گروه اجتماعي: مدير كل اشتغال و خوداتكايي بنياد شهيد از كسري بودجه ۲۰۰ ميليارد ريالي براي اجراي طرح هاي خوداشتغالي و تامين اشتغال براي فرزندان شاهد در سال جاري خبر داد.
به گزارش روابط عمومي بنياد شهيد آقاي علي حيدر شيراوند با گرامي داشت هفته دولت و روز «دولت، توليد، توسعه پايدار و اشتغال» افزود: توانمندسازي شغلي و فراگيري مهارتهاي فني و حرفه اي، كارورزي، مشاوره شغلي اعطاي وام خوداشتغالي و معرفي فرزندان شاهد براي استفاده از سهميه ۱۵ درصدي استخدام در دستگاه ها و سازمان از جمله فعاليت هاي بنياد شهيد در تامين فرصت شغلي براي خانواده هاي معظم شاهد است.
وي خاطرنشان كرد: در حال حاضر جمعاً قريب به ۹۰ هزار فرزند شهيد دانش آموز، دانشجو و بيكار در كشور وجود دارد كه با يك برنامه ريزي ۱۰ ساله در بنياد شهيد قرار است بطور متوسط سالانه ۱۰ هزار فرصت شغلي براي فرزندان شاهد تامين شود. كه در اين راستا مساعدت دولت و دستگاههاي ذيربط ضروري است.
مدير كل اشتغال و خوداتكايي بنياد شهيد با اشاره به مصوبه مجلس و هيات وزيران در زمينه تخصيص ۱۵ درصد سهميه استخدامي دستگاهها، سازمان ها و ارگان ها براي استخدام فرزندان شاهد اظهار اميدواري كرد: با تخصيص اعتبار و همكاري سازمان ها در سال جاري براي ۷ هزار نفر از فرزندان شاهد از طريق اعطاي وام خوداشتغالي و ۴ هزار نفر نيز استخدام در دستگاههاي دولتي و غير دولتي فرصت شغلي ايجاد گردد.
آقاي شيراوند تصريح كرد: در سال گذشته با برنامه ريزيهاي صورت گرفته ۸۴۶۴ نفر از اعضاي خانواده هاي معظم شاهد با اجراي طرح هاي مولد و خدمات خوداشتغال گرديده و در اين راستا اعتباري معادل ۲۴۴ ميليارد ريال از محل تسهيلات تكليفي، وجوه اداره شده و تسهيلات ماده ۵۶ برنامه سوم جذب گرديده است.
وي با اشاره به ارائه آموزش هاي فني و حرفه اي براي ۵۲۳۷ نفر از خانواده هاي معظم شاهد در سال گذشته افزود: ۶۸۳۷ نفر از اعضاي خانواده هاي معظم شاهد سال گذشته در دستگاه هاي دولتي و غير دولتي جذب و استخدام شده اند كه از اين تعداد ۲۷۳۳ نفر فرزند شهيد بوده اند.

گروه اجتماعي: سرپرست دادسراي ويژه امور جنايي ديروز اعلام كرد كه تا ۴۸ ساعت آينده، قاضي جواد اسماعيلي بازپرس پرونده فوت زهرا كاظمي نظر نهايي خود را در مورد اين پرونده ارائه خواهد كرد.
دكتر جعفر رشادتي با اعلام اين خبر به خبرگزاري دانشجويان ايران در پاسخ به اين سئوال كه آيا مادر زهرا كاظمي به عنوان شاكي در دادسراي ويژه امور جنايي حضور يافته است يا خير؟ اظهار داشت: چندي پيش از مشاراليها از طريق ارسال نيابت قضايي به دادگستري شيراز تحقيقات لازم به عمل آمده است. از سوي ديگر نايب رئيس اول كميسيون بهداشت و درمان با اعلام اين مطلب كه پرونده زهرا كاظمي در كميسيون بهداشت و درمان بررسي شد، گفت: ابهامي در پرونده پزشكي زهرا كاظمي مشاهده نشد.
محمدعلي كوزه گر، نايب رئيس اول كميسيون بهداشت و درمان مجلس شوراي اسلامي در گفت وگو با ايسنا، افزود: اطلاعات به اندازه كافي به ويژه در مورد زمينه هاي پزشكي زهرا كاظمي در اختيار افكار عمومي قرار داده شد و ابهامي در زمينه پرونده پزشكي وي وجود ندارد. البته اگر بحث قضايي و حقوقي در اين مورد باشد پيگيري آن را به عهده ديگران گذاشته ايم. وي در ادامه تصريح كرد: ما نيز با توجه به مطالعاتي كه از گزارش ديگران داشتيم به اين نتيجه رسيديم كه نقطه ابهامي باقي نمانده بود كه كميسيون جداگانه اي به اين مسأله بپردازد.
در واقع گزارشهايي كه كميته پيگيري پرونده مرگ زهرا كاظمي براي ما فرستاده بود و در روزنامه ها نيز تقريبا به طور كامل منعكس شده بود را مطالعه كرديم و به اين نتيجه رسيديم كه ابهامي در زمينه بحث پزشكي پرونده وجود ندارد.

ايسنا: در نشست مشتركي بين مديران روزنامه هاي كثيرالانتشار و مديران كل روابط عمومي ها موانع و مشكلات موجود در رسانه ها از قبيل نبود اعتماد متقابل، كمبود نيروي كارآمد و متخصص در بخش روابط عمومي و در بخش خبري، موانع درون سازماني و محدوديت هاي موجود در قانون مطبوعات براي تهيه خبر و نشر آن، عدم تأمين مالي مطبوعات علي الخصوص در بخش خصوصي و راهكارهاي رفع آنها مورد بحث و بررسي قرار گرفت.
در اين جلسه صحفي معاون امور مطبوعاتي و تبليغاتي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي فقدان درك متقابل ميان روابط عمومي ها و مطبوعات كه منجر به همگرايي شود را يكي از مشكلات عنوان كرد و افزود: اين قبيل مسائل موجب شده تا برخي روزنامه نگاران نسبت به همكاري با روابط عمومي ها دچار ترديد شوند و گاهي اوقات حتي اين امر منجر به وجود آمدن تلقي هاي منفي نسبت به عملكرد يك سازمان در جريده اي مي شود كه اين گونه مسائل به نفع اطلاع رساني توسعه كشور نيست.
صحفي سرمنشأ چالش هاي موجود بين خانواده  مطبوعات و روابط عمومي را بومي نشدن فرهنگ روابط عمومي در رسانه ها، مردم و دست اندركاران عنوان كرد و اين امر را باعث عقب ماندگي فرهنگ روابط عمومي در رسانه هاي كشور و نهايتا چالش هاي موجود دانست.
صحفي هم چنين سياسي شدن و جناحي بودن روزنامه ها را علتي براي بوجود آمدن فاصله بين روابط عمومي ها و مطبوعات برشمرد.
معاون امور مطبوعاتي تبليغاتي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي در صحبت هاي خود با اشاره به اين مطلب كه روزنامه نگاران موظفند تا در برابر كارهاي خلاف، سوء مديريت ها و كم كاري هاي هر سازمان و نهاد قد علم كرده و از كتمان كردن مسائل بپرهيزند، ادامه داد : نبايد گرفتن خبر از روابط عمومي يك سازمان، جزء كارهاي دشوار تلقي شود و روابط عمومي ها بايد از پنهان كاري و بسته برخورد كردن به دور باشند.
در ادامه دكتر مهدوخت بروجردي مدير كل روابط عمومي وزارت علوم، تحقيقات و فناوري شناخت ناكافي از اختيارات و مشكلات دوجانبه را از مهم ترين تعارضات بين رسانه ها و روابط عمومي ها تلقي كرد. وي گفت: فلسفه رسانه انتقاد است منتهي انتقاد سازنده نه توهين آميز.
در ادامه جلسه، مديران روزنامه هاي نسيم صبا، (فيض آبادي)، مردم سالاري، (دكتر كواكبيان)، سردبير روزنامه خبر، (مددي) و سردبير روزنامه جهان اقتصاد ( يزداني) به طرح نظرات خود پرداخته و مشكلات مالي و عدم برخورد مناسب روابط عمومي سازمان ها را قابل ملاحظه دانستند.
در پايان دكتر فرقاني مدير مركز مطالعات و تحقيقات رسانه هاي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي به بيان نقاط ضعف و قوت رسانه ها و روابط عمومي پرداخت و اظهار اميدواري كرد با تربيت نيروي كارآمد و ايجاد بستر مناسب اطلاع رساني نيل به اين هدف مشترك حاصل شود.

گروه اجتماعي:  مديركل مبارزه با مواد مخدر ناجا گفت: با تعطيلي مراكز نگهداري معتادان و اعزام آنها به زندانها پس از اصلاح قانون مبارزه با مواد مخدر، يك انحراف در چرخه مبارزه با اعتياد رخ داد.
سردار «مهدي ابويي» در گفت وگو با خبرنگار حوزه «انتظامي» خبرگزاري دانشجويان ايران، با تأكيد بر اين كه «زندان» محلي براي بازپروري و ترك اعتياد نيست، افزود: مراحل ترك اعتياد در زندان صورت نمي گيرد؛ لذا با ورود معتادان به زندان، علاوه بر ايجاد مشكلات جديد براي كانون زندان، به دليل وجود تقاضاي مصرف و سوء استفاده و نيز برنامه ريزي قاچاقچيان، مواد مخدر به داخل زندان نيز راه مي يابد.
وي با اعلام اين كه درصد كمي از معتادان در زندان مواد مخدر دريافت نمي كنند، گفت: چون مراحل ترك در زندان صورت نگرفته، معتادان پس از آزادي، دوباره به سمت اعتياد روي مي آورند.
سردار ابويي، با اشاره به كم بودن شمار معتادان «خودمعرف» افزود: بيشتر معتادان، انگيزه اي براي ترك ندارند و بايد با برنامه ريزي و تشكيل مراكز درماني جديد با نظارت سازمان زندانها و مسوؤليت سازمان بهزيستي، معتادان را دستگير و در اين مراكز نگهداري كرد.
وي، همچنين بر گسترش مراكز بازپروري بهزيستي تأكيد كرد و گفت: علاوه بر اعتبارات مختلف سازمان بهزيستي، حدود ۲۰ درصد بودجه مواد مخدر طبق مصوبه مجلس به بهزيستي و سازمان تربيت بدني تعلق مي گيرد و اگر نگهداري از معتادان به سازمان بهزيستي سپرده شود، سازمان زندانها مي تواند با برآورد مقدار هزينه اي كه صرف يك معتاد مي كند، آن بودجه را در اختيار بهزيستي قرار دهد.
مديركل مبارزه با مواد مخدر ناجا، خواستار گسترش مراكز بازپروري معتادان شد و افزود: سازمان زندانها متولي نگهداري معتادان نيست و مراكز نگهداري بايد در اختيار وزارت بهداشت و سازمان بهزيستي باشد.
سردار ابويي با اشاره به لزوم تفكيك معتادان مصرف كننده و فروشنده و مجرم بر اساس قانون گفت: متاسفانه در عمل اين تفكيك رعايت نمي شود؛ اين درحاليست كه قبل از اصلاح قانون مبارزه با مواد مخدر در سال ۷۶، معتادان پس از دستگيري به مراكز بازپروري تحويل داده مي شدند كه با اصلاح قانون، نگهداري معتادان به سازمان زندان ها سپرده شد.
وي، مجرم دانستن معتاد را قانوني عنوان كرد و افزود: طبق قانون، «اعتياد» جرم است ولي افرادي كه براي ترك اعتياد مراجعه مي كنند، مجرم نيستند و معتاداني كه تمايل به ترك اعتياد ندارند نيز، بايد پس از دستگيري و بدون جريمه شدن به مراكز بازپروري تحويل شوند.
سردار ابويي استفاده از مردم و جمعيتهاي مردمي در مبارزه با اعتياد را امري مطلوب دانست و تصريح كرد: مبارزه با اعتياد، نيازمند يك حركت ملي است و مردم مي توانند با مراقبت از فرزندان خود، توزيع كنندگان مواد در محل هاي سكونتشان را به پليس معرفي كنند.
همچنين در محله ها، امكاناتي فراهم شود تا با كمك دولت بتوانيم از جمعيتهاي مردمي در ترك اعتياد معتادان استفاده كنيم.
مديركل مبارزه با مواد مخدر ناجا، افزايش قيمت و ناخالصي مواد مخدر را از عوامل افزايش گرايش معتادان به ترك اعتياد عنوان كرد و افزود: هم اكنون بهزيستي با امكانات موجود، به تنهايي توان پاسخگويي به معتادان خودمعرف را ندارد و بايد علاوه بر كمك دولت در تامين امكانات مراكز بازپروري، روش درماني صحيحي نيز در پيش گرفته شود.

گروه اجتماعي: رييس  سازمان  زندانها و اقدامات  تاميني  و تربيتي  كشور گفت : در زمان  حاضر۸۹ هزار زنداني  عائله مند در ندامتگاه هاي  كشور دوران  محكوميت  خود را سپري مي كنند كه  ايجاد شغل  براي  آنان  ضروري  است .
مرتضي  بختياري  ديروز در جريان  سفر به  استان  مركزي  افزود: فراهم آوردن  زمينه حرفه آموزي  و ايجاد اشتغال  براي  زندانيان  علاوه  برتاثير اقتصادي در خانواده ، از گرايش  مجدد آنان  به  بزه  جلوگيري  مي كند. وي  گفت :بر اساس  بند ب  ماده  ۹۰ برنامه  پنج  ساله  سوم  ، سازمان  زندانهابايد با حرفه آموزي  به  ۶۰ درصد محكومين  كشور، زمينه  فعاليت  اقتصادي  آنان  رافراهم  كند كه  اين  مهم  در دستور كار اين  سازمان  قرار گرفته  است . بختياري  گفت :هم اكنون  با همكاري  سازمان  فني  وحرفه يي  در زندانهاي  كشور ۱۲رشته حرفه آموزي  راه اندازي  شده  است  و زندانيان  پس  ازگذراندن  دوره هاي  آموزشي ، گواهينامه  معتبر مهارت  دريافت  مي كنند.

گروه اجتماعي: به مناسبت خجسته ميلاد حضرت فاطمه زهرا (س) و حضرت علي (ع) جشنواره فرهنگي ورزشي از كوثر تا ولايت با همكاري شهرداري منطقه ۱۱ و حوزه هاي ۱۲۱۳، و ۱۴ بسيج و آموزش و پرورش منطقه ۱۱ امروز برگزار مي شود.
به گزارش روابط عمومي شهرداري منطقه ۱۱ مراسم گشايش اين جشنواره با هدف پركردن اوقات فراغت نونهالان، نوجوانان و جوانان دوشنبه سوم شهريور در سالن ورزشي شهرداري منطقه ۱۱ آغاز مي شود.
اين جشنواره با مسابقات ورزشي در ۹ رشته براي آقايان و بانوان در سالن هاي ورزشي رودكي، فاطمه زهرا (س) و شهرداري منطقه ۱۱ به مدت ۱۷ روز تا ۱۹ شهريور ادامه دارد.

ايرنا: مدير مسئول  روزنامه  ياس  نو روز يكشنبه  در شعبه  سوم  بازپرسي  دادسراي  عمومي تهران ، حاضر شد و به  سئوالات  بازپرس  «قدمي » درباره  شكايت هاي  رسيده عليه  اين  روزنامه ، پاسخ  داد.
به  گزارش  ايرنا، چند شاكي  خصوصي  و مدعي العموم ، از جمله شاكيان  مديرمسئول  روزنامه  ياس  نو مي باشند.
براساس  اين  گزارش ، محمدجواد روح  نويسنده  و عضو تحريريه  روزنامه  ياس نو نيز در همين  روز در شعبه  سوم  بازپرسي  دادسراي  عمومي تهران  حضور يافت و به  سئوالات  بازپرس  شعبه  پاسخ  داد.
روح ، درباره  اتهام هاي  وارده  به  خود، به  خبرنگار گروه  اجتماعي  ايرناگفت : اين  پرونده  با شكايت  «اسلامي » بازپرس  شعبه  ۱۰۸۳ دادسراي  عمومي  تشكيل  شده  است .

همه مردم در تمام طول روز صحبت مي كنند. اما آيا آنها همگي مي دانند چگونه صحبت مي كنند و يا چطور بايد صحبت كنند؟
آيا هيچ پيش آمده بر اثر نوع صحبت طرف مقابل، منظور و سخن او را به گونه اي ديگر برداشت كنيد و پس از مدت ها، متوجه شويد كه اشتباه كرده ايد؟
آيا ربطي بين سخن گفتن و موفقيت و محبوبيت، مي بينيد؟
آقاي رضا- نيكويي، كارمند بخش تبليغات:
صحبت كردن ارتباط مستقيمي با كارم دارد. اينكه چه بگويم، چطور بگويم و يا به قول معروف از چه دري وارد شوم تا بتوانم براي موقعيت كاريم، به نتيجه اي دلخواه برسم.
نوع صحبت، در كاري كه دارم بسيار مهم است. اينكه چگونه موارد لازم و ظريف را رعايت كنم يا لحن در هنگام گفتن يا خواندن مطلب، با توجه به نوع و تفاوت آنها چگونه باشد و خيلي نكات ديگر كه متأسفانه خيلي افراد از آنها كاملاً بي خبر و بي اطلاعند و فكر مي كنند كه خوب، گويندگي خيلي آسان است. به همين علت هم است كه گفتار خيلي ها در حال حاضر به دل ديگران نمي نشيند.
خانم مرجان- آ. كارمند آژانس مسكن:
صحبت كردن انسان، نمونه بارز شخصت اوست. حال اين شخصيت ممكن است بنا به مقتضاي پيش آمده، متفاوت باشد. مثلاً خود من، از زماني كه در آژانس مسكن مشغول به كار شدم، فهميدم بايد نوع صحبت كردنم را كمي تغيير بدهم. چرا؟ براي آنكه بتوانم در دل مشتري رخنه كرده و با جذابيت كلمه و نفوذ كلام،  به او نشان دهم كه آژانس درستي را براي يافتن ملك موردنظر، انتخاب كرده است!!
خانم سميرا- بهرامي، فروشنده:
به نظر من حرف اول را در فروشندگي، زبان شيرين و به قول بعضي ها، چرب و نرم مي زند. آقا و خانم هم ندارد. شما بايد طوري با مشتري صحبت كنيد كه او دست خالي از مغازه بيرون نرود. پس مي بينيد كه صحبت كردن چقدر مهم است، حتي بارها در روزنامه ها خوانده ايم فلاني آن قدر زبان شيرين و چرب و نرمي داشت و آنقدر زيبا و در ظاهر منطقي صحبت مي كرد كه تمام اطرافيانش را شيفته خود مي كرد و درنهايت آنها را فريب مي داد تا به چيزهايي كه مي خواهد برسد! البته اين گونه افراد كه از هنر صحبت كردن در موارد منفي و رياكارانه بهره مي برند، افراد خوبي نيستند، چون به نظر من، هنر صحبت كردن هم از آن چيزهايي است كه بايد مقدس شمرده شود و براي پيشرفت و كلاً كارهاي خوب به كار رود.
***
سخن گفتن از فعاليت هاي مورد علاقه هر يك از ما به شمار مي آيد. ساعت هاي مديدي را صرف صحبت كردن، داستان سرايي، جر و بحث، تدريس و گاهي هم با خود، حرف زدن مي كنيم! در عين حال ساخت و اداي جمله، لحن و صوت ما به هنگام سخن گفتن و نحوه بيان و چگونگي سخن گفتن را نيز مي توان از موارد مستقيم و مربوط به صحبت كردن دانست. چرا كه تمامي موارد يادشده در جذب مخاطب يا مخاطبان ما نقش مهمي داشته و مي تواند قدرت ما را به عنوان معياري كاملاً واضح براي آنكه متوجه شويم مخاطب ما تمايل به ادامه صحبت دارد يا خير را مشخص نمايد.
بايد گفت شناخت ،ايجاد راه مناسب به اضافه انتخاب كلمات و جمله ها و همين طور نكاتي كه در سطور قبل قيد گرديد، همگي منتسب به علمي مي شود به نام علم زبان شناسي. علم زبان شناسي نظمي است كه براي درك طرز كار زبان، مورد استفاده قرار مي گيرد. ربط بين افراد از طريق صحبت دوطرفه ايجاد، حفظ و يا از هم گسيخته مي شود و بدين ترتيب موجب مي گردد تا راه مطمئني براي درك چگونگي ايجاد، ماندگاري و يا گسسته شدن اين ربط، فراهم آيد. البته شاخه هايي از علم زبان شناسي بيشتر با تاريخ يا دستور زبان و يا آرايه هاي نمادي زبان مربوط مي شوند. اما شاخه هايي در علم زبان شناسي به جامعه شناسي زبان، تحليل، سخنراني و زبان شناسي انسان شناسانه اختصاص يافته كه بيشتر به اين توجه دارد كه مردم چگونه از زبان، در زندگي روزانه استفاده مي كنند و چگونه مردمي با فرهنگهاي متفاوت از زبان، آن هم به شيوه هاي گوناگون، بهره مي گيرند.
به هر حال بايد اذعان داشت،  علم زبان شناسي است كه مي تواند به بشر بياموزد چگونه مي توان زندگي را دراختيار گرفت و روابط با ديگران را چه در محل كار، يا ميهماني ها و مصاحبه ها و از همه مهمتر در بين خانواده، بهبود بخشيد.
***
فكر كنيد در يك ميهماني نشسته ايد، ناگهان احساس تنهايي مي كنيد، از خود مي پرسيد، «مردم اين همه حرف مهم را از كجا مي آورند كه اين چنين ممتد با يكديگر صحبت مي كنند؟» پاسخ اين است كه حرف مهمي در كار نيست بلكه مردم سعي مي كنند موضوع مهمي براي صحبت پيدا كنند و بعد،  درباره آن به گفت وگو بپردازند. گفت وگويي كه درواقع به واسطه آن نشان داده مي شود،  افراد با يكديگر مرتبط اند. به عبارتي صحبت ميان افراد، از رابطه آنان سخن مي گويد.
اجزاي قابل توجه
اطلاعاتي كه به وسيله معاني كلمات منتقل مي شوند پيام و آنچه درباره روابط مخابره مي شوند، تلقي در قبال يكديگر و موقعيت و حرفي كه مي زنيم، فراپيام را تشكيل مي دهند. اين همان فراپيام است كه نسبت به آن واكنش شديد نشان مي دهيم. به عنوان مثال اگر كسي در حالي كه آرواره هايش را به هم فشرده و در حالي كه كلمات را با غضب و فشار از دهانش خارج مي كند به شما بگويد «من خشمگين نيستم» اين پيام را از او نمي پذيريد و به جاي آن فراپيام را از او قبول مي كنيد و نتيجه مي گيريد كه او خشمگين است. گفتن عباراتي نظير «تو اين را نگفتي اما طرز بيانت اين معنا را داشت» يا «چرا اين طور گفتي؟» يا «مسلم است اشكالي وجود دارد، لحن كلامت اين را به خوبي نشان مي دهد» واكنشهايي نسبت به فراپيامهاي سخن هستند.
در حاليكه كلمات اطلاعاتي را منتقل مي سازند،  طرز سخن ما، بلندي صدا، سرعت حرف  زدن، طرز اداي كلمات با تأكيدها، ذهنيت ما را مشخص مي نمايند. سربه سر گذاشتن، توضيح دادن، تهمت زدن، اينكه احساسي دوستانه داريم يا خشمگين هستيم،  آيا مي خواهيم صميمي تر شويم يا بيشتر فاصله بگيريم و غيره. به عبارت ديگر طرز گفتار ما معاني اجتماعي را مخابره مي كند.
گرچه ما پيوسته در سخن خود نسبت به معناي اجتماعي واكنش نشان مي دهيم اما حرف زدن درباره آن برايمان دشوار است. زيرا در فرهنگ تعاريف كلمات آن را نمي يابيم. انديشيدن، ديدن و يا حرف زدن درباره نيروها و فرآيندهايي كه براي آن نامي نداريم،  حتي اگر اثرشان را احساس كنيم دشوار است. علم زبان شناسي واژه هايي دراختيارمان مي گذارد كه فرايندهاي ارتباط را توصيف مي كند و درنتيجه امكان ديدن، حرف زدن يا انديشيدن درباره آنها را ميسر مي سازد.
روشهاي سخن گفتن يا تمهيدات گفت وگو
وقتي لب به سخن باز مي كنيم، اغلب احساس مي كنيم كه صرفاً حرف مي زنيم! اما سخن ما و طرز اداي آن از دايره امكانات وسيعي انتخاب مي شود و ديگران نيز به اين انتخابهاي ما درست به همان شكل كه به لباسهاي ما واكنش نشان مي دهند و آن را نشانه شخصيت و طرز تلقي ما مي دانند، واكنش نشان مي دهند. مثلاً پوشيدن كت و شلوار مي تواند نشانه لباس پوشيدن رسمي يا نشانه احترام قايل بودن براي يك موقعيت باشد،  حال آن كه استفاده از يك پوشش بسيار عادي، نشانه خودماني تلقي كردن يا جدي نگرفتن به شمار آيد. شخصيت هايي نظير رسمي يا خودماني، آراسته يا ناآراسته و طرز تلقي هايي مانند احترام قايل شدن يا نشدن با طرز سخن گفتن نيز مشخص مي شوند.
در هر صورت آنچه مسلم است آن است كه هر حرفي بايد به شكلي زده شود. هر سخن لحن، سرعت، مكث و بلندي خاص خود را دارد. ممكن است قبل از صحبت بدانيم يا ندانيم چه بايد بگوئيم يا چه مي خواهيم بگوئيم، مگر اينكه شرايط جلسه، حالت مسلم و مشخص داشته باشد. در عين حال هيچگاه قبل از سخن گفتن، تصميمي بر اينكه كجا صدا را بلند يا كوتاه بايد كرد و يا كجا تند يا سريع بايد حرف زد، گرفته نمي شود. چون رعايت و به كار بستن تمامي اين نكات بستگي به موقعيت دارد، اما همه عواملي است كه ما منظور گوينده را درك مي كنيم و درباره طرز فكر خود نسبت به نظرات يكديگر تصميم مي گيريم.
سبك گفت وگو هرگز موضوعي فوق العاده و اضافي بر گفت وگو نيست بلكه بخش اصلي و جدانشدني از آن است. جنبه هاي سبك گفت وگو، ابزار اوليه آن گفت وگو هستند. نشانه ها و علايم مهم در سخن گفتن، سرعت حرف زدن مكث ها و بلندي صداست كه جملگي آنچه را ما آهنگ صدا و صحبت مي شناسيم مشخص تر مي سازند.
اين نشانه ها در تمهيدات زبان شناسي به كار مي روند كه اساس صحبت و گفت وگو را شكل مي دهند. مجموعه اي كه نوبت گيري در گفت وگو، بيان نقطه نظرها و اينكه در جريان صحبت و گفت وگو چه مي كنيم (گوش مي دهيم، علاقه منديم، قدرشناسي مي كنيم، رفتار دوستانه داريم، انتظار كمك داريم يا پيشنهاد كمك مي كنيم و...) را مشخص ساخته و نشان مي دهند كه به هنگام گفت وگو، در چه انديشه اي هستيم.
نشانه ها، سرعت و مكث در صحبت
سارا سعي داشت با همسر جديد سعيد، در گفت وگو را باز كند. اما به نظر مي رسيد كه مينا (همسر سعيد) حرفي براي گفتن ندارد! در حالي كه سارا احساس مي كرد مينا حوصله گوش دادن به حرفهايش را ندارد،  مينا به سعيد گفت كه سارا فرصت حرف زدن به او نمي دهد! كه در حقيقت مشكل موجود با انتظار درباره سرعت و مكث كردن ارتباط داشت نه با حرف و حوصله داشتن يا نداشتن سارا و مينا!
بايد دانست گفت وگو يك بازي نوبتي براي سخن گفتن انسانها است! شما حرف مي زنيد، بعد نوبت به من و بار ديگر نوبت به شما مي رسد. هر كس زماني حرف مي زند كه مخاطب او حرفش را تمام كرده باشد. موضوع در ظاهر به همين سادگي است اما اينكه بدانيم طرف مقابل صحبت اش را تمام كرده است يا خير، خود موضوعي مهم است. وقتي صدا ملايم تر مي شود، وقتي گفته قبلي تكرار مي شود، وقتي ميان كلمات فاصله مي افتد و صدا باز هم ملايم تر مي شود و بعد سكوت؟ آيا اين صدا چقدر بايد ملايم شود؟ آيا تكرار جمله به معناي نداشتن حرفي تازه مي تواند باشد؟ آيا قصد، تأكيد است؟ يا ميان كلمات چه فاصله اي بايد بيفتد تا معناي «دارم حرفم را تمام مي كنم» يا «هنوز حرف دارم» يا «مكث كرده ام، اما حرفم هنوز تمام نشده است را بدهد؟»
طبيعي است كه در ميانه گفت وگو و صحبت با افراد، فرصتي صرف حل اين مسايل نمي شود. بلكه به دليل سالها تجربه در زمينه صحبت با اشخاص، فرد متوجه مي شود كه حرف پايان گرفته يا خير. از طرفي وقتي عادات گفت وگو در طرفين مشابه باشد، يا نوع سخن گفتن يكي براي آن ديگري واضح و مشخص باشد، هيچ اشكالي بروز نمي كند اما اگر عادات دوطرف با هم متفاوت شد، ممكن است يكي از طرفين گفت وگو به اين نتيجه برسد كه آن ديگري يا به حرف او گوش نمي كرده يا اصولاً اين طور تصور شود كه صحبتي براي گفتن وجود ندارد. (مثالي كه درباره سارا و مينا مطرح شد).
همچنين يكسان نبودن سبك و زمان و فرصت و مجال صحبت كردن، امكان دارد خصوصيات فرد را به جز آن چيزي كه هست، نشان دهد و درست به همين دليل است كه اندكي تفاوت در سبك گفت وگو و موضوعاتي مانند مكث و غيره مي تواند روي زندگي فرد تأثير قابل ملاحظه اي داشته باشد.
بلندي صدا در سخن گفتن
واي از دست شوهرم! نمي دانيد وقتي در خانه  است چقدر بلند صحبت مي كند. باور كنيد از ده خانه آن طرف تر هم مي شود صدايش را شنيد. هرچه هم كه مي گويم بلند صحبت نكن، به خرجش نمي رود،  ديگر كم كم دارم به بلند صحبت كردنش شك مي كنم چون با يكي- دو نفر اينطور حرف نمي زند. مثلاً هر وقت برادر كوچكش يا يكي از دوستانش كه از دوره دبيرستان با هم دوست هستند، به منزل ما مي آيند، صحبت كردنش آهسته مي شود! شما باشيد شك نمي كنيد؟!
هر حرف بايد به لحن خاصي بيان گردد. در حال صحبت نيز شدت صدا مي تواند كم و زياد شود. بلندتر حرف زدن روابط ميان نقطه نظرها را نشان مي دهد. مثلاً مي تواند حاكي از آن باشد كه «صبر كن، حرفي دارم كه بايد بزنم» يا صبر كن، هنوز حرفم تمام نشده است يا عصباني هستم و يا... ملايم تر حرف زدن هم مي تواند معاني خاص خود را داشته باشد. به عنوان مثال، خسته شدم، تو حرف بزن،  يا خجالت مي كشم با صداي بلند صحبت كنم. يا،  حالا نوبت توست حرف بزني و يا نشانه اي براي احترام و ادب به ديگري و ديگران.
بلندتر صحبت كردن از حد انتظار نيز مي تواند براي شنونده،  معاني مختلفي را دربرداشته باشد. مثلاً فرد فاقد قدرت ابراز وجود باشد يا قدرت و موقعيت خود را به رخ ديگران بكشد، يا در جهت تحريك احساسات باشد،  يا دستور تلقي شود و... كه به هر حال اگر با اين مسئله نيز درست برخورد نشود، شنونده را دچار گيجي و سردرگمي از نيافتن ارتباط با شخص گوينده خواهد كرد.
آهنگ و زير و بم صدا
عادت به لحن صدا از جانب افراد، گاه موجب مي شود تا در برخورد با لحني ديگر آن لحن غيرطبيعي جلوه كند. به عنوان مثال دو نفر كه داراي فرهنگ دو گفت وگوي متفاوت اند، به طور قطع با توجه به فرهنگ خويش، با آهنگ و زير و بم و در مجموع حالت مخصوص به خود سخن مي گويند. حال اگر فردي شناخت مناسبي از مخاطب يا گوينده مقابل خود نداشته باشد، چه بسا در هنگامي كه آن فرد آرام يا عصباني و يا ... است اين گونه تصور كند كه لحن طرف وي خسته كننده يا يكنواخت و يا ناخوشايند است.
آهنگ صدا ناشي از تركيبي از سرعت، مكث، رسايي و از همه مهم تر تغيير زير و بم آن صدا. درواقع حالت جسماني دهان و حنجره آن را مشخص مي سازد، زير و بم صدا مانند رسايي يا ملايم بودن صدا نيز معاني نسبي متفاوتي دارد.
از آنجايي كه نشانه هايي مانند تغييرات زير و بم صدا (و نيز بلندي و سرعت گام صحبت) همچنين نشانه بيان هاي احساسي هستند احتمالاً تعجب آور نيست كه زنها بيش از مردها، از تغييرات زير و بم صدا استفاده مي كنند. همانطور كه مشخص است زنها هم اغلب به احساساتي بودن بيش از مردها، شهرت دارند. همين مطلب، همچنانكه در قبل مختصراً اشاره شد، در مورد افراد يك فرهنگ خاص نيز صدق مي كند.
به هر حال بد نيست بدانيم وقتي قرار است من يا شما،  در هر روز و ساعت از عمرمان،  دقايق پي درپي و متوالي را صرف صحبت كردن كنيم، چه بهتر كه درباره مقتضيات و نحوه صحبت كردن بيشتر بدانيم و مهمتر از آن ،اين داشته ها را به كار بنديم.
فاطمه مشهدي رستم