افغانستان پس از چند ده جنگ و درگيري براي نخستين بار صندوق رأي را تجربه كرد.
چگونگي انجام اين انتخابات بحثهاي فراواني را برانگيخت؛ مخالفان و موافقان به بررسي نحوه اجراي انتخابات و اشكالات آن همت گماردند.
در اين ميان يك نكته كم تر موردتوجه قرار گرفت و آن اراده اي است كه در پس برگزاري انتخابات قرار داشت و به طور طبيعي وضعيت را به گونه اي برنامه ريزي كرد كه پيراهن مشروعيت را بر تن خواسته خود نمايد. اگر اندك تعادلي در رفتار كرزاي مشاهده مي شود ناشي از آن است كه اين اراده، فقط منحصر به آمريكا نبوده بلكه به دليل مشاركت جامعه بين المللي در عمليات سرنگوني طالبان، ديگر بازيگران مهم بين المللي و منطقه اي نيز در شكل گيري وضعيت جديد در افغانستان سهيم اند؛ هرچند كه سهم آنان نسبت به آمريكا كم تر باشد. لذا خيلي طبيعي بود كه مقدمات برگزاري انتخابات به گونه اي فراهم گردد كه نامزد مورد توافق نيروهاي موثر در صحنه افغانستان اعم از آمريكا، اروپا، حتي كشورهاي همسايه افغانستان يعني آقاي كرزاي از موقعيت بسيار خوبي برخوردار باشد و
در عين حال براي جلوگيري از پيروزي ضعيف او نيز پيش بيني لازم به عمل آيد و براي حدود ۲ برابر افراد داراي حق رأي، تعرفه توزيع شد و در بعضي حوزه ها مركب تقلبي به كار رفت تا تعرفه هاي اضافي به نفع آقاي كرزاي به صندوقها ريخته شود. آنان كه توقعي جز اين داشتند دچار توهم بودند. در پرتو آنچه كه در انتخابات افغانستان ديديم شايد بتوان انتخابات آتي عراق را نيز پيش بيني نمود.
با اين تفاوت كه در عراق آمريكا هيچ شريك بين المللي و منطقه اي را نپذيرفته و از آنجا كه همه هزينه هاي مادي و انساني جنگ را خود تحمل كرده به طور طبيعي توقع دارد كه آينده سياسي عراق را نيز خود تنظيم كند. البته تلاش بر آن است كه تا حد ممكن وضعيت نيروهاي داخلي عراق نيزدر نظر گرفته شود ولي به گونه اي كه كاملاً در چارچوب برنامه هاي آمريكا باشد.
خوانندگان گرامي حتماً به خاطر دارند كه چند ماه پيش ،انتخابات «لويه جرگه اي» كنگره ملي عراق برگزار شد. ابتدا قرار بود اعضاي كنگره ۱۰۰۰ نفر باشند . مكانيسم تنظيم شده براي انتخابات اين تعداد به صورتي بود كه خواسته آمريكا را محقق مي ساخت ولي برخي نارسائيهاي موجود در آن موجب شد كه حدود ۵۰ درصد از اعضاي ۱۰۰۰ نفري كنگره به جريانهاي مذهبي شيعه و سني و كرد تعلق يابد و شيعيان نيز متناسب با جمعيت خود در عراق حدود ۷۰ درصد از آن را به خود اختصاص دهند. اين نتايج نمي توانست با خواست آمريكا همخواني داشته باشد. لذا به راحتي و بدون هرگونه ملاحظه و يا خوف از اتهام به عدول از اصول دمكراسي آمريكايي ها ۳۰۰ نفر عراقي منتخب خود را به كنگره افزودند تا اين نتايج را با اراده خود همخوان نمايند. سهم شيعه به ۵۱ درصد كاهش يافت و در مجلس ملي منتخب كنگره، سهم شيعه از اين نيز پائين تر آمد تا به ۴۸ درصد برسد. آمريكا براي تضمين منافع خود در عراق نمي تواند اكثريت مطلق شيعه در ساختار سياسي عراق را تحمل كند به ويژه اگر نتيجه صندوقهاي رأي پيروزي جريانهاي مذهبي شيعه باشد. لذا با توجه به انتخابات افغانستان بايد گفت آناني كه تصور مي كنند با شركت فعال در انتخابات عراق و تسهيل اجراي آن و اعطاي امتيازات بسيار گرانبها به آمريكا مي توانند دستاوردي عظيم داشته باشند دچار توهم اند. مگر مي شود آمريكا با هزينه كردن بيش از ۱۱۵ ميليارد دلار، و تقديم بيش از هزار قرباني و تحمل چالشهاي وسيع جهاني و هزينه سنگين از اعتبار جهاني خود، رژيم صدام را بركنار سازد تا حكومت را به مردم عراق و اكثريت شيعه مذهب آن واگذار نمايد. آيا آمريكا آن قدر به صلاح آمده كه رسالت تاريخي انبياء در آزادسازي ملتها را بردوش مي كشد؟
كافي است كه با شناختي ولو اندك از آمريكا، ساختار سياسي آن و مناسبات حاكم بر صحنه بين المللي به موضوع بنگريم تا دريابيم چنين نخواهد شد. البته اين در صورتي است كه انتخابات عراق در موعد مقرر برگزار گردد. چه بسا با عدم توفيق آمريكا در فراهم آوردن برگزاري انتخابات موردنظر خود انتخابات به تعويق افتد.