گروه علمي و فرهنگي: هفته گذشته وقتي لايحه بودجه ۸۴ را سيد محمد خاتمي تقديم مجلس كرد، كسري بودجه هاي امسال و كافي نبودن اعتبارات سال آتي بسياري از دسته ها و گروه ها و نهادهاي دولتي را نگران اوضاع خود كرد.
چنانچه جمعي از فرهنگيان و دبيران مناطق مختلف را به انتشار نامه اي سرگشاده خطاب به رييس مجلس شوراي اسلامي و درخواست ترميم بودجه آموزش و پرورش براي سال آتي و بهبود اوضاع معيشت فرهنگيان واداشت.
به گزارش خبرنگار ما، درحالي كه سهم كل آموزش و پرورش از بودجه كل كشور در سال ،۱۳۷۰ ۲۰ درصد بوده است ، اين رقم در سال جاري به ۹/۹ درصد كاهش يافته و اين بدان معناست كه طي ۱۳ سال گذشته سهم اين وزارتخانه به سود ساير نهادها همواره كاهش يافته است. مجموع اعتبارات جاري سال ۸۳ آموزش و پرورش ۳۸۷۷ ميليارد تومان است كه بيش از ۹۰ درصد آن صرف هزينه هاي پرسنلي مي شود و به باور كارشناسان اين بودجه براي اجراي عدالت در سطح اين نهاد فرهنگي مي بايست به ميزان ۴۰۰۰ ميليارد تومان افزايش يابد.
در نامه فرهنگيان تهراني كه قرار است توسط نمايندگان شوراي معلمان هر مدرسه پس از جمع آوري امضاي فرهنگيان به مجلس شوراي اسلامي ارسال شود، آمده است:
ما معلم هستيم. تعدادي از جمعيت يك ميليون وصد هزارنفري معلمان كشور. رييس محترم جمهور در تاريخ ۲۰/۱۰/۸۳ لايحه بودجه كشور در سال ۸۴ را تقديم مجلس كرد. همه چيز به تصميم و تصويب شما بستگي دارد.
معلمان چشم به مجلس دوخته اند و مي خواهند بدانند مجلسي كه با شعار رسيدگي به مشكلات معيشتي مردم فراهم آمده است، براي معلمان چه مي كند؟ اين مجلسي است كه رييس آن افتخار بزرگ خود را معلم بودن مي داند. اين مجلسي است كه با شعار آب و نان مردم و گسترش عدالت آمده است. ما از اين مجلس جز اجراي عدالت چيزي نمي خواهيم.
مشكل ما اين است كه در تامين «معيشت» خود درمانده ايم.
جناب آقاي حداد عادل، همه مسئولان در مجلس و دولت و از همه جناح هاي سياسي با ما ابراز همدردي مي كنند. همه مي گويند بايد براي معلمان كاري كرد. اما اقدام جدي و موثري صورت نمي گيرد. چرا؟ مي گويند معلمان زيادند و بودجه دولت محدود است. قبول داريم كه زياد هستيم ولي تصور ما اين است كه زيادي نيستيم. دليل آن هم اين است كه همين مجلس، مجوز استخدام ۴۰ هزار حق التدريس را تصويب كرد.
در نامه فرهنگيان با اشاره به مشكلات دولت آمده است: اما چرا فقط وقتي نوبت به معلمان مي رسد، اين حرف ها را پيش مي آورند؟ ما نيز مي دانيم كه نفت ثروتي متعلق به همه نسل ها و تجديدناپذير است و مصرف درآمدهاي نفت براي هزينه هاي جاري دولت، اقتصاد را به ويراني مي كشد. اما در عمل مي بينيم، پول هاي صندوق ذخيره ارزي كه قاعدتا بايد صرف توسعه زيربناهاي كشور شود، يا به صورت وام در اختيار سرمايه داراني قرار مي گيرد كه تعهدي به توسعه كشور ندارند و كمترين كار آنها خريد املاك و مستغلات و تاسيس دفتر در كشورهاي حاشيه جنوبي خليج فارس است و يا به صورت موردي براي هزينه هاي جاري مصرف مي شود.
جناب آقاي حداد عادل! جنابعالي در مهرماه ۸۳ در هم انديشي اقتصاد آموزش و پرورش فرموديد كه: حقوق ساير كاركنان دولت و موسسات دو تا سه برابر حقوق و مزاياي معلمان است. ما مي پرسيم: چرا تبعيض؟ بينوايي معلمان زيبنده نظام جمهوري اسلامي نيست. مي گويند تعطيلات معلمان زياد است و ساعات كار هفتگي آنها كم. مي گوييم تعطيلات با جيب خالي براي ما زجر و عذاب است. لطفا تعطيلات ما را لغو كنيد! در اين مورد كمي توضيح مي دهيم .اولا: كار معلم محدود به ساعت هاي كلاسي نيست، كارهاي جانبي و آ مادگي براي حضور در كلاس به همان اندازه وقت مي برد. ثانيا: ما كارمند دولت هستيم، ساعات كار ما را تا ۴۴ ساعت افزايش دهيد و زندگي ما را تامين كنيد.
نمايندگان محترم مجلس! سوق دادن معلمان به سوي انتخاب شغل دوم، براي آينده كشور زيانبار است. ما با زوال شغل معلمي به عنوان يك (حرفه) روبه رو هستيم. روي آوردن معلمان به مشاغل حاشيه اي و غيرفرهنگي از روي اجبار، روح آنها را استحاله مي كند و نتيجه آن افت آموزشي آشكار و پنهان است. آيا مي دانيد كه برابر آمار رسمي آموزش و پرورش از هر صد دانش آموزي كه روي نيمكت كلاس اول مي نشينند تنها ۲۶ نفر آنها بدون تكرار پايه به كلاس سوم دبيرستان مي رسند؟ مطابق سند چشم انداز ۲۰ ساله قرار است ايران در سال ۱۴۰۲ شمسي (۱۹ سال ديگر) پيشرفته ترين كشور منطقه بشود. قرار است توسعه كشور ما «دانايي محور» باشد. چگونه مي توان با معلماني سرخورده و گرفتار نيازهاي اوليه به اين هدف رسيد؟ شما از آغاز تشكيل مجلس هفتم، بر اجراي تمام و كمال اصل ۳۰ قانون اساسي تاكيد كرده ايد. با خصوصي سازي مدارس، مشاركت مالي مردم، خودگرداني مدارس از بيم خدشه دارشدن (عدالت آموزشي) مخالفت كرده ايد، آرمان بلند عدالت جويانه شما، زيبا و قابل ستايش است. اما آموزش و پرورش دولتي، بدون تامين نيازهاي مالي و بودجه واقعي آن باتلاق استعدادها مي شود.
فرهنگيان خطاب به اعضاي فراكسيون فرهنگيان نوشتند: همكاران شما در شهرهاي دور و نزديك با دقت، مراقب گفتار و كردار شما هستند. شعارهاي انتخاباتي خود را يكبار ديگر مرور كنيد. چه اتفاقي افتاد كه در بحث استيضاح «حاجي» مسايلي مانند «معيشت معلمان» ، «افت تحصيلي» و... از ليست انتظارات شما خط خورده و همه چيز در عزل و نصب مديران و احياي معاونت پرورشي خلاصه شد؟ نگاهي به ارقام بودجه ۸۴ بياندازيد. اعتبارات جاري آموزش و پرورش در سال ۸۳ ، ۳۸۷۷ ميليارد تومان است. سهم اين وزارتخانه از بودجه جاري دولت ۳/۱۲ درصد و از بودجه عمراني ۵/۳ و از درآمدهاي اختصاصي ۳ درصد است.
شما لابد در جريان چانه زني هاي آشكار و پنهان نهادها و سازمان ها و وزارتخانه ها در پروسه بودجه بندي قرار داريد. در لايه هاي بالاي قدرت، آموزش و پرورش، اين وزارتخانه پرتعداد و به قول بعضي ها مصرف كننده و پرمسئله، قدرتي براي چانه زدن ندارد. شما مي دانيد كه بيش از ۹۰ درصد اعتبارات جاري وزارتخانه، هزينه هاي پرسنلي است.بنابراين هرگونه افزايش حقوق و مزاياي فرهنگيان و اجراي نظام هماهنگ پرداخت ها، مستلزم افزايش اين بخش از بودجه است.
نمايندگان محترم مجلس! ما نيز مانند شما خواستار صرفه جويي در هزينه هاي اداري و جلوگيري از ريخت و پاش هاي معمول در دستگاه هاي دولتي و غيردولتي هستيم. ما نيز مثل شما خواستار قطع حقوق ميليوني برخي از مديران هستيم.اما اين نهايت ساده انگاري است كه اين تصور را تبليغ كنيم كه از محل صرفه جويي مي توان تحولي در حقوق و مزاياي معلمان ايجاد كرد. اين حرف ها فقط به درد شوراندن معلمان عليه مسئولان اداري و مشغول كردن اين دو گروه به هم مي خورد.
فراموش نكرده ايم كه در زمستان هشتاد، عده اي در ميان معلمان اين گونه تبليغ مي كردند كه ريشه مشكلات معلمان، فيش حقوقي يك ميليون توماني، پژو پرشيا و چلوكباب نمايندگان مجلس است و اين شعارهاي عوامفريبانه و تحريكات تا پايان مجلس ششم ادامه داشت. امروز ديگر كسي فيش حقوقي نمايندگان مجلس را مطالبه نمي كند و به آنها طعنه سوارشدن بر پژو پرشيا و خوردن چلوكباب را نمي زند و درست هم همين است. عده اي مي گويند، طرح شعارهاي معيشتي و رفاهي و وعده ارزاني و تثبيت قيمت ها و مهار تورم و... شعارهاي انتخاباتي براي جمع كردن راي مردم در انتخابات رياست جمهوري ۸۴ است و بعد از انتخابات بساط اين شعارها جمع مي شود. ما بدبين نيستيم و اميدواريم نمايندگان مجلس به وعده هاي خود عمل كنند. اما براي معلمان تصويب لايحه بودجه ۸۴ يك نقطه عطف و تعيين كننده است و انتظار داريم نمايندگان با زبان عدد و رقم ميزان تعهد و پاي بندي خود را به شعارهاي اعلام شده اثبات كنند و نگويند كه ما نمي توانيم! آنها با همان قاطعيتي كه ارقام و جداول برنامه چهارم توسعه را تغيير دادند، در اين مورد هم مي توانند. طرفداران معلمان يا آنگونه كه در سياست مي گويند، لابي معلمان در مجلس،  با اين استدلال كه درصد بودجه آ موزش و پرورش از بودجه دولت به پايه سال ۷۰ برگردد (۲۰ درصد)، مي توانند كار خود را آغاز كنند.