روسا و مديران در جلسات هم مي توانند بي سروصدا بالا و پايين رفتن ارزش سهام را از طريق تلفن خود چك كنند
جانت كورن بلوم
ترجمه: عليرضا عبادتي
ساعت ۳۰/۹ دقيقه صبح است. دي بلر نگران است كه پسر ۱۶ ساله اش نوبت دندانپزشكي را فراموش كرده باشد و چون سر كلاس درس است نمي تواند تلفني با او صحبت كند. بلر، كه در ساروگوتاي كاليفرنيا زندگي مي كند در دفتر كارش جلسه دارد، تلفن همراهش را برمي دارد و چند دكمه را روي آن مي فشارد. درست مثل زمان تلگراف كه مردم سعي مي كردند حداقل حروف را براي رساندن پيام خود به كار بگيرند او هم فقط مي نويسد:
can u b @ sasaki @ ۳۳۰ [يعني مي تواني ساعت ۳۰/۳ دقيقه خود را به ساسكي برساني] در حالي كه اگر مي خواست جمله را به صورت كامل بنويسد مي بايست مي نوشت:
Can You be at Sasaki at 3:30
چند ثانيه بعد پسرش هارون [Aaron] كه در آن لحظه پشت نيمكت در دبيرستان نشسته است، حس مي كند كه تلفن همراهش در جيبش مي لرزد. هول هولكي و يواشكي تلفن را از جيب بيرون مي كشد و نگاهي به صفحه نمايش آن مي اندازد و با عجله مي نويسد: can b there @ ۳۲۰ [مي توانم خودم را ساعت ۲۰/۳ دقيقه با آنجا برسانم].
به آينده خوش آمديد. برخلاف اينكه مي گويند فناوري هاي نو فاصله ها را ميان انسان ها زياد كرده، اصلاً اين طور نيست. با چند كلمه اي كه به اين طريق بين افراد خانواده رد و بدل مي شود، ارتباط ميان آنها نزديك تر مي شود. فرستادن و دريافت كردن پيام هاي كوتاه هم فال است و هم تماشا، هم سريع است و هم لذت بخش، ارزان هم تمام مي شود.
اروپايي ها از اوايل دهه ۹۰ شروع كردند اما اين راه ارتباطي ارزان و سريع به سرعت در همه جاي دنيا رايج و فراگير مي شود. كاربران قديمي عاشق آن هستند، اما نگران هستند كه استفاده بي موقع از آن نه تنها كار مردم را راه نمي اندازد، بلكه در اين روزگار پرمشغله مزيد بر علت مي شود.
نوجوانان و عاشقان ابزارهاي الكترونيكي و ارتباطي و كساني كه چند سالي است به اين روش ارتباطي عادت كرده اند، مي گويند اين راه بهترين روش برقرار كردن ارتباط در شرايطي است كه مكالمه تلفني غيرممكن يا بي ادبانه است. پدران و مادران هم معتقدند كه اين روش ارتباطي قوت قلبي است كه هر وقت دلواپس باشند مي توانند از سلامت فرزند خود خاطرجمع شوند.
روسا و مديران در جلسات هم مي توانند بي سروصدا بالا و پايين رفتن ارزش سهام را از طريق تلفن خود چك كنند. ۴۵ درصد نوجوانان آمريكايي ۱۲ تا ۱۹ ساله تلفن همراه دارند. براساس آمار موسسه تحقيقاتي نورث بروك، ۳۶ درصد نوجواناني كه از تلفن همراه استفاده مي كنند از رد و بدل كردن پيام به صورت متن نيز استقبال كرده اند. براساس آمار راديو جوان آلامداي كاليفرنيا حتي بعضي از جوانان ۸ ساعت در روز وقت خود را صرف پيام آني مي كنند. نگاهي به آمار تعداد پيام هاي فرستاده شده موجب حيرت مي شود. به عنوان مقايسه در ژوئن ۲۰۰۱ در ايالات متحده ۳۳ ميليون پيام متني از طريق تلفن هاي همراه رد و بدل شد كه اين رقم در دسامبر ۲۰۰۲ به يك ميليارد رسيد. اين آمار را «انجمن اينترنت و ارتباطات سلولي» منتشر كرده است.
استيون چان، ۳۰ ساله كه يك كافي نت به نام Cyber Hunt [كه معني كلمه به كلمه آن شكار در دنياي اينترنت است] را اداره مي كند، مي گويد: «از مكالمه تلفني متنفرم، از پيام صوتي هم همين طور، پيام داريد با يك متن كوتاه بفرستيد. »
اما براساس آمار تحليلگران «يانكي گروپ» فقط ۱۲ درصد از صاحبان تلفن همراه از پيام متني استفاده مي كنند، اما اين رقم روز به روز تغيير مي كند. در حالي كه ۱۴۴ ميليون (حدود نيمي از افراد مقيم آمريكا) تلفن همراه دارند، ۹۰ درصد اين تلفن هاي همراه ديجيتالي هستند و پيام متني، حداقل امكاني است كه در اختيار مي گذارند. دست كم اگر نفرستند، دريافت مي كنند.
«پل سافو» مدير موسسه «آينده» در منلوپارك كاليفرنيا مي گويد: «پيام متني نشانه كوچكي از رسيدن دنياي سايبر به دستان ماست و ما اكنون اين دنيا را فقط روي ميز تحرير محل كار و منزل نداريم. حالا اين دنيا راهي خودرو و حتي جيب هايمان شده است. »
اما سوال اين است كه آيا افزودن يك وسيله ارتباطي ديگر به دنياي انسان ها، ايده خوبي بوده است؟ بعضي از تحليلگران معتقدند كه پيام متني يا «خدمات رساندن پيام هاي كوتاه» SMS مخفف Short Message Service بيش از پيش به حواس پرتي انسان ها دامن مي زند. تا ديروز همه نگران اين بودند كه صحبت كردن با تلفن همراه هنگام رانندگي خطرناك است اما اكنون اين دغدغه هم اضافه شده است كه هنگام رانندگي پيام متني نيز تايپ شود كه خطر آن قابل مقايسه با مكالمه تلفن نيست. در كلاس درس هم دانش آموزان زبل و بازيگوش به جاي گوش كردن به درس معلم، دزدكي به تلفن هاي خود مشغول مي شوند. شايد حالت مضحك آن اين است كه فردي در پياده رو حواسش به تلفن همراه است و ناگهان سرش به تير چراغ برق مي خورد.
«پل سافو» در اين زمينه مي گويد: «من تا به حال چند بار ديده ام كه مردم از سر حواس پرتي و به دليل تمركز روي تلفن همراهشان به پاركومتر خورده اند. اصلاً شوخي نمي كنم. »
جيمز كاتز استاد ارتباطات دانشگاه راتجرز مي گويد: «مردم جسمشان در يك مكان حضور دارد اما ذهنشان جاي ديگري است و از لحاظ روانشناختي غايبند، جسمشان را مي بينند اما روحشان در متني است كه مي نويسند. »
در مقابل عده اي ديگر مي گويند: نوجوانان ۱۳ تا ۱۹ سال و حتي جوانان بيست و چند ساله چنان با اين پديده هاي نوظهور خود را وفق مي دهند كه مي توانند چند كار را هم زمان انجام دهند.
بلر ۴۶ ساله كه صاحب يك كمپاني نرم افزاري است مي گويد: «هارون حين گوش كردن به موسيقي و در حال انجام تكاليف با دوستانش از طريق تلفن و نرم افزار پيام آني ارتباط برقرار مي كند، در واقع از پيچيدگي هاي مغزش به نحو احسن استفاده مي كند. ضمناً پيام متني در مواقعي به دادمان رسيده است كه اصلاً امكان تلفن زدن نبود. »
«هاوارد رينگولد» كه سال ها ناظر دنياي فناوري و صاحب كتاب:
Smart Mobs: The Next SocialRevolution يا توده هوشمند: انقلاب اجتماعي بعدي است مي گويد كه مردم از زمان افلاطون نگران ظهور ابزارهاي ارتباطي جديد بودند. در آن زمان هم مردم معتقد بودند الفبا باعث مي شود حافظه مردم ضعيف شده و ميزان رابطه نزديك ميان افراد كاهش يابد. از نظر رينگولد، اين مردم درست فكر مي كردند اما هميشه دلايل قانع كننده براي پرداختن چنين هزينه هايي وجود دارد. وي مي گويد: «اين روزها رفتارهاي ارتباطي نسبت به گذشته وقت انسان ها را بيشتر پر مي كند و اين رفتارها جايگزين تلف شدن وقت انسان ها شده است. اين روزها مردمي در خيابان ها مي بينيد كه در حال ارتباط با كساني هستند كه در نزديكي آنها نيستند. » رينگولد اضافه مي كند: «به قضاوت من نوجوانان امروزي علي رغم استفاده از ابزارهاي ارتباطي روز نسبت به نوجوانان گذشته حواس پرت تر نشده اند، اما اين واقعيت دارد كه نوه هاي ما خواهند گفت كه پدربزرگ هايشان قادر نبودند در يك لحظه چند كار را هم زمان انجام دهند.»
اگر در مدارس هنگام زنگ تفريح نگاهي به حياط بيندازيد، خواهيد ديد كه عده زيادي از كودكان به صفحه نمايش تلفن هايشان خيره شده اند و مدام دكمه هاي صفحه كليد آن را فشار مي دهند. اما اصولاً در همه مدارس صحبت تلفني يا فرستادن پيام متني هنگام برقراري كلاس ممنوع است. اما اين قواعد و قوانين به طور صددرصد رعايت نمي شوند. در مورد مكالمه تلفني امكان انجام دزدكي آن سر كلاس وجود ندارد، اما فرستادن و دريافت كردن پيام متني ممكن است.
اكثر دانش آموزان هنگام تايپ كردن نيازي به نگاه كردن به صفحه نمايش ندارند.
هارون مي گويد: اصولاً مجاز نيست كه كسي از تلفن همراه سر كلاس براي فرستادن متن استفاده كند، اما عملاً خيلي از بچه ها زير ميز اين كار را انجام مي دهند. معمولاً معلم ها، ديگر وقت خود را صرف درگير شدن با دانش آموزان نمي كنند. دانش آموزان هم خود را مقيد به اصول و قوانين نمي كنند. اين دانش آموزان از آخرين فناوري هاي روز براي تقلب هم استفاده مي كنند چون با آن مي توانند با كساني كه بيرون از كلاس هستند ارتباط برقرار كرده و جواب سوال ها را بپرسند.
راتجرز مي گويد: براساس آمارگيري غيررسمي تقريباً نيمي از دانش آموزان از اين تلفن ها در كلاس استفاده مي كنند اما تقلب با آن كار آساني نيست و با كمي دقت از سوي مراقبان امكان آن به حداقل مي رسد.
از نظر رينگولد صحبت درباره قدغن كردن يا مجاز كردن استفاده از اين فناوري ها ديگر دير است. چون اين موج به حركت در آمده و ايجاد مانع در برابر آن كار آساني نخواهد بود. شايد مي گوييد كه اين فناوري به درد بزرگسالان و ميانسالان نمي خورد، اما پاسخگوي نيازهاي واقعي آنهاست. راه هاي گوناگون ايجاد ارتباط از وسايل پيشرفت تمدن محسوب مي شود و بايد منتظر ماند و ديد كه بشر در گام هاي بعدي خود چه ابزاري را براي ارتباطات بهتر معرفي خواهد كرد.
USA Today