هوا بسيار گرم است، به خصوص اگر قرار باشد براي گفت وگو جايي وسط شهر بروي . خيابان هاي شلوغ، ترافيك و آدم هاي عصباني به اين گرما دامن مي زنند.
قرار ما با دكتر پورمند رئيس مركز تحقيقات دانشگاه تهران ساعت 10 صبح- بيمارستان سينا است، منشي دكتر قبل از رسيدن ما تماس مي گيرد تا مطمئن شود، قرار را فراموش نكرده ايم! ساعت 10:10 است كه به خيابان حسن آباد رسيديم، عكاس روزنامه همراه من است، از در اورژانس كه وارد مي شويم طبق روال همه بيمارستان ها، نگهبان از ما مي پرسد با كدام بخش كار داريم؟ پاسخ مي دهم: من خبرنگار همشهري هستم، با دكتر پورمند قرار مصاحبه دارم، امكان دارد من را راهنمايي كنيد؟
نگهبان با تعجب به من مي نگرد: دكتر پورمند؟ چنين كسي نداريم، احتمالاً آقاي پورفرد منظورتان است(و من فكر مي كنم شايد اسم را اشتباه گفته ام، مگر امكان دارد چنين استاد برجسته اي كه مقالات او در ژورنالهاي درجه يك دنيا، بهترين رتبه را آورده و در بيمارستاني كه 31 سال سابقه كاري دارد، شناخته شده نباشد، حتماً اشتباه كرده ام) خودم را جمع مي كنم و پاسخ مي دهم، بله! لطفاً راهنمايي ام كنيد.
نگهبان با دست به انتهاي راهرو اشاره مي كند و مي گويد: از پله ها كه پايين برويد؟ زيرزمين مي رسيد، آقاي پورفرد همانجاست!
تا انتهاي راهرو 3 نفر ديگر از ما بازخواست مي كنند و همه متفق القول عقيده دارند دكتر پورمند، نه! آقاي پورفرد و ما كه تقريباً مطمئن شده ايم كه اشتباه كرده ايم، پله هاي زيرزمين را به سرعت طي مي كنيم(خوب نيست دير سر قرار حاضر شويم!)
قسمت راديولوژي بيمارستان در حال بازسازي است. ديوارها فرو ريخته و بوي خاك نمناك در فضا پراكنده است، جالب اينجاست كه فعاليت بخش راديولوژي متوقف نشده است و تيم راديولوژي در حال كار هستند! چند صندلي در گوشه اي از بازسازي جان سالم به در برده اند، از فردي مي پرسيم: آقاي پورفرد را كجا مي توانيم ببينيم؟ با دست به صندلي ها اشاره مي كند كه چند دقيقه منتظر بمانيد، مي آيند.
چند دقيقه طولاني، چيزي حدود 20 دقيقه منتظر مي مانيم، خيلي دير شده و من همچنان به اين فكر مي كنم كه اگر دكتر منتظر ما نبودند، چرا در ميانه راه با ما تماس گرفتند؟
بلند مي شوم و به تنها خانمي كه آنجا مقابل در راديولوژي نشسته و گويا منشي آنجاست مراجعه مي كنم، خانمي با روپوش سفيد و مقنعه آبي چقدر مثبت به نظر مي آيد، گمان مي كنم حتماً كمكم مي كند.
با چنين تصوري، شوكه مي شوم وقتي در جواب سؤالم پاسخ مي دهد: همين كه لطف كردم! و اجازه دادم كه بنشينيد، كافي است، مگر نگفتم منتظر
بمانيد.
و ما (من و خانم بهشتي- عكاس- كه تقريباً از تعجب شاخ درآورده ايم) مات و مبهوت نگاه مي كنيم و مي پرسيم: لطف كرديد؟ اجازه داديد؟ و درست در همين حين خانم سفيدپوش كه مثل فرشته ها به نظر مي آمد، كاري مي كند كه جهنم جلوي چشم هاي ما پديدار شود. ما شوكه و مات و مبهوت و... تنها راهي كه مي يابيم، دفتر رئيس بيمارستان است.
نگهباني به ما مي گويد كه دفتر رئيس بيمارستان در ساختماني خارج از مجموعه است، ساختمان درمانگاه را نشان ما مي دهد.
اين برخورد بيشتر از هر چيزي ما را مضطرب كرده است، چون تصورش را هم نمي كرديم، به درمانگاه كه مي رسيم، به ما مي گويند: ملاقات با رئيس بيمارستان امكان پذير نيست چون در مرخصي به سر مي برند، سراغ مدير بيمارستان را مي گيريم، گويا ملاقات با ايشان سلسله مراتب دارد، كارت هاي ما را بالا و پايين مي كنند(واي به حال بيماراني كه كارت خبرنگاري همراه ندارند و اصلاً نمي دانند روزنامه چيست؟ آنها بايد خواب آقاي مدير را ببينند.)
سرانجام نگهباني كه مجهز به اسپري فلفل است ما را كه جز كوله پشتي و خودكار و كاغذ و البته يك دوربين چيزي به همراه نداريم به اتاق مدير مي برد، خيلي جالب مي شود وقتي كه نمي داند، اتاق مدير طبقه چندم است.
بالاخره در آسانسور باز مي شود، طبقه چهارم، انتهاي راهرو سمت راست، خانم منشي وظايف ما را يادآوري مي كند: يك خبرنگار بايد منتظر چنين برخوردهايي باشد، قرار نيست همه جا گل و بلبل باشد. و حدود 15 دقيقه حرف مي زند، حتي از او مي خواهيم كه اجازه صحبت به ما بدهد، مي گويد كه خيلي بي ادب هستيم! مثل اينكه در اين بيمارستان كاملاً حق با بيمار است.
بالاخره آقاي مدير ما را مي پذيرند، ايشان آن قدر خاكي هستند كه حتي اتاق هم ندارند و ميزشان كنار ميز منشي در يك اتاق است، همه اينها براي اين است كه آقاي مدير قابل دسترس باشد براي بيماران!
روي صندلي ها مي نشينيم، آقاي مدير قرار است به حرف هاي ما توجه كنند، وقتي توضيح مي دهيم چه پيش آمده، پاسخ مي شنويم: اتفاقي نيفتاده، مگر شما آن خبرنگار تلويزيوني را كه چند وقت پيش در يكي از بيمارستانها كتك خورد نديده ايد، خدا را شكر كنيد كه كتك نخورديد! (و ما واقعاً خدا را شكر مي كنيم كه به چه فرد مسئولي مراجعه كرده ايم. او از عمق قضيه آگاه است!)
خانم بهشتي وارد بحث شده است مي گويد: اصلاً ما نه! تصور كنيد فردي كه علاوه بر نگراني از حال بيمار خود با چنين برخوردي مواجه مي شود آن هم به خاطر يك اشتباه ساده در تلفظ يك اسم، شايسته چنين برخوردي است؟ باز هم صداي آن طرف ميز پاسخ مي دهد: ما كه نمي توانيم اخراجش كنيم.
- تذكر كه مي توانيد بدهيد، حداقل توبيخ؟
- توبيخ هم نه، چون پيش مي آيد، ما كلي كار داريم(يعني وقت شما تمام شده و اين سعادت هم صحبتي كه نصيب شما شده بود، پايان يافته).
ما تشكر مي كنيم(از چي؟) و بيرون مي آييم چون بدهكار هم شده ايم، يادمان رفته بود؛ دم در در پاسخ به سؤال ما كه گفتيم در هيچ بيمارستاني چنين تشريفاتي براي ديدن مدير وجود ندارد، شنيده بوديم: اينجا بيمارستان سيناست!
وقتي از در خارج شديم منشي دكتر پورمند با كلي پرس و جو ما را پيدا كرده بود و دائماً عذرخواهي مي كرد، نمي دانم چرا تنها كسي كه نبايد عذر مي خواست اين كار را مي كرد. ما را راهنمايي كرد و وقتي دكتر وارد شد فهميديم كه چقدر خنده دار است كه چنين انسان وارسته با چنين درجه علمي اي بعد از 31 سال كار در چنين بيمارستاني به اندازه تكنيسين راديولوژي شناخته شده نيست؟ دكتر در جواب ما مي گويد: حكايت من، حكايت مردي است كه مرده بود و خودش نمي دانست!

ســـميه شرافتي: ششمين همايش بين المللي انجمن علمي پريودنتولوژي ايران به همراه نمايشگاه مواد، تجهيزات و لوازم دندانپزشكي 10 تا 12 آبان ماه امسال در مجتمع فرهنگي- رفاهي دانشگاه شيراز برپا مي شود.دكتر شريعه فقيهي- دبير علمي اين همايش- با اعلام خبر فوق افزود: پريودنتولوژي، علم شناخت بافت هاي پشتيبان دندان در سلامت و بيماري است و از همين روي توجه به اين رشته بسيار ضروري به نظر مي رسد.
وي با اشاره به اينكه در حال حاضر با افزايش رعايت مسائل بهداشتي، مردم قادر به نگهداري تعداد بيشتري از دندان هاي خود در سنين بالا هستند، اظهار داشت: در سنين پايين، بيشترين علت از دست رفتن دندان ها، پوسيدگي است، در حالي كه با افزايش سن، دندان ها بيشتر در معرض خطر بيماري هاي لثه و پريودنتال قرار مي گيرد.
دكتر فقيهي گفت: حفظ سلامت بافت هاي لثه و استخوان براي نگهداري دندان ها امري حياتي بوده و اصول پيشگيري و حفظ سلامت در كنار درمان هاي پيشرفته اي كه براي جايگزين انساج از دست رفته يا دندان ها با ايمپلنت وجود دارد، از جمله مسائلي است كه در اين همايش مورد بررسي قرار خواهد گرفت.
وي هدف از برپايي ششمين همايش بين المللي انجمن علمي پريودنتولوژي ايران را حداكثر استفاده از تازه هاي پريودنتيكس با شعار سلامت و زيبايي برشمرد.
دبير علمي ششمين همايش انجمن علمي پريودنتولوژي يادآور شد: سخنراني هاي اصلي اين همايش از سوي برجسته ترين محققان و كلينيسين هاي داخل و خارج از كشور و در زمينه موضوعاتي همچون رابطه پريودنتيكس- اندودنتيكس، رابطه پريودنتيكس و ارتودنتيكس، تأثير متقابل بيماري هاي پريودنتال و مشكلات سيستميك، زيبايي  شناسي و روش هاي درماني بهبود زيبايي، درمان هاي بازسازي كننده پريودنتال، درمان هاي ايمپلنت در فقدان استخوان كافي و كنترل بيماري هاي پري ايمپلنت است.
وي گفت: در كنار ارائه سخنراني ها، پانل هاي ويژه اي شامل روش هاي كنترل درد در دندانپزشكي، كاربرد ليزر در دندانپزشكي و هيپنوتيزم پيش بيني شده است.دكتر فقيهي همچنين از برپايي سيمنار يك روزه اي به منظور بررسي و مرور تازه هاي پيشگيري از بيماري با همكاري انجمن بهداشتكاران ايران همزمان با برپايي ششمين همايش انجمن علمي پريودنتولوژي خبر داد.

هلث دي نيـــوز- فرزانه فخريان: مطالعات جديد روي موش ها نشان مي دهد رژيم غذايي كم كالري، خصوصاً رژيمي كه داراي كربوهيدرات كمي باشد، ممكن است علايم آلزايمر را كاهش دهد و يا حتي از بين ببرد.محققين دانشكده پزشكي مونت سيناي نيويورك، گزارش داده اند كه كربوهيدرات ها ممكن است با ترقي و كمك به فعاليت مغز، كه با طول عمر زياد در ارتباط است، از بروز آلزايمر جلوگيري كنند.مسئول اين طرح گفت: مدارك آزمايشگاهي و ميداني نشان مي دهند تغيير و تحول در سبك زندگي، مانند تغذيه، مي تواند شديداً بر كنترل بيماري آلزايمر تأثيرگذار باشد.دكتر ژوليو ماريا پاسينتي با اشاره به اينكه اميدوارند اين يافته ها در آينده معماي آلزايمر را حل كنند و براي ميليون ها نفر كه از اين بيماري رنج مي برند، اميد تازه اي به ارمغان بياورد، افزود: با اين وجود اين اولين تحقيق براي نشان دادن ارتباط ميان اختلالات عصبي بيماري آلزايمر به كمك تعيين مسير طرز كار آن در مغز و موشكافي عملكردهاي بيوشيميايي است. در اين مطالعه، تيم محققين، موش ها را با رژيم كم كالري و كم كربوهيدرات مورد بررسي قرار دادند تا مشاهده كنند اين وضعيت چطور وجود پپتيدهاي نشاسته اي را در مغز تحت تأثير قرار مي دهد.نتايج اين تحقيق كه در شماره ماه جولاي مجله شيمي حياتي به چاپ رسيد، نشان داد كه در واقع رژيم غذايي كنترل شده، ميزان پپتيدها را در مغز كاهش مي دهد، در حالي كه رژيم غذايي حاوي چربي اشباع شده موجب تجمع بيشتر پيتيدها مي شود.
سلول هاي بنيادي براي مقابله
با ايدز
همشهري آنلاين- دانشمندان آمريكايي كه براي اولين بار توانسته اند از سلول هاي بنيادي روياني انسان سلولT بالغ به وجود آورند، اميدوارند شيوه درماني جديدي براي ايدز پديد آورند.به گزارش يونايتدپرس دانشمندان در اين تحقيق كه در موسسه ايدز UCLA و موسسه زيست شناسي و پزشكي سلول بنيادي انجام شد، سلول هاي بنيادي روياني انسان را روي سلول هاي حامي مغز استخوان موش رشد دادند.مغز استخوان موش سلول هاي بنيادي انسان را به تبديل شدن به سلول هاي خون ساز واداشتند. سپس سلول هاي خون ساز جديد به درون غده تيموس انسان كه در بدن يك موش پيوند زده شده بود، تزريق شد و غده تيموس كه در شرايط طبيعي سلول هاي T درون آن نمو پيدا مي كنند، اين سلول ها را به سلول هاي T تبديل كردند. ويروس ايدز سلول هاي T را نابود مي كند و مبتلايان به ايدز معمولاً به علت عفونت هاي غيرمعمول كه دستگاه ايمني سالم به راحتي آن را سركوب مي كند، مي ميرند.