دكتر محسن اسماعيلي
ايجاد تفرقه و جنگ مذهبي و نيز سنگ اندازي در راه استقرار مردم سالاري ديني به منظور توجيه تداوم حضور آمريكا در عراق از جمله دلايلي طراحي جنايت بزرگ سامرا است كه به شكل هاي مختلف مورد تأكيد قرار گرفته است. با اين حال، به نظر نگارنده انتخاب مقطع زماني حاضر براي انفجار در حرم امام هادي و فرزند بزرگوارش (عليه السلام) دليل مهم ديگري هم دارد كه نبايد ناگفته و مغفول بماند؛ به ويژه آنكه براي دستيابي به دو هدف نخست، ضرورتي نداشت تا حادثه سامرا در اين زمان و با چنين وسعتي طراحي شود. جناياتي به مراتب كوچك تر هم مي تواند دستاويز اكران اين حادثه براي نيل به مقاصد شوم آنان باشد. پس واقعيت چيست؟!
به نظر مي رسد، علاوه بر اهداف مذكور، اشغالگران عراق در اين مقطع زماني نيازمند طراحي حادثه اي بودند تا بازتاب رسانه اي آن، افكار عمومي را به خود مشغول كرده و آنان را از بار سنگين اتهام رهايي بخشد.
واقعيت آن است كه انتشار تصاوير جديد از رفتار وحشيانه مأموران آمريكايي با زندانيان بي پناه عراقي در زندان ابوغريب، موج سهمگيني از اعتراضات جهاني را عليه آنان برانگيخت كه با هيچ رسوايي ديگري قابل مقايسه نيست. چند روز پيش از آن هم فيلمي از رفتار مشابه مأموران انگليسي از پرده برون افتاد كه به قصد تفريح! با چند نوجوان اهل بصره بي رحمانه ترين رفتارها را به نمايش مي گذاشتند.
تصاوير مذكور چنان تكان دهنده، و در برخي موارد، زشت و وقيحانه بود كه بسياري از شبكه هاي خبري، و از جمله تمام شبكه هاي عرب زبان، از پخش آن خودداري كردند و تنها چند فرستنده غربي  حاضر شدند كه با پخش اين تصاوير احساسات مخاطبان خود را به شدت جريحه دار سازند.
جالب آنكه وزارت دفاع آمريكا، پنتاگون، نيز واقعي بودن عكس ها و تصاوير فوق را تأييد كرده البته در همان حال سخنگوي وزارت امور خارجه آن كشور تنها از انتشار اين عكس ها و تصاوير انتقاد كرد (و نه ارتكاب جناياتي چنان فجيع و تكان دهنده را)
در همين زمان خبر ديگري مخابره شد: «يك نظامي آمريكايي در مجلس نمايندگان آمريكا ابعاد جديدي از شكنجه عراقي ها را فاش كرد. گروهبان سموئيل بروفانس كه به علت شهادت دادن درباره شكنجه زندانيان ابوغريب خلع درجه شده است، در مجلس نمايندگان آمريكا گفت: آمريكايي ها از كودكان عراقي براي تحت فشار قرار دادن پدران زنداني شان استفاده مي كنند. وي تصريح كرد: يك افسر عراقي بدون هيچ اتهامي از سوي آمريكايي ها به زندان ابوغريب برده شد و آمريكايي ها براي گرفتن اطلاعات، فرزندش را در مقابل چشمانش مورد آزار قرار دادند...»
همزمان، گزارش تازه سازمان ملل متحد از رفتار غيرانساني با زندانيان گوانتانامو هم منتشر شد. اين گزارش چنان رسوا كننده بود كه حتي كوفي عنان نيز ديگر نتوانست به سكوت ننگ بار خود ادامه دهد و علناً خواستار تعطيلي اين زندان شد؛ گرچه رامسفلد، وزير دفاع آمريكا، فورا او را سرزنش كرد كه چرا تحت تأثير تبليغات ضد آمريكايي قرار گرفته و از ياد برده است كه رفتار آنان با زندانيان گوانتانامو بسيار هم خوب و متمدنانه بوده است!
به هر حال، مجموعه اي از اين رسوايي ها در دو هفته اخير آمريكا را در چالشي پرمخاطره با افكار عمومي قرار داده بود؛ چالشي كه بي ترديد بازنده اي جز اشغالگران پرادعا و ياوه گو نداشت.
در چنين شرايطي بهترين تاكتيك رواني آن بود كه با خلق فاجعه اي كم نظير، آن را كانون همه احساسات و توجهات مردم مسلمان و آزادي خواه در سراسر جهان كنند و به اين ترتيب فرصتي براي تنفس و بازيابي خود پيدا كنند و البته چه فاجعه اي بزرگ تر و تحريك كننده تر از هتك حرمت مكاني كه جد، پدر، مادر و عمه آخرين حجت الهي را يكجا در خود دارد؟
بي ترديد اين فاجعه چندان بزرگ است كه براي التيام زخم ها و آرامش دل ها چاره اي جز شكايت به پروردگار قادر متعال نيست. بايد از فقدنبي، غيبت ولي و كثرت اعداء به او پناه برد و از او تسلي خواست، اما فراموش نكنيم كه آنچه اشغالگران با مسلمانان بي دفاع و ستمديده عراق مي كنند نيز چنان است كه تهي كردن قالب را نبايد ملامت كرد. حرمت مؤمن از حرمت كعبه كمتر نيست و نبايد گذاشت جنايت سامرا موجب فراموش كردن هتك نواميس و جانهاي مؤمن گردد. اين خواست و يكي از اهداف پشت پرده آمران حادثه اخير است كه نبايد محقق گردد وسيعلم الذين ظلموا اي منقلب ينقلبون.