ماجراي آتش سوزي در كتابخانه دانشكده حقوق دانشگاه تهران موجب تأثر و تعجب همگان بويژه جامعه فرهنگي و دانشگاهي كشور شد. تأثر از اين بابت كه بار ديگر سهل انگاريها موجب صدمه به سرمايه علمي و فرهنگي كشور شد و تعجب از اينكه آتش سوزي بوجود آمده در حدود ساعت ۴ بامداد، موجب اين همه خسارت شد. و اين در حالي است كه به گفته كارشناسان در زمان وقوع آتش سوزي هيچ وسيله گرم كننده اي روشن نبوده و طبق معمول برق نيز قطع بوده است. از همه مهمتر اين كه ساعت ۴ صبح احتمالاً هيچگونه ترافيكي براي رسيدن خودروهاي آتش نشاني وجود نداشته است.
در جريان اين حادثه اسفبار حدود ۸ هزار جلد كتاب در آتش سوخت و تقريباً كل ساختمان كتابخانه دانشكده حقوق از بين رفته است. محاسبه خسارات مادي اين حادثه يقيناً چند ده برابر هزينه ايمني و حفاظت چنين اماكني در برابر آتش سوزي است و مطمئناً صدمات معنوي اين حادثه قابل جبران نخواهد بود. اما در اين وقايع از يك سو كمبود بودجه و اعتبارات مراكز فرهنگي و از سويي ديگر كوتاه انديشي درباره اهميت حفاظت و ايمن سازي اين اماكن را بايد علت اصلي چنين خسارتهاي جبران ناپذيري دانست.
بروز حوادثي مشابه همچون آتش سوزي سال گذشته تالار قشقايي و يا حوادث دلخراشي كه با تلفات انساني در مسجد ارگ و يا در آتش سوزي مدرسه اي در لرستان همراه بود، حكايت از اين دارد كه هنوز احتمال خطرات و حادثه ها جدي گرفته نمي شوند و ضرورت ايمني در برابر حادثه ها آنگونه كه بايد و شايد، درك نشده است.
روز گذشته ديدن چهره محزون و نگران استادان و دانشجويان و كاركنان دانشكده حقوق دانشگاه تهران كه با صداي لرزان و چشمي گريان از بروز اين حادثه ابراز تأسف مي كردند، بسيار ناراحت كننده تر از تصاوير آثار برجاي مانده از آتش سوزي بود. آيا در آينده باز هم چنين حوادث ناگواري كام جامعه را تلخ خواهد كرد؟