پايتخت چين از مقدمات فراهم شده براي ميزباني المپيك سال ۲۰۰۸ استفاده خواهد كرد تا محيط زيست آلوده خود را بهبود بخشد و يك پايتخت مدرن تر بسازد. اين موضوع را شهردار پكن يادآور شد.
به گزارش خبرگزاري آسوشيتدپرس از پكن «منگ گزنونگ»، كه دو ماه پيش شهردار پايتخت چين شد، گفت: اين شهر به شكايت مردم از محيط زيست به طور جدي رسيدگي خواهد كرد و به پاكسازي آن كه جلال و شكوه اين شهر باستاني را خدشه دار كرده است خواهد پرداخت.
منگ در يك جلسه سالانه قانونگذاري ملي به همتايان خود گفت: اقتصاد المپيك به ما يك فرصت كمياب مي دهد. ما بايد حداكثر استفاده را ببريم.
وي گفت: اين شهر روي بهسازي محيط زيست محلي تكيه خواهد كرد و مي خواهد از عهده توفانهاي شن كه هر بار از بيابانهاي دور دست مي آيد و پكن را درمي نوردد، برآيد.
پكن مقررات محدودسازي انتشار گازهاي آلاينده براي ساختمانها و وسايل نقليه را سخت تر نموده، و مي خواهد با آلودگي ناشي از كارخانه ها مبارزه كند تا هواي كثيف اش را بهبود بخشد. اين شهر راه درازي در پيش دارد، زيرا بايد حومه شهر را پاكسازي و رودخانه هاي آلوده اش را پاك كند.

محمدعلي زم
شهرداري نيز چون يك واحد دولتي به شمار مي رود از اين پيشداوري تاريخي در امان نمي ماند. به بيان صريح بسياري مردم شهرداري، شهرداري چي را زورگو مي شمرند و وجودش را سدي بر سر راه ساخت در و ديوار و دستشويي و درآمد و ثروت تراشي خود مي دانند. اين نگاه همان گونه كه از دولت به شهرداري تسري پيدا مي كند، از دولت و شهـرداري هـر دو به شوراي شهر هم سرايت مي كند. در يك روند بسيار ساده و در عين حال پنهان، مردم افرادي را با رأي خود به عضويت در شوراي شهر انتخاب مي كنند سپس گروه منتخب را دولتي قلمداد كرده و همان بدبيني كه نسبت به دولت دارند را بر آنها منطبق مي كنند. شوراي شهر با فلسفه وجودي اداره امور زندگي جمعي مردم به دست خودشان تشكيل مي شود ليكن بلافاصله پس از تشكيل، در ذهن مردم به تهديدي براي سرمايه هاي ملي و سدي بر سر راه مطالباتشان تبديل مي شود. اين معضل تاريخي تنها با تشكيل مدار رسانه اي شوراها كه در مقالات پيشين به آن اشاره كردم قابل حل است. در واقع آموزش دمكراسي خود بخشي از تمرين دمكراسي است و مدار رسانه اي شـوراها با ارتقـاء سطح خرد جمعي مي تواند موجب واقعي شدن مطالبات مردمي، توانايي نظارت بر وصول اين مطالبات و قضاوت و سنجش صحيح عملكرد دولت، شهرداري و شوراي شهر گردد.
معروف است مي گويند وقتي ساختار دولت (تاپ چارت) را به پهلوي اول ارائه دادند بعد از مدتي گفتگو و تأمل با زيركي گفت: مردم به كجاي اين دولت مي توانند فحش بدهند؟! با به فكر فرورفتن اطرافيان خودش گفت: بلديه! تا قبل از دوره انقلاب اسلامي (حتي در موارد و مواقعي در همين دوره هم) مردم و علما پول شهرداري را حرام مي دانستند. واقعيت اين است تا نگاه تاريخي مردم به شهرداري عوض نشود اولا اشخاص لايق و آبرومند و تحصيلكرده كمتر براي خدمت در شهرداري حاضر به پذيرش مسئوليت خواهند شد ثانيا چون اصل شهرداري را در تعارض منفي نگاه مردم مي دانند در صورت ورود به آن به جانب نقطه منفي و تشديد تقابل غلتيده مي شوند و ثالثا امكان نظارت مردم بر كار شهرداري از طريق سيستم هاي نظارتي مطلوب وجود نخواهد داشت.
يكي از اعضاء جنجالي شوراي شهر تهران گفته بود، مردم آنقدر نسبت به شهرداري نفرت دارند كه مي توان حالا حالاها روي موج نفرت مردم عليه شهرداري سوار شد!!
در شرايط جدايي و نفرت مردم نسبت به شهرداري، اين هم يك آفت و بلاي ديگري است كه كساني از مردم رأي بگيرند و براي اصلاح كار فكر و طرحي واقع بينانه نداشته باشند و از سويي به خاطر منافع شخصي و مزاياي عضويت شورا و نزديكي به امكانات سرسام آور شهرداري حاضر به دل كندن و كناره گيري از آن نشوند و با موج سواري و ايجاد مرافعه مختصر خدمت شهرداري به شهر از محل اخذ وجوه از شهروندان شوند.
نظام براي ايجاد مديريت شهري بايد هزينه آگاهي و برانگيختن حساسيت و نظارت مردم بر مديريت شهري و شهرداري را نيز تدارك ببيند.

بيوديزل سوخت جديدي است كه از روغن هاي گياهي تجديدپذير مانند سويا و آفتابگردان به دست مي آيد و پاكتر از گزينه هاي ديگر مي سوزد. مي توان آن را به طور خالص مصرف كرد و يا به صورت درصدهايي از گازوئيل معمولي مخلوط نمود. سوختهاي بيوديزل ب-۲، ب-۵ وب-۲۰ كه مخلوطي از گازوئيل و ۲ ، ۵، يا ۲۰ درصد بيوديزل است را مي توان در موتورهاي ديزلي بدون هيچ گونه تغييري سوزاند.
مصرف بيوديزل منافع چشمگير زيست محيطي، امنيت انرژي و اقتصادي دارد. آزمايشهاي مستقل نشان داده مصرف بيوديزل منجر به كاهش مهم هيدروكربنهاي نسوخته، منواكسيد كربن و ذرات كوچك در مقايسه با گازوئيل مي شود.
بيوديزل حاوي هيچ درصدي از گوگرد يا مواد معطر نيست و چرخه زندگي دي اكسيد كربن را ۷۸ درصد كاهش مي دهد. افزايش مصرف سوخت تجديدپذير، وابستگي به نفت خارجي را كاهش مي دهد و به اقتصاد كشاورزي كمك مي كند.
در حال حاضر حدود ۳۰۰ ناوگان مهم آمريكا در مزارع اين كشور از سوخت بيوديزل بهره برداري مي نمايند.
بنا به همين گزارش استفاده از سوخت بيوديزل، تقاضا براي سويا و ساير دانه هاي روغني را افزايش خواهد داد و اين يك چرخه مفيد براي رونق كشاورزي و حفظ محيط زيست مي باشد.

۷ ايالت آمريكا از اداره حفظ محيط زيست اين كشور خواسته اند تا با روش هاي قانوني انتشار دي اكسيد كربن توسط نيروگاههاي آمريكا را در حد استاندارد ساماندهي كند.
به گزارش خبرگزاري محيط زيست از واشنگتن، اين سومين دعواي مطرح شده طي ۲ ماه گذشته است كه سياستهاي هواي پاك  دولت بوش را به چالش مي طلبد.
اقامه كنندگان دعوا جديد مي گويند: سياست دولت بوش در مورد انتشار دي اكسيد كربن «قانون هواي پاك» آمريكا را نقض مي كند و به گرمايش زمين كمك مي نمايد.
ايالات كانكتيكات، مين، ماساچوست، نيوجرسي، رودآيلند و واشنگتن و نيويورك شاكيان جديد هستند. دادستان هاي كل اين ايالات نيز جملگي از حزب دمكرات اند.مسئولان اين ايالت ها خاطرنشان كرده اند، قانون هواي پاك از اداره حفظ محيط زيست مي خواهد هر ۸ سال يكبار تأثير آلاينده هاي هواي نيروگاههاي برق را تحليل نمايد و دوباره نگاهي به معيارهاي آلودگي هوا بيندازد اما اداره محيط زيست ۲۰ سال است كه اين تحليل را انجام نداده است در حالي كه بايد از قدرت خود براي تنظيم انتشار دي اكسيد كربن كه بيشتر دانشمندان عقيده دارند سبب گرمايش زمين است، استفاده كند.
«تام رايلي»، دادستان كل ماساچوست مي گويد: «اين دعوا مي خواهد دولت بوش را مجبور كند كه به مسأله واقعي گرمايش زمين توجه نمايد».

خصوصي سازي منابع   آب درست نيست، بخش خصوصي بايد به صورت كاتاليزور عمل كند اما كنترل منابع و دارايي هاي آب بايد در دست دولت ها و مصرف كنندگان باقي بماند.
يك گزارش سازمان ملل متحد مي گويد: در حالي كه رشد جمعيت، آلودگي و تغييرات اقليمي ادامه دارد، در چند دهه آينده جهان بيش از پيش با بحران كمبود  آب آشاميدني، اين گرانبها ترين منبع طبيعي روبه رو خواهد شد.
به گزارش خبرگزاري فرانسه از پاريس، «كوئيچيرو ماتسورا» مدير كل يونسكو، كه اداره وي ميزبان اين بررسي بود، گفت: «از تمام بحرانهاي اجتماعي و طبيعي كه ما انسانها با آن روبه رو هستيم، بحران  آب مهم ترين است، زيرا زندگي ما و سياره زمين وابسته به آب مي باشد.
وي افزود: اين بحران از مرزها فراتر خواهد رفت و سلامت و بهداشت را در معرض تهديد قرار خواهد داد.
منابع توليد آب در زيستكره در حال كاستي است، در حالي كه تقاضا به شدت و با آهنگي ناپايدار در حال رشد است. تا۲۰ سال ديگر، ميانگين عرضه آب در جهان براي هر فرد يك سوم كاهش مي يابد.
تا سال ۲۰۵۰، بين دو ميليارد نفر در ۴۸ كشور و تا مرز ۷ ميليارد نفر در۶۰ كشور با كمبود آ ب شيرين روبه رو خواهند شد. البته بروز اين كمبود به رشد جمعيت و سياست دولتها در جلوگيري از آلودگي و پايان دادن به ضايعات بستگي دارد.
گرچه  آهنگ زاد و ولد در حال كاهش است، جمعيت جهان قرار است تا سال ۲۰۵۰ به ۳/۹ ميليارد نفر بالغ شود. اين رقم بنا به اين گزارش در سال ۲۰۰۱، ۱/۶ ميليارد بود. اين گزارش مي افزايد: آلودگي يك عامل مهم در كاهش و تباه سازي منابع آب شيرين در جهان مي باشد. زيرا در حال حاضر و در هر روز،
دوميليون تن ضايعات به رودخانه ها، درياچه ها، و نهرها ريخته مي شود.
اگر اين روند متوقف نشود يا تغيير جهت ندهد در آينده نزديك بشر بسياري از منابع آب شيرين خود را به دليل آلودگي از دست خواهد داد.
گرمايش زمين كه با سوزاندن هر چه بيشتر سوختهاي فسيلي (سنگواره اي) به دست انسان دامن زده مي شود، در كاهش بارندگي و كمبود آب شيرين نقش دارد. بر پايه همين گزارش تغييرات اقليمي مسئول
يك پنجم محروميت از آب خواهد بود زيرا نقش ها و نقشه هاي بارندگي تغيير خواهد كرد.
احتمالا مناطق مرطوب باران بيشتري خواهد داشت، در حالي كه انتظار مي رود نواحي خشك و حتي حاره با خشكسالي هاي بيشتري روبه رو شوند.
گزارش سازمان ملل متحد، انجام اقدامات زير را براي مقابله با بحران كمبود آب شيرين در جهان ضروري مي داند:
- فراخواندن اراده سياسي براي آگاه سازي رهبران از بحراني كه در راه است و احترام گذاشتن به تعهدهاي ارائه شده از سوي كشورهاي جهان.
- استفاده از فاضلاب تصفيه شده براي آبياري
به ويژه در كشورهاي فقير.
تشويق سرمايه گذاري بيشتر در منابع  آب و فاضلاب (در حال حاضر حدود ۶/۱۲ ميليارد دلار اضافي در سال مورد نياز مي باشد تا اهداف هزاره سازمان ملل متحد تحقق يابد.)
در مورد خصوصي سازي  منابع آب، اين گزارش با احتياط عمل كرده و مي گويد: «بخش خصوصي بايد
به عنوان كاتاليزور مالي در نظر گرفته شود و مسايل كمبود آب را حل كند، اما كنترل دارايي ها و منابع آب بايد در دست دولتها و مصرف كنندگان باقي بماند.» سومين نشست جهاني آب قرار است از ۱۶ تا ۲۳ مارس
(۲۸ اسفند تا سوم فروردين) در كيوتو، ژاپن برپا شود.
ترجمه: سعيد علوي نائيني