|
دانشمندان نام اين فسيل جديد را از داستان هاي تخيلي گرفته اند
گودزيلا تمساح است يا دايناسور؟
|
|
|
|
|
|
اين جانور ويژگي هاي اجداد تمساح هاي امروزي را دارد ولي داندان هاي اره مانندش شبيه دايناورهاي گوشت خوار شكارچي است
گروه دانش و فناوري ـ ذوالفقار دانشي: تمساح ها را مي توان به سادگي از پوزه دراز و دندان هاي پر تعدادشان تشخيص داد. اما جويندگان فسيل در پاتاگونياي آرژانتين، نمونه اي پيدا كرده اند كه بايد تمساح باشد، ولي كمترين شباهتي به اين شكارچي ندارد. پوزه اين نمونه شبيه دايناسور است و دندان هايش كج و معوج، از اين رو آن را گودزيلا نام نهاده اند.
زولما گاسپارنس، زيست شناس دانشگاه ملي لاپلاتا در آرژانتين، اين فسيل 80 سانتي متري را پيدا كرده كه شامل يك جمجمه كوتاه و دو آرواره كت و كلفت است. مشخصات جمجمه نشان مي دهد اين جانور از خانواده داكوساروس اندنين سيس است؛ نوعي تمساح دريايي كه گاسپاريني چندين قطعه از اسكلتش را 9 سال پيش پيدا كرد. شبيه سازي رايانه اي نشان مي دهد داكوساروس جانوري با چهار متر طول بود كه از چهار باله و دمي شبيه به دم ماهي بهره مي برد. سر اين جانور شبيه به يك گلوله است و آرواره هاي آن بيش از 30 سانتي متر درازا داشته است.
داكوساروس ها، 135 تا 160 ميليون سال پيش در كنار اكتيوروزها، پليزيوزورها و ديگر خزندگان دريايي منقرض شده، اقيانوس آرام را به سيطره درآورده بودند. اما داكوساروس نه يك دايناسور كامل است و نه يك تمساح اصيل. او يك شبه تمساح است!
شـــبه تــمساح هــا همزمان با دايناسورها تحول يافتند. آن ها ابتدا روي خشكي زندگي مي كردند، ولي در دوره ژوراسيك اتفاقي افتاد و برخي از آن ها به اقيانوس ها رفتند. به تدريج دست و پايشان، شكل پارو به خود گرفت و در نهايت، شكلي شبيه تمساح هاي امروزي به خود گرفتند. بسياري از آن ها كه اجداد تمساح هاي آبي امروزي هستند، داراي فك هاي باريك و دندان هاي سوزني شكل بودند؛ ابزاري مناسب شكار ماهي هاي كوچك و نرم تنان لطيف. البته در تحقيقات فسيل شناسي مشخص شده بود برخي انواع تمساح ها داراي سرهاي كوتاهي بوده اند، ولي تمام آن ها تمساح خاكي بوده اند و هيچ كدام از تمساح هاي آبي چنين شكلي نداشته اند.
نمونه جديد يا همان گودزيلا، سري با 30 سانتي متر بلندي دارد، پوزه اش كوتاه و كند است، آرواره هايش بسيار قوي است و دندان هايش برنده و اره مانند. اين خصوصيات بيشتر شبيه به دايناسورهاي گوشتخوار شكارچي است!
زيست شناسان حدس مي زنند اين گونه هاي دريايي مجبور شدند دندان هاي بلند و تيز خود را تغيير دهند، زيرا براي شكار ماهي ها و نرم تنان كه پوست ليزي داشتند، كارا نبودند، سر كلفت داكوساروس هم خيلي مناسب حركت در آب و شكار جانوران آبزي نبوده و جانور مجبور شده براي سرعت عمل بيشتر، آن را نيز تغيير دهد.
پرسشي كه اكنون ذهن متخصصان را مشغول كرده، اين است كه اين جانور چه مي خورده است؟ دندان ها و آرواره هاي او بيشتر مناسب جدا كردن تكه هاي گوشت است تا بلعيدن يك جانور كامل؛ بدين ترتيب احتمالا داكوساروس اندينين سيس مهره داران و خزندگان بزرگ دريايي را شكار كرده و آن ها را تكه تكه مي كرده است. صد البته تا زماني كه يك نمونه فسيل كامل اين جاندار پيدا نشود و محتواي دستگاه گوارش بررسي نشود، همه اين حدس و گمان ها باقي خواهد ماند.
منبع: BBC, Nature
New Scientist
|
