نوسازي تشكيلات و اصلاح ساختار اداري و مالي سازمان هاي بزرگ كاري آنچنان پيچيده و دشوار است كه غالبا مديران ترجيح مي دهند از انجام آن طفره روند، ولو آن كه عدم بازسازي ساختار همراه با تحمل روزانه مشكلات، مشقات و هزينه هاي بسيار باشد. اين كار دشوار در سه گروه از سازمان ها بسيار دشوارتر است: نخست سازمان هايي كه اساسا ماهيت خدمات رساني دارند و هرگونه تغيير در نظام تشكيلاتي ممكن است خطر تعلل در ارائه خدمات روزمره را درپي داشته باشد. دوم، سازمان هايي كه ساختار آنها بسيار فرسوده بوده و عملا براي نوسازي  آن چاره اي جز جرح و تعديل هاي گسترده نباشد و سوم، سازمان هايي كه به طور مستقيم با شهروندان در تماس هستند و هرگونه بروز كاستي در انجام وظايف روزمره آنها مي تواند نه فقط تنش هاي اقتصادي و اجتماعي، بلكه حتي پيامدهاي ناخواسته سياسي را به دنبال داشته باشد.
جالب است كه شهرداري تهران سازماني است كه هر سه ويژگي پيش گفته را يك جا دارد. هم نمي توان هيچكدام از فعاليت هاي جاري آن را حتي لحظه اي به بهانه نوسازي سامانه اجرايي مرتبط متوقف كرد، هم اين كه ساختار آن به واقع متعلق به چندين دهه قبل بوده و هرگز تاكنون هيچ شهرداري مجال اصلاح كلي و روزآمد كردن اين نهاد را نداشته است و دست آخر اين كه مشكلات پيچيده ارائه خدمات شهري در ايران و تعاقب هاي ناخواسته تعلل در ارائه اين خدمات نيز بر كسي پوشيده نيست.
البته در شرايط كنوني كشور به مجموعه مشكلات فوق الذكر بايد مسائل مرتبط با حوزه كار و اشتغال را هم افزود. زيرا ترديدي نيست كه هم اكنون عمده مشكل ساختاري سازمان ها در ايران فربهي هزينه زا و دست وپاگير آنهاست و البته هرگونه تعديل در شمار كاركنان هم دشوار بوده و بعضا حتي از سوي نهادهاي مسئول دولتي نكوهيده مي شود. قابل توجه است كه با وجود آشكار بودن همپوشي وظايف و اختيارات بسياري از ۱۰۹ شركت وابسته به شهرداري تهران، نبود توجيه براي ادامه فعاليت بسياري از آنها و هزينه زايي بي دليل اغلب آنها،تاكنون تعيين تكليف اين گونه شركت ها نيز مورد توجه مديريت شهري تهران نبوده است.
البته، تعيين تكليف اين ۱۰۹ شركت فقط بخشي از طرح عظيم نوسازي ساختار شهرداري تهران است. هم بدين رو، اقدام مديريت كنوني شهر تهران براي تحول ساختاري شهرداري مي تواند مسئولانه و شجاعانه ارزيابي شود. شهرداري تهران در حال حاضر به جاي فعاليت هاي روبنايي كه اتفاقا بيشتر مورد توجه عامه مردم و رسانه هاي جمعي قرار مي گيرد، بخش قابل توجهي از توان خود را بر انجام فعاليتي متمركز كرده است كه افزون بر دشواري هاي پيش گفته اين ويژگي را نيز دارد كه آثار مثبت آن نه به سادگي براي توده شهروندان قابل لمس است و نه در كوتاه مدت قابل مشاهده خواهد بود. انتظار مي رود رسانه هاي جمعي با پايش مستمر اين رويكرد در مديريت كنوني شهر تهران مشوق تداوم آن باشند.