ابراهيم جعفري كه اينك به عنوان نخست وزير كشورش ميهمان ماست، با همه حاكمان عراق كه از زمان تأسيس و پيش از او سكاندار آن كشور بوده اند تفاوت هاي اساسي دارد. به عنوان نمونه:
- او نخستين حاكم عراق است كه از زمان تأسيس تاكنون توسط مردم عراق انتخاب مي شود. درحالي كه پيش از اين حاكمان عراق يا توسط دولت انگليس به كار گمارده  شده بودند و يا آن كه از طريق كودتاي نظامي به قدرت مي رسيدند.
- جعفري نخستين حاكم عراقي است كه به عنوان يك نخبه فرهنگي و شخصيت برجسته اسلامي _ عربي شناخته مي شود؛ فردي كه به خودي خود و بدون توجه به سمت رسمي اش داراي اعتبار و احترام ويژه اي در سطح منطقه و جهان است.
- جعفري اولين حاكم عراق از زمان تأسيس تاكنون به شمار مي رود كه با نگاهي ملي و فراطائفه اي به همه مردم و جريان هاي عراق مي نگرد و درصدد است تا كشورش را به گونه اي اداره كند كه مراحل رشد و توسعه اجتماعي را طي كرده و آن را از دولتي با نظام قبيله اي به يك كشور مدرن مبدل سازد؛كه در آن آحاد مردم از حقوق يكسان شهروندي برخوردارند. ناگفته نماند كه يكبار ديگر عبدالكريم قاسم نيز درصدد بود تا چنين كند ليكن نه از پشتوانه مردمي برخوردار بود زيرا از طريق كودتا به قدرت رسيده بود و نه شخصيت او با توانايي و نخبه علمي _ فرهنگي بودن جعفري قابل قياس مي نمود.
اينك اين شخصيت محترم قدرت را در عراق به دست گرفته و مي كوشد تا مناسبات دو كشور بسيار مهم منطقه را متحول سازد. پشتوانه او در اين تلاش، اشتراكات عظيم فرهنگي و تاريخي مردم دو كشور است. شايد در بررسي مناسبات و ارتباطات كشورهاي جهان نتوان دو كشوري را يافت كه اين حجم از اشتراكات در ميان آنها وجود داشته باشد.
- تداخل اجتماعي بدين معنا كه بسياري از خانواده هاي عراقي و ايراني از يك تيره بوده و در هر دو سوي مرز اقامت دارند و نوعي ارتباط خويشاوندي در ميان آنها برقرار است؛
- آداب و رسوم مشترك كه برپايه فرهنگ اسلامي و تاريخ همپايه آنان، شباهتي بي همتا در ميان دو ملت شكل داده است؛
- وجود عتبات عاليات در عراق كه جاذبه اش براي ايرانيان بي نظير است و متقابلا شوق اكثريت مردم آن كشور براي زيارت بارگاه ملكوتي امام رضا(ع) دل هاي دو ملت را با ريسماني معنوي به هم پيوند زده است؛ و بسياري از اشتراكات ديگر، سرمايه اي است كه آقاي جعفري مي تواند حركت خود در نزديك سازي هرچه بيشتر دو ملت را براساس آنها شكل دهد و به سامان برساند.
دولت جديد عراق و رهبران آن از جعفري گرفته تا جلال طالباني و ديگر مسئولان آن كشور، از اين حيث براي ملت ايران محترمند كه منتخب مردم عراقند. پرواضح است كه ملت و دولت ايران از همان آغاز با اشغال عراق توسط نيروهاي خارجي به شدت مخالف بوده و اميد دارند كه مردم عراق با هدايت رهبران ديني _ نظير آيت الله سيستاني _ و رهبران سياسي خود روند آزادسازي كشورشان از اشغال را با سرعت هرچه تمام تر طي كنند. در بررسي تحولات عراق بايد ميان پديده اشغال و دولتي كه با اراده مردم بر سر كار آمده تفاوت قائل بود. با اشغال مخالفت كرد و از افزايش قدرت دولت قانوني عراق حمايت نمود. اساسا رمز مخالفت با اشغال و حركت به سوي عراق آزاد در تقويت اقتدار دولت و نهادهاي رسمي عراقي نهفته است. اما در اين ميان جا دارد كه دولت آقاي جعفري به عنوان يك دولت ملي عراقي كه به هويت عربي - اسلامي خود نيز توجه جدي دارد به گونه اي رفتار كند كه تمايز آن با جهت گيري هاي واشنگتن بيش از گذشته نمايان شود. يقينا دولت آقاي جعفري در مسائل مهم منطقه نظير مسئله فلسطين رويكردي جداي از واشنگتن داشته و خواهد داشت. خوب است كه با تمركز بر اين تفاوت نظر، با شبهه افكني هاي برخي جريان هاي مشكوك در منطقه مقابله كند و از وجهه اسلامي _ عربي خود كه سرمايه اي براي جهان اسلام و جهان عرب به شمار مي رود پاسداري نمايد، كه سخت بدان نيازمنديم.
ابراهيم جعفري نماينده ملت برادر عراق، براي انجام مأموريتي بس عظيم به تهران سفر كرده است. او آمده است تا كژي برآمده از حكومت قبيله اي صدام در مناسبات دو كشور را براندازد و راستي مبتني بر اخوت اسلامي را جايگزين آن سازد.
آنچه در ادامه اين روند قابل توجه است، تأكيد آقاي احمدي نژاد رئيس جمهور منتخب بر اولويت مناسبات با همسايگان و كشورهاي اسلامي است. عراق به عنوان همسايه ايران و يك كشور مهم اسلامي مي تواند به پويايي هرچه بيشتر مناسبات دوجانبه در دوران دولت آتي ايران اميدوار باشد.