مصوبه اخير دولت كه با نام «حمايت از سامانه هاي حمل و نقل ريلي درون شهري» ابلاغ شده است، هدفي جز تعطيلي همت بلند شهرداري در ايجاد قطار هوايي (مونوريل) ندارد.
براساس اين لايحه تمام اختيارات مربوط به پروژه هاي مونوريل، تراموا و مترو قطار شهري از شهرداري گرفته شده و به سازمان شهرداري هاي وزارت كشور داده شده است.
پاسخ به اين سؤال كه چرا امروز دولت به تهيه چنين لايحه اي اقدام مي كند همانند پاسخ به چرائي رفتار دولت در ماجراي نمايشگاه بين المللي است.
مصوبه ديگر دولت، اختصاص بودجه تأمين اتوبوس هاي گاز سوز به سازمان  شهرداري هاي وزارت كشور به جاي پرداخت به شهرداري تهران است. چرا بايد ارائه تسهيلات ۶۸۰ ميليون دلاري (بودجه ۸۳) به شهرداري براي احداث خط ۴ متروي تهران مشروط به واگذاري كار از شهرداري به شركت راه آهن شهري تهران و حومه گردد؟
سخنگوي دولت صادقانه اعتراف كرد «نگاه رفاقتي ميان دولت و شهرداري تهران وجود ندارد» (خبرگزاري فارس ۲۶/۶/۸۳) اما مردم امروز از دولت انتظاري فراتر از رفاقت دارند، مي خواهند دولت نه در نقش محدودكننده كه در نقش «ياري كننده» ، در صحنه خدمت حاضر شود.
مردم چگونه مي پذيرند كه همين دولت در سال ۷۶ كه تهران از معضلات ترافيكي كمتري رنج مي برد انتقال نمايشگاه بين المللي تهران به بيرون از شهر را با دستور رئيس جمهور به دو وزير كابينه يك ضرورت بداند اما ۶ سال بعد و با وجود اين همه معضل ترافيكي در اطراف نمايشگاه، به مخالفت همه جانبه با آن برخيزد.
زماني كه شهردار جديد تصميم خود را براي اجراي اين تصميم به كار گرفت و با وزير بازرگاني و نمايندگان تهران به توافقنامه اي مشترك با زمان بندي مناسب دست يافت، تحركاتي براي ايجاد التهاب شكل گرفت و اين بار باز شهرداري تهران بود كه عقب نشست تا اين درگيري فرصتي را براي خدمت به مردم از او و همكارانش سلب نكند.
مصوبات پي در پي دولت كه منشأ كارشناسي آن مبهم ارزيابي مي شود، با سمت و سويي كاملا يكجانبه گرايانه، مي رود تا تمام يا بخشي از اختيارات شهرداري را از او سلب و عملاً مردان اين ميدان را «زمينگير» كند.
تحولات سياسي و بعضاً اجرائي رخ داده در كشور حداقل نتيجه اي كه در برداشته كاهش تنش ها و فاصله گرفتن از درگيري هاي فرسايشي بوده است.
به همين دليل شرايط براي «مردان كار» ، «مديريت  هاي بحران» پر نشاط و «كارآمد» روز به روز فراهم تر مي شود در حقيقت اين مردم هستند كه با اقبال خويش چنين ميداني را براي خدمتگزاران صادق خويش آماده مي سازند.
كشور امروز بيش از هر زمان ديگر تشنه كار و تلاش صادقانه، بي منت و اقدامات «جهادگرايانه» است.
تهران چه به عنوان مركز سياسي كشور و چه از جهت پرجمعيت ترين شهر ايران اسلامي و چه از لحاظ مشكلات پيچيده و تلنبار شده در سال هاي گذشته نيامند توجهي ويژه است.
بي توجهي به آلودگي، ترافيك سرسام آور، خودروهاي غيراستاندارد، خيابان هاي كم عرض، ضعف فرهنگ ترافيكي و ... كافي است تا اين شهر مهم دنيا را به سطحي اسفبار تنزل بخشد.
شهرداري تهران با همكاري شوراي شهر جديد با نگاهي نو به «كار و خدمت» و با رويكرد نصب العين قرار دادن مطالبات واقعي مردم حل «بنيادين معضلات تهران» را در دستور كار خود قرار داده است. در همين راستا شوراي جديد شهر تهران و شهردار منتخب آن تقويت ارتباطات با مردم را براي تامين مطالبات و حل مشكلات مردم در شهر تهران بطور جدي دنبال كرده است، اما آيا اتخاذ اين رويكرد به تنهايي قادر به گشودن گره هاي كور و زخم هاي كهنه اين شهر مي باشد؟
پاسخ بي ترديد منفي است. انتظار مردم از دولت، وزارت كشور و مجلس ايجاد بستر لازم و همكاري و همدلي و فراهم كردن امكانات مورد نياز و در يك كلام دست ياري دادن به شهردار و نمايندگان مردم در شوراي شهر است.
متأسفانه برخي تصميمات عجولانه و يا احياناً منشأ گرفته از تحليل «ذهن هاي سياست زده» به سدي مقابل اقدامات مثبت شهرداري بدل مي شود.
هر چند معتقديم همت هاي بلند و «عزم هاي خدايي» هر مانعي را پشت  سر خواهند گذاشت.