گالري كمال الملك در هفته گذشته شاهد برپايي نمايشگاهي از آثار عمران احمد هنرمند خوشنويس پاكستاني بود.
آثار اين هنرمند حاوي موضوعات قرآني و تلفيقي از خط و نقاشي اند.
عمران احمد يكي از خوشنويسان و نقاشان ممتاز پاكستان و عضو اصلي انجمن خوشنويسان اين كشور است. وي نقاش مناظر طبيعي است و در كار نقاشي از سبك امپرسيونيست پيروي مي كند. اما زمينه و هنر اصلي وي خوشنويسي اسلامي است و در اغلب آثارش احاديث پيرامبر (ص) و گفتار ائمه (ع) به كار رفته اند. او از پدر خود كه نقاش بزرگي است، تأثير پذيرفته و از سال ۱۳۷۶ آثارش را در كشورهاي ايران، چين، تركيه، هنگ كنگ و هند به نمايش گذاشته است.
انگيزه اين هنرمند پاكستاني از برپايي نمايشگاه در ايران، استحكام پيوندهاي دوستي دو كشور است كه هنرمندانه در اين زمينه كوشش مي كند تا موجبات آشنايي بيشتر مخاطبان ايراني با آثار هنري پاكستان فراهم شود.
عمران احمد كه متولد پنجاب است، درمورد وضعيت هنر و جامعه هنري كشورش مي گويد: «در پاكستان هيچ حمايت واقعي از هنرمندان صورت نمي گيرد و برنامه اي در اين زمينه براي آنها و بخصوص جوانان هنرمند وجود ندارد. اين قشر به طور خودجوش به فعاليت هاي خود ادامه مي دهند.اين درحالي است كه مردم پاكستان علاقه و توجه بسياري نسبت به كارهاي هنري از خود نشان مي دهند و در شهر لاهور حدود ۲۵ نگارخانه وجود دارد.»
به گفته عمران احمد، نحوه آشنايي مردم با هنر در پاكستان، بيشتر از طريق ديدار از نمايشگاه هاي آثار هنرهاي تجسمي است.
همچنين تعداد بسياري از هنرمندان پاكستان با هنر غرب آشنايي دارند و آن را دنبال مي كنند.
اين هنرمند كه در آثارش از شيوه هاي نو و بديع استفاده مي كند و از اعضاء انجمن خوشنويسان كشورش است، اين انجمن هنري را چنين معرفي مي كند: انجمن خوشنويسان و نقاشي - خط پاكستان در سال ۱۹۹۷ ميلادي كه اين كشور جشن پنجاه ساله آزادي را پشت سر مي گذاشت، آغاز به كار كرد. هنگامي كه پاكستان به استقلال دست يافت، روش نگارش قديمي خط كه در گذشته در اين منطقه مرسوم بود، به فراموشي سپرده شد و رو به انحطاط نهاد. بنابراين براي شناخت، بررسي، احياء و بهبود خطاطي در پاكستان، تشكيل يك انجمن يا موسسه ضروري بود.
آغاز هنر خطاطي در اين سرزمين به زمان ورود مسلمانان به اين منطقه بازمي گردد. كتيبه هايي كه از آن دوران به جاي مانده، نشانگر پيشينه اسلامي اين خطه است، ظروف و سكه هاي به دست آمده از آن زمان در عهد غزنويان نيز نشان مي دهد خط كوفي رايج بوده و برخي كتاب ها با اين خط نوشته شده اند. خطاطاني كه از خاورميانه به شبه قاره آمده و در شهرهاي فرهنگي مانند لاهور و مولتان اقامت گزيده اند، با شيوه هاي خود، خطاطان شبه قاره را تحت تأثير قرار داده اند.
به اين ترتيب رسم الخط ايراني و آسياي مركزي در اين سرزمين رايج شد و خطاطان تجربيات جديدي را كسب كردند.
به همراه هجرت عارفان و عالمان مسلمان و ايراني به شبه قاره هند، مانند عارف بزرگ ميرسيد علي همداني، هنرمندان رشته هاي ميناكاري، شال بافي، نقاشي و خطاطي نيز به اين ديار آمدند. در دوراني كه هنر خطاطي به اوج خود رسيده بود، خط نستعليق كه ويژه ايرانيان است، به سرعت رواج و گسترش يافت.
زماني كه پاكستان پا به عرصه وجود نهاد، پيشگام هنر خطاطي، عبدالمجيد پروين رقم بود. وي تحت سرپرستي محمد فقير كار خطاطي را آغاز كرد. يكي از كارهاي او نگارش ديوان شعر علامه محمد اقبال بود. در زمان استاد عبدالمجيد، ماشين چاپ نيز مورد استفاده قرار گرفت و كتاب ها به اين گونه منتشر شد.
در دوران معاصر نيز ديوان علامه اقبال به خط نستعليق توسط خطاط برجسته ايراني استاد امير فلسفي در خانه فرهنگ جمهوري اسلامي ايران - لاهور - نوشته شد.
انجمن خوشنويسان پاكستان براي معرفي خوشنويسان، هنرمندان و نقاشان برجسته و براي رساندن پيام آنها به نسل جوان همايش هايي را برگزار كرده است. حنيف رامي، خورشيد رقم، مجاهدالحسين، مرتضي برلاس، آفتاب مظفر، انتظار حسين و گل جي از هنرمندان سرشناس پاكستاني در اين برنامه ها شركت كرده اند.