Hamshahri Newspaper

شروع فصل تابستان در سينماي آن طرف آب، همواره مساوي است با اكران يك سري فيلم هاي سبك، سطحي و به اصطلاح تفريحي و سرگرم كننده كه به فيلم هاي پاپ كورني معروفند. يعني فيلم هايي كه تماشاگر به خاطر سينما و يا ديدن آنها داخل سالن نمي شود، بلكه فقط و فقط بابت وقت گذراني و طي كردن اوقاتي كه مي تواند در مكان هاي ديگري همچون كافي شاپ ها و كلوب هاي بازي و لونا پارك ها و امثال آن صرف شود، به سينما مي رود. از همين روست كه تماشاگران اين فيلم ها اغلب هنگام داخل شدن به سالن، يك ظرف بزرگ پاپ كورن به علاوه يك قوطي نوشابه خريداري كرده تا در حين تماشاي فيلم حوصله شان سر نرود!! اگر چه در ساير فصول و اوقات هم خريد پاپ كورن(مثل نسبت سماق براي كباب ما ايراني ها!) از واجبات تماشاي فيلم در سالن هاي سينماي غرب به شمار مي آيد اما در اين فصل جزو نيازهاي اوليه سينما رفتن قرار مي گيرد و بدون آن اساساً تماشاي اين دسته از فيلم ها، بي مورد قلمداد مي شود؟ به همين دليل فيلم هاي اين فصل سال، فيلم هاي پاپ كورني معرفي مي شوند و كمپاني ها هم با علم به همين موضوع كه مخاطب تابستاني حال و حوصله ديدن آثار به اصطلاح تفكر برانگيز در اين هواي داغ را ندارد، آن دسته از آثارشان را مي گذارند براي زماني كه اندكي هوا رو به خنكي و حتي سردي مي رود و فيلم هايي را روانه پرده مي كنند كه اگر وسط آن، خواستي در سالن خنك سينما چرتي هم بزني يا براي فرار از گرما به دستشويي بروي، آب خنكي به دست و صورتت بزني و يا اگر تنها براي توقفي كوتاه هم به سينما آمده اي، چيزي از دست ندهي و از فيلم حداقلي گيرت آمده باشد.
غرض از اين همه پرحرفي، ناخنكي به برخي از اين فيلم هاي پاپ كورني امسال است:
راه ببر
فيلمي از دو ويدئو كليپ ساز به نام هاي ليز فرايد لندر و ديان هوستن كه بيشتر هم به يك ويدئو كليپ شبيه است تا فيلم سينمايي و باز هم انبوهي از فيلم ها را تداعي مي نمايد از جمله آثار بسيار ضعيفي همچون مربي كارتر كه گويا به شدت منبع الهام اين فيلم بوده است!
با حضور يك آنتونيو باندراس از دست رفته كه ديري است ديگر از آن دسپرادوي دوست داشتني فاصله گرفته، از همان زماني كه در فيلم باستيك عليه سيور به دنبال انتقام زن و بچه از دست رفته اش بود، در واقع كاراكتر سينمايي اش را از دست داد. فيلم واقعاً چيزي ندارد و حتي از فيلم هاي نه چندان قابل قبولي مثل برقصيم ؟ دور است، چه برسد به فيلم هايي مثل اتاق رقص باز لورمان و امثال آن. به قول يكي از بينندگان خارجي اش، بين فيلم هايي همانند اذهان خطرناك و آخرين رقص را حفظ كن! سرگردان و بلاتكليف مانده است.

فيلم وحشت 4
باز هم تعجب برانگيز است كه تماشاي چهارمين قسمت فيلم وحشت برخلاف قسمت هاي اول و دوم، براي بچه هاي زير 17 سال محدوديت ندارد. گويا اين گونه محدوديت ها در دفعات ابتدايي براي كمپاني سازنده فيلم، ضررهاي مادي هنگفتي به بار آورد كه اين بار هم ترجيح داده، تا حدودي دست از پرده دري هاي مشمئز كننده برداشته تا فقط به والدين توصيه شود كه اطفال زير 13 سال خود را بدون بزرگتر روانه سالن هاي سينما نكنند. شايد حضور ديويد زوكر به عنوان كارگردان اين قسمت هم (مثل قسمت سوم) به همين دليل باشد، كه سابقه بيشتري در ساخت فيلم هاي كمدي هجو خنثي دارد. آثاري مثل: دختر رئيس من ، سري اسلحه مرگبار ، سري فيلم هاي فوق محرمانه و... برادر جري زوكر معروف كه در ايران تقريباً اغلب سينما دوستان، فيلم روح او را حداقل يك بار ديده اند. (گو اين كه در ايام عيد امسال دوبار از تلويزيون پخش شد!)
به هرحال فيلم وحشت 4 از جمله فيلم هايي است كه قرار است با هجو برخي فيلم هاي ترسناك سال گذشته، فضاي هجوآميزي به وجود آورد اما، هم از جهت اين كه كفگير سازندگانش به ته ديگ خورده و سراغ فيلم ها و برنامه هاي غير وحشت آميز مثل برنامه روزانه اپرا وينفري رفته و هم از جهت لوس بازي هاي بي حد و حصر كه بعضي مواقع تماشاگر را دچار زدگي مي نمايد، در اهداف خود ناموفق مي نماياند. اين بار فيلم وحشت اساس هجو خود را بر فيلم هاي اره و كينه (دو فيلم هراس آور سال 2005) گذارده ولي در ميان آنها، گريزي هم به ساير فيلم ها مثل جنگ دنياها و الكترا و... مي زند و از وجود تك صحنه اي برخي مجريان تلويزيوني مانند دكتر فيل هم استفاده نموده است. استفاده هايي كه اين روزها فقط به ضايع شدن هنرمندان موفق ديگر عرصه هاي رسانه اي منجر مي شود!!
دكتر دوليتل 3
مثل اين كه قرار است ماجرايي كه هيولافتينگ درباره دكتري كه زبان حيوانات را مي فهمد، نوشت و حدود چهل سال پيش ريچارد فليشر آن را با شركت ركس هريسن به فيلم برگرداند، همچنان دنباله داشته باشد.
ولي اين دنباله اخير آن قدر ضعيف از كار درآمده كه راهي به پرده سينما نيافته و گويا فقط در خور تلويزيون تشخيص داده شده است.
سومين قسمت از دكتر دوليتل جديد كه اين بار خود دكتر دوليتل (با بازي ادي مورفي) در آن حضور ندارد! ساخته فيلمساز جواني به نام ريچ تورن است كه پيش از اين به قول معروف اسپشيال افكت كار بوده و گاه گاهي هم گروه دوم توليد را هدايت كرده است (از جمله در فيلم هاي پشت جبهه دشمن ، شواليه سياه ، هال ساده و قسمت دوم همين فيلم دكتر دوليتل ). خسيس بازي تهيه كنندگان به حدي بوده كه نتوانسته اند ادي مورفي را راضي به بازي در سومين قسمت نمايند و به قول معروف سبزي پلويي پخته اند كه از سبزي در آن خبري نيست. فيلم دكتر دوليتل ، بدون دكتر دوليتل!! و در غيبت دكتر دوليتل، دخترش مي خواهد بدون نام فاميل پدرش، براي خود زندگي عادي و معمولي دست و پا نمايد كه البته درك زبان حيوانات همواره كاسه و كوزه اش را به هم مي ريزد. او كه همراه عده اي نوجوان ديگر براي ياد گرفتن اصول مزرعه داري، تابستان خود را با يك طرح به اصطلاح كاد مي گذراند، مثل كارتون خانه اي در مزرعه كه همه حيوانات متحد مي شدند تا از فروش مزرعه و آوارگي آنها جلوگيري شود، در اينجا هم همه بر و بچه ها يك دست مي شوند تا به مزرعه دار ورشكسته كمك كنند و مانع فروش مزرعه شوند كه طبق معمول موفق هم مي شوند!! باور كنيد من اگر جاي تماشاگران اين فيلم در سالن سينما بودم، بليتم را كه هيچ پول پاپ كورن را هم از رئيس سينما مي گرفتم!!!
مرد تو خالي 2
اين دنباله سازي ها واقعاً ديگر عذاب آور شده اند. مخصوصاً دنباله سازي كه بر روي موضوعي دستمالي شده بنا شده باشد. سال ها پيش بود كه سريال مرد نامريي را به طور سياه و سفيد از تلويزيون شاهد بوديم. براساس داستان مرد نامريي، بارها و بارها فيلم ساخته شد تا اين كه 6 سال پيش پال ورهوفن ، فيلمساز معروف به سراغش رفت و آن را قدري به روز شده و با شركت كوين بيكن و اليزابت شو ساخت. اما انگار در دنباله سازي ها، ديگر تهيه كنندگان موفق نمي شوند، بازيگران قبلي راهم به كار بگيرند و قسمت هاي بعدي يك فيلم، از هنرپيشه و حتي كاراكترهاي قسمت اول تهي مي شود. نمونه اش همين قسمت دوم مرد توخالي است كه قسمت اولش لااقل به لحاظ جلوه هاي ويژه، قابل ديدن بود. اما در اين بخش دوم، نه از آن بازيگران خبري هست و نه حتي از كاراكترهاي آن فيلم مثل سباستين كين (كه همان مرد نامريي بود) و ليندا مك كي (كه نقش مقابلش را ايفا مي كرد). فقط كارگردان آن فيلم يعني جناب ورهوفن در مقام تهيه كننده قرار گرفته تا هم بتواند نكات مثبت كار را به اسم خود ثبت نمايد و نقاط منفي اش را متوجه كارگردان جوان آن يعني كلاديوفا بكند كه همين فكر كاسبكارانه باعث شده فيلم بيش از حد ضعيف جلوه نمايد و نتواند به اكران عمومي درآيد. اگرچه 6-5 سالي هم بود كه در عرصه سينما فعاليت آنچناني نداشت و اين نخستين كارش پس از فيلم مرد توخالي در سال 2000 به شمار مي رود.آخر فيلم همچنان براي ساخت قسمت سوم باز گذارده شده و حالا پس از كشته شدن مرد تو خالي دوم، جناب كارآگاه پليس خود را نامريي كرده تا به سراغ قربانيانش برود!!
پوزيدان
ديگر ولفگانگ پيترسن را بايد متخصص فيلم هاي دريايي و زيردريايي دانست. هنوز سريال زيردريايي از او به عنوان فيلم نمونه اين گونه آثار محسوب مي شود و بعد از آن فيلم توفان كامل هم اثر خوش ساختي به شمار آمد. اما بازسازي فيلمي كه در سال 1972 رونالد نيم براساس نوولي از پال گاليكو ساخت (به نام ماجراي پوزيدان با شركت جين هكمن و ارنست بورگناين و شلي وينترز كه در ايران با عنوان جهنم زير و رو به نمايش درآمد) فاصله زيادي با آثار
خوش ساخت پيترسن مثل در خط آتش و داستان بي پايان دارد.
يكي ديگر از ماجراهاي دريايي مثل تايتانيك، كه كشتي غول آسايي دچار سانحه مي شود، با اين تفاوت است كه كشتي مورد بحث در اثر موج عظيمي وارونه شده و مدتي به همين صورت در روي آب باقي مي ماند تا عده اي از مسافران فرصت فرار پيدا كنند كه در اين فيلم به جاي جين هاكمن ، جاش لوكاس هدايت مسافران فراري را برعهده مي گيرد. اما فيلم به هيچ وجه موفق نمي شود آن تعليق و هيجان فيلم اصلي را در ذهن مخاطب به وجود آورد و اغلب صحنه ها به علت تلفيق با عناصر كليشه شده سينماي حادثه اي امروز، از ابتدا خود را لو مي دهند. شايد به دليل دور بودن 6 ساله نويسنده فيلمنامه، مارك پروتوسويچ باشد كه بعد از فيلمنامه سلول در سال 2000 اثر ديگري از خود بروز نداد و شايد به همين دليل توليدات اخير سينماي هاليوود را مقابل خود گذاشته و از روي آنها كپي برداشته و از همين روست كه ولفگانگ پيترسن را از ساخت يك فيلم قابل قبول حتي در حد و اندازه سينماي امروز محروم ساخته است.فيلم عليرغم هزينه هنگفتي كه برداشته، در گيشه ناموفق ماند و مورد استقبال چنداني واقع نشد. نمي دانم با اين عدم موفقيت ها، بالاخره هاليووديان دست از بازسازي هاي نخ نما شده برمي دارند يا نه؟