توني بلر نخست وزير انگليس روز سه شنبه گذشته در جلسه پارلمان اين كشور، طي اظهاراتي شديد اللحن عليه ايران، جمهوري اسلامي را متهم به حمايت از تروريسم كرد.همزماني اين سخنان با سخنان سالانه جرج بوش حكايت از نوع رابطه دو كشور آمريكا و انگليس در برابر ايران دارد.
زماني كه آفتاب در مستعمرات بريتانياي كبير در حال غروب كردن بود، دولت اين كشور از راههاي پيچيده ديپلماتيك، منافع خود را در اين كشورها حفظ مي كرد.
اين سياست چرچيلي زماني كاركرد بيشتري يافت كه انگليس ناچار شد مبارزات استقلال طلبانه مستعمرات خود را به رسميت شناخته و از آن كشورها خارج شود. براي نفوذ در ديگر كشورها هم اين سياست مي توانست تأمين كننده منافع بريتانيا باشد.
ظهور آمريكا به عنوان كشوري جديد كه توانست قدرت سياسي اقتصادي خود را آنچنان گسترش دهد كه به يكي از قطب هاي قدرت جهاني تبديل گردد، انگليس را در شرايطي قرار داد كه چاره اي جز كوتاه آمدن در برابر اين كشور بويژه در كشورهايي كه انگليس در آنها منافعي براي خود ايجاد كرده بود نداشت. يكي از اين كشورها ايران بود.
نحوه دخالت اين دو كشور در سياست هاي داخلي ايران پيش از پيروزي انقلاب اسلامي به گونه اي بود كه مردم ايران ۲۵ سال سياست ايران قبل از كودتاي ۲۸ مرداد را تابع انگليس و ۲۵ سال بعد تا زمان پيروزي انقلاب اسلامي را تابع آمريكا مي دانستند.
در ذهن جامعه ايراني اين تحليل وجود داشت كه منافع آمريكا و انگليس در ايران متضاد يكديگرند. اقدام اخير وزير خارجه انگليس در پيشنهاد طرحي جهت خودداري آمريكا از اقدام نظامي عليه ايران در مقايسه با توصيه اين كشور به آمريكا براي حمله به عراق نيز در همين راستا ارزيابي مي شد.
سخنان اخير توني بلر و متهم كردن جمهوري اسلامي ايران به حمايت از تروريسم نشان داد كه اين كشور منافع خود در سراسر جهان را به منافع آمريكا گره زده است و ديگر نمي توان بر روي تضادهاي سياسي اين دو كشور حسابي باز كرد. جهاني سازي فرآيندي  شده كه ظاهراً همه تضادها بايد در درون آن حل شوند. بعيد است انگليس منافع كوتاه مدت و محدود خود در ديگر كشورها را به منافع دراز مدت و وسيع همراهي با آمريكا ترجيح دهد كما اينكه سه كشور ديگر اروپايي يعني فرانسه و آلمان و روسيه نيز همراه انگليس به مواضع آمريكا و خواسته هاي اين كشور در منطقه خاورميانه نزديك شده اند. به گفته حسن روحاني دبير شورايعالي امنيت ملي اگر در زمان حمله آمريكا به عراق سه كشور آلمان، روسيه و فرانسه مخالف حمله نظامي بودند، در حال حاضر متحد آمريكا عليه ايران شده اند. در اين ميان طبيعي است كه انگليس بيش از سه كشور اروپايي، خود را با سياست هاي آمريكا متحد و هماهنگ كند.