اظهارات ضد ايراني رئيس جمهور آمريكا و وزير خارجه وي نشانه هيچ تغييري در اين كشور در برابر جمهوري اسلامي نيست؛ بلكه از نياز پيوسته رهبران واشنگتن به داشتن دشمني هولناك براي ايجاد تحرك در ديپلماسي جهاني آمريكا و جلوگيري از گسست بيشتر در روابط آمريكا و اروپا حكايت دارد. جورج بوش اكنون كه وزير خارجه اش را به اروپا و خاورميانه گسيل كرده است، اميدوار است با تاكيد بر خطر ايران و يكسان نشان دادن رژيم صدام حسين و جمهوري اسلامي اولا رهبران اروپا را به همكاري براي استقرار ثبات در عراق متقاعد كند و ثانيا تفاهم  شكننده اي را كه بين گروههاي فلسطيني و اسرائيل در زمينه آتش بس حاصل شده است با كمك متحدان اروپايي به توافق پايدار تبديل كند. بوش در واقع قصد دارد با بزرگنمايي خطر ايران، اروپا را به واكنش وادار كند. او مي داند كه اروپا با هرگونه برخورد خشونت بار با ايران مخالفت خواهد كرد و اميدوار است با استجابت خواسته اروپايي ها درباره ايران يعني كوتاه آمدن از تهاجم نظامي _ كه اراده آن را ندارد اما مطرح مي كند _ از اروپايي ها در عراق امتياز بگيرد. بوش دو سال پيش هم بازي مشابهي را طراحي كرد و عايدات آن را برد. رئيس جمهوري آمريكا دو سال پيش در نطق ساليانه اش ايران، عراق و كره شمالي را اجزاي محور شرارت ناميد. او پس از اين نطق به عراق حمله كرد و تهديد ايران و كره شمالي را افزايش داد؛ اما هرگز به صراحت از حمله به ايران و كره شمالي سخن نگفت، بلكه اين دو كشور را به ابزاري براي چانه زني با رقيبان تبديل كرد. با ابزار كره شمالي، ژاپن را به حمايت از جنگ عراق و چين را به سكوت در برابر جنگ وادار كرد. آمريكا با بزرگنمايي خطر كره شمالي، ژاپن را به هراس انداخت و به اين كشور گوشزد كرد كه براي دفاع از امنيت خود در برابر كره شمالي به حمايت آمريكا نياز دارد و با همين ابزار مسئوليت بين المللي چين را به عنوان كشور دوست كره شمالي، يادآور شد. بوش اكنون نيز در مورد ايران همين روال را برگزيده است، يعني اينكه مي خواهد به جامعه جهاني گوشزد كند كه اگر استقرار سياسي در عراق و برقراري صلح در فلسطين طبق قاعده مورد انتظار آمريكا پيش نرود، ايران به عنوان خطر بزرگ براي جهان تقويت خواهد شد و آتش اين خطر دامن همگان را خواهد گرفت.بنابراين، تا آنجا كه به جمهوري اسلامي مربوط مي شود، گفته هاي بوش و رايس، خطري تازه نيست بلكه تكرار يك بازي قديمي با متحدان و رقيبان آمريكاست كه ايران مي تواند از آن به عنوان فرصتي تازه استفاده كند. اين فرصت، همانا ايجاد تحرك ديپلماتيك تازه و گسترش روابط با ديگر كشورها و ايجاد غبطه براي آمريكاست. پيش نياز استراتژي ايران براي تهاجم به استراتژي آمريكا همدلي ملي براي تعريف رويه اي مشترك در سياست خارجي است. اين رويه لاجرم مي بايست بر تقويت روحيه و اقتدار ملي و افزايش مداراي جناح هاي سياسي در برابر يكديگر به قصد ايجاد وحدت ملي استوار باشد.