ناصر تقوايي بيشتر به عنوان يك فيلمساز مطرح و شناخته شده است. اما مدتي است كه او نمايشگاهي از آثار عكاسي اش را در نگارخانه «اثر» با نام چشم انداز دوم برپا كرده است.
تقوايي «چشم انداز اول» يا اولين نمايشگاه عكسش را در سال ۷۴ و در نگارخانه اميركبير برگزار كرد.
او در دومين نمايشگاه عكسش كه از ششم تا هفدهم تيرماه برپا بود چهار مجموعه را كه شامل ۲۴ قطعه عكس مي شد در معرض ديد و فروش قرار داده بود. نفت، نخلستان سبز، نخلستان سوخته و ديوار عناوين مجموعه هاي عكس تقوايي را تشكيل مي دادند. از هر عكس با نسخه نهايي چهار كپي براي خريداران چاپ و به قيمت ۱۵۰ تا ۳۵۰ هزارتومان به فروش رسيد.
اين نمايشگاه با عكس هاي نفت كه همه در شب گرفته شده و تنها منبع نوري مورد استفاده شعله هاي آتش زبانه كشيده از لوله هاي گاز بوده آغاز و سپس عكس هاي ديوارهاي تركش خورده در زمان جنگ ادامه مي يابد. سپس عكس هاي نخل هاي سوخته در معرض ديد قرار مي گيرد و در انتها نخل هاي سبز.
تقوايي در جلسه مطبوعاتي اين نمايشگاه اعلام كرد من با فرماندار و مسئولان آبادان صحبت كرده ام كه ديوارهاي تركش خورده به عنوان يادگاري هاي به جا مانده از جنگ تحميلي را خراب نكنند و نخلستان هاي سوخته را مي توان با ميله هاي آهن و تزريق سيمان نگه داشت. شايد تنها يادبودي كه از ديوارهاي پالايشگاه از زمان دفاع مقدس باقي مانده همين عكس ها هستند.
تقوايي در جريان نمايشگاه درباره عكاسي و نمايشگاهش گفت: آنچه براي من علاوه بر عكاسي مهم است، اتفاقي است كه براي محيط زيست افتاده است. نخلستان ها يكي از بزرگترين جنگل هاي ايران،در حدود ۱۲ ميليون درخت نخل در خوزستان بودند، اما اين نخلستان ها تعدادشان به نصف رسيده، اين درختان زمين نيفتاده يا فقط به دليل جنگ از بين نرفته اند بلكه از نظر محيط زيست به آنها بي توجهي شده است.
او تاكيد كرد: اميدوارم مسئولان محيط زيست توجه كنند و همه تلاش خود را براي حفظ جنگل هاي شمال به خرج ندهند در حالي كه حفظ نخلستان هاي جنوب نيز اهميت دارد، چون هر دانه خرما ۱۰ تومان و اگر از بين برود...!
در اين نمايشگاه عكس هايي از ديوارهاي گلوله خورده اطراف پالايشگاه ديده مي شود. وي به اين عكس ها اشاره مي كند و مي گويد: من خيلي اصرار داشتم كه اين ديوار را به عنوان يادبود نگه دارند، اما آن را جمع كردند و يك ديوار سيماني كشيدند!
ناصر تقوايي گفت: هر روز در آن سال ها من را مي گرفتند كه چرا داري از پالايشگاه عكس مي اندازي و چند بار نگاتيوها را نور دادند طوري كه ۱۰ تا ۱۲ عكس بيشتر برايم باقي نماند.
تقوايي قرار است به زودي سومين نمايشگاه عكسش را درباره تهران معاصر برپا كند. او در يادداشتي براي نمايشگاه چشم انداز دوم چنين نوشته بود: «ايران را دوست دارم، براي اين كه وطن من است، خوزستان را دوست دارم، براي اين كه ولايت من است و عاشق آبادان هستم، براي اين كه زادگاه من است.»
