پرسپوليس فقط يك تيم نيست. همان طور كه استقلال. اين دو تيم در وراي فوتبال و پيروزي و شكست به معنايي از زندگي هوادارن بي شمار خود تبديل شده اند. مفهومي كه در هر جاي دنيا طرفداران۲ تيم ها در پي رسيدن به آن هستند. خيره شدن به حركت تيم براي درك تمام توانايي هايي كه از داشتن آن محروم هستند؛ شهرت و افتخار در لواي قدرت. آن جا كه توپ از خط دروازه مي گذرد و تور را به لرزه درمي آورد، آن جمعيت بي شمار كه به هوا مي پرد و فرياد شوق مي كشد، خط بطلاني است بر حسرت هاي دروني كه مجال پرداختن به آن را يا نداريم يا نتوانسته ايم. هيچ چيز بدتر از تيم پرطرفدار ضعيف نيست. مثل استخري خالي از آب كه هست اما بودنش به دردي نمي خورد. غمگين و بي حاصل. پرسپوليس در ليگ امسال پس از بازي هاي بد ابتدايي فصل و ناتواني در گرفتن نتيجه و راضي كردن خيل طرفداران سرخ پوش، پس از دو باخت و چهار مساوي از خاكستر خود برخواست و توانست با اتكا به جواني و با تجربه ها آرام آرام از ميانه بي حال و بي حاصل جدول پربكشد به جايي كه از او انتظار مي رفت. ليگ بدون پرسپوليس امكان ندارد و ليگ با پرسپوليس ضعيف حتماً چيز دندان گيري نخواهد بود. حالا كه ليگ مي رود تا در كمركش نيم فصل، جدول بساماني ترتيب دهد، پرسپوليس از گرد راه رسيد تا مسابقه   شانه به شانه اش با آبي هاي تهران هيجان ليگ را به آخرين حد خود برساند. پرسپوليس امروز در تهران و استاديوم آزادي در برابر ابومسلم قرار مي گيرد. ابومسليم در رده پنج جدول ليگ از سخت جان ترين و بهترين تيم هاي شهرستاني محسوب مي شود. پرسپوليس اما روي ريل پيروزي مي خواهد كه فاصله اش را با ذوب آهن صدرنشين حفظ كند و اگر ذوب آهن مثل هفته قبل لغزيد و مساوي كرد يا باخت پرسپوليس به جايي برسد كه سرخ هاي تهران فقط در آن لحظه بايد پايكوبي كنند.
در اتفاقي كه دارد مي افتد نقش دو جوان اول پرسپوليس را نبايد انكار كرد. جواد كاظميان و محمد محمدي كه هر دو به مدد جسارت و جواني پرسپوليس مسن را رنگ و جلايي تازه داده اند. از آن طرف احياي كريم باقري و درخشش دوباره بهروز رهبري فر (كه امروز در تركيب تيم نخواهد بود.) پرسپوليس را به همان چيزي تبديل كرده كه از او انتظار مي رفت. پرسپوليس البته مديون مهرداد اولايي نيز هست كه جرقه اين آتش از اوست.

تاكيد ايراني ها بر حفظ نام خليج فارس بهانه اي براي پرخاش نيست. شيطنت ها و دسيسه هايي كه جهان امروز در هيات جغرافيا در نقشه ها و اطلس ها انجام مي دهد و از آن طرف با استقبالي شبكه هاي عربي و مقامات عرب برگزاركننده مسابقات فوتبال جام خليج فارس از اين موضوع به عمل مي آورند، بايد چه احساسي به ما منتقل كند.
اولين احساس ما بايد همان اتفاقي باشد كه شاهد آن هستيم؛ اعتراض با صداي بلند. بايد همه دنيا بدانند كه تهديد و تخلف نسبت به تاريخ، تمدن و فرهنگ يك ملت كه اولين نشانه اش نام مكان ها و جاهاست، كاري خلاف تمدن و فرهنگ است. البته اعتراض كافي نيست بايد اين نكته را فراموش نكنيم كه فضاي پر از سياست در داخل كشور اغلب صاحب منصبان و صاحبنظران داخلي را از توجه به حضور شايسته در محافل علمي و فرهنگي و رسانه اي خارجي غافل كرده است. به طوري كه مي توان گفت اينگونه تحريف ها بيش از آن كه حاصل پيشروي كج انديشان خارجي باشد، نتيجه كم كاري و اهمال نهادهاي مرتبط داخلي است.
دنيا بايد نام ها و نشان هاي ما را از طريق رسانه ها، رساله ها و آثار ايرانيان بشناسد. در اين زمينه آيا نبايد خود مردم را كم كار بدانيم.
البته هيچ وقت دير نيست. توجه به  نام خليج فارس توجه به همه هويت ايراني نيست. بلكه توجه و اهتمام به اينگونه مسايل موجب اعتلاي هويت ايراني است كه در دل آن هميشه سخت ترين و محكم ترين و عميق ترين رازهاي هستي مستتر است و خواهد بود.
زندگي در جهان امروز نيازمند استفاده از ابزارهاي گوناگون است. حفظ هويت ايراني بودن را با توجه به اين ابزارها تداوم بخشيم كه به گفته مقام معظم رهبري «جنگ امروز جنگ رسانه هاست.»