حادثه فجيع قتل ۱۲ نفر از هم ميهنان ما در جاده كرمان _ بم از آن جهت كه سابقه داشته و احتمال وقوع آن در آينده نيز چندان بعيد نيست، بسيار فراتر از يك واقعه تروريستي محلي التهاب برانگيخته است. اين حادثه افزون بر آنكه در خبرگزاري هاي خارجي بازتاب وسيعي داشته است، ديروز همچنين واكنش جدي و بعضا شتابناك شماري از دولتمردان و سياستمداران بلندپايه كشور را نيز به دنبال داشت.شتابناك از اين جهت كه متاسفانه عمده اظهار نظرهاي ارايه شده ،پديده امنيت در مرزهاي شرقي ايران را مولفه اي صرفا انتظامي دانسته و ديگر وجوه اين پديده چندان مورد اشاره قرار نگرفته است.
اينك نه تنها هيچكس با هرگونه موضع متفاوت فكري و سياسي در ضرورت برخورد قاطعانه و بي ملاحظه با ياغيان و تروريست هايي از اين دست ترديد ندارد بلكه ضرورت گسترش قاطع و جدي امنيت در مناطقي اينچنين ،يك مطالبه ملي و سراسري است.
ترديدي نيست كه براي ممانعت از يكه تازي اشرار در بيابان هاي جنوب شرق ايران حضور موثر نيروهاي نظامي و انتظامي به عنوان تمهيدي فوري و لازم مي بايست موردنظر نهادهاي ذي ربط قرار گيرد، اما در كنار آن، بايد از سوي دولت زمينه ها و شرايطي كه موجب بروز و پديدآمدن اينگونه گروه هاي ستيزه جو در جنوب شرق ايران مي شود با جديت بررسي شود.
مي دانيم كه اغلب زيست بوم هاي سيستان و بلوچستان، كرمان و شرق استان هرمزگان ازنظر جغرافيايي و اقليمي سخت ترين مناطق براي سكونت انسان هستند. قلب اين منطقه، بخش مركزي بيابان لوت تنها منطقه مطلقا فاقد حيات در سراسر كره زمين است كه در آن حتي باكتري هم زيست نمي كند. باد صد و بيست روزه سيستان كه بخش قابل توجهي از اين منطقه را در سيطره خود دارد يكي از مخوف ترين پديده هاي اقليمي جهان است و در مسير آن تقريبا هيچ جانداري زندگي نمي كند.
همچنين اينجا قطب حرارتي كره زمين است، تنها جايي در سراسر جهان كه در آن دماي ۶۰ درجه ثبت شده است، يعني حتي ۲ درجه گرم تر از بيابان نوادا و صحراي ليبي. در اين اقليم سخت و دشوار انبوهي از هم ميهنان ما به ناچار روزگار مي گذرانند.
هم ميهناني كه مهرباني، ايمان و وطن دوستي آنان در همه تاريخ شهره جهان بوده است، آنچنانكه پهلوان بزرگ ايران زمين، رستم، به اينكه از چنين سرزميني برخاسته است، بسي افتخار مي كند. اما جاي تامل دارد كه در ازاي زيستن هم ميهنان بلوچ و سيستاني و كرماني در اين شرايط دشوار، نگاهباني آنان از مرزهاي شرقي و مقاومت شان در مقابل پيشروي بيابان به ديگر مناطق كشور دولت تا چه حد توانسته براي تامين رفاه آنها موفق بوده و اساسا فضاي حاكميت تا چه حد برآورنده حداقلي از خواست هاي قلبي آنهاست.
امنيت اجتماعي به طور معمول چهار وجه انتظامي، اقتصادي، سياسي و مذهبي دارد. قطعا نمي توان صرفا با اتكا به وجه انتظامي انتظار برقراري امنيت در محيطي را داشت كه دچار انواع تنش هاست و برخي تبعيض ها مابين شماري از مردم بومي آن و قدرت مركزي يك شكاف عاطفي و ذهني عظيم ايجاد كرده است. در سال هاي گذشته براي بهبود شرايط در مرزهاي شرقي كشور انواع طرح هاي گسيل نيرو به اجرا درآمده است، شايد اكنون وقت آن رسيده باشد كه تمهيدات ديگري موردتوجه قرار گيرد.