سرانجام آخرين پيكان توليدي ديروز و در نتيجه فرازونشيب ها و موانع بسيار به موزه صنعت سپرده و توليد آن متوقف شد. اما به نظر مي رسد نمي توان به سادگي و راحتي از كنار اين پديده اقتصاد ايران كه در مدت ۴۰ سال حضور غالب و تعيين كننده در زندگي ايرانيان داشت، صرف نظر كرد. پيكان علي رغم همه مزايايش، نماد واقعيت هايي تلخ و منفي در اقتصاد ايران يعني كندي، عدم تنوع، انحصار، بي توجهي به نيازهاي مصرف كننده و... است. اگر بخش خودروسازي به عنوان يكي از متحول ترين بخش هاي صنعتي در دنياي امروز كه تحولات سريعي در آن رخ مي دهد قلمداد شود، مي توان با مروري بر صنعت خودروسازي كشور با نگاه ويژه به پيكان، وضعيت و توان رقابتي خودروسازان داخلي را ارزيابي كرد.
ديروز وزير صنايع در مراسم جشن پايان توليد پيكان، اين خودرو را به ارابه تشبيه كرد. ارابه از يك سو نماد جان سختي و مقاوم بودن است و از سوي ديگر به لحاظ شرايط جديد، نماد عقب ماندگي.
پايان پيكان پايان دوره اي است كه در آن عدم تحرك، فقدان نوآوري و حركت بر روي يك خط ثابت بدون خلاقيت و اتكا به تحقيق و توسعه براي شناخت بازار و تأمين نيازهاي مصرف كنندگان حاكم بود، مرحله اي كه نياز مشتري و پاسخگويي به خواسته هاي وي در مرحله آخر قرار داشت.
اميد است پايان پيكان آغاز تحرك، نوآوري، تحقيق و توسعه و پاسخگويي عملي به مشتري و تأمين نيازهاي مصرف كنندگان در يك محيط رقابتي باشد.
شرايطي كه در آن مصرف كنندگان داخلي با وجود كالاهاي متنوع و گوناگون، كالاهاي ساخت داخل را به دليل كيفيت و خدمات بالاي آن خريداري كنند و از روي اجبار و ناچاري و عدم وجود جايگزين مناسب، خودروهاي داخلي را خريداري نكنند.
اميد است جشن تكامل صنعت خودرو در واقع جشن مصرف كنندگان باشد. اميد است پايان توليد پيكان، طلسم خمودگي و كندي زا در صنعت و اقتصاد ايران شكسته و دوره اي از پويايي، تنوع، نوآوري و از همه مهم تر ارتقاء توانمندي هاي رقابتي در اقتصاد و صنعت ايران باشد.