين رابطه برنامه خاصي به نام آموزش دختران روستايي اجرا مي شود.
از سويي ديگر به نظر مي رسد اين 5 درصد بيشتر مربوط به دختران بازمانده از تحصيل است كه با همكاري آموزش و پرورش و برخي سازمانهاي غيردولتي آموزش آنها در حال اجراست و هدف عمده آن درگير كردن مشاركت جامعه محلي براي آموزش دختران روستايي است.
پارسي ادامه داد: كيفيت تحصيل مساله ديگري جدا از بازماندگي تحصيل است.
به گفته وي ، در حال حاضر پوشش آموزش عمومي در ايران 4/96 درصد است كه 6/4 درصد بازمانده از تحصيل هستند.

اعداد 1 تا 9 را در هر يك از سطرها و ستون ها و مربع هاي كوچك 3 در 3 طوري قرار دهيد كه فقط يك بار تكرار شود. پاسخ جدول را فردا در روزنامه ملاحظه خواهيد كرد.

صفحه حوادث مطبوعات چندي است شاهد اخباري است از افراد شيادي كه با شگردهاي ويژه به كودكان نزديك شده اشياء قيمتي آنها را به سرقت مي برند و يا خود را دوست يكي از والدين معرفي كرده و كودك را مي ربايند تا از والدين به نوعي باجگيري كنند. مقاله زير تلاش دارد نحوه درست برخورد با افراد غريبه و ناآشنا را به كودكان بياموزد تا به جاي ترس بدانند چگونه بايد از خود مراقبت كنند. با هم مي خوانيم.
گزارشات تكان دهنده و دردناك در مورد دزديدن كودكان ممكن است باعث نگراني شما شود كه آيا فرزندانتان به اندازه كافي محتاط هستند؟ اگر چه بيشتر والدين مرتب به بچه هايشان گوشزد مي كنند كه هرگز با شخصي كه او را نمي شناسند جايي نروند، ولي سخنان آن ها تا چه اندازه براي فرزندانشان مفيد است؟ آيا كودكان ما هنگامي كه با آن ها نيستيم حرف هايمان را به ياد مي آورند؟ در اين جا كارشناسان بهترين روش هايي را كه كودكان بايد در برابر حفاظت از خود بدانند، اين چنين توضيح مي دهند:
اولين چيزي را كه بايد به خاطر سپرد اين است كه كودكان در سنين 6 تا 8 سالگي بي تجربه و كم عقل هستند البته كارهاي شان به اندازه بچه هاي كوچك تر نسنجيده نيست. آن ها نمي توانند تشخيص دهند كه چگونه از خود در مقابل افرادي كه سعي در فريب دادنشان دارند، دفاع كنند. اصولاً اين گروه سني از مفاهيم انتزاعي و نظري درك محدودي دارند. طبق نظر دكتر بيكر نويسنده كتاب از فرزندانتان در برابر دزدان و متجاوزان حمايت كنيد : يك راهنمايي ايمني جامع نظير با افراد غريبه صحبت نكن بسيار سودمند است چون معني كلمه غريبه بر افراد زيادي دلالت مي كند. آيا نامه رسان (پستچي) يك غريبه است؟ همچنين دكتر بيكر مي گويد: والدين نبايد فرض كنند كه فرزندانشان مي توانند در شناخت افراد از يكديگر تفاوت قائل شوند.
معمولاً كودكان 6 تا 8 ساله در دستورالعمل هاي كلي مشكلاتي دارند. لازم است كه آن ها با نمونه حقه هايي كه دزدان استفاده مي كنند، آشنا شوند و با نشان دادن جاهايي كه اين اتفاق افتاده آن ها را آگاه سازند. به عقيده دكتر بيكر: اگر شما همراه فرزندتان به پارك مي رويد و نكات ايمني را در آن جا به او آموزش مي دهيد. اگر او تا كنون از اين مسايل خيلي وحشت داشته است، درك اين مسايل براي او خيلي ساده تر خواهد بود.
مادرت، مرا فرستاد
در نقش كسي بازي كردن براي كودكان بسيار مفيد است زيرا آن ها در اين سن از اين گونه نقش بازي كردن ها لذت مي برند. استفاده از عروسك هاي خيمه شب بازي يا هر وسيله ديگري كه با آن بتوان فيلمنامه اي را بازسازي كرد كه در آن مهاجمان براي اغفال كودكان استفاده مي كنند، بسيار مفيد و سودمند است. به عنوان نمونه يك عروسك خيمه شب بازي مي خواهد آب نبات يا اسباب بازي به عروسك ديگر بدهد، او جواب منفي داده و به طرف مادرش مي دود و موضوع را به او مي گويد.يا با لگوهاي بزرگ ماشيني درست كنيد و اين ماشين توسط يك راننده درشت هيكل حركت مي كند و راننده به طرف كودكي مي رود و مي گويد كه والدينت بيمار هستند و آن ها مرا فرستاده اند تا تو را نزدشان ببرم. نشان دهيد كه چگونه يك آدم قوي و درشت مي تواند كودكي را كه خيلي نزديك ماشين است به زور داخل خود رو كند. بدون بروز دادن هيچ گونه ترسي در رابطه با اين كه چه اتفاقي خواهد افتاد، به كودكان توضيح دهيد كه بدون اجازه پدر و مادر سوار ماشين كسي نشوند، اين مطالب را هر 3 تا 6 ماه براي فرزندتان تكرار كنيد، براي اين كه آن ها در اين سن قدرت حافظه بالايي ندارند.
پيتر بنكس، مدير يكي از مراكز نگهداري كودكان در آمريكا تأكيد مي كند: وظيفه ماست كه محيط امني براي فرزندانمان به وجود آوريم. با انجام دادن اين كار، مي توان آزمايش كرد كه آيا فرزندتان از لحاظ عاطفي به اندازه كافي بالغ شده تا وقت هاي آزادش را دور از چشم و زبان شما در حياط پشت خانه تان سپري كند. به عنوان نمونه، اكثر كودكان 7 ساله در هنگام تنها قدم زدن در مدرسه به قدر كافي مواظب خود نيستند يا نمي توانند بيرون از مدرسه نيز از خود محافظت كنند. در بسياري از جوامع اين كار غيرمنطقي است كه كودك زير 10 سال خانه را به تنهايي ترك كند (يا تنها به بيرون برود). سپس همراه فرزندتان از طريق آموزش قوانين امنيتي يك همكاري خوب و ايمني را تعيين كنيد. آن ها را يادداشت كنيد و پس از آن كه كودكتان نيز توافق خود را به امضا رساند، آن را پست كنيد.
هنگام شنيدن اخبار ترسناك
چه واكنش هايي بايد نشان داد
به نظر مي رسد بهترين راه براي شناسايي و تقويت كردن مسايل امنيتي، نشان دادن بدون پرده در مورد كودك ربايي از طريق اخبار سراسري باشد، ولي كارشناسان اخطار مي دهند كه اين نوع ترساندن مستقيم و بدون پرده مي تواند باعث كابوس هاي شبانه و نگراني هاي بي مورد شود. در اين جابه اين مي پردازيم كه روش صحيح كدام است و چگونه بايد عمل كرد.
- هنگامي كه گزارش هايي در مورد ربودن كودكان از طريق راديو و تلويزيون در محلي كه فرزندانتان در آن جا قرار دارند، پخش مي شود، فوراً آن ها را خاموش كنيد.
- اگر شما اين اخبار را ديديد و باعث آشفتگي خاطرتان شد اين موضوع را اصلاً جلوي فرزندتان مطرح نكنيد. به عقيده يكي از متخصصان: كودكان متوجه ترس و اضطراب شما كه تحت اختيارتان نيست، مي شوند .
- اگر فرزندتان اين حملات و تجاوزات را از طريق اخبار مي بيند يا مي شنود و از شما توضيح بيشتري مي خواهد، اصلاً وارد جزئيات نشويد. خيلي مختصر توضيح دهيد كه به يك كودك حمله مي شود و سپس پليس سر مي رسد و آن ها، او را دستگير مي كنند.
شما به كودكتان تأكيد كنيد كه
- قبل از اين كه جايي برود، با شما يا شخص ديگري كه سرپرستي او را به عهده دارد، موضوع را در ميان گذارد. او بايد توضيح دهد كه كجا، چه طور و با چه كسي مي خواهد برود و چه موقع باز مي گردد. اگر تصميمش عوض شود، حتماً بايد به شما بگويد.
- هرگز بدون اجازه شما سوار ماشين هيچ كس نشود، حتي اگر آن شخص آشنا مثلاً همسايه باشد.
- به هيچ وجه بدون رضايت شما از كسي پول و يا هديه قبول نكند. اگر فردي قول داد كه براي او كادو بگيرد و يا به او پول بدهد، بايد بدون هيچ كم و كاستي موضوع را با شما در ميان  گذارد.
- مواظب باشند كه هرگز گول خلافكاراني كه با سر هم كردن داستان هاي متقاعد كننده قصد دزديدن كودكان را دارند، نخورند: آن ها اكثرًا مي خواهند كه در پيدا كردن آدرس كمكشان كنند.
- به آن ها بگوييد كه در اين مواقع، آن ها را بزنند، براي درخواست كمك فرياد بكشند، بي شرمانه عمل كنند يا حتي اگر احتمال مي دهند كه خطر در كمين است فرار كنند.
- فوراً از يكي از والدين، سرپرست و يا شخص ديگري كه در كنارش احساس امنيت مي كند، كمك بخواهد بخصوص اگر كه به او گفته باشد به كسي چيزي نگويد. افراد مطمئن مي توانند معلماني باشند كه فرزندتان به خوبي آن ها را مي شناسند، يك پليس يا يك خانم پير و مسن (از لحاظ آماري حداقل كسي كه كمترين آسيبي به يك كودك مي تواند برساند).
ترجمه: رزيتا شاهرخ
منبع:Parents