چندي پيش در روزنامه همشهري نوشتم كابينه هماهنگ بهتر از كابينه اي پرستاره است، حالا مي خواهم با تاكيد بر گفته قبلي خود جمله اي بر آن بيفزايم و آن اينكه «كابينه هماهنگ پرستاره از هر دو بهتر است». حالا چرا اين جمله را اضافه كردم؟ چون نمي خواهم كسي اين برداشت را بكند كه منظور اين است كه چون نمي توانيم با چند ستاره ناهماهنگ هيأت دولت تشكيل بدهيم، پس بايد سطح توقعمان را پايين بياوريم و به وزرايي درجه چندم ولي هماهنگ تن بدهيم. من معتقدم گوشه گوشه كشور ما پر است از انسانهاي شايسته اي كه نظام اداري ما به آنها فرصت نداده تا گام در پله هاي بالاتر بگذارند و اگر فرصتي پيش بيايد، هر يك از آنها معجزه خواهند آفريد. بايد چشمها را شست و پنجره ها را باز كرد و همه جا را ديد. البته بايد به اين نكته نيز توجه داشت كه يك گروه هماهنگ الزاما تا آخر هماهنگ باقي نمي مانند؛ از يك سو طبع انسانها مختلف است و در مقابل حوادث پيراموني، واكنش هاي متفاوت از آنها سر مي زند، و از سوي ديگر بسيار آسيب ها در كمين اين هماهنگي است؛ هرچند اين كشتيبان ماهر است كه كشتي دولت را از ميان تلاطمها به سلامت عبور مي دهد، اما بايد آزموده ها را در كارهاي حساس گماشت و براي ناآزموده ها فرصت آزمودن در سطوح پايين تر ايجاد كرد تا شايستگي پيمودن گامهاي بعدي را پيدا كنند. قله جاي آزمايش و تمرين مبتدي نيست.
ديگر اين كه تحول در نگرش اسلامي يعني تحول جانها و انديشه ها، نبايد آن رابا جابه جايي صرف انسانها اشتباه گرفت. دولت كريمه كرامت انسان را مي خواهد و براي تحقق آن، فرصت توأم با راهنمايي و هدايت لازم است. حذف، كينه ها را برمي انگيزاند، و كينه خرد را كور مي كند و جامعه را گرفتار دور باطلي مي كند كه انتهايش صلاح و فلاح نيست.