از دست دادن هر عزيزي سخت است، ولي گاه بعضي رفتن ها، چنان داغي بر دل مي گذارد كه تحمل را دشوار مي كند.
درست است كه تن سپردن به مقدرات الهي، نوعي احساس رضايت و آرامش در آدمي پديد مي آورد و روان ناآرام آدمي را پس از همه سوختگي ها و شكستگي ها آرام مي سازد ولي نمي توان منكر شد كه رقص مرگ در بازي زندگي، حيرت آور است و اثرگذار.دوستاني را كه در اين واقعه از دست داديم، هركدام عزيزي در خانواده اي بودند و نيز همكاري در خانواده بزرگ مطبوعات و رسانه ها و تا به حال صحنه فرهنگ و هنر كشور چنين داغي نديده است.
نمي دانم تا كجا و تا كي بايد شاهد چنين حوادثي باشيم كه به نظر مي رسد با مقداري تدبير بيشتر و برنامه ريزي دقيق تر قابل پيشگيري باشد ولي به هر تقدير، كارواني از عزيزان رفتند كه هركدام شان بار غم ملتي بر دوش داشتند. ملتي كه مي خواهد بماند و عليرغم همه ناملايمات و دشمني ها سربلند باشد. اينان گزارشگر چنين مردمي بودند و حالا بايد همين مردم در فراقشان اشك بريزند.و اما، آنان كه رفتند مهاجرتي شهادت گونه داشتند، كه مي خواستند جلوه هايي از قدرت و عظمت ملتي مسلمان را در مانوري بزرگ به تصوير كشند و ما كه مانده ايم بايد ماندني زينب گونه داشته باشيم و راهشان را ادامه دهيم و به آيندگان بسپاريم.
در پايان، مانده ام به چه كسي تسليت گوئيم؟
به خانواده ها و جگرگوشه هايشان؟ به ملتي كه چنين دردانه هايي را از دست داده است؟
به رهبري كه خود اهل قلم است و همواره دل نگران اهل قلم و مطبوعات؟
و يا به خودمان، به اهالي مطبوعات و رسانه ها و يا به خانواده داغدار همشهري؟
با جرس گو، ناله هجران بس است كارواني كردن ياران بس است
چنين حادثه هايي سخت است و عجيب. اما عبرت آموز است و پندآموز. چرا كه حضور و نگاه آن تجلي است كه بيش از هميشه و همه وقت، خودش را به رخ ما مي كشد و به همه اعلام مي كند، همواره در حضور بمانيد چه هنگام شادي و چه هنگام غم!
محسن چيني فروشان- مديرمسئول