ترجمه: نيره محمودي
منابع: بي بي سي و رويتر
اين روزها پزشكان عراقي پرمشغله ترين كساني هستند كه مي توان در اين كشور پيدا كرد. تلفات و زخمي هاي به جا مانده از خشونت و درگيري در عراق پزشكان را هنوز رها نكرده است اما اين وضعيت تنها دغدغه آنان نيست. عراق اكنون با يك بحران زيست محيطي بي سابقه مواجه است و اين بحران بيش از همه گريبانگير پزشكان شده است.
عدم توانايي در كنترل آب هاي هدررفته يكي از اصلي ترين عوامل در تشديد اين بحران است. سيستم فاضلاب عراق در زمان جنگ هاي اين كشور پي در پي دچار آسيب شده و عدم وجود امنيت تاكنون تلاش ها براي تعمير و بازسازي اين سيستم را ناكام گذاشته است. دستگاه هاي تصفيه آب در مركز «رستميه» در جريان تهاجم آمريكا به عراق شديداً دچار آسيب و سپس برخي از امكانات آن به غارت برده شد. بدين ترتيب فاضلاب خانه ها راه ديگري را براي خروج پيدا كرده است. رودخانه د جله؛ اما اين رودخانه كه طي هفت هزار سال گذر تمدن هاي مختلف را شاهد بوده و هميشه مايه حيات و زندگي بوده است اكنون به منبع شيوع امراض مختلف تبديل شده است.
اگر چه مشكل فاضلاب در عراق پس از تهاجم آمريكا به عراق بيش از پيش نمود پيدا كرد، اما اين بحران ريشه در سال هاي قبل دارد. كارشناسان عراقي معتقدند كه اولين مشكلات در سيستم فاضلاب عراق در جريان جنگ ايران و عراق پديدار شد. صدام حسين در آن زمان تلاش كرد تا هزينه هاي رفاهي را به نفع جنگ كاهش دهد و آنها را در بخش هاي نظامي متمركز كند. تحريم هايي كه پس از اين دوران و پس از جنگ خليج در سال ۱۹۹۱ از سوي سازمان ملل عليه عراق اعمال شد، وضعيت را بدتر كرد.
فلزات سنگين يافت شده محلول در آب رودخانه دجله اكنون اين نگراني را به وجود آورده است كه اين مواد به زودي وارد غذاي روزانه عراقي ها خواهد شد و فجايع انساني بزرگي را پديد خواهد آورد.
ماهي گيران در قايق هاي چوبي هر روز تورهايشان را در آب رودخانه مي اندازند تا ندانسته ماهي هاي آلوده را به دام انداخته و در بازار به فروش برسانند. اين در حالي است كه كودكان هر روز براي فرار از گرماي تابستاني بي محابا در گوشه و كنار رودخانه دجله مشغول شنا و آب بازي مي شوند بي آن كه بدانند ورود حتي كمترين مقدار از آب رودخانه به دهانشان مي تواند مرگشان را در پي داشته باشد.
فعاليت هاي جديد براي بازسازي سيستم فاضلاب در حال انجام است اما از برنامه هاي خود بسيار عقب است عراقي ها در تلاش هستند به هر قيمت ممكن اين مشكل را حل كنند، اما آنها تنها زماني مي توانند به موفقيت دست يابند كه با كمك هاي خارجي پشتيباني شوند. مقاطعه كاران آمريكايي كه پيش از اين هر روز در كنار كارگران و مهندسان عراقي حاضر مي شدند اكنون به دليل نگراني هاي امنيتي به زحمت آفتابي مي شوند.
«مشكات المومن» اولين وزير محيط زيست عراق در توصيف وضعيت موجود ضمن اشاره به اين موضوع كه فقدان امكانات و تجربه فعاليت مثمرثمر را غيرممكن كرده است،مي گويد: تصور كنيد كه شما را كسي به درون دريا پرتاب مي كند و در حالي كه شما شناكردن بلد نيستيد و امكاناتي نيز نداريد از شما مي خواهد كه شنا كنيد شما چه كار خواهيد كرد؟ اين همان وضعيتي است كه اكنون در اين جا وجود دارد، المومن معتقد است كه سال ها جنگ و تحريم عراق را با چنين وضعيتي روبه رو كرده است او تلاش براي تصفيه و تميزكردن آب آلوده در عراق را مهم ترين اولويت وزارتخانه خود اعلام كرده است.
اما تراژدي آرام و بي صداي ديگري نيز غير از آب آلوده، بمب ها و گلوله هايي كه هر روز زندگي تعدادي از عراقي ها را مي گيرد در اين كشور در جريان است كه قربانيان خودش را دارد. در يك بيمارستان محلي «فاطمه انصار» كه از دو ماه پيش دچار اسهال و هم اكنون دچار سوءتغذيه شده است آرام و بي حال روي تخت دراز كشيده است. پزشكان عامل اين بيماري را تنها يك موضوع مي دانند: فاطمه آب آلوده نوشيده است مادر او مي گويد كه به هيچ وجه به آب جاري يا لوله كشي دسترسي ندارند و مجبور هستند آبي را كه با تانكرها به محل آورده مي شود و معلوم نيست از كجا تهيه شده مصرف كنند؛ او مي گويد: «اوضاع پس از تهاجم آمريكا بدتر شده است ما هنوز آب و سيستم فاضلاب نداريم خانواده هاي زيادي در منطقه ما وجود دارند كه كودكانشان با بيماري و مرگ دست و پنجه نرم مي كنند.»
بيش از نيمي از كودكاني كه اكنون در بيمارستان هاي عراق بستري هستند آب آلوده مصرف كرده اند پزشكان مي گويند كه آنها تنها مي توانند علايم مشكل واقعي را كه همانا وضعيت زيرساخت ها در عراق است، برطرف كنند. اما اين مهم نيازمند كمك هاي مالي و پشتيباني كارشناسي است گزارش هاي ديگر حاكي است كه وضعيت بسيار وخيم تر از آن است كه بتوان با اقدامات كوتاه مدت به آن سر و سامان داد.
بر اساس برخي از اين گزارش ها، تعداد امراضي كه به دليل نوشيدن آب آلوده گريبانگير كودكان و سالخوردگان شده است، در حالي كه مي توان با تزريق واكسن به راحتي از بروز آنها جلوگيري كرد، رو به فزوني است تولد هاي منجر به مرگ كودكان و سوءتغذيه نيز چهار تا هشت درصد افزايش يافته اند.
بر اساس اين گزارش ها، يك چهارم از يك ميليون كودكي كه در عراق زندگي مي كنند در برابر امراض خطرناك واكسينه نشده اند و با توجه به اوضاع بد زيست محيطي در اين كشور، هر لحظه احتمال ابتلا به بيماري و احتمالاً مرگ آنان مي رود.

خانمي با انبار مهمات
دولت برزيل چندي پيش از مردم خواسته بود اگر در خانه سلاح هاي گرم دارند آنها را تحويل دهند. در پي اين درخواست بود كه يك خانم،زرادخانه اي واقعي متشكل از ۱۳۰۰ قبضه سلاح گرم را تسليم پليس سائوپائولو كرد.
هرچند پليس اين خانم را شناسايي نكرد، اما او خودش اعلام كرد كه اين اسلحه خانه خانگي را هشت سال پيش، پس از مرگ پدرش كه كلكسيونر اسلحه بوده به ارث برده است.اين كار باعث شد كه خانم برزيلي حدود ۵۴ هزار يورو از دولت پول دريافت كند. دولت از همان ابتدا اعلام كرده بود حاضر است در ازاي هر اسلحه بسته به كاليبر و قدمت آن تا ۸۱ يورو پول پرداخت كند.هدف دولت مبارزه با خشونت هاي مسلحانه در كشور است كه طبق برآوردهاي سازمان يونسكو سالانه ۱/۲۷نفر از هر ۱۰۰ هزار شهروند برزيلي را به كام مرگ مي فرستد. بيش از دوسوم اين مرگ ها بر اثر سلاح هاي گرم است.
از روز ۱۵ ژوئيه، يعني زمان آغاز طرح تاكنون پليس سائوپائولو حدود سه هزار اسلحه جمع آوري كرده است. در ريو اين رقم ۱۱۰۰ است كه البته بيشتر آنها قديمي و متعلق به جنگ جهاني دوم است.
دولت اميدوار است تا ۲۳ دسامبر و زمان پايان طرح ۸۰ هزار اسلحه جمع آوري كند. از اين تاريخ به بعد حمل سلاح گرم در اماكن عمومي ممنوع مي شود. كساني كه مايل به نگه داشتن اسلحه هستند بايد دست كم ۲۵ سال سن داشته (قبلاً ۱۸ سال كافي بود) و حتماً در شعب وزارت دفاع و دادگستري نام نويسي كرده باشند.

لانه جديد شيرهاي عدي حسين
سربازان آمريكايي روز يك شنبه ۹ شير كاخ سابق عدي صدام حسين، پسر بزرگ رئيس جمهور مخلوع عراق را به باغ وحش بغداد حمل كردند. اين باغ وحش كه مجدداً در حال سازماندهي است بي صبرانه در انتظار بازديدكنندگان است. براي حمل شيرها كه شامل يك پدر، دو مادر و شش بچه شير هستند از كاميون و آمپول هاي بيهوش كننده استفاده شد. البته بچه شيرها ديگر بچه نيستند و هر كدام يك سال و دوماه سن دارند.
فردي به نام برندان ويتينگتون جونز كه متخصص باغ وحش است و براي بازسازي و سازماندهي مجدد باغ وحش از آفريقاي جنوبي آمده، مي گويد: «شير نر بزرگ در سال ۱۹۹۸ از سيرك روسيه آورده شده و ماده ها نيز سال ۲۰۰۰ به عراق آمده اند.» گفته مي شود شش بچه شير از يك مادر هستند و كمتر از يك ماه پس از ورود آمريكايي ها به بغداد متولد شده اند.عدي كه به همراه برادرش قصي توسط آمريكايي ها در شمال عراق كشته شد علاقه زيادي به حيوانات داشت. حتي شايعاتي به گوش مي رسد مبني بر اين كه او گاهي با شيرهايش در خيابان هاي بغداد قدم مي زده است.

جنون فوليني در ايتاليا
رئيس يكي از تشكيلات كوچك ائتلاف دولتي ايتاليا در راس جبهه مخالفان برلوسكوني، نخست وزير اين كشور قرار گرفته است و اين مسئله برايش شهرت بسياري به همراه آورده است. او را «هري پاتر سياست ايتاليا» مي نامند و اين لقب بيشتر به خاطر نگاه شرمگين زير عينك بزرگ گرد و استعداد جادوگري اش است. ماركو فوليني رئيس ائتلاف دموكرات مسيحي هاي ميانه رو است كه يكي از كوچكترين تشكيلات ائتلاف دولتي به شمار مي رود. او پس از اين كه در راس اعتراض كنندگان به سياست هاي برلوسكوني در درون دولت قرار گرفت تبديل به محبوب ترين چهره ايتاليا شد. اين شورشي جديد كه نامه اي اعتراض آميز به نخست وزير نوشته خواهان پايان سيستم سلطنتي و بازگشت جمهوري به كشور است. پس از كنار گذاشتن وزير اقتصاد كشور برلوسكوني خودش امور اقتصادي را نيز به عهده گرفت كه فوليني به شدت با اين كار مخالفت كرد.اين روزها اگر امكانات سفر به ايتاليا را داشته باشيد، به خصوص در شهر رم تصاوير مردي با عينك گرد را مي بينيد كه مردم همه جا عكسش را چسبانده اند. خلاصه اين كه اين روزها «فولينيسم» در ايتاليا مد شده است.

پرهزينه ترين پارلمان
در قلب ادينبورگ رسوايي بزرگي رخ داده است. پارلمان آينده اسكاتلند در نزديكي قصر هالي رود با چهار سال تاخير بنا مي شود و به همين دليل ۱۰ برابر بيش از ارزيابي قبلي يعني ۶۴۷ ميليون يورو هزينه مي برد.اريك ميرالز، معمار طرح معتقد است كه به اين راحتي نمي شد هزينه ها را برآورد كرد. اواخر ماه ژوئن حدود ۱۲۹ ميليون يورو پول به هدر رفت كه دليل آن خسارت هاي ناشي از نيمه كار بودن بنا و تغييرات صورت گرفته در جريان كار بود. از سوي ديگر قراردادهاي منعقده مشكل ساز شده اند به هنگام بستن قرارداد اكثر طرح ها نيمه كاره بودند.
قرار است كميسيوني مسئوليت بررسي همه مسايل جاري را برعهده بگيرد تا مشخص شود ايراد كار در چه مواردي بوده است. پس از پايان كار نيز اين كميسيون از طرف هاي قراردادي كه سوءاستفاده كرده اند غرامت دريافت مي كند.ملكه اليزابت دوم قرار است ماه اكتبر ساختمان جديد پارلمان را افتتاح كند. البته طبق پيش بيني ها نمايندگان پيش از او و در ماه سپتامبر از پارلمان ديداري خواهند داشت. اما اينطور كه به نظر مي رسد خرده كاري ها تا سال ۲۰۰۵ ادامه خواهد داشت.

ترجمه: رضا كاشاني
منبع: نيوزويك
ديوارهاي خانه رنگ سبز خورده و از بيرون خانه اي كاملاً معمولي به نظر مي آيد. خانه اي در محلي ويران شده در حومه شهر كابل. صاحب خانه مي گويد آن را به يك آمريكايي اجاره داده كه به او گفته در كار تجارت فرش و قالي است. اين جا، همان جايي است كه «جاناتان كيت ايدما» (ملقب به جك)، كه زماني جزو كلاه سبزهاي ارتش آمريكا از دسته پوكيپسي نيويورك بوده متهم است به اين كه زندان و مركز بازجويي خصوصي اش را در آن اداره مي كرده است. نيروهاي پليس افغانستان با اشاره و سرنخ هاي مقامات نيروهاي ائتلاف به رهبري آمريكا به اين خانه هجوم بردند و پس از آزاد كردن هفت اسير افغان، ايدماي ۴۸ ساله و دو آمريكايي ديگر را به اتهام آدم ربايي و آزار و اذيت زندانيان دستگير كردند. مقامات افغان پس از دستگيري آنان اعلام كردند كه اين گروه ـ كه خودشان را «نيروي عملياتي شمشير هفت» مي ناميدند ـ كساني بودند كه به صورت مستقل عمل مي كردند ولي خود را به جاي افراد ارتش آمريكا جا زده بودند و زندانيانشان را براي گرفتن اطلاعات شكنجه مي كردند.
وكلاي مدافع ايدما اصرار دارند كه او يك ميهن پرست و آمريكايي دو آتشه و متعصب است كه تمام تلاشش را بر پيداكردن «اسامه  بن لادن» متمركز كرده است. «كن كلچ» يك فيلمساز و عضو سابق نيروهاي ويژه ارتش آمريكا كه ايدما را مي شناسد، مي گويد: «ايالات متحده ۲۵ ميليون دلار جايزه براي پيدا كردن بن لادن تعيين كرده حالا كه يك نفر مي خواهد او را دستگير كند، چرا آه و ناله همه بلند شده است؟» اما در ميان ديگر همرزمان سابق ايدما كساني هم هستند كه به شدت از او و عملكردش انتقاد مي كنند. سخنگوي «انجمن نيروهاي ويژه» كه سازماني متشكل از كلاه سبزهاي بازنشسته ارتش آمريكاست، مي گويد: «ايدما ديگر عضوي از انجمن نيروهاي ويژه نيست واز اين پس نيز هرگز نخواهد بود.»
ايدما با غرور و افتخار ادعا مي كند كه تقريباً در تمام جنگ هاي آمريكا در ۲۰ سال اخير در پست ها و نقش هاي مختلفي خدمت كرده است: در آمريكاي مركزي، آسياي  جنوب شرقي، اروپاي  شرقي و حتي هائيتي،دوره خدمت نظام وظيفه زمان جنگ ايدما در ارتش آمريكا بسيار كوتاه است سوابق نظامي او نشان مي دهد كه او تا سال ۱۹۷۸ و به مدت سه سال در واحد دهم نيروهاي ويژه به عنوان اپراتور رادار خدمت مي كرده و پس از آن شش سال جزو نيروهاي ذخيره  ارتش بوده است. در كارنامه او تقريباً هيچ سابقه اي از شركت در جنگ هاي خارجي آمريكا وجود ندارد. در سوابق قضايي او نيز رشته بلندي از اتهامات مختلف از جمله ضرب و شتم و بازداشت در سال ۱۹۸۸ و محكوميت هايي به دليل جرايم و خلاف هاي رانندگي به چشم مي خورد. او زماني هم شركتي راه مي اندازد و در آن ابزار نظامي و پينت بال (Paintball) توليد مي كند. در آن زمان به اتهام كلاهبرداري و فريفتن سرمايه گذاران كه به ادعاي بازجويان پرونده براي سرپا نگه داشتن كسب و كار بي رونقش صورت گرفته بود به چهار سال زندان محكوم شد در زمان گذراندن دوران محكوميت، ايدما مدعي شد كه بازجوها به اين دليل او را تحت پيگرد و بازجويي قرار داده اند كه او از برخي «اسرار امنيت ملي» با خبر بوده است.
حادثه ۱۱ سپتامبر الهام بخش ايدما براي آغاز فعاليت هاي جديدي بود.در عرض چند هفته او توانست خود را به شمال افغانستان برساند و براي پول درآوردن به معامله با بسياري از خبرنگاران خارجي از جمله خبرنگار نيوزويك، سازمان هاي غيردولتي و جنگجويان ائتلاف شمال افغانستان پرداخت. او گاهي در ميان امدادگران خود را يك ژورناليست معرفي مي كرد و در جمع ژورناليست ها خود را امدادگر جا مي زد. پس از سقوط طالبان او در ميان خارجي هاي ساكن كابل فرد مشهوري شده بود محل استقرار اصلي او «هتل مصطفي» بود؛ پاتوق و تفريحگاه آمريكايي هاي مسلحي كه به عنوان ماموران تامين امنيت خصوصي به كابل آمده بودند. يك سرباز سابق نيروي دريايي آمريكا كه هم اكنون براي يك شركت خصوصي امنيتي در كابل كار مي كند، درباره ايدما مي گويد: «او شور و حرارت زيادي براي دستگيري آدم بدها از خود نشان مي داد. مرتب هم راجع به دستگيري بن لادن حرف مي زد.» اين وسوسه دايمي باعث شد كه ايدما «نيروي عملياتي شمشير هفت» را در افغانستان تشكيل دهد؛ گروهي كه در يكي از اي ميل هايش به آمريكا گفته بود كه به دستگيري «آخرين تروريست ها» نزديك شده است.
مقامات آمريكايي وجود تقريباً هرگونه ارتباطي را با ايدما انكار مي كنند. از فوريه سال ۲۰۰۲ مقامات كنسولگري آمريكا در كابل به آمريكايي هاي تازه وارد هشدار مي دادند كه از اين فرد دوري كنند، اما تا اواخر ماه ژوئن سال ۲۰۰۴ او توانست به فعاليتش ادامه دهد تا اين كه مقامات نيروهاي ائتلاف دستور پخش پوسترهاي او را در كابل براي يافتن و دستگيريش دادند. در اين پوسترها از او به عنوان «فردي مسلح و خطرناك» ياد شده بود كه به «دخالت در عمليات هاي نظامي» متهم است. ايدما در اي ميلي به وكيلش درباره پوسترها آورده بود: «اين اتهامات همه دروغ است» خيابان هاي كابل پر از پاترول هاي بي نام و نشاني است كه آمريكايي هاي مسلح را جابه جا مي كند در حالي كه نيروهاي امنيتي افغانستان از خواستن كارت هاي شناسايي مسافران اين ماشين ها منع شده اند. برخي از طرفداران ايدما هنوز معتقدند كه او از جانب مقامات رسمي ماموريت داشته است اما «جيم ماسدا» خبرنگار NBC در كابل كه ايدما را مي شناخته، مي گويد: «ماموريتش چي بوده؟ من فكر مي كنم كه او فكر مي كرده كه ماموريتي داشته است.»
شايد اينطور باشد اما اكنون ماموريت جك ايدما اين است كه از محكوميت در يك دادگاه افغان كه ممكن است براي او يك حكم زندان ۲۰ ساله به همراه داشته باشد، فرار كند. حتي اگر از اين دادگاه هم فرار كند ماموران فدرال در آمريكا به اتهام اتخاذ «هويت جعلي با عنوان مامور صلح» او را مورد پيگرد قرار خواهند داد. (اين اتهام آخر به زماني مربوط مي شود كه ايدما در آمريكا بوده و وقتي در كاروليناي شمالي پليس ماشين او را متوقف كرده خود را به جاي مامور صلح جا زده است همسرش «ويكتوريا رانينگ ولف» مي گويد كه او بي گناه است) در هرصورت به نظر نمي آيد كه او به اين زودي ها موفق به گرفتن جايزه ۲۵ ميليون  دلاري شود.

ترجمه : سهيلا قاسمي
منبع:  فيگارو
برفراز آب هاي نيلگون نرتوا، رديف باريك و پيوسته اي از جنس سنگ سفيد خودنمايي مي كند. پل قديمي موستار حالا ديگر كاملاً نوشته شده است. اين پل كه يك سال پيش بازسازي شده تازه همين هفته، يعني روز ۲۳ ماه جولاي افتتاح شد. از نظر جامعه بين الملل اين پل نمادي است براي پاك كردن اختلاف و تقسيمات شهري كه كروات هاي كاتوليك ساكن در مناطق جديد و مسلمانان بوسنيايي ساكن در محله هاي تاريخي (كه خمپاره ها اماكن تاريخي شان را تخريب كرده اند) را رو در روي هم قرار داده است. هرقدر بازسازي ها پيش مي رود به نظر مي رسد آثار تخريب خمپاره ها و فضاي جنگ از خيابان هاي قديمي پاك مي شود.
پل موستار اثري مربوط به دوره عثماني است كه در سال ۱۵۶۶ بنا شده است. روزگاري تاق قوسي ۲۹ متري آن نماد ملي به شمار مي رفت. تا اين كه در سال ۱۹۹۳ كروات هاي ساكن در غرب رودخانه با هيجان بسيار خود را به «جنگ اندر جنگ» انداخته و به سوي بوسنيايي هاي ساكن در شرق رودخانه هجوم بردند. بوسنيايي ها كه در ميان آتش صرب ها و كروات ها گرفتار شده بودند به رغم وجود سلاح هاي صرب به مقاومت پرداختند و در نهايت از مشاهده ناتواني تك تك نيروهاي دشمن احساس رضايت كردند، اما كروات ها درست زماني كه متوجه شدند شانسي براي پيروزي ندارند به عنوان انتقام، اثر هنري شهر را تخريب كردند.
سال ۱۹۹۴ بود كه يك معمار فرانسوي به نام ژيل پكو به اين نتيجه رسيد كه بازسازي شهر ممكن است از راه بازساري پل قديمي حاصل شود. اين مهندس ۳۷ ساله هدفش اين بود كه با همراهي همه شهروندان موستار، يعني مسلمانان بوسنيايي و كروات ها در كنار هم براي بازسازي پل و در نتيجه ايجاد صلح در شهر اقدام كند.
به نظر مي رسد ژيل پكو دچار جنون بازسازي پل ها در منطقه بالكان شده است. او تا كنون ۱۶ پل را ترميم كرده است. كاركردن در موستار حقيقتاً نياز به اراده مبارزان بزرگ داشت. كار پكو بسيار پيچيده بود: «طراحي دوباره نقشه هاي مربوط به پل آن هم از روي عكس هاي باقي مانده از پل قديمي، تحقيق و بررسي شيوه هاي رايج
ساخت و ساز در ميان ترك هاي قرن شانزدهم ميلادي و ...»
پكو توانست حمايت يونسكو و پاريس را به دست آورد و در نهايت با اين كمك ها موفق شد آموزشگاهي ايجاد كرده و تراش سنگ، آن هم به روش اصيل عثمان ها را به مردم موستار ياد بدهد. طرح كامل بازسازي بايد در ژانويه ۲۰۰۳ اجرا مي شد، اما شهردار موستار با خشونت بسيار كار را متوقف كرد و در اين راه بيش از همه به بانك جهاني متوسل شد. سازمان هاي مالي شيوه پكو را طرحي بسيار طولاني و در عين حال بي اندازه پرهزينه عنوان كردند. به خاطر تامين هزينه ۵/۱۵ ميليون دلاري اين اثر صلح آميز مردم شروع به جمع آوري كمك هاي متعدد كردند. پس از اين كه كار تيم هاي چند مليتي به پايان رسيد پل دوباره به مردم موستار اختصاص يافت. نكته جالب اين كه اين كمك هاي مردمي نه تنها موجب احياي پل شد، بلكه شيوه پل سازي ترك ها را نيز دوباره زنده كرد. با وجود اين، پكو بسيار نگران است و مي گويد:
«سنگ تراش هاي موستار كارشان را خوب بلدند، اما مقامات اين شهر و همچنين بانك جهاني در تصميم گيري هاي خود عنوان كرده اند كه ترك ها كمتر از اين هزينه كرده اند.»
اواخر سال ۲۰۰۳ كار پل به پايان رسيد و اين در حالي بود كه عموم اظهار بي تفاوتي مي كردند. دليل اصلي اين بي تفاوتي مشكل جديدي بود كه موستار را فرا گرفته بود. دو گروه مخالف بوسنيايي و كروات بيش از هميشه با هم مخالفت مي كردند و به وضوح اعلام كردند كه حاضر به پذيرش طرح الحاق دو بخش شهر و اجراي آن توسط
پدي اشداون، نماينده بين المللي در بوسني نيستند. به همين دليل افتتاح پل صورت نگرفت. به نظر مي رسيد واقعاً لازم است زمان بگذرد تا اين همه سرزنش و استهزا به پايان برسد و در نهايت جامعه بين الملل بپذيرد كه طرح پل آشتي مي تواند منجر به صلح و الحاق سياسي شود. ۲۳ ژانويه ۲۰۰۴ بود كه تلاش ها به ثمر رسيد.
طبق تقويم ژيل پكو مراسم برگزاري جشن افتتاح پل (كه با حضور وزير خارجه فرانسه برگزار شد) درست در سالگرد پايان ساخت پل و اولين افتتاح آن توسط ساكنان قديمي شهر صورت گرفت. پكو معتقد است جامعه بين الملل كه به دنبال حداقل هزينه ها براي اجراي طرح هاي بوسني است مي توانست از اين فرصت (پرهزينه بودن طرح) استفاده كرده و خود را كنار بكشد. وي مي گويد: «آيا واقعاً اين پل مي توانست به منزله ويزايي براي خروج جامعه بين الملل به شمار رود؟ شهردار (كسي كه ابتدا از مخالفان اصلي بازسازي به شمار مي رفت) كه اين همه انتظار افتتاح رسمي پل براي جذب صنعت توريسم را مي كشيد، از چند روز قبل چشمانش پر از اشك شده بود و مي گفت ديگر براي كمك به شهرش كمكي دريافت نخواهد كرد ...»
با همه اين حرف ها بايد اعتراف كرد كه وضعيت شهر بسيار تاسفبار است و هنوز تقسيمات سرجاي خودش است. بيمارستان محلي واقع در غرب رودخانه، بيماران آن طرف رودخانه را به راحتي نمي پذيرد. ساكنان نيز فقط در صورت اجبار از اين خط مرزي مي گذرند. حتي يك بار كروا ت ها تصميم گرفتند اجساد مبارزان بوسنيايي را كه اين طرف رودخانه بود از قلمروي خودشان بيرون بريزند. در اين شهر تنها سازماني كه به روال عادي و بدون در نظر گرفتن تقسيمات كارش را انجام مي دهد سازمان جمع زباله است ...