روزه يكي از بزرگترين و بامعناترين ميراث هاي معنوي بشر محسوب مي شود. در اغلب اديان الهي امساك در غذاخوردن در مدت معيني راهي براي خلوص دروني براي انسان ها عنوان شده. در دين اسلام ماه رمضان زمان مشخص و معيني است كه در آن مسلمانان با برپايي فريضه روزه به پاكسازي درون خود مي پردازند. اما ويژگي منحصر به فردي كه روزه داري در اسلام را برجسته تر مي كند ابعاد اجتماعي آن است.
در اسلام هيچ وظيفه اي بر مسلمانان تكليف نشده مگر آن كه داراي تاثيرات اجتماعي بر كل جامعه اسلامي باشد. روزه اگرچه يك فريضه و وظيفه فردي است كه فرد فرد مسلمانان به اجراي آن موظف شده اند اما شرايط روزه دار در جامعه روزه داران به گونه  اي است كه برآيند آن باعث افزايش درك اجتماعي و بينش گروهي روزه دراي مي شود. روزه دار همين كه سعي مي كند چشم و گوش خود را از محرمات و مكروهات دور كند، همين كه سعي مي كند غيبت، تهمت و دروغ را از اعمال خود كنار بگذارد، همين كه سعي مي كند با فكر گرسنگان و نيازمندان باشد، همين كه سعي مي كند در فرايضي چون نمازهاي يوميه و عيدفطر شركت كند، همين كه سعي مي كند در هنگام روزه داري به صله رحم بپردازد.
حضرت  علي (ع) مي فرمايد: چه بسا روزه داري كه بهره اش جز گرسنگي و تشنگي نباشد. تاكيد فراوان پيامبراسلام و ائمه  بر جنبه هاي اجتماعي روزه به منزله تاكيد بر پاكسازي اجتماعي است. چرا كه ماه رمضان فرصت مناسبي است براي آن كه جامعه اسلامي با آرمان هاي بلند آيين خود تجديد پيمان كند. آرمان هاي اسلام چيزي جز همان مدينة النبي نيست كه در آن صلاح دين و دنياي همه افراد تامين مي شود.
قدر رمضان را بدانيم.