نسيم جاويد
دختران جوان عضو تيم فوتبال مدرسه هر يك ستاره هايي از دنياي فوتبال را در ذهنشان دارند با آنها زندگي مي كنند و گاهي آنها را در روياهايشان راه مي دهند سليمه مي گويد: من مي خواهم بازيكن خوبي باشم درست مثل رونالدو
يك توپ گرد معجزه گر و يك سرزمين سبز، دنياي سحركننده اي است كه مقاومت در برابر جذابيت آن اجتناب ناپذير است. عشق به فوتبال در قلب اغلب مردم افغان جاي دارد. وقتي توانستند زمين هاي فوتبال و استاديوم هايشان را ـ همان مكان هايي كه در زمان طالبان محلي براي اجراي فرمان مرگ بود ـ به دست آورند گويي شور و هيجاني جديد و وصف ناشدني دوباره در رگ هاي مردم افغان جريان گرفت. امروز افغاني ها با سر و سامان دادن به دنياي فوتبالشان راهي جديد براي ورود به دنياي مورد علاقه شان باز كرده اند. احياي استاديوم ها، تشكيل گروه ها و تيم هاي مختلف، برگزاري مسابقات و ليگ هاي داخلي و همچنين اقدام به برگزاري يك ليگ بين المللي نشان از شور و علاقه افغاني ها براي احياي دوباره دنياي فوتبالشان دارد.
با رفتن طالبان، حالا افغانستان در حال نفس كشيدن و احيا شدن است. در اين ميان زنان و دختران افغان كه از اسارتي چندين ساله بيرون آمد ه اند به آرامي با دنياي اطراف و حتي خارج از كشورشان آشنا مي شوند. هرچند هنوز عقايد و قوانين سنتي افغان ها رايج است و اين قوانين قبل از هر چيز گريبانگير زنان است اما خوشبختانه با سياهي هاي قوانين طالبان فاصله زيادي دارند.
حقيقتاً علاقه در برابر جذابيت هاي فوتبال همه گير است. دختران افغاني كه از پستوهاي خانه ها بيرون آمده اند و حالا به راحتي مي توانند در مدارس خود درس بخوانند و ورزش كنند از مشتاقان پروپاقرص فوتبال هستند.
حياط خاكي مدرسه اي با ديوارهاي بلند، بدون اشراف. دخترهاي جوان و شادابي با پوشش اسلامي، مانتوي بلند و سياه به همراه روسري هاي سفيد، بي محابا به توپي گرد ضربه مي زنند، مي دوند، مي خندند و فوتبال بازي مي كنند. مدرسه خاك گرفته و نيمه ساز آنها با شور و نشاط دختران محصل جلوه اي خاص گرفته است.
مبتدي بودن بازيكن ها به راحتي قابل تشخيص است اما حقيقتاً در بين شور و نشاط آنها محو شده و تنها انرژي هاي آزاد شده جواناني حس مي شود كه مي دوند و عشق به فوتبال در چشم هايشان موج مي زند.
حميرا ۱۷ ساله در حاليكه روسري سفيد رنگش روي شانه هايش افتاده است خود را مهاجم تيمش معرفي مي كند و مي گويد: «من به فوتبال بسيار علاقه مندم. چون فوتبال بهترين ورزش دنياست!»
حميرا دو سال پيش يعني زمان حضور طالبان را يادآوري مي كند و مي گويد: «در آن زمان طالبان با قوانين خشك و با سوءاستفاده از تعاليم اسلام،زنان را به اسارت خود كشيده بودند. ما در آن زمان حتي قادر به فكر كردن هم نبوديم. شرايط امروز ما با آن دوران بسيار تفاوت دارد. مكاني كه امروز بازيكن هاي فوتبال در آن مي دوند محلي بود كه افغان ها در آن زانو مي زدند و محكوم به حكم هاي ناعادلانه طالبان مي شدند. تمام زنان،طالبان را نفرين مي كنند. پوشش آن روز ما برقع بود ولي امروز در عين رعايت اصول اسلامي آزادانه تر عمل مي كنيم. دنياي آن زمان بسيار وحشتناك بود.»
حميرا با دقت توپ را تحت كنترل خود مي گيرد، اين پا و آن پا مي كند، به توپ ضربه مي زند، تور كوچك مي لرزد. همه فرياد مي زنند: گل!
هنوز در مدارس افغانستان قواعد خشك و سنتي وجود دارد و هنوز از دختران خواسته مي شود تا از چنين قوانيني پيروي كنند. آنها تشويق مي شوند تا فقط در بازي هاي شناخته شده اي مانند بسكتبال و واليبال شركت كنند و در بازي هاي جمعي و گروهي ديگر شركت نكنند. اما با تمام اين اوصاف كشتن عشق به فوتبال در دختران جوان چندان كار آساني نيست.
نسرين شانزده ساله مي گويد: «ما از اين شرايط بسيار خوشحاليم اما هيچ گونه امكاناتي در اختيار ما نيست. تنها مجبوريم در حياط مدرسه كه ديوارهايي بلند دارد،بازي كنيم. تحت اين شرايط پيشرفت فوتبال ما با سختي مواجه خواهد شد.»
بسياري از دختران امروز افغانستان پناهنده هايي به كشور پاكستان بود ه اند كه بعد از چندين سال دوري از كشورشان به وطن بازگشته اند. در اين ميان عده انگشت شماري از امكانات بصري برخوردار بوده اند و در صورت علاقه مندي بازي ها و نتايج آن را دنبال كرده اند. در مقابل اين تعداد انگشت شمار،انبوهي از زنان افغان حتي از خانه هايشان نيز بيرون نيامده اند.
فدراسيون فوتبال در پي اشتياق و علاقه دختران افغان به اين رشته اقداماتي را انجام داده است. در نظر گرفتن امكانات و شرايط بهتر براي توسعه فوتبال زنان در افغانستان و همچنين طلب ياري از چند كشور خارجي از جمله اقدامات فدراسيون فوتبال افغانستان است.
«فدراسيون فوتبال افغان سعي دارد با تغيير افكار عمومي افغاني ها، ارايه سرگرمي هاي بيشتر براي دختران و در نظر گرفتن فضا و مكان مناسب براي فعاليت آنها، روح تازه اي به جنبش دختران جوان ببخشد. واقعيت جامعه امروز افغان كتمان كردني نيست. دنياي امروز افغان ها پذيراي فوتبال دختران نيست.» اينها سخنان حبيب ا... نيازي مربي و يكي از اعضاي فدراسيون فوتبال بود.
نيازي اضافه مي كند:كه ما سعي داريم از شروع اين جنبش به نفع دختران افغان استفاده كنيم. مردم را آگاه كنيم، اميدوار كنيم و با حداقل سرمايه به دختران كمك كنيم تا رويا هايشان را محقق سازند.
خانواده هاي افغان با وجود تمام عقايد خود گويي از اين همه فشار و محدوديت براي زنان و دختران به ستوه آمده اند. آنها نيز از اين جنبش حمايت كرده اند و خواستار فعاليت و شور و نشاط بيشتر در بين دختران جوان خود هستند.
نسرين يكي از مدافعان تيم مي گويد: «پدر و مادر من با بازي كردنم مشكلي ندارند. آنها حتي من را تشويق مي كنند و انگيزه مي دهند.»
دختران جوان عضو تيم فوتبال مدرسه هر يك ستاره هايي از دنياي فوتبال را در ذهنشان دارند. با آنها زندگي مي كنند و گاهي آنها را در روياهايشان راه مي دهند.
سليمه در مورد قهرمان برزيلي اش مي گويد: «من مي خواهم بازيكن خوبي باشم درست مثل رونالدو. بازيكن مورد علاقه من رونالدو است.»
حميرا كه گويي درباره موضوع مورد علاقه اش بحث شده است، مي گويد: «بازيكن فقط مارادوناي آرژانتيني.»
سعيد علي حسيني يكي از بازيكنان فوتبال افغان مي گويد: «در بين دختران افغان تب فوتبال شديد است اما در مقابل اين اشتياق،مشكلات و موانع بسياري وجود دارد.»
مشكلات و موانع فراوان در مقابل يك عشق بزرگ، يك مبارزه نابرابر.
حميرا مي گويد: «مشكلات مانع از فوتبال آنها نخواهد شد. اين بازي براي همه است. مرد و زن. براي همه، حتي دختران افغان.»